sneeuwlaarzen

Francesca Birlogeanu

Duplo

David Alberti

Let it be

Chard van den Berg

Acht gedichten geïnspireerd door prachtige gedichten (8/8)

Elisa Lo-A-Njoe

Parkspelen

Robbe Ghijsels

de discus slingert de heuvel van het stadspark af, landt in het grind van een lege petanquebaan, er staan hyacinten in bloei hun nagels wuiven alsof we worden geprezen om ons voortbestaan



ik heb boterblokken verkocht in een land waar ze het voor goud namen onze Grote Markten smelten in het milde zonlicht we kunnen het van de gevels likken, soms – net voor verdrinking – beslist de zee alsnog te gaan liggen: jouw lichaam op een picknickhanddoek



met je handen als een kom voor je kin kijk je hoe ik madeliefjes vlecht, we nemen ons voor dat we op het grote doek te zien zijn, leven aldus elke dag vermoeiend, maar welgemoed



dus laat mij je bekransen, we liggen uitgestrekt tot de peperbollen aan het gewelf oplichten en ons doen denken aan Helleense mythen, het niezen kruipt ons de neusgaten in wij weten, als we inhouden nu dan springen onze aderen

de discus slingert de heuvel van het stadspark af, landt in het grindvan een lege petanquebaan, er staan hyacinten in bloeihun nagels wuiven alsof we...

We zijn er geweest

op weg naar huis steevast dezelfde langroodharige kat in een scheur zonlicht brandt haar vacht ze weet intussen dat mijn hand blust, we luisteren   



de wind draagt een kinderstem mee, meteen daarna een vader die een drakengrom herhaalt, een schommel kraakt we weten dat dat ooit weer gaat liggen



ze vleit mijn enkels terwijl haar staart door mijn handpalm glijdt we luiken de ogen, besluiten beiden: of het nu dan moet of later, we zijn er geweest

op weg naar huis steevast dezelfde langroodharige katin een scheur zonlicht brandt haar vachtze weet intussen dat mijn hand blust, we luisteren    de wind draagt...

Onder de lantaarn

stadslichten in de nacht zijn duizend wolvenogen uit de lantaarnpalen vallen papieren velletjes je verwijlt in je schaduw als parasol, huilt zacht, het regent niet het is warm buiten



doet het ertoe, dat de wereld zo vaak eindigt als die daarna toch weer opstart en het zand uit de ogen wrijft, wij die dat de zonnestralen noemen, nee het regent niet het is warm buiten er huilen er nog wel meer vannacht



wie ben je tegen het lijf gelopen, wie gesproken, de deur voor opengehouden, een verloren busabonnement opgeraapt en naar de naam gezocht in het telefoonboek: je mag het even met de post versturen, het adres vergeet je daarna, de stem niet



als we uitgehuild zijn en op de velletjes de namen van onbekenden in het daglicht lezen, wakkergebroed als een ei in een nest, zeggen we dan gedag? je rouwt voor eenieder en gaat verder tot het later koud wordt onder de lantaarn, elkaar twee keer tegenkomen is de uitzondering

stadslichten in de nacht zijn duizend wolvenogenuit de lantaarnpalen vallen papieren velletjes je verwijltin je schaduw als parasol, huilt zacht, het regent niet het is...

Eigendom van de tijd

Als eigendom van de tijd loopt mijn longlucht langzaam uit, ben ik verloren potentieel dan is dat omdat ik niet gezwommen heb tussen de kwallen die als manen de zeegrond belichten, bodembeestjes die zich geen vinnen maar vleugels hadden gewenst



is dat wat het water zoet maakt? Een belofte ’s avonds laat thuis te komen en er antwoorden vinden, ik wil de boodschap in de fles zijn van een zee die haar grenzen niet voor waar neemt, er zit al zand tussen mijn kiezen



nog met mijn vingers heb ik witte striemen in de rotswanden getrokken, we dachten niet dat verglijden mocht, dat heet dan schuimkoppen dat heet dan erosie dat heet dan een verloren zaak, maar geluk kent zijn littekens niet, het water wordt nog warmer voor je erin duikt, echt

Als eigendom van de tijd loopt mijn longlucht langzaam uit,ben ik verloren potentieel dan is dat omdat ik niet gezwommen hebtussen de kwallen die als...

Waar wel

dood ik een mug dan bloedt ze mijzelf, ik duw een crucifix in de beet in de jeuk in mijn vel een veeg die nog enkele dagen op de witte plafondmuur zit, voel ik niets dan doe ik dat volledig 



er ligt een courgette in de schaal op tafel, als je er je vingers in zet geeft ze wat mee, ze voelt mals aan, tot ze dat dagen later niet meer doet en scheurt, houdt er dan werkelijk niets op met doorgaan?



hou je de adem in dan is dat geen voortdurend voeden, verwordt wat aanvankelijk leven geeft tot een hoop verloren kindermutsen



sneeuw schuilt in de schaduw van een kerkhofmuur, wie maakt na pubertijd nog een sneeuwman, hoogstens een engel, we wanen ons de dood in langs de bonenstaak, maar als ik je hier niet tegenkom waar wel?

dood ik een mug dan bloedt ze mijzelf, ikduw een crucifix in de beet in de jeuk in mijn veleen veeg die nog enkele dagen...

Een jas is een knelverband

dat je een grote witte jas krijgt omgedaan waarvan de mouwen te lang zitten, er wordt gefluisterd dat uit jouw botten uiteindelijk een treurwilg groeien zal, eigen omhelzingen zijn een schrale troost voor zij die met koude handen een bol wol achter zich op straat doen rollen



iemand neemt in jouw plaats misschien de draad weer op, haalt er de kinken uit het kan, met zoötropen lees je de gang van zaken af flikkerend als de te vervangen lampen van de psychiatrie



kijk, zeg je, er zwemmen schaduwen in het meer, ze strelen de keien op de bodem glad zoals enkel de handen van een ander dat kunnen, jouw jas ligt aan de oever naast twee paar schoenen, het water stompt jullie rotspunten af

dat je een grote witte jas krijgt omgedaan waarvan de mouwente lang zitten, er wordt gefluisterd dat uit jouw botten uiteindelijkeen treurwilg groeien zal, eigen...

meeneemschilder

monden die elkaar enkel kunnen kussen op het doek, het ongewisse de oogleden toegenageld met een laatste schakering melatonine



er zit verf op mijn lippen, ik heb een canvas gekust een patrijspoort naar wat ze een zielsverwant noemen, dat is liefde



dat ik je meenam naar huis en jij in feite niet echt meer wegging

monden die elkaar enkel kunnen kussen op het doek, het ongewissede oogleden toegenageld met een laatste schakering melatonine er zit verf op mijn lippen, ik...

wijsvingertoestanden

Op Kersteiland is het strand gebrandschilderd door de harde ruggen van tientallen miljoenen landkrabben



biologen classificeren hen als een sleutelsoort, een soort waarvan de invloed op het ecosysteem of de levensgemeenschap groter is dan op basis van het voorkomen gedacht zou worden



biologen classificeren ons niet als een sleutelsoort, hun uitwerpselen zijn een ideale bemesting, en door het omwoelen van de grond wanneer zij holen maken of naar eten zoeken, zorgen zij voor een zuurstofrijke bodem



noem ons dan de volgelingen van de bodem, doe ons verbazen over de bestaande dingen, als die lagen frambozenjam op dat boterstrand, achter hen de regenwouden die druipen als gesprongen leidingen



of blijven wij alsnog slechts rondetafelridders die de erecode breken eerder dan het brood en van een haard vol sintels opnieuw oorlog maken? het loopgraf dat de lijkbezorger tijd bespaart, laat de boom staan er hoeft geen kist

Op Kersteiland is het strand gebrandschilderddoor de harde ruggen van tientallen miljoenen landkrabben biologen classificeren hen als een sleutelsoort, een soortwaarvan de invloed op het...

emeraldgroene avonden

emeraldgroene avonden maken van boomkruinen jazz percussieborstels, in het veld de koeien als pianotoetsen die alsnog niet hunkeren naar de overkant het gras is groener daar waar zij het zelf van water voorzien, of hun boer



ze weten het, de week heeft weer bewogen de dauw smaakt zoet ze zien mij staan, in mijn blik die niet veel anders dan mijn verlangen toont kennen zij enkel jou weerspiegeld ze vlijen zich neer als dwarrelende veren, kauwen hun kaken sterk



hoewel ik steevast kettingmails heb verzuimd, hoeft dat kennelijk niet mijn lot te bederven dat jij als enige vijg aan de boom nog in mijn palmen valt, ik je aan de koeien tonen kan zij ten slotte mijn blik verstaan

emeraldgroene avonden maken van boomkruinen jazz percussieborstels,in het veld de koeien als pianotoetsen die alsnog niet hunkeren naar de overkanthet gras is groener daar waar...

Zomerwagen

omdat ik geleerd heb hoe lang het duurt alvorens het licht hier op groen springt, een bocht naar rechts die meer uit spierherinnering in het stuur springt dan bewuste handeling, daarop de rechte lijn net lang genoeg om er je ogen bij te sluiten verzengd gras roept een Frans departement op en ik bedenk mezelf op een plek waar het veilig teren is, waar kussenslopen fris blijven en voor hommels zwartgele poncho’s worden gehaakt, waar men elkaar in instrumentenkoffers begraaft hier dan, opnieuw, leg ik de beurse dagen in een schaal (geen schilder die ernaar zou opkijken voor een stilleven) en besef ik dat er een grens aan het bestaan is toevertrouwd dat wegblijven niet gaat nu, mijn wagen nog naar een bestemming te slenteren heeft, dat ik hoor aan te komen daar waar op me gewacht wordt, o, dat er op me gewacht wordt

omdat ik geleerd heb hoe lang het duurt alvorens het lichthier op groen springt, een bocht naar rechts die meer uit spierherinneringin het stuur springt...

Nu pas dan

nu ik ben weggegaan en de wonden lik van gisteren, nu de nacht twee pupillen in mijn ogen heeft geboord die me het zicht ontnemen, nu mij gezegd wordt dat de dagen zullen beteren – natuurlijk doen ze dat niet – nu pas dan dweil ik onder een kraan die druppels gestolde tranen bloedt, op een dorpel zal ik zitten later, in een verschrompelde Victoriaanse badkuiphuid met niets dat voor me ligt, weinig meer achter me, mijn oogleden losgesneden dat mijn uiteindelijke slaap niet als een verassing komt, ik zal geleerd hebben de tijd niet voor waar te nemen, al leef ik nu nog tussen ademhalingen in, boen ik: lessen die pas tot je door dringen nadat je ze snoeihard tegen het lijf bent gelopen hoe jezelf daarvoor dan waarschuwen? ik probeer mijn spiegelbeeld te besluipen het is me nog nooit gelukt

nu ik ben weggegaan en de wonden lik van gisteren, nu de nachttwee pupillen in mijn ogen heeft geboord die me het zicht ontnemen, nu...

Logo	Vincent Hammingh
Kernteam	Edward van de Vendel, Iduna Paalman, Thijs Joores, Sjoukje Croux
Website	Laurens Besselsen

David Alberti
Robbe Ghijsels
Elisa Lo-A-Njoe

Parkspelen

Archief