Kaders

Ola Enzler

Genadetijd (2/3)

Jaap Blankespoor

Schurft en soa's

Martijn van Bruggen

nummer

Aaron Pierens

Ongemak - ikzelf

Lelie Danesh

handgebaar van zout over de schouder een mug die zich te dicht bij de oorschelp waagt, nog geen kar op het marktplein of het ontwaken gaat al gepaard met last, de kerkbel maakt de ratten wakker



bak een brood net lang genoeg, leg er een schemering zalm op waarover honing smeult zo vind je toast uit: door de boel te laten aanbranden hoe vaak laat een pyromane bibliothecaris het woord brand vuur vatten alvorens hij er zelf ook aan ten onder gaat? in een burgeroorlog gebeurt dat als vanzelf



je schilt een appel met een bot mes tot je doorhebt dat het om je eigen huid gaat aan de ratten vertel je dat je de lente wil zijn, nu je groeit wil je met rust gelaten worden ze mogen je hebben zodra de herfst je ogen doet aanvoelen als schuurpapier je zult voor hen de kerkbel luiden

handgebaar van zout over de schouder een mug diezich te dicht bij de oorschelp waagt, nog geen kar op het marktpleinof het ontwaken gaat al...

ratten, muggen en de val van Alexandrië

pas dan begint de nacht

twee uitgeholde boomstammen verwijlen in een modderplas het overregend loofbos, er op blote voet lopen maakt van je zool een eierschaal, kijk: het bestaan prikt terug



ik wring mos uit als een vuil keukenvod en drink water dat voor dagen dorst lest bladeren dragen hun verdriet net zolang tot het hen gevoed heeft hun nerven vol tot uiteindelijk niet meer, kijk: eronder een hyacint die tot dan in een droge schaduw stond



er hangen bloedzuigers aan mijn kuiten ik brand ze met lucifers een voor een af kennelijk zien zij nog leven in mij, je zou er hoop van krijgen, kijk: ik leg een bosweg in mijn eerlijk bestaan en laat er ook de wandelaars op die het niet eens met me zijn



tussen de tijd die ons zoekt vinden we elkaar als gezelschap genoeg wanneer de ander weggaat in het schemerdonker, pas dan begint de nacht

twee uitgeholde boomstammen verwijlen in een modderplashet overregend loofbos, er op blote voet lopen maakt van je zooleen eierschaal, kijk: het bestaan prikt terug ik...

Plafondlampen en sterrenstickers

oh en plots vallen de sterren als appels tegen de gitzwarte ondergrond we staan op een kerstbalgrote wereldbol aan het plafond gehangen alles wat ooit thuis is geweest, is weg, niemand knipt het licht meer aan



slaapt het kind onder ons dan is dat omdat er ergens nog een weerschijn is het groeit zijn eigen voeten vanonder het deken, we doorzoeken onze broekzakken naar iets dat ons los kan snijden, er kan niet worden gewacht



want het wil niet wachten, haast is de nauwe rotswand het uitglijden de kreet in een vallei de doffe knal het uitbloeden, trek de knieën tot tegen de borst blijf klein onder ons, onder je deken



het gaat hondenjarensnel tot het leven op je gezicht geschreven staat pas dan zie je je ouders voor het eerst, pas dan vind je de weerschijn in de maan

oh en plots vallen de sterren als appels tegen de gitzwarte ondergrondwe staan op een kerstbalgrote wereldbol aan het plafond gehangenalles wat ooit thuis is...

Droge winter

op straat hebben katten het over territoriumafbakening een plastic zak als steppenroller in een diagonaal zowat de compositielijn waarmee regisseurs zouden pronken



een schoorsteen in de avondschemering toont een huisbrand het braafgetemde beest dat zijn woede in de haard kanaliseert de koude kamerbewoners in goeden doen brengt



gooi hen het vuur in, ze zouden niet tot as verworden hun harten als biefstukken gaar, ze willen houvast nu er vroeger op de dag een nachtlaken over de ramen wordt getrokken



de knars van sintels nog net voor het tweede blok erop de hond jankt zichzelf binnen langs de melkglazen achterdeur vandaag is iedereen beschut, in de oven staat gratin

op straat hebben katten het over territoriumafbakeningeen plastic zak als steppenroller in een diagonaal zowatde compositielijn waarmee regisseurs zouden pronken een schoorsteen in de avondschemering...

over gisteren, toen ik moest

ik moet vandaag echt nog wel ik moet vandaag nog vandaag moet ik vooral echt want ik moet nog echt zeker wel nog vandaag ik moet nog ik moet nog vandaag nog moet ik echt ik heb vandaag nog gepland om want vandaag kan ik echt want ik kan niet morgen pas want vandaag omdat morgen omdat ik dan al dus moet ik echt nog vandaag want anders moet ik morgen en dat gaat niet want dan moet ik al dus ik moet vandaag zeker nee morgen nee vandaag nee denk niet aan gisteren toen ik moest toen ik moest toen ik kon, toen moest ik

ik moet vandaag echt nog wel ik moet vandaag nog vandaag moet ik vooral echt want ik moet nog echt zeker wel nog vandaag ik...

bevallige verhalen

en de nachten groeien langer naarmate de boombladeren hun geoxideerd koper laten voor goud, bevallige verhalen ze lijken hun schijn verloren, ze geven een hees gefluister af de dag lacht ons niet toe, omdat hij geen mond heeft geen geroffel geen zang geen balts, de zaken zitten zo:  vandaag is een morgen van wie we het gezicht niet willen zien en daar die nachten weer, ze groeien langer naarmate

en de nachten groeien langer naarmate de boombladerenhun geoxideerd koper laten voor goud, bevallige verhalenze lijken hun schijn verloren, ze geven een hees gefluister afde...

Niet helemaal, al leek het tegendeel

onder het gekrijs van de brandende vleermuizen in de vervallen basiliek een kanonskogel in een zuil, onder de kansel een groep verloren zielen die wind in een doos vangen en beseffen dat ze ook hun stemmen daarmee hebben gestomd, de laatste 



vleermuis haalt de nacht niet en blijft kleven aan het raam tot hij op het orgel valt, maar nog steeds niet echt helemaal, er zitten nog uren in de luidklok hoewel de klepel zich suf heeft geklopt, een oorlogspaard uit galop gesleurd door een handgranaat, stukken vlees aan de moddergrond genageld



toch echt waar nog niet helemaal, de zielen werpen benzine over hun lijven als karamel, het construct staat op storten, in de kelders kruimelen de kurken in de wijn verzuipt hoop zich in zijn eigen vuil denk je dit was het



maar zit er morgen toch nog suikersiroop in de dauw en poets je je tanden schoon met de sintels van een vorig afzien, de wonde die zich toetrekt en de zoveelste rimpel wordt, je bent nog niet afgeleefd   al leek het tegendeel

onder het gekrijs van de brandende vleermuizen in de vervallen basiliekeen kanonskogel in een zuil, onder de kansel een groep verloren zielen die wind in...

Paardenbloem

Ik zeg tegen iemand dat hij bergen verzet en hij vraagt of dat de reden is van zijn spierpijn, van het doffe gekraak tussen zijn gewrichten als een vers pak sneeuw, moet je dan geen prijs betalen voor je vrijheid vraag ik, je voelt je zwak en is dat niet omdat je ademt zonder er daadwerkelijk in te geloven, is een zucht niet net de bevestiging dat je tijd nog niet gekomen is dat je nog wat langer hebt, als je denkt dat je een vruchtbeginsel bent dan maak je het leven mee, een bries zo dik als gelatine die je van een verwelkte stengel rukt en dan wordt hoogtevrees vooral het gebrek aan weten waar de landing is – maar op een berg natuurlijk, kijk dan toe hoe je van een pluisje tot een gele, of nee gouden eeuwigheid verwordt, tot je ook daar weer je tijd hebt gehad, deze keer niet meer wacht op een tweede vlucht want is het niet aan de ander om te voelen nu, is dat niet wat het dan uiteindelijk zo zacht maakt

Ik zeg tegen iemand dat hij bergen verzet en hij vraagtof dat de reden is van zijn spierpijn, van het doffe gekraaktussen zijn gewrichten als...

Post in de bus

op een warme avond een glazen kommetje in haar tuin gevuld met water, een oude egel die daar nog een dag meer leven in ziet seringen doen hem geloven dat hij frisdrank proeft



ik logeer bij mijn grootmoeder die enkel opstaat wanneer de mussen zingen als eerste zit ze aan de ontbijttafel, altijd volkoren brood, altijd boter altijd de vinger op de tong voor de krantenpagina&#8217;s



haar geur van genegenheid, je ruikt het wanneer ze langs je sloft op weg naar bed, heimelijk, als de gordijnen van een theaterzaal die met hun strelingen het publiek kalmeren



wanneer ik de volgende dag het kommetje uit de tuin haal zit er nog wat water in, de mussen zwijgen omdat er kraaien op de waslijn zitten hoeveel tekens tot het niet meer gaat om bijgeloof?



Ik drink het kommetje leeg met een luttele slok en hoop dat dat volstaat, terug naar de ontbijttafel denk ik: er ligt vast nog post in de bus

op een warme avond een glazen kommetje in haar tuingevuld met water, een oude egel die daar nog een dag meer leven in zietseringen doen...

Kermisvreugde

er zullen altijd dorpspleinen zijn die kermiskramen dragen griezeltenten waaruit schreeuwen klinken van vermakelijke toon, de bons van de boksbal waaraan tienerjongens hun mannelijkheid meten



allemaal vormen ze een plaatje: ieders individuele bestaan doet ertoe,  elk zijn ze een naad, spinrag in het web van de suikerspin, niemand daarginds die koud of leeg naar huis toe keert



maar hier, oh hier rusten wij in kleermakerszit als twee denkers op aparte, bakstenen bergtoppen verbonden door een dal waardoorheen niet te gaan valt



we zouden de altijd op dezelfde manier voorbijgaande dingen met elkaar willen delen, we doen rookpluimen opgaan weldra ben ik dood, lees dan toch mijn schoorsteenlucht



met het scheerschuim nog aan mijn oorlel zal ik morgenochtend dan eindelijk ook jouw wolken gezien hebben en de vreugde voelen



van het kind dat de laatste badeend aan de haak slaat en zijn prijs mag kiezen van het oneindig hoge kraamplafond

er zullen altijd dorpspleinen zijn die kermiskramen dragengriezeltenten waaruit schreeuwen klinken van vermakelijke toon, de bonsvan de boksbal waaraan tienerjongens hun mannelijkheid meten allemaal vormen...

Rusteloos

Het stinkt niet louter meer naar algen in de kombuis er wordt in de borden overgegeven, de mond geveegd gelachen en gezegd wat anders dan het nastrevenswaardige



onze stemmen die het dek bevliegen en het zeil bol trekken het zijn zuchten, de zin om in het kraaiennest te klimmen en te verkondigen hoezeer hier in stilte wordt geleden, ieder zich brandend bewust van zichzelf om daarmee te weten dat het om een onbekende gaat  



we zijn de kanonslopen ingekropen, voelen de vlam op de lont naderen als de slaap waarin we ons naast jan-van-genten een milder bestaan indenken ga, en trek een stuk schuim uit een wolk als boei voor het water later

Het stinkt niet louter meer naar algen in de kombuiser wordt in de borden overgegeven, de mond geveegdgelachen en gezegd wat anders dan het nastrevenswaardige...

Parkspelen

de discus slingert de heuvel van het stadspark af, landt in het grind van een lege petanquebaan, er staan hyacinten in bloei hun nagels wuiven alsof we worden geprezen om ons voortbestaan



ik heb boterblokken verkocht in een land waar ze het voor goud namen onze Grote Markten smelten in het milde zonlicht we kunnen het van de gevels likken, soms – net voor verdrinking – beslist de zee alsnog te gaan liggen: jouw lichaam op een picknickhanddoek



met je handen als een kom voor je kin kijk je hoe ik madeliefjes vlecht, we nemen ons voor dat we op het grote doek te zien zijn, leven aldus elke dag vermoeiend, maar welgemoed



dus laat mij je bekransen, we liggen uitgestrekt tot de peperbollen aan het gewelf oplichten en ons doen denken aan Helleense mythen, het niezen kruipt ons de neusgaten in wij weten, als we inhouden nu dan springen onze aderen

de discus slingert de heuvel van het stadspark af, landt in het grindvan een lege petanquebaan, er staan hyacinten in bloeihun nagels wuiven alsof we...

We zijn er geweest

op weg naar huis steevast dezelfde langroodharige kat in een scheur zonlicht brandt haar vacht ze weet intussen dat mijn hand blust, we luisteren   



de wind draagt een kinderstem mee, meteen daarna een vader die een drakengrom herhaalt, een schommel kraakt we weten dat dat ooit weer gaat liggen



ze vleit mijn enkels terwijl haar staart door mijn handpalm glijdt we luiken de ogen, besluiten beiden: of het nu dan moet of later, we zijn er geweest

op weg naar huis steevast dezelfde langroodharige katin een scheur zonlicht brandt haar vachtze weet intussen dat mijn hand blust, we luisteren    de wind draagt...

Onder de lantaarn

stadslichten in de nacht zijn duizend wolvenogen uit de lantaarnpalen vallen papieren velletjes je verwijlt in je schaduw als parasol, huilt zacht, het regent niet het is warm buiten



doet het ertoe, dat de wereld zo vaak eindigt als die daarna toch weer opstart en het zand uit de ogen wrijft, wij die dat de zonnestralen noemen, nee het regent niet het is warm buiten er huilen er nog wel meer vannacht



wie ben je tegen het lijf gelopen, wie gesproken, de deur voor opengehouden, een verloren busabonnement opgeraapt en naar de naam gezocht in het telefoonboek: je mag het even met de post versturen, het adres vergeet je daarna, de stem niet



als we uitgehuild zijn en op de velletjes de namen van onbekenden in het daglicht lezen, wakkergebroed als een ei in een nest, zeggen we dan gedag? je rouwt voor eenieder en gaat verder tot het later koud wordt onder de lantaarn, elkaar twee keer tegenkomen is de uitzondering

stadslichten in de nacht zijn duizend wolvenogenuit de lantaarnpalen vallen papieren velletjes je verwijltin je schaduw als parasol, huilt zacht, het regent niet het is...

Eigendom van de tijd

Als eigendom van de tijd loopt mijn longlucht langzaam uit, ben ik verloren potentieel dan is dat omdat ik niet gezwommen heb tussen de kwallen die als manen de zeegrond belichten, bodembeestjes die zich geen vinnen maar vleugels hadden gewenst



is dat wat het water zoet maakt? Een belofte ’s avonds laat thuis te komen en er antwoorden vinden, ik wil de boodschap in de fles zijn van een zee die haar grenzen niet voor waar neemt, er zit al zand tussen mijn kiezen



nog met mijn vingers heb ik witte striemen in de rotswanden getrokken, we dachten niet dat verglijden mocht, dat heet dan schuimkoppen dat heet dan erosie dat heet dan een verloren zaak, maar geluk kent zijn littekens niet, het water wordt nog warmer voor je erin duikt, echt

Als eigendom van de tijd loopt mijn longlucht langzaam uit,ben ik verloren potentieel dan is dat omdat ik niet gezwommen hebtussen de kwallen die als...

Waar wel

dood ik een mug dan bloedt ze mijzelf, ik duw een crucifix in de beet in de jeuk in mijn vel een veeg die nog enkele dagen op de witte plafondmuur zit, voel ik niets dan doe ik dat volledig 



er ligt een courgette in de schaal op tafel, als je er je vingers in zet geeft ze wat mee, ze voelt mals aan, tot ze dat dagen later niet meer doet en scheurt, houdt er dan werkelijk niets op met doorgaan?



hou je de adem in dan is dat geen voortdurend voeden, verwordt wat aanvankelijk leven geeft tot een hoop verloren kindermutsen



sneeuw schuilt in de schaduw van een kerkhofmuur, wie maakt na pubertijd nog een sneeuwman, hoogstens een engel, we wanen ons de dood in langs de bonenstaak, maar als ik je hier niet tegenkom waar wel?

dood ik een mug dan bloedt ze mijzelf, ikduw een crucifix in de beet in de jeuk in mijn veleen veeg die nog enkele dagen...

Een jas is een knelverband

dat je een grote witte jas krijgt omgedaan waarvan de mouwen te lang zitten, er wordt gefluisterd dat uit jouw botten uiteindelijk een treurwilg groeien zal, eigen omhelzingen zijn een schrale troost voor zij die met koude handen een bol wol achter zich op straat doen rollen



iemand neemt in jouw plaats misschien de draad weer op, haalt er de kinken uit het kan, met zoötropen lees je de gang van zaken af flikkerend als de te vervangen lampen van de psychiatrie



kijk, zeg je, er zwemmen schaduwen in het meer, ze strelen de keien op de bodem glad zoals enkel de handen van een ander dat kunnen, jouw jas ligt aan de oever naast twee paar schoenen, het water stompt jullie rotspunten af

dat je een grote witte jas krijgt omgedaan waarvan de mouwente lang zitten, er wordt gefluisterd dat uit jouw botten uiteindelijkeen treurwilg groeien zal, eigen...

meeneemschilder

monden die elkaar enkel kunnen kussen op het doek, het ongewisse de oogleden toegenageld met een laatste schakering melatonine



er zit verf op mijn lippen, ik heb een canvas gekust een patrijspoort naar wat ze een zielsverwant noemen, dat is liefde



dat ik je meenam naar huis en jij in feite niet echt meer wegging

monden die elkaar enkel kunnen kussen op het doek, het ongewissede oogleden toegenageld met een laatste schakering melatonine er zit verf op mijn lippen, ik...

wijsvingertoestanden

Op Kersteiland is het strand gebrandschilderd door de harde ruggen van tientallen miljoenen landkrabben



biologen classificeren hen als een sleutelsoort, een soort waarvan de invloed op het ecosysteem of de levensgemeenschap groter is dan op basis van het voorkomen gedacht zou worden



biologen classificeren ons niet als een sleutelsoort, hun uitwerpselen zijn een ideale bemesting, en door het omwoelen van de grond wanneer zij holen maken of naar eten zoeken, zorgen zij voor een zuurstofrijke bodem



noem ons dan de volgelingen van de bodem, doe ons verbazen over de bestaande dingen, als die lagen frambozenjam op dat boterstrand, achter hen de regenwouden die druipen als gesprongen leidingen



of blijven wij alsnog slechts rondetafelridders die de erecode breken eerder dan het brood en van een haard vol sintels opnieuw oorlog maken? het loopgraf dat de lijkbezorger tijd bespaart, laat de boom staan er hoeft geen kist

Op Kersteiland is het strand gebrandschilderddoor de harde ruggen van tientallen miljoenen landkrabben biologen classificeren hen als een sleutelsoort, een soortwaarvan de invloed op het...

emeraldgroene avonden

emeraldgroene avonden maken van boomkruinen jazz percussieborstels, in het veld de koeien als pianotoetsen die alsnog niet hunkeren naar de overkant het gras is groener daar waar zij het zelf van water voorzien, of hun boer



ze weten het, de week heeft weer bewogen de dauw smaakt zoet ze zien mij staan, in mijn blik die niet veel anders dan mijn verlangen toont kennen zij enkel jou weerspiegeld ze vlijen zich neer als dwarrelende veren, kauwen hun kaken sterk



hoewel ik steevast kettingmails heb verzuimd, hoeft dat kennelijk niet mijn lot te bederven dat jij als enige vijg aan de boom nog in mijn palmen valt, ik je aan de koeien tonen kan zij ten slotte mijn blik verstaan

emeraldgroene avonden maken van boomkruinen jazz percussieborstels,in het veld de koeien als pianotoetsen die alsnog niet hunkeren naar de overkanthet gras is groener daar waar...

Zomerwagen

omdat ik geleerd heb hoe lang het duurt alvorens het licht hier op groen springt, een bocht naar rechts die meer uit spierherinnering in het stuur springt dan bewuste handeling, daarop de rechte lijn net lang genoeg om er je ogen bij te sluiten verzengd gras roept een Frans departement op en ik bedenk mezelf op een plek waar het veilig teren is, waar kussenslopen fris blijven en voor hommels zwartgele poncho’s worden gehaakt, waar men elkaar in instrumentenkoffers begraaft hier dan, opnieuw, leg ik de beurse dagen in een schaal (geen schilder die ernaar zou opkijken voor een stilleven) en besef ik dat er een grens aan het bestaan is toevertrouwd dat wegblijven niet gaat nu, mijn wagen nog naar een bestemming te slenteren heeft, dat ik hoor aan te komen daar waar op me gewacht wordt, o, dat er op me gewacht wordt

omdat ik geleerd heb hoe lang het duurt alvorens het lichthier op groen springt, een bocht naar rechts die meer uit spierherinneringin het stuur springt...

Nu pas dan

nu ik ben weggegaan en de wonden lik van gisteren, nu de nacht twee pupillen in mijn ogen heeft geboord die me het zicht ontnemen, nu mij gezegd wordt dat de dagen zullen beteren – natuurlijk doen ze dat niet – nu pas dan dweil ik onder een kraan die druppels gestolde tranen bloedt, op een dorpel zal ik zitten later, in een verschrompelde Victoriaanse badkuiphuid met niets dat voor me ligt, weinig meer achter me, mijn oogleden losgesneden dat mijn uiteindelijke slaap niet als een verassing komt, ik zal geleerd hebben de tijd niet voor waar te nemen, al leef ik nu nog tussen ademhalingen in, boen ik: lessen die pas tot je door dringen nadat je ze snoeihard tegen het lijf bent gelopen hoe jezelf daarvoor dan waarschuwen? ik probeer mijn spiegelbeeld te besluipen het is me nog nooit gelukt

nu ik ben weggegaan en de wonden lik van gisteren, nu de nachttwee pupillen in mijn ogen heeft geboord die me het zicht ontnemen, nu...

Logo	Vincent Hammingh
Kernteam	Iduna Paalman, Thijs Joores, Erwin Hurenkamp, Oumaima Belkhdar
Website	Laurens Besselsen

Jaap Blankespoor
Lelie Danesh