Geen tijd voor spelletjes (5)

Rahab Ahmed

Acht gedichten geïnspireerd door prachtige gedichten (8/8)

Elisa Lo-A-Njoe

Schurft en soa's

Martijn van Bruggen

Let it be

Chard van den Berg

Duplo

David Alberti

Parkspelen

Robbe Ghijsels

ik drink haargroeimiddel totdat ik de baard  in de keel krijg totdat het brok in mijn keel breekt gisteravond zette ik een kaasschaaf op mijn heupen ik wil eruit zien alsof ik  uit duplo besta of een Kaplatoren die vastgelijmd is  die niet meer omgeduwd kan worden door de Griekse landschildpad die soms door de woonkamer loopt



ik wil hoekig zijn zodat ik in het hokje pas waar ik in thuishoor

ik drink haargroeimiddel totdat ik de baard in de keel krijg totdat het brok in mijn keel breektgisteravond zette ik een kaasschaaf op mijn heupenik wil...

Ruwhaar

ik woon niet meer bij mijn moeder en haar hond maar



ik vind hondenharen op mijn broek op mijn mouw, in mijn snottebel in de dichte verpakking van mijn magnetronmaaltijd tussen mijn tanden, in mijn onderbroek



de wasmachine gaat kapot door de haren ik tril samen met de wasmachine  ik bel mijn vader  hij zegt dat hij het druk heeft maar ik weet dat hij bang is van de haren



mijn klok verandert in het linkeroog van de hond hij kijkt me hongerig aan de vloer is harig het plafond is harig de muur ademt ik ren naar buiten stop pas wanneer ik moe word dit is al gauw kijk naar mijn spiegelbeeld in het glas van een bushokje ik heb een baard van draadhaar

ik woon niet meer bij mijn moeder en haar hond maar ik vind hondenharen op mijn broekop mijn mouw, in mijn snottebelin de dichte verpakking...

Tapir

ik win een staarwedstrijd  van een bewakingscamera



de vakkenvuller is nors en de courgette is duurder dan gisteren



van mijn moeder mag ik stelen wanneer ik het niet eens ben met de prijzen of wanneer de werknemers ongezellig zijn het liefst bij winkels  waar beide het geval is



ik steel een doosje eieren ik steel 5 pakken chocolademelk ik steel de boenmachine waarop je kunt zitten  onderweg naar huis valt het apparaat uit ik steel een zwoele manager zijn ogen zijn onschuldig ik breng hem terug zijn penis lijkt op de snuit van een tapir en hij knipt zijn nagels alleen wanneer ik erop aandring hij blijft trouw stuurt me liefdesbrieven en dickpics  waar zijn penis er als een dood dier bij ligt maar steeds vaker ben ik bang dat hij me verraadt en dat ik dan geen koekjes meer onder mijn jas kan steken



de angst is in mijn ribben gaan zitten

ik win een staarwedstrijd van een bewakingscamera de vakkenvuller is nors ende courgette is duurder dan gisteren van mijn moeder mag ik stelenwanneer ik het niet...

Zusje

in bad zette je het water op heet totdat je armen bedekt waren met rode vlekken totdat je een mistbank kweekte die door de badkamer dreef



toen ik zag dat je op je bovenbeen een moedervlek  in de vorm van een boos kijkende zeehond had wist ik dat je niet lang aaibaar zou blijven dat je altijd iets dierlijks in je zou dragen



ik wees naar het litteken van een afgekrabde muggenbult op mijn onderbeen en vertelde je dat je huid er ook zo uit kon zien als je maar genoeg mist kweekte en erin verdween



in mijn kamer tekende ik een zeeolifant op mijn dij en aaide erover



terwijl de verwarming uit stond zag ik hoe je stiekem ademwolkjes blies en hoe je probeerde  jezelf er achter te verstoppen



ook toen je een tandenborstel in mijn oog gooide wilde ik je dichtbij me hebben

in bad zette je het water op heettotdat je armen bedekt warenmet rode vlekkentotdat je een mistbank kweektedie door de badkamer dreef toen ik zag...

Zweethonden

de honden van mijn bovenburen graven al maanden ik hoor ze hun nagels scherpen aan het laminaat ik zit op de wc en gruis valt in mijn haren  een brokstuk op mijn tenen een hond kijkt naar me door het gat in mijn plafond terwijl ik mijn billen afveeg ik voel me pas bekeken wanneer de tweede hond zijn kop door het gat steekt



ik ga klagen bij mijn bovenbuurman hij haalt zijn schouders op hij zegt honden zullen honden zijn en  slaat de deur dicht ik durf niet weer aan te kloppen



dus nu iedere keer die honden die naar me staren  wanneer ik naar de wc ga ik probeer me te concentreren op de poppetjes die op het gips om mijn voet zijn getekend een slijmdraad van een hond landt op mijn neus  de andere hond blaft alsof  hij niks beters te doen heeft



zelfs &#8217;s nachts word ik niet met rust gelaten ze kijken naar mijn genitaliën alsof het piepspeelgoed is

de honden van mijn bovenburen graven al maandenik hoor ze hun nagels scherpen aan het laminaatik zit op de wc en gruis valt in mijn...

Statiegeld

de duivenkak  die ik op mijn schouder draag is mijn engeltje dat mij de route toefluistert  wanneer ik verdwaald over straat loop



de hulpknop van de inlevermachine in de supermarkt  is een rood en ontstoken oog  dat mij doordringend aankijkt 



ik druk niet op de knop ik wil geen bloed aan mijn vingers het apparaat piept als een hond waar tegen geschopt wordt



hoe harder de machine zeurt hoe harder de blikken van de klanten worden de bejaarde man achter me zucht er zit een haardvuur in zijn ogen



het engeltje trekt aan mijn oor en fluistert  wegwezen wegwezen wegwezen



de hel bevindt zich in de maag van de supermarkt  tussen statiegeldflessen en oude mensen  die ruiken naar wc-verfrisser

de duivenkak die ik op mijn schouder draagis mijn engeltje dat mij de route toefluistert wanneer ik verdwaald over straat loop de hulpknop van de inlevermachine in...

Umarell

Iedere dag rijd ik met mijn scootmobiel naar de bouwplaats aan de andere kant van de stad. En eet ik daar de boterhammen die mijn vrouw voor me gesmeerd heeft. Mijn zoon snapt dit niet. Hij snapt zoveel niet. Dit doet me verdriet. Voor zijn werk draagt hij een stropdas die de bloedstroom naar zijn hoofd stopzet, waardoor hij niet meer helder kan nadenken. In de naam van de gemeente maakt hij het leven van mensen die hulp nodig hebben moeilijker. Dit is alles wat ik van zijn werk weet en meer hoef ik er ook niet van te weten.&nbsp;



Ik besluit mijn zoon mee te nemen naar de bouwplaats. Dit heb ik nooit eerder gedaan. Hij gaat op zijn elektrische fiets en ik rijd voorop op mijn scootmobiel. Mijn zoon is ondertussen oud genoeg. Onder zwarte haarverf verstoppen zijn eerste grijze haren zich. Hij komt net van zijn werk vandaan en draagt een donkerblauw pak. Zijn aktetas ligt in het mandje van mijn scootmobiel. Ik vraag aan hem of hij zijn stropdas af wil doen, maar dit doet hij niet.&nbsp;



De bouwplaats is ook druk bezocht in de avond. Andere bejaarde mannen staan achter het hek te kijken. Mijn zoon lijkt zich nu al te vervelen. Ik trek me hier niks van aan. Je hebt geduld nodig voor de bouwplaats. Ik pak een brokstuk van de grond en leg het op mijn schoot. Een ietwat kleine graafmachine komt onze kant op. Ik houd het brokstuk omhoog. De kleine graafmachine buigt zijn nek over het hek en eet het brokstuk uit mijn hand. Dit is wat ik aan mijn zoon wilde laten zien. Graafmachines zijn dino-achtige wezens, waarvan je alleen ziet dat ze leven wanneer je er lang genoeg naar kijkt. Veel worden als werkdieren gebruikt, maar deze bouwplaats is al jaren een asiel voor gedumpte en verdwaalde graafmachines. Ze mogen hier rustig foerageren naar afval. Veel hebben gedragsproblemen. De kleine graafmachine die uit mijn hand at ken ik al jaren. We vertrouwen elkaar. Haar ogen glanzen in het licht van de bouwlampen. Terwijl ik dit uitleg aan mijn zoon, begint hij steeds bezorgder te kijken. Hij roept dat ik aan het dementeren ben en dat ik in een verzorgingstehuis thuishoor. We zijn hier al even en hij ziet de graafmachines nog steeds als machines. Ik pulk aan een loshangend velletje dat langs mijn duimnagel zit.



Mijn zoon denkt dat het hek er staat om ons buiten te houden. Hij wil aan mij bewijzen dat ik dement ben en onzin verkoop. Hij duwt een stuk van het hek omver en loopt de bouwplaats op. Natuurlijk is het tegenovergestelde aan de hand. Het hek staat er om de dieren binnen te houden. De bouwplaats wordt niet beschermd tegen ons, wij worden beschermd tegen de bouwplaats. Een grote gele graafmachine schrikt van mijn zoon. Mannen en vrouwen met blauwe helmen zwaaien met hun armen en roepen dat mijn zoon zich om moet keren. Mijn zoon loopt door. Een vrouw aait de flank van de graafmachine om het dier te kalmeren. De graafmachine duwt de vrouw omver en galoppeert recht op mijn zoon af. De blauwe helmen rennen weg. Mijn zoon blijft staan. De graafmachine ruikt nieuwsgierig aan mijn zoon. Mijn zoon roept dat het zo genoeg is geweest en geeft hem streng een tik op zijn snuit met zijn aktetas. De graafmachine briest en geeft mijn zoon een tik terug op zijn snuit, waarmee hij de neus van mijn zoon afhakt. Er komt ongebruikelijk veel bloed uit mijn zoon. Echt heel erg veel bloed. De holte in zijn gezicht lijkt net een fonteintje. Ik plas in mijn broek wanneer ik de graafmachine op de neus van mijn zoon hoor kauwen.&nbsp;



Ik zit nu samen met mijn zoon in een ambulance. De sirene staat uit. Zelfs in de ambulance wil mijn zoon zijn stropdas niet af doen. Ik houd zijn hand vast. Het is even stil. Mijn zoon veegt het bloed van zijn mond en zegt dat hij vaak in zijn stropdas slaapt, anders begint zijn hoofd weer met werken en voelt hij zich schuldig omdat hij niet weet in welke klas zijn dochtertje zit. Met zijn stropdas om heeft hij geen last van dit soort gedachten. We huilen allebei. De ambulancebroeder naast me huilt zachtjes met ons mee.

Iedere dag rijd ik met mijn scootmobiel naar de bouwplaats aan de andere kant van de stad. En eet ik daar de boterhammen die mijn...

Het Tovervisje

Een goudvis in een vissenkom is zielig, maar dit moet maar even. De kom is mijn glazen bol en zonder goudvis werkt mijn glazen bol niet. Zonder kom werkt de vis niet. De vis vertelt me alles wat ik moet weten. Onder andere:



<ul>
<li>mijn boodschappenlijstje van deze week</li>



<li>mijn boodschappenlijstje van volgende week</li>



<li>wanneer ik me ziek ga eten aan slagroomsoesjes&nbsp;</li>
</ul>



Ze praat niet hardop, ik kijk in haar ogen en zie mijn antwoord. Soms is het wat moeilijk te zien door de aangekoekte laag algen. De vis is heilig. Ik aanbid haar door haar te verwaarlozen. De vis is heilig en ze is mijn bezit, dus ben ik ook heilig. Ik verklaar mezelf tot jonge god.&nbsp;



Soms zie ik in haar ogen HELP ME geschreven. Hier heb ik niks aan. Dit hoef ik niet te weten. Dan schud ik met de kom totdat de helft van het water eruit is gemorst, ik doorweekt ben en ze ophoudt met het verspreiden van nutteloze informatie. Het grind dwarrelt door de kom als in een sneeuwbol.



Ik word wakker met bloed op mijn dekbedovertrek. Vis heeft met een scherf van de kom de letters K E T T E in mijn handpalm gekerft. Het prikt een beetje. Ik laat haar de R schrijven voordat ik haar wegduw, ze ligt nu naast me op bed. Het is niet erg dat ze in mijn hand kerft, maar het bloed op mijn mooie dino-dekbedovertrek is jammer. Ze duwt de scherf in haar mond en slikt hem door. Dit vind ik wat overdreven. Ik wacht totdat ze doodgaat. Haar ogen puilen uit en lijken op de wiebeloogjes die ik vroeger op kiezelstenen plakte. Na een tijdje gaat het wachten me vervelen. Het dier gaat maar niet dood. Ze begint juist weer te bewegen. Ze kruipt op mijn buik. Ze kruipt door totdat ze op mijn kin zit en duwt mijn mond open. Ze spuugt de brij aan mini-scherfjes in mijn mond. Het smaakt naar bosbessen. Langzaam voel ik mezelf veranderen. Ik word kleiner en de deken wordt zwaarder. Ik kijk omlaag en ik ben een paling. Ik kijk om me heen en ik ben in de zee. Ik ben wel tevreden als paling. Krabben bij jeuk is wel lastig, zo zonder armen. Ik weet niet of ik beloond of vervloekt ben.

Een goudvis in een vissenkom is zielig, maar dit moet maar even. De kom is mijn glazen bol en zonder goudvis werkt mijn glazen bol...

Mag ik zacht zijn?

zonder bolle spieren die glimmen als lachspiegels   zonder hand op het bovenbeen van een vrouw die altijd vindt dat ik gelijk heb die ik aan de kant zet de afwas moet doen terwijl ik televisiekijk



ik wil geen bebaarde beste vriend  die me stevig bij mijn schouders beetpakt  met me schudt  alsof ik een vastgelopen frisdrankautomaat ben



geen tabak tussen mijn tanden brandgaten van peuken in mijn t-shirt  de barbecue aaien  zoals ik dat nooit over de haren  van mijn zoon doe



ik wil pissebedden tellen de namen van de vriendjes  van mijn kinderen kennen



ik wil zacht kunnen zijn zonder dat mannen op straat me uitschelden

zonder bolle spieren die glimmen als lachspiegels  zonder hand op het bovenbeenvan een vrouw die altijd vindtdat ik gelijk heb die ik aan de kant zetde...

Kostbaar

ik ben gevuld met zaagsel ik ben een knuffel vol mottengaten  in een prijzige antiekwinkel mijn haren prikken tegen je wang wanneer je me vasthoudt klanten vinden mij lief maar ze weten niks



ik word in een doos gestopt en verkocht ik hoor niet in een doos in de vitrinekast stond ik tevreden  ik heb vanuit daar veel mensen vervloekt daar hield ik me graag mee bezig



ik woon nu bovenop een kast  in een beige kinderkamer het speelgoed is bruin of zwart of wit het kind mag niet met me spelen  ik ben kostbaar en mag niet stuk ik heb mooie zwarte glimmende ogen waarin je stikt als je ze doorslikt het kind is braaf en eet mijn ogen niet ik verveel me en wil het kind vernietigen maar het lukt me steeds niet

ik ben gevuld met zaagsel ik ben een knuffel vol mottengaten  in een prijzige antiekwinkelmijn haren prikken tegen je wangwanneer je me vasthoudt klanten vinden...

Mus musculus

ik loop buiten op straat maar hoor de muizen thuis aan het behang knagen



ik weet zeker dat een muis in mijn oor is gekropen nu in mijn hoofd woont en  daar een pis-spoor achterlaat de bedrading doorknaagt  geëlektrocuteerd wordt door mijn synapsen  en dit wonderbaarlijk genoeg overleeft  ik voel hem krabben tegen mijn oogkassen ik voel hem uitglijden wanneer ik mijn hoofd draai mijn snot is geel het is muizenpis  mijn hersenen drijven in muizenpis ik weet dit zeker



een muis huppelt over straat  zoals een kei over een meer stuitert ik zie dit als een teken van iets dat ik niet begrijp maar wel proef het smaakt naar aangebrande boterhammen

ik loop buiten op straat maar hoor de muizen thuis aan het behang knagen ik weet zeker dat een muisin mijn oor is gekropennu in...

NIET AAIEN!

ik eet plastic met mijn muesli ik ben een zeeschildpad met vuilnis in zijn maag



ik besta onderhuids uit bubbeltjesplastic wanneer je me aanraakt knapt er iets&nbsp;&nbsp;



ik wil dat je hoort wanneer je te ver gaat



je geeft me een bemoedigend klopje&nbsp; op mijn schouder en ik knap ik stik in mijn kots als een jonge hond&nbsp; hang boven de grond totdat er een vlek ontstaat die ik niet meer uit mijn tapijt krijg

ik eet plastic met mijn muesliik ben een zeeschildpadmet vuilnis in zijn maag ik besta onderhuids uit bubbeltjesplasticwanneer je me aanraaktknapt er iets&nbsp;&nbsp; ik wil...

Logo	Vincent Hammingh
Kernteam	Edward van de Vendel, Iduna Paalman, Thijs Joores, Sjoukje Croux
Website	Laurens Besselsen

David Alberti
Robbe Ghijsels
Elisa Lo-A-Njoe