Ik zeg tegen iemand dat hij bergen verzet en hij vraagt
of dat de reden is van zijn spierpijn, van het doffe gekraak
tussen zijn gewrichten als een vers pak sneeuw, moet je dan
geen prijs betalen voor je vrijheid vraag ik, je voelt je zwak en
is dat niet omdat je ademt zonder er daadwerkelijk in te geloven,
is een zucht niet net de bevestiging dat je tijd nog niet gekomen is
dat je nog wat langer hebt, als je denkt dat je een vruchtbeginsel bent
dan maak je het leven mee, een bries zo dik als gelatine die je van een
verwelkte stengel rukt en dan wordt hoogtevrees vooral het gebrek aan
weten waar de landing is – maar op een berg natuurlijk, kijk dan toe hoe je
van een pluisje tot een gele, of nee gouden eeuwigheid verwordt, tot je ook
daar weer je tijd hebt gehad, deze keer niet meer wacht op een tweede vlucht want
is het niet aan de ander om te voelen nu, is dat niet wat het dan uiteindelijk zo zacht maakt