omdat ik geleerd heb hoe lang het duurt alvorens het licht
hier op groen springt, een bocht naar rechts die meer uit spierherinnering
in het stuur springt dan bewuste handeling, daarop de rechte lijn
net lang genoeg om er je ogen bij te sluiten
verzengd gras roept een Frans departement op en ik bedenk mezelf
op een plek waar het veilig teren is, waar kussenslopen fris blijven en voor hommels
zwartgele poncho’s worden gehaakt, waar men elkaar in instrumentenkoffers begraaft
hier dan, opnieuw, leg ik de beurse dagen in een schaal
(geen schilder die ernaar zou opkijken voor een stilleven)
en besef ik dat er een grens aan het bestaan is toevertrouwd
dat wegblijven niet gaat nu, mijn wagen nog naar een bestemming te slenteren heeft,
dat ik hoor aan te komen daar waar op me gewacht wordt, o, dat er op me gewacht wordt