Mila

Nikki

Laura

Kyong

Jeffrey

Vijf verhalen over hoe mensen elkaar bekijken

‘Bro, ik ben blij voor je, echt.’ Jeff keek hem aan met een wat ongemakkelijke blik die Kyong niet goed kon plaatsen. ‘Ik wil alleen maar zeggen… Loop niet te hard van stapel.’ ‘Waarmee?’ ‘Nou, met háár.’ Kyong keek opzij naar zijn beste vriend Jeff, dacht even: jij hebt makkelijk praten. Stompte hem daarna tegen zijn schouder. ‘No worries man. Ik weet gewoon dat dit goed zit.’ Kyong wilde dat Jeff blijer voor hem was. Natuurlijk, voor iemand als Jeff stelde het misschien niets voor. Jeffrey, die al sinds groep 6 het ene na het andere vriendinnetje had en sneller praatte dan hij na kon denken, altijd ad rem een charmante opmerking uit zijn mouw schudde. Kyong zag al twintig jaar hoe meisjes voor zijn beste vriend in katzwijm vielen. En dat terwijl hijzelf zijn halve leven bezig was geweest om de restanten van zijn Koreaanse accent van zijn tong te schrapen en tijdens zijn jeugd steeds zachter ging praten omdat hij zich steeds meer ging schamen. Hij wilde voorkomen dat Vincent en Wessel uit de parallelklas zijn tongval en ogen zouden nadoen op het schoolplein. Hij wilde dat ze een dagje stopten met hun grapjes over foeyonghai en tjaptjoi (het was altijd Jeffrey die hen dan scherp van repliek diende en ze bijvoorbeeld erop wees dat dat ‘Chinése, geen Koreaanse gerechten zijn dombo’s!’, een feitje dat hij kort daarvoor van Kyong geleerd had). Terwijl Kyong zijn leeftijdsgenoten door de jaren heen langzaam uit hun schulp zag kruipen, had hij niet anders gekund dan zich steeds verder verstoppen. Snapte zijn beste vriend niet hoeveel het voor hem betekende dat het nu eindelijk zijn beurt was? Hij was het nooit vergeten. Op zijn zestiende liep hij over de overloop, stilletjes, om iets lekkers uit de gangkast te pakken. Dat was toen hij zijn moeder hoorde. Ze vertelde haar zus via de telefoon dat Kyong heel lief en heel slim, maar gewoon nogal sociaal onhandig was. En dat ze ook niet wist wat ze tegen haar ouders moest zeggen, als die weer eens vroegen of hun kleinzoon nou al een bijzonder meisje ontmoet had. Ze wilde niets liever voor hem, had ze verzucht, maar ze vermoedde dat er voorlopig niet veel verandering in zou komen. Kyong spendeerde de meeste tijd op zijn kamer achter zijn computer, en was er sinds de basisschool slechts in geslaagd om één goede vriend te maken. Ook in de kerk liepen de jongeren niet met hem weg, had ze gemerkt. Het was niet alsof hij niet met ze praatte of dat ze hem volledig links lieten liggen, maar het klikte gewoon niet. Hij trok zijn mond niet open, lachte te laat om grapjes, nam geen initiatief. Kyong hoorde zijn tante troostend zeggen dat hij dan in ieder geval ook niet met foute types rondhing. Wist ze wel hoeveel Nederlandse jongeren er cannabis rookten? Kyong had zich omgedraaid en was terug naar zijn kamer geslopen.  



Een leuk meisje, het liefst uit dezelfde kerk en het allerliefst ook Koreaans. Als Kyong met zijn opa en oma belde, probeerden ze hem steevast over te halen om terug naar Korea te komen. Daar stikte het van precies het soort meisjes dat zij voor hem voor ogen hadden. Inmiddels was hij op een leeftijd waarop zijn ouders al getrouwd waren. Ze hadden elkaar ontmoet in Nederland, zij als conservatoriumstudent, hij als masterstudent op uitwisseling, en hadden tegen de gewoonte in besloten om terug te keren toen Kyong vier jaar oud was. De familie benadrukte vaak dat Kyong single was omdat hij nooit in dat rare kikkerland had kunnen aarden, en dat het beter was geweest als zijn ouders gewoon in het moederland waren gebleven. Zijn moeder, die vaak bij deze gesprekken aanwezig was, kon hem dan zo fronsend aankijken. Hij kon in haar ogen zien dat ze zich afvroeg of het inderdaad haar schuld was.



Hoe vreselijk zielig en onnatuurlijk zijn familie het ook vond dat hij nog steeds geen vrouw had, op de liefde na was Kyong tevreden over zijn leven. Ja, hij was een ongemakkelijk kind en een zo mogelijk nog ongemakkelijkere puber geweest. Maar ook al was hij nog altijd niet het type wat met een vlotte babbel een vrouw aan durfde te spreken, toch was er veel ten goede veranderd. Hij had een leuke baan met fijne collega’s, een klein flatje in de stad, en dankzij Jeff was hij een sociaal leven ingerold waar hij vroeger niet van had durven dromen. Als hij op vrijdagavond aanhaakte voor een biertje en zichzelf op Jeffs dakterras zag staan, aanschouwend hoe Jeffs maten een feestje bouwden, dan voelde hij zich rijk en geslaagd. Er was een bruisend leven, en hoewel hij nooit het middelpunt van dit sociale geweld zou zijn, was hij inmiddels een geliefde en gewaardeerde vaste toeschouwer. Op zaterdagochtend ging hij trouw naar de sportschool, waar hij inmiddels een groep bekenden had verzameld om mee te trainen. ’s Avonds at hij graag een hapje met zijn ouders. En op zondag installeerde hij zich na een wandeling met een grote kop koffie en wat lekkers achter zijn computer, om zich te wentelen in zijn lievelingswereld: videogames.



Het lot wilde dat hij precies die zaterdagavond een grapje tegen zijn moeder had gemaakt. Nee, hij had nog steeds geen vriendin. En misschien kwam die er ook wel niet. Gewoon, niet. Nooit. Misschien was het gewoon wel goed zo. Zijn moeder had hem scherp aangekeken van boven haar kom bibimbap. Dat zijn geen leuke grapjes, had ze gezegd. Laat je grootouders het niet horen. Die avond was hij bij thuiskomst direct achter zijn scherm gekropen. Er was een nieuwe game uit die hij dolgraag wilde spelen. Razendsnel klikte hij zijn persona in elkaar. Brede schouders, lang blond haar, elvenoren. Al gauw was zijn halfelf verwikkeld in een gevecht met een driekoppige draak dat hij dreigde te verliezen.



Tot zij te hulp schoot.



Ze had lang roze haar tot net boven haar billen en vocht met een magisch zwaard dat verraadde dat ze dit spel als early bird gekocht had. Hij vermoedde dat er achter dit poppetje een zestienjarige jongen verscholen zat, die haar op deze manier had vormgegeven uit eigen belang. Zodra de draak verslagen was, verscheen er onverwachts een tekstwolkje bovenin het scherm. ‘Good fight ;)’ Na een aantal gezamenlijke quests en wat smalltalk over de chat bleek tot zijn verbazing dat er toch wel degelijk een vrouw achter het scherm zat. Een internationale studente, slechts een paar jaar jonger dan hij. Haar naam was Dolly, en toen ze hem na twee weken een foto van zichzelf stuurde, had hij het bloed naar zijn hoofd voelen stijgen. Ze was erg knap, en hij had nooit verwacht dat er ook dit soort meisjes actief waren in de game-wereld, laat staan dat ze het initiatief zouden nemen om met hem contact te zoeken.



Dit was inmiddels vier maanden geleden, en hoewel Kyong haar nog steeds niet in het echt ontmoet had, kon hij zijn geluk nauwelijks op. Dolly en hij praatten elke dag, over de chat of over de telefoon, vaak tot diep in de nacht. Hij sliep minder dan ooit, maar voelde zich fris en opgetogen. Zelfs zijn collega’s was het opgevallen dat Kyong energieker en extraverter leek dan normaal. Kyong kon het niet ontkennen. Dolly stuurde schattige foto’s en vertelde wat ze meemaakte. Haar dagen leken altijd gevuld te zijn met lekker eten, bijzondere momenten en originele gedachten. Dolly was het soort vrouw dat rechtstreeks uit een film leek te zijn gestapt, en ze ondernam alles wat ze deed zo sprankelend en vol levenslust. Zo appte ze hem dat ze spontaan op blote voeten in een fontein had gedanst, of dat ze ’s nachts met vriendinnen naar het bos was gefietst om de volle maan te bekijken. Om indruk op haar te maken deed Kyong zijn best om zijn energie aan de hare te matchen. Het had nooit in zijn natuur gezeten om avontuurlijk te zijn, maar voor Dolly wilde hij het graag proberen.



Het voelde alsof ze elkaar echt kenden. Ze hadden gepraat over hun hobby’s, werk, families en tijdens nachtelijke chatsessies hadden ze hun onzekerheden gedeeld. Kyong had haar zelfs verteld over het incident waarbij hij zijn moeder per ongeluk had afgeluisterd. Dolly had liefdevol gereageerd: dat ze trots was op zijn openheid en op hoeveel hij gegroeid moest zijn in de tussentijd. En dat ze zeker wist dat hij ook als zestienjarige al leuk en aantrekkelijk was. Door de constante stroom van updates over haar leven voelde hij zich dichtbij en intiem met haar verbonden. Het enige probleem met Dolly was dat het zo lastig was om haar in het echt te ontmoeten. In de eerste weken was hij soms bang geweest dat hij te maken had met een soort chatbot, of met iemand die alsof deed. Maar omdat ze zoveel foto’s stuurde en ze ook regelmatig belden, wist hij inmiddels zeker dat ze een echt persoon was. Ze hadden zelfs een aantal keer gebeld met video aan, en hoewel Dolly altijd in haar atmosferisch verlichte kamer was en de telefoon ergens neerzette zodat ze ondertussen haar handen vrij had, kon hij duidelijk haar smalle figuur en lange blonde haar onderscheiden, wat vervelend genoeg altijd precies voor haar gezicht leek te vallen als hij haar eens goed wilde bekijken. Kyong durfde haar nooit te vragen eens goed in de camera te kijken. Hij wilde niet overkomen als een of andere disrespectvolle creep. Daarbij stuurde ze genoeg leuke foto’s waarop hij haar mooie gezicht wel goed kon zien. Hij wilde haar zo graag ontmoeten. En zij hem ook, dat vertelde ze hem keer op keer. Maar in de praktijk bleek dat ingewikkeld. Dolly’s familie woonde in het buitenland, en door een zieke oma moest ze vaak onverwachts weg. En dankzij haar sociale drukke leven en studie leek het soms onmogelijk om een moment te vinden als ze wél in de buurt was. ‘Heb je het nou al aan je ouders verteld?’ Jeff zette een biertje voor hem neer op de houten salontafel. Netjes op een onderzetter, zag Kyong, en hij glimlachte onwillekeurig. De Jeffrey die hij kende van de basisschool zou zich nooit zorgen hebben gemaakt over vochtkringen op tafels. ‘Nee, ik zei toch al: dat wil ik doen als ik haar ontmoet heb.’ ‘Snap ik. En wanneer is dat?’ Kyong ergerde zich niet vaak aan zijn beste vriend, maar het onderwerp Dolly was een heikel punt in de gesprekken geworden. Hij zuchtte. ‘Als het juiste moment daar is.’ Toen hij Jeff naar hem zag kijken, voelde hij de noodzaak daar iets aan toe te voegen. ‘Ik wil haar vragen of ze mee naar je feestje komt, als jij dat ook goed vindt,’ flapte Kyong eruit. Jeff grijnsde en stak beide duimen op. Natuurlijk was Kyong dit helemaal niet van plan geweest. Hij was bang dat ze zou weigeren. En op een gekke manier was hij ook bang dat ze wel zou accepteren. Die angst was al vaker door zijn hoofd geschoten, vooral op momenten dat een eventuele ontmoeting griezelig dichtbij kwam. Wat als ze hem zou zien, en direct op hem af zou knappen? Maar nu hij Jeff dit beloofd had, voelde het niet eerlijk om Dolly helemaal niet te vragen. ‘Hey beautiful’ ‘Question: my best friend is having a party next week at that giant house I told you about. So I was wondering…’ ‘You wanna join me?’



‘Look I tried the bubble tea you told me about! You were right, it is amazing’ ‘Hey beautiful’ ‘Everything okay? You’re so quiet out of the sudden’



‘Hey hope you okay, here’s a picture of a cute cat I saw, reminded me of you. Btw: party I was talking about is tomorrow, if you wanna come’



‘Hey’ ‘How are you? Wanna catch up?’ ‘Hey sorry about all the messages but I’m worried. Is it your grandmother? Please let me know if everything is okay’



‘Dolly?’&nbsp;&nbsp;

‘Bro, ik ben blij voor je, echt.’ Jeff keek hem aan met een wat ongemakkelijke blik die Kyong niet goed kon plaatsen.‘Ik wil alleen maar...

Invidia (Afgunst)

Avaritia (hebzucht)

Acedia (Gemakzucht)

Luxuria (wellust)

Superbia (Hoogmoed)

Ira (Toorn)

Gula (Vraatzucht)

De zeven bekentenissen van Eva

Vergeef me Vader, want ik heb gezondigd&#8230;



Ik heb met mijn vader de eendjes gevoerd in het stadspark, terwijl er een groot verbodsbord stond van de vissersvereniging.



Van tevoren hadden we tijdens het halfvasten krombroodjes geraapt op de Kollenberg. Op de terugweg zat ik achterop de fiets bij mijn vader en trok ik aan de koorden van zijn versleten Sanddposttassen, terwijl ik met mijn witte legging tegen de tassen schopte: ‘Sneller, sneller, in galop!’ Ik slaakte een gil, toen we door een grote modderplas fietsten. Op de fietstassen zag je een zeefdruk van mijn hangende beentjes, als een mislukt doek van Jackson Pollock. We kwamen thuis met Aldiboodschappenzakken vol met halvemaanvormige broodjes, een paar gedeukt in mijn wijde trui verstopt als in een kangoeroebuidel. Ze hadden ietwat verbrande uiteindes, wat ze extra knapperig maakte. Soms zat er eentje tussen die juist opviel door zijn rechte vorm. We belegden ze aan tafel met hardgekookte eieren en een snufje zout. De hele week aten we wit brood, totdat het groen kleurde.



We deelden de kruimels met de eendjes. Zij kwamen tevoorschijn als muizen, die de vloer opruimen, wanneer de muziek al is gestopt. De waterhoentjes verdrongen elkaar en moesten uiteindelijk plaats maken voor een paar ganzen. Mijn lievelingseend Donald, die er cartoonachtig geel uitzag, gaf ik extra veel. Vissers stonden chagrijnig te wijzen naar het officiële verbodsbord dat er opgepoetst uitzag: VERBODEN EENDEN TE VOEDEREN. We gooiden de plastic boodschappenzak in één keer leeg en vertrokken weer naar huis voor het avondeten, pulpo alla gallega, wat mijn vader eerder die dag had bereid. Want Spanje had van Nederland gewonnen bij het WK of Nadal had van Federer gewonnen. Of papa vertrok die keer de volgende dag naar Menorca om zijn ex op te zoeken. Een van die drie.



Iemand te vroeg missen is als het opeten van het laatste intacte paprikachipje in de zak. Het enige wat overblijft zijn kruimels.



★



Op de achtergrond klinkt een harde knal wanneer de kerkbank valt, omdat er maar één iemand op is gaan zitten. Een jonge vader zoekt de verkoeling en rust op van trekkende plakkerige kinderhanden, waarvan je maar hoopt dat het jam is. Hij vlucht verontschuldigend de kerk uit, terug naar het lawaai zonder volumeknop dat niet van hem afkomstig is.



★



Ik zie het maar als een goddelijk teken dat ik je moet interrumperen. Volgens mij gaan we nu wel erg ver terug in de tijd. En je begrijpt toch wel dat dat geen zonde is, maar bureaucratie. ‘Jezus richtte zich op en zei: Wie van jullie zonder zonde is, laat die als eerste een steen naar haar werpen.’ (Johannes 8:7) &nbsp;



Ja, mijn inspiratie raakt een beetje op. Ik heb je zo’n beetje alles verteld, behalve hoe ik heet. Mijn naam is trouwens Eva. Kun je me de jouwe vertellen of is anonimiteit als priester verplicht?



Nee, we zijn geen anonieme superhelden. Elke zondag kon je me gewoon voorin de kerk in het volle licht zien staan zonder venster ertussen. Al zou ik waarschijnlijk tegenvallen zonder alle mystiek. De biecht is mijn favoriete sacrament. Ik had wel op iets spannenders gehoopt als laatste biecht, een moord ofzo.



Oké, je weet nu wel genoeg over mijn miserie. Vertel me eens iets zondigs over jou. Waarom is dit eigenlijk je laatste biecht, heb ik je zo afgeschrikt?



Nee, het ligt niet aan jou, maar aan mij. Na twaalf jaar als priester de communie te hebben uitgedeeld, heb ik een glutenallergie ontwikkeld. Helaas bestaan er geen glutenvrije hosties. Dus na langdurig overleg heb ik bij de bisschop mijn ontslag ingediend. Ik word denk ik timmerman, moet alleen nog naar de Hornbach voor het juiste gereedschap. ‘Daarom maak ik u bekend, dat niemand, die door den Geest Gods spreekt, Jezus een vervloeking noemt; en niemand kan zeggen, Jezus den Heere te zijn, dan door den Heiligen Geest.’ (1 Corinthiërs 12:3)



Wow, dat is de sulligste ontslagreden ooit. Op mijn werk krijgen we altijd een verzorgde veganistische lunch – het hoogtepunt van mijn dag. Je kan dan ook je dieetwensen aangeven: glutenvrij/lactosevrij/plantaardig/Halal/pinda-allergie. Krijg je dan net als in de dodencel een Laatste Avondmaal?



Zo werkt het niet helemaal. Ik kreeg wel bloemen met een kaartje door alle nonnen ondertekend: ‘Denk aan Hem bij alles wat je doet, dan baant Hij voor jou de weg’ (Spreuken 3:6) ‘Steeds houd ik de Heer voor ogen, met Hem aan mijn zijde wankel ik niet.’ (Psalm 16:8) ‘Al bezwijkt mijn hart en vergaat mijn lichaam, de rots van mijn bestaan, al wat ik heb, is God, nu en altijd.’ (Psalm 73:26). Zulke persoonlijke woorden.



Dat cadeau is niet zo milieubewust, maar wel een mooi gebaar. Al klinkt jouw God als een bezitterig iemand. Had ik trouwens iets voor je mee moeten nemen als bedankje? Voor juffen en meesters deed ik dat altijd voor de zomervakantie. Het was een dorpsschool dus de kans was groot dat je het jaar erop dezelfde leerkracht had.



Dat zou helderziend van je zijn, en rieken naar hekserij. Ook gaat het in tegen het ambt. Wij doen Gods werk. Ik kan je wel een laatste advies geven: ‘Echte liefde is geduldig en vol goedheid. Ze kent geen afgunst, geen ijdel vertoon en geen zelfgenoegzaamheid’ (1 Korinthiërs 13:4). Affectie is als een ei, dat na verloop van tijd barstjes vertoont. En dan duim je maar dat het hardgekookt is. Wanneer je verliefd bent, dan voelt dat als hoop. Angst, pijn en twijfel krijg je er gratis bij. ‘Het celibaat is een stuk minder ingewikkeld dan een relatie.’



Quote je nu die knappe priester uit Fleabag? Als je als bedankje platonisch wil trouwen, heb ik nog ergens een jurk liggen. Handig voor de boodschappen, huur en autoverzekering.



Laten we het eerst maar bij een kopje koffie houden, thee heb ik ook in de aanbieding. ‘Toen zeide David tot Nathan: Ik heb gezondigd tegen den HEERE! En Nathan zeide tot David: De HEERE heeft ook uw zonde weggenomen, gij zult niet sterven.’ (2 Samuël 12:13)



Oké, als je belooft alleen maar uit Fleabag te citeren als je christelijk wil overkomen. Al die Bijbelse spreuken doen me te veel denken aan The Handmaid’s Tale.



Beloofd. Als je dit alles ook tegen je vader vertelt.



Geloof me, dat was ik al van plan. Oké misschien zal ik niet álles met hem delen, maar wel het belangrijkste. Zo waarlijk helpe mij God. Zeg je dat zo? Amen.



★



De kerkklokken klinken op de achtergrond, wanneer Eva de krakende deur van het biechthok achter zich sluit. Door het glas en lood schijnt een lichtspel van primaire kleuren op de marmeren vloer. En voor het eerst wacht ze op het geschuif van het bordeauxrode gordijn tot een extra paar sloffende voetstappen door de gotische bogen echoot, terwijl de zon alweer ondergaat als een kaars die uitdooft.



★



‘Hoi Eva, aangenaam kennis te maken. Mijn naam is Noah’, en gekleed in zijn rijk versierde kazuifel reikt hij me de hand.

Vergeef me Vader, want ik heb gezondigd&#8230; Ik heb met mijn vader de eendjes gevoerd in het stadspark, terwijl er een groot verbodsbord stond van...

Hee Muis, yes we zijn weer veilig thuis. Lief dat je het vraagt. Zanzibar was amazing, echt een aanrader. Zie je snel bij paps en mams? X &nbsp; &nbsp; Laura fietste snel van werk naar huis. Het was wederom een saaie, tergend trage dag geweest, en ze keek al vanaf vanochtend uit naar het pakket wat die avond zou worden bezorgd: een grote bestelling pruiken, haarverf en nepwimpers van haar favoriete webshop. Bij thuiskomst gooide ze haar tas in de hoek en plofte neer op de rand van haar bed. Ze pakte haar telefoon, eigenlijk met de intentie om eten te bestellen, maar in plaats daarvan viel haar oog op het bericht van Nikki. Ze klikte het scherm van haar telefoon uit en daarna direct weer aan, staarde naar de woorden op het scherm, klikte Whatsapp weg en opende Instagram. Op de automatische piloot tikte haar vingers de eerste letters van Nikki’s gebruikersnaam in. De zoekbalk, die de opdracht gewend was, deed de rest van het werk. Laura scrolde door de foto´s van haar zus. Haar lange bruine benen die het scherm vulden. Af en toe een foto met Bart die haar hals zoende en haar dicht tegen zich aan trok, de weelderige blonde lokken die om hun gezichten heen dansten als een gouden lijst rondom een kunstwerk. En natuurlijk was daar het pronkstuk: de foto waarop Nikki en Bart hand in hand van een steen de zee in sprongen. Laura vroeg zich af wie die foto genomen had. Pas toen haar maag begon te grommen, realiseerde ze zich hoe lang ze al aan het scrollen was. &nbsp;



De blonde pruik die Laura had besteld bleek nagenoeg perfect. Vol bewondering hield ze het haar met één hand omhoog, terwijl ze ondertussen het laatste korstje van haar pizza in haar mond propte. De pruik was adembenemend glanzend en goudkleurig. Ze dacht eraan misschien nog een pony te knippen, om het kapsel een iets zachtere en jeugdigere uitstraling te geven. De rode pruik wilde ze tot een korte bob omtoveren, en de goedkope synthetische pruik zou ze in verschillende kleuren verven. Laura pakte haar andere telefoon uit haar tas. Het rokje en de blouse die ze afgelopen maand had afgerond, werkten erg goed als een soort uniform, zeker als ze het met een stropdasje combineerde. Ze positioneerde de blonde pruik op haar hoofd, plakte haar nieuwe nepwimpers op en nam met de zelfontspanner een paar foto’s. Voor ze naar bed ging, bewerkte ze de best gelukte foto met een paar apps en borg het eindresultaat zorgvuldig op in een mapje op haar tablet. In haar bed las ze nog één keer het berichtje van Nikki. Hee lieve Muis…&nbsp;



De bijnaam Muis was blijven plakken. Laura wist wel waarom. In groep 3 was ze als muis verkleed geweest naar de grote verkleedwedstrijd op school. Ze was toen al gek op verkleden, ze had het altijd heerlijk gevonden om in de huid van een ander te kruipen. Van die dag herinnerde ze zich vooral de diadeem met de grote grijze vilten oren en de jurk met de staart die haar moeder voor haar had gemaakt. Nikki, zelf verkleed als Britney Spears, had gezegd dat niemand zich als dier zou verkleden. En zeker niet als een muis. Maar Laura had niet geluisterd. Op school bleken de klassen inderdaad gevuld met superhelden, popsterren, prinsessen en cowboys. Een meisje was verkleed als Catwoman, en siste de hele ochtend tegen Laura dat ze haar op zou eten. Ze was huilend naar groep acht gelopen om het tegen Nikki te zeggen. Die had haar vluchtig gesust en gezegd dat Catwoman zoiets nooit zou doen. Daarna hadden de meisjes van groep acht Nikki giechelend weggetrokken om te zeggen dat Kevin verkering met haar wilde. Nikki keek niet meer op of om: haar taak als grote zus was voltooid, ze had genoeg getroost. Laura had zich daarna tot de pauze op de wc verstopt, en de tijd gedood door aan haar lange vilten staart te frunniken. &nbsp;



Om onduidelijke redenen was ze zich daarna steeds meer met een muis gaan vereenzelvigen. Dat was tegen wil en dank. Ze stopte met groeien toen ze 1 meter 53 was, en haar postuur bleef knokig en kinderlijk. Haar vroeger hoogblonde haar veranderde langzaam maar zeker in een modderig soort grijsblond. Maar het ergste vond Laura haar tanden. Toen ze haar melkgebit voor grotemensentanden verruilde, bleek dat haar frêle kaak niet voorbereid was op adolescentie. Haar gloednieuwe kiezen duwden haar voortanden met geweld naar voren. Vele jaren beugelen konden niet voorkomen dat haar lach puntig en scherp was, als de snijtanden van een knaagdier. In de brugklas besloot Laura om nooit meer voluit te lachen zonder haar hand voor haar mond te houden.&nbsp;&nbsp;



Haar familie was haar door de jaren heen liefkozend Muis blijven noemen. Niet vanwege haar tanden, had haar moeder haar op het hart gedrukt – ‘want ze had toch een prachtig gebit?’ &#8211;&nbsp; maar omdat ze zo’n lief klein snoetje had. Ook nu ze een volwassen op zichzelf wonende vrouw was, ze kon er zelf nauwelijks aan wennen, bleef ze in de ogen van haar ouders en zus een muis. Verlegen, schuchtere Muis. Muis de studiebol. Het kleine meisje Muis. Vooral van Nikki kon ze die bijnaam niet altijd goed hebben. Het was misschien anders geweest als haar zus eenzelfde treurige transformatie was ondergaan. Maar Nikki had daarentegen altijd iets onmisbaar gloeiends over zich gehad. Ze was een prachtig kind geweest, en leek vanaf de middelbare school elke dag stralender en magnetischer te worden. Laura besloot in die tijd stilzwijgend dat het onmogelijk was om haar zus bij te benen, laat staan om uit haar schaduw te stappen. Ze had zich gefocust op haar studie, vastbesloten om dan maar de slimme dochter te worden. Ze excelleerde op de middelbare school, vond vrienden in de wereld van videogames, anime en cosplay, en studeerde daarna cum laude af in informatica en Engels.&nbsp;&nbsp;



Nikki zei soms op beschuldigende toon dat Laura overvloedig vaak op Engels overstapte in gesprekken om interessant te doen, maar zo zag Laura het niet. Ze had het gevoel dat ze zich in het Engels beter uit kon drukken, en ze voelde zich meer zichzelf als ze Engels sprak. Ze had penvriendinnen in Stockholm, Kyoto en São Paulo waar ze in het Engels contact mee onderhield, en waar ze eens per jaar een grote Comic Con of ander cosplay-evenement mee bezocht. Naast het verkleden schreef ze graag fanfictie over haar favoriete fictieve personages, en om extra lezers te krijgen was ze die verhalen in het Engels gaan schrijven. Ook haar baan was volledig Engelstalig. Ze had geleerd om de houterige harde klanken van het Nederlands uit haar Engels te filteren, en kreeg van vreemden vaak de vraag of ze Brits was, wat ze als een compliment opvatte.&nbsp;



Het was begonnen met een dergelijke vraag. Laura had in een dip gezeten. Ze had in fases het gevoel dat ze altijd aan het wachten was tot het moment dat haar leven echt zou beginnen, en soms werd ze overspoeld door een verstijvende angst dat het misschien al wel begonnen was zonder dat zij ervan wist. Om zichzelf uit de sleur te trekken, had ze haar haar die week in een impuls koperrood geverfd. Op een netwerkborrel was ze plotseling benaderd door een knappe, roodharige man. Een collega van het dochterbedrijf, kennelijk, die haar vroeg of ze toevallig Iers of Schots bloed had. Tot Laura’s eigen verbazing had ze ja geantwoord. En zoals ze al hoopte had het enthousiasme bij de man losgemaakt. Hij vroeg haar de oren van het lijf over uit welke streek haar familie kwam, en Laura kwam tot de ontdekking hoe eenvoudig het was om een verhaal te verzinnen. Sterker nog, het vertellen van een fictief Schots familieverhaal ging haar gemakkelijker af dan een gesprek over haar echte leven. Toen hij haar naam vroeg, stelde ze zich voor als Olivia. En toen hij haar de volgende ochtend vroeg of ze al plannen had voor het weekend, was ze rond blijven hangen. Ze wist dat hij na het weekend terug naar Glasgow zou vliegen, en dat leek haar de perfecte manier om een einde aan haar avontuur te breien zonder iets te hoeven uitleggen. Nadat ze hem had uitgezwaaid op Schiphol, had ze nooit meer op zijn berichten gereageerd.&nbsp;&nbsp;&nbsp;



Maar toen de Schot terug naar huis was, ontdekte Laura dat ze eigenlijk nog geen zin had om Olivia in de kast op te bergen. Ze voelde zich mysterieus en bijzonder met haar rode lokken, en begon haar nieuwe uiterlijk aan te vullen met kunstmatig aangebrachte sproetjes. Ze kocht een geruit rokje en bijpassend kort topje, en bewerkte de foto’s zo dat haar heupen en billen een stuk voller leken dan haar middel. Voor haar gezicht had ze inmiddels een vaste routine op haar bewerkingsapps: amandelvormige ogen, glinsterende jukbeenderen, haar altijd gesloten lippen maakte ze vol en rond. Olivia Macleod bleek een hit op datingapps, en zo was er plotseling een nieuwe hobby geboren die veel weg had van een bevredigende combinatie tussen cosplay en fanfictie. Het was heerlijk om zelf de hoofdrol te spelen in haar verhalen en fantasieën, om een driedimensionale huid te creëren die haar perfect paste. Het gaf haar zoveel plezier dat haar fantasie zich bleef uitbreiden. Naast Olivia ontstonden Kimmy, Christina en Zuzu. Kimmy was Amerikaans, luid en extravagant, Christina een verlegen maar beeldschone boekenwurm die aan Oxford studeerde en Zuzu een alternatieve kunstenares die regelmatig van kapsel wisselde. En nu ze haar nieuwe blonde pruik binnen&nbsp;<s> </s>had, kon ze eindelijk beginnen met het vormgeven van haar nieuwste personage. Ze twijfelde nog tussen twee namen: Pippi of Dolly. Dit personage zou de ultieme mannenfantasie worden, had ze besloten. Schattig, energiek, spontaan, een beetje quirky. Eigenzinnig en poëtisch, een meisje dat op bewonderenswaardige wijze altijd de positieve en magische elementen van het leven kon blijven zien. Op Etsy had ze een extravagante roze bril gevonden, die ze direct had besteld. Het zou de perfecte accessoire zijn voor haar volgende fotoshoot. Er zou geen man zijn die de overduidelijk symbolische knipoog naar haar personage zou begrijpen. Dat maakte het des te leuker.&nbsp;&nbsp;



Nikki had Laura’s nieuwe rode haar aanstellerig gevonden. Haar ouders waren hun oudste dochter bijgevallen. Puur natuur was altijd mooier, was hun oordeel. Als je de genenloterij hebt gewonnen wel ja, had Laura willen zeggen. Maar in plaats daarvan had ze haar schouders opgehaald. Haar moeder interpreteerde de beweging verkeerd. Ze had een arm om haar heen geslagen en gezegd dat het rood gelukkig vanzelf weer uit zou groeien. Maar ze kon tussendoor altijd naar de kapper om het ongedaan te maken, zei Nikki. Ze kon nog wel een adresje aanraden. ‘Doe dat maar,’ had haar vader troostend gezegd. ‘Dan ben je zo weer de oude Muis.’ &nbsp;



Laura werd die ochtend wakker van de zon in haar kamer. Een straal licht viel op de lege pizzadoos, die besmeurd was met vetvlekken. Slaperig pakte Laura haar telefoon. Ze had een gemiste oproep van Nikki. Dat was ongewoon. Haar vinger zweefde boven het groene telefoontje. Maar Nikki had ook de tijd genomen om op haar appjes te reageren, bedacht ze zich. Nikki reageerde eigenlijk altijd alleen als het haar uitkwam. Laura schoof haar telefoon onder haar kussen, pakte haar tweede telefoon, en scrolde door de vele berichtjes die ze binnenkreeg via diverse apps. Het werd een drukke zaterdag voor Kimmy, Olivia en Christina.&nbsp; &nbsp;

Hee Muis, yes we zijn weer veilig thuis. Lief dat je het vraagt. Zanzibar was amazing, echt een aanrader. Zie je snel bij paps en...

Twaalf sierlijke, symmetrische lijnen. De olifant op Nikki’s onderrug zag er wat geïrriteerd uit, de huid rondom de lijnen was roze en opgezet. Nikki liet haar vingers voorzichtig langs haar rug glijden. Ze had het dier laten tatoeëren tijdens haar laatste dag op Zanzibar. Terwijl de tattoo artiest de naald over haar huid schraapte, filmde ze zichzelf met haar telefoon op een statief. De livevlog werd met hartjes bedolven door meer dan 30K van haar kijkers, die haar toestuurden dat ze er geweldig uitzag. Tijdens de vliegreis terug had ze spijt gehad van haar timing. De tattoo was groot en maakte dat ze niet lekker kon zitten. Eenmaal thuis had ze moeite het werk zelf goed in te smeren met de daarvoor bedoelde zalf. Bart had aangeboden haar te helpen, maar die hulp had ze afgeslagen. &nbsp;



Het privéstrand van hun verblijf had twee strandstoelen en een hangmat, daarnaast drie bijzettafeltjes, het hout was op een nauwkeurige manier afgebladderd om het de illusie van aangespoeld scheepshout te geven.&nbsp;In de riante moderne keuken een eettafel met vier stoelen, een bar met een espressomachine en vier krukken, het kastje daarboven gevuld met acht cocktailglazen, vier halve kokosnoten en zes kleine glazen kopjes om uit te drinken. In het hele logement was geen enkele mok te vinden. In de moderne badkamer stonden vijf grote vazen met daarin elk twee palmbladeren. Plastic, had Bart lachend vastgesteld. Het ergerde haar. Niet de plastic bladeren zelf, maar het feit dat hij daar de lol van inzag. Desondanks hadden ze een reel opgenomen waarin Bart grapjes maakte over de plastic entourage, want ook de kokosnoten bleken hartstikke nep. Haar volgers vonden het hilarisch dat zij en Bart de draak staken met het instagramparadijs. ‘Love it when you keep things real’ reageerde marloesfleur84. ‘Bart moet gewoon een regular worden in je reels, jullie zijn geweldig samen.’ zei Bloomsbabes, die ook emoji’s met hartjesogen had gestuurd. &nbsp;



Nikki opende haar instagram om een foto van haar onderrug te maken in de spiegel. Ze had veel vragen ontvangen over hoe de tattoo er nu na een paar dagen uitzag. Terwijl ze een pose zocht om haar rug zo egaal mogelijk te belichten, zwaaide de deur met een knal open. &nbsp; ‘Dát ziet er goed uit!’ &nbsp; ‘Jezus, ik schrik me kapot.’ &nbsp; ‘Hoeft niet, ik ben het maar.’ Bart trok Nikki naar zich toe en gaf haar een kus.&nbsp; Ze zuchtte. ‘Dat weet ik ook wel. Jij praat gewoon altijd zo hard.’ &nbsp; Bart grinnikte vrolijk. &nbsp; ‘Kan ik niet helpen. Ik zit nou eenmaal vol levenslust.’ Hij zakte neer op de rand van het bad.&nbsp; &nbsp; ‘Ik kwam eigenlijk vragen of je tevreden bent over de planten. &nbsp; ‘Wat?’ &nbsp; ‘De planten. Zijn ze goed verzorgd volgens jou?’ &nbsp; ‘Hoezo?’ &nbsp; ‘Dat meisje van PlantBnB vraagt om een review. Er is niks dood volgens mij, is dat 5 sterren waard?’&nbsp; ‘Dat wil ik eerst wel even zelf bekijken.’&nbsp; ‘Had ik kunnen weten. Mijn kleine controlefreak,’ murmelde Bart liefkozend.&nbsp;



Ze wachtte tot Bart de badkamer had verlaten voor ze verder ging met poseren. Om de een of andere reden lukte het vaak niet meer als hij erbij stond. Ze wist zelf ook hoe krom het was: ze kon er prima mee leven, nee, ze koos er zelfs van harte voor om online gadegeslagen te worden door duizenden anonieme volgers. Ze verdiende er haar geld mee. Vanuit de slaapkamer hoorde ze Bart niezen en daarna neuriën. Ze ademde diep in door haar neus zodat haar buik opbolde. Toen dat niet hielp, telde ze de gouden krullen in de omlijsting van de spiegel.&nbsp;&nbsp;



Ze had de tip gekregen van een vriendin die ze kende via Instagram. Op de borrel na een influencer-evenement hadden ze uren gepraat over hoe sociale contacten zo overweldigend konden zijn sinds de pandemie. Hoe de online wereld een veilige haven was geworden in vergelijking met het echte leven. Hoe vaak ze in conversaties op zoek waren naar een muteknop, of een mogelijkheid om het achtergrondgeluid in hun favoriete muziek te veranderen. Nikki had opgebiecht dat ze gek werd van dagelijkse geluiden. Toen de vriendin vroeg welke geluiden ze precies bedoelde, noemde ze de harde nies van Bart, het geluid van de tram naast het huis en hard pratende mensen. De vriendin herkende het probleem, en sluisde het advies van haar psycholoog door om bij overweldigende emoties iets neutraals te kiezen in de omgeving en daarop te focussen. &nbsp; ‘Als ik in de trein zit, tel ik nu bijvoorbeeld graag de bomen in het landschap. Dat helpt me enorm als ik word overvallen door anxiety.’ Sindsdien telde ook Nikki dingen in haar omgeving als haar emoties haar teveel werden. Ze had gemerkt dat het haar rust gaf. Tegen de vriendin noemde ze het effect ‘meditatief’, ook al had ze zelf nog nooit gemediteerd. De vriendin zei dat ze blij was dat ze kon helpen.&nbsp;&nbsp;



De spiegel had 22 krullen. Acht aan iedere lange kant, en drie aan de kortere. Ze had het om onduidelijke redenen fijner gevonden als de lange kanten zeven krullen hadden gehad in plaats van acht. Zo te horen had Bart nu zijn favoriete sitcom aangezet en zich voor de tv in de slaapkamer geïnstalleerd. Nikki had behoefte aan een lang, warm bad. Met de deur op slot, al haar favoriete verzorgingsproducten binnen handbereik, en het nieuwe seizoen van Emily in Paris. Ze had ook al een tijd een set geurkaarsen klaarstaan die ze van haar zusje Laura cadeau had gekregen. Ze bedacht dat ze haar nog moest appen, maar had daar even geen zin in. Helaas had de tattoo artiest haar afgeraden om in bad te gaan vanwege een verhoogd risico op infecties. Nikki besloot in plaats daarvan een muziekje aan te zetten en haar nieuwe peel off-masker te proberen, dat ze opgestuurd had gekregen van een luxueus merk dat met haar samen wilde werken.&nbsp;&nbsp;



Haar instagramposts met Bart werden altijd het meest geliked. Dat was bijzonder, want bij de meeste vergelijkbare influencers scoorden foto’s van alleen de influencer zelf het best. Ze kon zich er soms een beetje verbitterd over voelen. Ook als ze in haar bikini op een prachtig strand poseerde, prefereerden haar volgers de foto’s waarop Bart aan haar zijde stond. Nikki timmerde al vele jaren aan de weg. Ze was groot geworden dankzij haar make-up-hacks, maar gaandeweg was ze ook steeds meer over haar outfits, work outs en interieur gaan delen. Mensen bewonderden haar minimalistische stijl en noemden haar chique. Bart had zich lang afzijdig gehouden. Hij had weinig interesse in social media en spendeerde zijn tijd online vooral aan videogames en Netflix. Nikki had daar nooit problemen mee gehad. Ze vond het heerlijk om Bart voor zichzelf te hebben. Haar uiterlijk en stijl waren gemeengoed, een stuk van haarzelf wat ze met de hele wereld deelde. Maar haar relatie met Bart was alleen van haar. Twee jaar geleden was Bart tijdens een live tutorial per ongeluk de kamer binnen gelopen. Het was een kort en nietszeggend moment: hij was vergeten dat ze ging filmen en scharrelde even op de achtergrond in beeld om zijn sleutel te pakken. Tot Nikki’s verbazing was haar inbox daarna ontploft. Veel volgers hadden geen idee dat ze een vriend had, en de berichten dropen van nieuwsgierigheid. &nbsp; ‘Dat heb je mooi geheim voor ons gehouden!!! Maar als ik goed heb gezien wat voor exemplaar je hebt, snap ik wel waarom ;)’ stuurde een van haar vaste kijkers. Vanwege het groot aantal vragen had ze daarna een Q&amp;A met Bart opgenomen. Bart was op camera volledig zichzelf, was haar opgevallen. Hij was vrolijk, luid, nuchter en stopte zijn liefde voor haar niet onder stoelen of banken. Haar volgers waren bij de beelden volledig weggezwijmeld. Sindsdien had ze Bart steeds vaker toegelaten in haar online leven. Zijn aanwezigheid op haar feed had haar veel opgeleverd. Mensen bleken graag weg te dromen bij hun perfecte plaatje. De content van hun vakantie op Zanzibar had al haar persoonlijke likerecords verpletterd.&nbsp;&nbsp;



Nikki verbond haar telefoon met de bluetoothbox in de hoek, startte haar playlist Relaxed again en liep ondertussen richting de ladekast waar ze haar verzorgingsproducten bewaarde. Terwijl ze de lade opende, viel haar oog viel op de platte zenstenen die ze in een rechte lijn op de kast had gelegd. Eén, twee, drie… vier vijf zes? Het waren er zes. Het waren er zes, terwijl ze heel zeker wist dat het er eerder vijf waren geweest. Ze had ze voor haar vakantie al een aantal keer geteld. En ze had ze zelf aangeschaft. Vijf stenen. Vijf stenen omdat ze wist dat ze een oneven aantal wilde hebben, en omdat zeven stenen niet goed op de kast zouden passen. Het zou te druk zijn, er zou te weinig afstand tussen de stenen liggen. Het zou de esthetiek van de badkamer verpesten. Ze staarde naar het kleinste steentje. Nu ze er goed naar keek, was het duidelijk een ander soort steen. Het oppervlak was minder glad en de bolling was hoger dan van de afgeplatte zenstenen. Nikki pakte het steentje op. Op de onderkant was een klein kinderlijk hartje geschilderd, roze omringd door fijne witte stipjes. Ze voelde een rilling over haar rug lopen. De tattoo prikte even venijnig.&nbsp;&nbsp;&nbsp;



Barts liefde voor haar was altijd groot geweest. Toen ze een maand verkering hadden, liet hij een bos rozen bezorgen. Dertig rozen, één voor elke dag dat zij nu officieel de zijne was. In de weken, maanden en jaren daarna hield hij deze gewoonte vast. Hij overstelpte haar met aandacht, cadeautjes en verrassingen. En jarenlang voelde het elke dag als een warme douche op koude dagen. Zo comfortabel en allesomvattend dat ze zichzelf er niet toe kon zetten om de kraan dicht te draaien en zich af te drogen. Ze dacht dat ze nooit echt verzadigd zou kunnen raken van die overdaad, dat ze echt wilde dat ze voor altijd in die alsmaar blijvende stroom kon blijven staan. Maar sinds ze Bart op haar social media geïntroduceerd had, was er iets veranderd. Ze kon haar vinger er niet precies op leggen, maar ergens in de afgelopen twee jaar was hij haar teveel geworden. De hele wereld genoot mee van haar vriend, die luidruchtige prins op het witte paard die haar op handen droeg. Maar sinds zij hem zowel in haar echte leven als haar digitale wereld zag verschijnen, voelde het plotseling alsof ze voor een lachspiegel was gezet. Haar hele leven was gevuld met mijn lach, zijn blik, zijn uitspattingen, en de eindeloze digitale echo’s daarvan. Ze voelde zich verstikt. Vlak voor Zanzibar had ze hem het onvermijdelijke gevraagd. Of hij zijn liefde voor haar een beetje kon temperen. Of hij het voor de camera wilde bewaren, en haar in het echt een beetje ruimte kon geven. Bart had zoals altijd vriendelijk gereageerd. Hij had zelfs een beetje gelachen, en haar op haar kruin gekust. Tuurlijk, had hij gezegd. ‘Als jij dat nu nodig hebt, dan doe ik dat. Mijn kleine controlefreak.’&nbsp;&nbsp;



Sinds wanneer was het leven zo onoverzichtelijk geworden? Uit de slaapkamer klonken nog altijd verstomd de repeterende lachsalvo’s van Barts sitcom. Ze hoorde Bart gnuiven en daarna schateren. Die verdomde serie die hij al minstens vijf keer gezien had. Hoe vaak kon een mens om dezelfde grappen lachen? Nikki staarde naar het steentje in haar hand. Het piepkleine, infantiele hartje. Was dit Barts poging tot getemperde liefde? Of was dit zijn idee van een grap? Ze voelde zich in de zeik genomen. Haar hart bonkte tegen haar slapen. Ze pakte haar sport-bh, capuchontrui en joggingbroek van de kapstok aan de deur. Ademde diep in door haar neus. Sloop over de overloop langs de slaapkamer. Ze trok een paar gloednieuwe hardloopschoenen aan, opgestuurd door het merk waar ze een langlopende samenwerking mee had. In de lift appte ze Bart. &nbsp; &nbsp; Als je me zoekt: ben bezig met een nieuwe challenge. Testen hoe ver ik kan rennen op mijn nieuwe schoenen. Wacht niet op me met eten x&nbsp;

Twaalf sierlijke, symmetrische lijnen. De olifant op Nikki’s onderrug zag er wat geïrriteerd uit, de huid rondom de lijnen was roze en opgezet. Nikki liet...

Vergeef me Vader, want ik heb gezondigd&#8230;



Tegen mijn Tinderdate heb ik gezegd dat mijn vader vorig jaar overleden is aan een hartstilstand.



Kun je rouwen om iemand die niet dood is?



Elke keer als mijn moeder, zus en ik achter elkaar naar het verpleegtehuis fietsen, voelt het als een rouwstoet. Ik haat het om op bezoek te gaan, want ik wil de lopende, zachtaardige, pratende vader onthouden. Telkens moet ik de neiging onderdrukken om hem uit zijn lijden te verlossen. Zijn kleren ruiken naar die van een dreumes: gemakkelijk te kauwen voedsel en desinfectiemiddel gemengd met een vleugje urine. Zijn oude huiselijke geur is verdwenen: traditionele paella gemengd met AXE Dark Temptation en een vleugje tabak.



In de dichtstbijzijnde Mariakapel steek ik een kaarsje op zonder te weten waarvoor. Het Mariabeeld met kindje Jezus doet me denken aan mijn zus, die me een foto had geappt van haar zoontjes: de een met een snotneus en de ander met rode wangetjes door tandjes die maar niet door willen komen. Ze droegen dezelfde elfenmutsen (al voor de kerstkaart van volgend jaar). Ik stuurde een hart-emoticon, en wenste haar slaap toe.







Bij mijn moeder thuis hangt boven de bank een foto uit mijn vaders collectie: een maansikkel van ijs. Tegenwoordig doet me die denken aan de wazige foto’s op mijn vaders camera, die een afspiegeling zijn van zijn achteruitgang. Zojuist viel hij tegen me uit toen ik een mier van zijn tekening afsloeg. De tekening leek op die van een driejarige. Vroeger had hij dat geen kunst gevonden, laat staan zo tegen me geschreeuwd alsof ik hem mishandelde in plaats van het insect.



Als ik door de stapel met papieren op de bijzettafel blader, kom ik meermaals post aan hem geadresseerd tegen: ‘Voor de Heer Ros’ of ‘Aan de bewoners van’ – het nieuws dat hij hier niet meer woont, is niet doorgekomen. Vaderdag, verjaardagen en landelijke feestdagen zijn het lastigst. Er ontbreekt steeds een bord met Chinees eten, waardoor het moeilijk te negeren valt.



Hij is slechts 2.063 meter verderop, maar kan net zo goed op een andere planeet wonen. Ik ben jong, 25, en rouw wat te vroeg – zonder dat iemand het weet omdat er geen lijk of begrafenis is om het te bewijzen. Hierdoor voel ik me schuldig, want hoe leg je uit dat je iemand hebt doodverklaard, terwijl diegene nog ademt?







De tweede fase van rouw is woede. Mijn oma was echt oud. Het is altijd schrikken als het eenmaal zover is, maar uiteindelijk is het goed zo – of in de woorden van Disney: it’s the circle of life. Nu ben ik alleen maar boos op de mais die groeit zonder het licht van zijn flits, boos op de schaduw van zijn fiets die ontbreekt, boos op de wind waarin zijn woorden niet meer duidelijk klinken. Ik haat de foto’s die hij heeft gemaakt, omdat hij er zelf niet op staat en heb een hekel aan de sprookjes die hij me vroeger voorlas, omdat die nooit eindigden met ze leefden nog ziek en ongelukkig. Dan had ik liever willen horen hoe hij tijdens het regime van Franco in de gevangenis belandde en spoedig ontsnapte.



Ik ben gewoon woedend op alle kleine en grote gemiste momenten die zijn geweest en zullen komen: boos dat ik zijn geklap moest missen bij mijn toneeluitvoering en diploma-uitreiking, boos dat als ik later ooit kinderen krijg ze hem niet als opa zullen hebben. Boos dat hij de kinderen van mijn zus heeft mogen ontmoeten, maar ze niet zal zien opgroeien – en dat hij wel de partner van mijn zus heeft leren kennen, maar haar niet kan weggeven bij het altaar. Zelfs boos dat ik nooit meer hoef te zeggen dat hij de tuindeur moet sluiten vanwege de rook.



Daarnaast ben ik boos op de tabaksindustrie die aan zijn dodelijke verslaving flink verdient, op de dokters in het ziekenhuis die geen diagnose of geneesmiddel hebben gevonden, en op de verpleegsters in het verpleegtehuis die hem vergaten, nadat hij had gerookt, waardoor hij buiten onderkoeld raakte. Maar vooral op mijn vader omdat hij niet gezonder leefde of beter Nederlands sprak of gewoon vaker hier was. In mijn nachtmerries is hij de schuldige, degene die niet aan de elektrische sigaret wil of niet zijn medicijnen inneemt. Degene die ons allemaal wakker houdt met zijn manische buien.







Aangezien hij niet in de buurt is om mijn woede op af te reageren, ben ik boos op mijn zus en moeder. Omdat zij er anders mee omgaan dan ik, het anders zien dan ik, maar zich waarschijnlijk hetzelfde voelen als ik.



Mijn zus heeft als parttimehuisvrouw twee hummels en een bruiloft op de planning staan (naast een derde kind met bijbehorende zwangerschapshormonen). Ze manifesteert het geslacht met een doopsjurk, roze strik en flamengohakjes in maat 16. Ze doet aan zwangerschapsyoga, heeft een geüpdatet geboorteplan inclusief fotoshoot en gaat alleen nog naar cafés met een speelhoek.



Mijn moeder zit overspannen thuis als ex-mantelzorger genderneutrale babyoutfits te breien en knuffels te haken voor het volgende kleinkind. Ze kan zo een eigen babywinkel starten. Als er op Vinted een lading ongedragen babykleren- en schoenen te koop wordt aangeboden, denk ik meteen aan een overijverige oma. Ik lieg als mijn moeder aan de telefoon vraagt hoe het gaat en raak gefrustreerd als ze niet begrijpt dat ‘goed’ het tegenovergestelde betekent.             



En ik doe gewoon alsof er niets aan de hand is.







Na het uitgaan vertelde een vrouw van ongeveer mijn leeftijd over het overlijden van haar vader een paar jaar geleden. En het patatje joppie op mijn schoot werd zo doorweekt, alsof het over mijn eigen vader ging. Dus licht aangeschoten loog ik vanaf de stoeprand: ‘Wat toevallig, mijn vader is ook…’ Hij zou nu vast heel erg trots op me zijn.



Sindsdien vertel ik tegen semi-vreemden over mijn rouw, een erg geschikt gespreksonderwerp voor een eerste Tinderdate. Al spreekt iemands reactie hierop boekdelen. En vreemd genoeg lucht het uiteindelijk op, is dat niet ziek?



&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8211;



Wat vervelend voor je, sterkte.

Vergeef me Vader, want ik heb gezondigd&#8230; Tegen mijn Tinderdate heb ik gezegd dat mijn vader vorig jaar overleden is aan een hartstilstand. Kun je...

Mensen zijn als eksters, had ze vaak gedacht. Wezens die objecten meeslepen om een nest te bouwen, en daarna niet meer weten hoe ze aan al hun spullen komen. Prulletjes, wriemeltjes, dingetjes. Een mengsel van onbenullige, pretentieuze en dierbare bewijzen van hun bestaan.&nbsp;



Mila was te voet gearriveerd. Ze had in de ochtend college gehad en haar dienst bij Bar Dubrovnik begon pas om acht uur, wat betekende dat ze alle tijd had. Ze bezocht haar adresjes het liefst lopend. Ze hield ervan om door de stad te slenteren. Met één oog hield ze Google Maps in de gaten, en ondertussen speurde ze de grond af. Soms, als ze niks vond, liep ze zelfs een extra rondje. Maar vandaag had ze op haar route een glanzende marmerachtige knoop gevonden en zorgvuldig in het voorvakje van haar tas gestopt. Nu controleerde ze nog een keer in de app waar ze de sleutel kon vinden en stapte toen in de lift van het gebouw. Bij binnenkomst van het appartement trok Mila haar schoenen uit. Van haar moeder had ze geleerd dat ze dat altijd moest doen als ze te gast was, en zelfs nu ze door niemand ontvangen werd, kon ze de gewoonte niet van zich afschudden. Ze stopte de sleutel in haar broekzak, hing haar jas en tas aan de elegante houten kapstok en snoof. Ze rook de geur van zon op dichte ramen.



Er was een gieter klaargezet en tot Mila’s tevredenheid ook een plantenspuit. Ze had zich er al vaak over verbaasd: huizen tot de nok vol met planten, maar geen vernevelaar in zicht. PlantBnB werd vooral gebruikt door succesvolle dertigers en veertigers met lichte appartementen in de binnenstad. Mensen die ter decoratie veel planten in huis hadden genomen om daarna tot de conclusie te komen dat ze geen tijd of geen zin hadden om voor hun urban jungle te zorgen. De bewoners van Haaimanstraat 34 waren voor drie weken naar Zanzibar. Door de gigantische ramen op het zuiden zouden de planten in het huis verkruimelen als er niemand langskwam om op het groen te letten. Het appartement leek voor het grootste gedeelte uit glas te bestaan. Het was er warm en benauwd, ondanks de halfgesloten gordijnen. Mila opende een raam en besproeide daarna de reusachtige monstera die in de woonkamer stond. Haar vingers bevoelden de kurkdroge aarde. Ze bediende de plant met een extra scheut water, en gaf de grote bladeren een snel sponsbadje om ze van het stof te ontdoen. Daarna bewaterde ze lichtjes wat vetplanten en een plompe yucca bij het raamkozijn. Naast de grote lichte bank stonden wat verdwaalde pannenkoekplantjes. Terwijl ze hen water gaf, dwaalde haar blik af naar het glanzende, roomwitte leer. De bank zag eruit alsof er nog nooit iemand op had gezeten.  Mila vroeg zich vaak af waarom de buren van PlantBnB-gebruikers haar werk niet deden. Het leek haar een belachelijke overdaad, iemand via een app inhuren om de planten te verzorgen. Ze had altijd gedacht dat alleen mensen met een teveel aan geld en een tekort aan echte vrienden van dit soort diensten gebruik zouden maken. De oprichter van de app, Jeff van der Kust, leek haar precies zo´n type. Selfmade man Jeff. Wonderboy. Hij was een alumnus van haar universiteit, en werd uitgenodigd voor zo’n beetje ieder carrière-evenement. Een posterboy, boegbeeld van de potentiële glanzende carrière. Mila kon zijn kop niet meer zien. Het was inmiddels een vaste grap geworden in haar vriendengroep. Mannen zoals Jeff van der Kust waren verwende huilbaby’s die altijd de wind in de rug leken te hebben en al hun geld en energie in zaken staken waar de wereld geen centimeter mee opschoot. Ze bedachten diensten waarmee ze hun eigen stinkend rijke soortgenoten van nog meer bespottelijk gemak konden voorzien. Het was gemakkelijk om er woorden van walging voor te vinden, een snelle uitlaatklep voor frustraties die eigenlijk dieper en veelomvattender waren. Op een avond in de kroeg hadden ze voor de grap de app gedownload. Met overdreven stemmen hadden ze de reviews gelezen die in een strak gestileerd font op de app voorbij gleden. ‘PlantBnB is echt een lifesaver voor iedereen met een drukke baan en een liefde voor groen.’ ‘Geen groene vingers, toch de urban jungle die ik altijd al wilde. OBSESSED’ ‘Mijn plantenverzorgster heeft zelfs mijn tragische koffieplant weer tot leven weten te wekken, wat is deze witchcraft?!’ Mila en haar vrienden vielen haast van hun stoel toen ze de tarieven zagen die mensen vroegen voor hun groene gave.



Eenmaal thuis had Mila zich direct aangemeld. En zo was ze tot haar schaamte grootgebruiker geworden van Jeff van der Kusts verdomde app. Het voelde hypocriet, en ze had dan ook niks aan haar vrienden verteld. Maar hoe onzinnig ze het concept zelf ook vond, PlantBnB bleek een heerlijk baantje. Mila genoot van de stille, lege huizen, het geluid van het klotsende water in de gieter en de aanblik van de lichte waternevel die op de planten neerdaalde. Ze keek graag naar hoe de aarde het water opzoog en donker kleurde, en fantaseerde dat de planten een zucht van verlichting slaakte als ze langs was geweest. De bewoners van haar adresjes zag ze zelden. Het was vreemd hoe onzichtbaar ze was in diens levens, terwijl ze tegelijkertijd hun eigen levens zonder gêne aan haar blootstelden. Elk huis ging tijdens een bezoekje voelen als een grote etalage, een uitstalling van levensbewijzen. Het gevoel van voyeurisme had ze daarom allang achter zich gelaten. Deze mensen vroegen erom zich te laten bekijken. En Mila speelde het spel graag mee. Ze vergaapte zich aan de interieurs, de kledingkasten en de badkamers van haar opdrachtgevers. Ze ging op tijd naar haar adresjes en op bleef op haar gemak in de huizen treuzelen. Ze schoof even aan bij de keukentafel of plofte op de bank om de kussens te voelen. Of ze rommelde wat in de keukenkastjes, proefde de tandpasta, en snuffelde aan de parfum van de vrouw des huizes. Een enkele keer spoot ze wat op, om zich de hele dag luxueus en tegelijk een beetje vies te voelen. Het huis op de Haaimanstraat was geen uitzondering. In de schoenenkast vond ze een paar smetteloos witte hardloopschoenen, in de keuken ongeopende maar wel op kleur gesorteerde potjes kruiden. Het interieur ademde een irritant soort perfectie. Ze liep de badkamer in, waar ze minutieus opgestapelde handdoekjes, een schaal met ongebrande geurkaarsen en een gigantische spiegel met goudgekrulde omlijsting aantrof. Even vroeg Mila zich af of er überhaupt wel iemand in dit huis woonde. Het voelde niet alsof ze door iemands leven liep, maar door een filmset die voor een leven door moest gaan. Ze bewaterde de palm naast het badkamermeubel, en liep toen terug naar de gang, waar ze ruw een lade van een willekeurig kastje opentrok. Mila was opgelucht. De lade lag – zoals het hoort &#8211; vol met rommel. Een beduimeld vriendenboekje van vroeger, een HEMA-mapje met foto’s, oude verjaardagskaarten en een opgekruld post-it blokje, op het bovenste blaadje was in hanenpoten ‘Jij bent mijn liefste’ geschreven. Mila glimlachte. Mensen waren echt als eksters, dacht ze. Ze bewaarden dat waar ze zich onweerstaanbaar toe aangetrokken voelde. Vaak was dat: de herinneringen aan een rijk en vol leven (of de illusie daarvan). Spulletjes die een gevoel van luxe en comfort opriepen. Maar in deze la zag ze ook dat zelfs de meest protserige eksters een zwak konden hebben voor het onbenullige en verlepte, lelijke dingen bewaarden, omdat ze er zelf iets in zagen wat schitterde.



Ze was even bang geweest dat ze haar vaste routine had moeten verbreken. Maar nu Mila vastgesteld had dat er wel degelijk mensen in dit huis woonden, wist ze dat ze kon doen waar ze goed in geworden was. Ze pakte haar tas en opende het voorvakje. Op de grote glazen ronde tafel stalde ze haar schatten uit. De marmerachtige knoop van vanochtend. Het haarclipje van groen metaal. De deftig uitgevoerde aansteker, dat was een echte gelukstreffer geweest. Een rode vulpen. Een muntje van onbekende valuta. Een piepklein gehaakt gelukspoppetje. Een gladde, ronde steen, voorzien van een met kinderlijke hand geschilderd hart. In een flits dacht ze aan het badkamermeubel naast de grote palm. Daar lagen vijf perfect opgestelde zensteentjes. Mila stopte zorgvuldig haar vondsten terug in haar tas. Met de steen in haar hand liep ze naar de badkamer. Ze schoof alle stenen een paar centimeter naar rechts, en voegde aan het einde haar steentje toe, het beschilderde oppervlak naar onderen gericht. Ze zette een stap naar achteren en bekeek haar werk.



Mila wist sinds haar baan bij PlantBnB zeker dat intentie en toevalligheid in ieder huis voortdurend door elkaar heen liepen. De bewust geplaatste kapstok, waar in de haast van alledag jassen, sjaals en handschoenen overheen worden gedrapeerd en weer weggetrokken. De smaakvol gepositioneerde bank met ernaast het tafeltje waar altijd een verdwaalde pen of sleutel blijft liggen. Het aanrecht, waar vaak de broodrooster staat die eigenlijk voor het mooie even opgeborgen zou moeten worden. En de mooie kasten met lades die parafernalia aan het zicht onttrekken. Mila vermoedde dat deze esthetisch opgestelde zenstenen niet toevallig, maar intentioneel waren. Het was gewoonlijk niet haar stijl om te rommelen aan dit soort bedoelde opstellingen. Ze koos er meestal liever voor om dingen achter te laten die onder het gordijn van toevalligheid schuil zouden blijven. Het voelde lekker om te weten dat ze misschien ooit iets bij de mensen los kon maken. Een kleine rimpeling in het oppervlak, een moment van verwarring. Maar het mocht nooit groot genoeg zijn om haar reviews te beïnvloeden. Ze keek naar de stenen. Als je niet beter wist, waren het er altijd zes geweest.

Mensen zijn als eksters, had ze vaak gedacht. Wezens die objecten meeslepen om een nest te bouwen, en daarna niet meer weten hoe ze aan...

Vergeef me Vader, want ik heb gezondigd&#8230;



Ik heb mijn nicht Rachel, die parttime aan Oxford studeert, pure absint gegeven zonder te vermelden dat het geen nieuw sodamerk is.



Rachel [Nederlandse uitspraak: richel maar dan met een a van arrogant] komt aanrijden bij de familiebarbecue in een rode Volkswagen Golf, die erg lijkt op die van mijn overleden oma. Mijn nicht draagt bij het uitstappen grootmoeders ivoorkleurige Pradabroekpak en ruikt zelfs naar haar Chanel N°5. En dat is nog niet eens alles. Een schilderij dat ik voor mijn oma heb gemaakt hangt nu volgens Instagram boven haar Chesterfieldbank in Engeland. Wanneer ik haar hiermee confronteer, begint ze over haar sterke band met oma. Blijkbaar had Rachel genoeg geld voor een wekelijks vliegticket om op bezoek te gaan. De glinsterende ring die om haar pink zit, was daarnaast aan mij beloofd.



De knappe kistendrager Kaïn is niet komen opdagen, terwijl hij me naar Brabant zou rijden. Hij moest last-minute werken. Op een Instastory staat hij te zoenen met zijn collega en ‘zus’. Dus na een tirade in sonnetvorm heb ik hem geblokkeerd. Hopelijk hoef ik de komende tijd niet meer naar een begrafenis toe. Er moet een beroepscode komen om niet te daten met mensen in rouw.&nbsp;



De geur van aangebakken vleesvervangers stimuleert mijn vechtlust tijdens de jaarlijkse familiequiz. Het doet me denken aan de surprise-babyshower die ik voor mijn zus had georganiseerd, terwijl ze niet van verrassingen houdt. De vragen zijn nog net niet zo luguber als: ‘Zonder welk lichaamsdeel worden baby’s geboren?’, maar wel schurend: ‘Wie heeft als eerste in de familie gestudeerd?’ Rachel weet alle antwoorden, want ze heeft de quiz gemaakt. Is dat geen reden tot diskwalificatie? De prijs is een plastic medaille van de Action, maar toch.  







Tijdens de prijsuitreiking brengt Rachels speech me terug naar die keer toen ze me van de trap had geduwd, nadat ik haar lievelingsknuffel een make-over had gegeven met een schaar. Koprollend bolderde ik de trap af tot de muur in de hoek me opving. Zou Alice in Wonderland ook spierpijn hebben gekregen van al dat vallen of had ze konijnenoren geleend als helm? Mijn moeders handen voelden zacht aan, toen ze mijn hoofd naliepen op afwijkende deuken en vloeistoffen. Bovenaan de trap stond mijn nichtje als de hartenkoningin te genieten van het uitzicht, tot mijn moeders ogen haar gevonden hadden. Ze rende gillend naar haar kamer met een gehandicapte kolderkatknuffel.



‘Kinderen kunnen gelukkig wel tegen een stootje,’ zei mijn tante sussend tegen de andere genodigden, en stak nog wat extra wierook op. De ABBA-muziek werd in de huiskamer een streepje hoger gezet. Mamma mia, here I go again. Voor ik het doorhad, zat ik in een misplaatste plastic tuinstoel en kreeg ik een papieren bordje en vorkje in mijn handen geduwd – net alsof ik in de hoek was gezet, alleen dan met linzenvlaai als straf. 



Na zo veel lichaamsbeweging had mijn gekneusde lichaam zin in suiker. Mijn stem lag nog op de zesde traptrede, anders had ik om kersenvlaai gevraagd. Juist wanneer ik een hap wilde nemen van de steenvrucht (waar ik allergisch voor ben), liep er een mier over mijn vork. Hij bleef steken aan de punt en leek harakiri te willen plegen, zonder succes vanwege het meebuigende kindvriendelijke materiaal.



Ik had medelijden met de mier en wilde hem helpen door de vlaaipunt op de grond te gooien, maar ik had geen zin om de vloer te moeten boenen en werd al duizelig als ik naar mijn armleuning keek. Als een braaf meisje liet ik het gebaksbord onaangeroerd op mijn schoot staan, totdat de mier zich leek te vermenigvuldigen. Eentje had een uitgang gevonden en besprong me. Mijn stem was terug en ik gebruikte hem. Er vormde zich een kring van ramptoeristen om me heen. Niemand durfde me aan te raken. Met stoel en al ging ik naar buiten, waar we thuishoorden en de vloer in ieder geval zacht was. Mijn vader deed me een muts met hangoren op, terwijl de zon voluit scheen. 



De Aziatische weversmier kan volgens Google honderdmaal zijn eigen gewicht dragen, maar niet in kokend water zwemmen. Iedereen heeft zo zijn zwakke punten, dacht ik smakkend met een ijzeren smaak op de punt van mijn tong. Wraak smaakte helemaal niet zoet, maar jeukte erg.







Tijdens het inmiddels afgekoelde eten kan mijn nicht het over niets anders hebben dan hoe alles chiquer in Oxford is, van het kraanwater tot het accent. Irritante stopwoorden zijn er niets bij. Het voorgerecht bestaat uit het uitdelen van souvenirs: pennen, servetten en tandenstokers met vlaggetjes, waarop de hoofden van Kate en William zijn afgebeeld. Rachels hond Brutus heeft het beste Oxfordsouvenir gekregen: een hoodie, die een maat te klein is. Het hoofdgerecht staat in het teken van haar Britse vriendje Alexander, die ze heeft leren kennen tijdens het naspelen van Een Midzomernachtsdroom als Lisander en Hermia: ‘Britse jongens hebben tenminste nog manieren van hun ouders geleerd. Al kan het natuurlijk zijn dat Alexander hierop een uitzondering is, want zijn bloedlijn gaat helemaal terug tot Henry V. Wanneer we trouwen en kinderen krijgen, dan gaan we op het landgoed van zijn voorouders wonen. Barones Rachel klinkt niet verkeerd.’



‘Je moet echt eens op bezoek komen Eva, dan kunnen we samen Oxford onveilig maken. Natuurlijk kun je dan bij mij logeren, dan slaap ik wel op een luchtbed. En met de onderwatertrein ben je er zo.’ Met die woorden lijkt er eindelijk een einde te komen aan Rachels monoloog. Ik knik schaapachtig en mompel iets met ‘druk’. Mijn tante ziet haar kans schoon om als toetje over haar reuma te beginnen en al haar pseudowetenschappelijke middeltjes. Zo leer ik meer over de helende kaarsen van Gwyneth Paltrow, met de catchy titel: This Candle Smells Like My Vagina (75 dollar – pas op voor ontploffingsgevaar). ‘Ze voeden je innerlijke aspect,’ zegt mijn tante bloedserieus. Als ze tegen mijn zus begint over ‘vampire-facials’, ‘Viva La Vulva’ en luiers van zuivere alpacawol, vlucht ik naar de wc.  







Ik ken Oxford alleen van de boeken, foto’s en films. Natuurlijk wil ik me Hermelien wanen, alleen niet met Rachel. Liever logeer ik dan in een jeugdherberg op een matras met bedwantsen. Alleen dankzij de verkoop van mijn oma’s huis kan ze het collegegeld van £30.685 betalen. En het allerergste is: Rachel is niet eens zo slim. Toen ze in de brugklas zat, moest ik haar gratis wiskundebijles geven. Ze haalde delen en vermenigvuldigen steeds door elkaar.



Wanneer Rachel als een beenloze prinses om wat soda vraagt, geef ik haar een papieren beker pure absint. Het resultaat is dat haar Pradapakje na de eerste slok groen kleurt. Haar labradoodle Brutus, wiens buik net niet over de grond sleept, belandt op de intensive care met een Volkswagensleutel in zijn maag. Toen mijn nichtje aan het overgeven was, heb ik haar autosleutel afgepakt. Het kan dat ik die per ongeluk op de grond heb laten vallen. Maar dat mag je niet verder vertellen hoor, want Rachel heeft voor één keer in haar leven de schuld gekregen. En ik kan er toch niks aan doen dat ze een hondenbot als sleutelhanger heeft? Nu staan we quitte. Maar hoe kan ik boete doen, zodat ik de diamanten ring mag houden voor een hypothetisch aanzoek? Rachel heeft nog altijd Oxford.



&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8211;



Ach, het is ook wel een hele mooie ring. Bid de Engel des Heren.

Vergeef me Vader, want ik heb gezondigd&#8230; Ik heb mijn nicht Rachel, die parttime aan Oxford studeert, pure absint gegeven zonder te vermelden dat het...

De drummer

De gitarist

De pianist

De achtergrondzangeres

De fan

De zanger

Het concert

Zeven verhalen over de rockband der gebroken zielen

En nu staat het concert op het punt om te beginnen. De opening van de tour in de Ziggo Dome is uitverkocht, en dat is te horen aan het rumoer in het publiek. De gesprekken van 17.000 mensen die hier wekenlang naartoe hebben geleefd ballen samen tot een onverstaanbaar, luid gezoem. Duizenden hongerige magen, wachtend op hun favoriete maaltijd.



Ook backstage is het gezoem te horen. De bandleden maken zich allemaal op hun eigen manier klaar voor het optreden. De drummer luistert met een koptelefoon naar heavy metal, tikt met zijn vingers mee op de beat; de gitarist zit op een kruk strak voor zich uit te staren; de pianist gluurt door de coulissen de zaal in om de sfeer te peilen; de achtergrondzangeres loopt keer op de keer de toonladder op en af; de fan wil niemand in de weg lopen, heeft zich verdekt opgesteld in een hoekje; de zanger ijsbeert met zijn hand onder zijn kin heen en weer.



De zanger heeft zijn stem nog steeds niet terug. Voor iemand die straks voor duizenden mensen moet zingen is dat best een beetje problematisch. De afgelopen tijd hadden ze gerepeteerd terwijl hij vanaf de zijkant toekeek. Ze speelden simpelweg de opnames van zijn stem af terwijl de band de muziek speelde. Over een oplossing voor het concert zelf hebben ze het niet gehad. In stilzwijgen hoopten ze allemaal dat de stembanden terugkwamen. Of misschien durfden ze er niet over na te denken, dat het zonder zanger gedoemd was te falen.



Het ziet er echter niet naar uit dat de zanger zijn stembanden binnen de komende vijf minuten terug gaat vinden, en dus ijsbeert hij met een diepe frons door de gangen. Uiteindelijk stopt hij voor de gitarist, die zijn staarwedstrijd met de muur onderbreekt om naar de zanger op te kijken. Deze duwt zijn telefoon in zijn gezicht.



‘Ik kan het niet,’ staat er getypt.



‘Jawel,’ zegt de gitarist.



De zanger typt een nieuw bericht. ‘Hoe gaan we dit in godsnaam doen?’



De gitarist legt een hand op zijn schouder, glimlacht. ‘Vertrouw mij maar.’



De zanger schudt zijn hoofd en gaat verder met ijsberen, verloren in gedachten die elkaar steeds overstemmen. Hij beeldt zich in hoe het publiek begint te tieren nadat ze te horen krijgen dat hij niet kan zingen, dat ze zijn opgelicht. Hij ziet de tomatenregen al voor zich, hoe ze allemaal zullen schreeuwen om een terugbetaling. Voor eeuwig zal hij bekendstaan als de zanger die niet zingen kan. Deze avond zal de ondergang van de band betekenen. Vanaf volgende week staat hij in de supermarkt schappen te vullen, waar hij om het kwartier zal worden uitgescholden.



Misschien is het niet te laat om te vluchten. Voedselvergiftiging, een kapotte tourbus, ontvoerd door aliens &#8211; allemaal opties die door het hoofd van de zanger schieten. Afwezigheid is altijd nog beter dan een publiekelijke afgang, denkt hij. Op het moment dat hij zich om wil draaien om het op een lopen te zetten voelt hij een hand op zijn schouder. Het is de drummer. ‘We moeten op,’ zegt hij.



Het voelt alsof zijn voeten vastzitten in opgedroogd cement, maar voordat hij tegen kan stribbelen wordt hij door de drummer aan zijn arm meegesleurd, het podium op. Er komt een oorverdovend geluid uit de kelen van het publiek. Nu ze hem eenmaal hebben gezien kan hij niet meer terug. Oké, denkt hij, dan maar met opgeheven hoofd ten onder. Uit een soort reflex verschijnt er automatisch een glimlach op zijn gezicht en zwaait hij de zaal in.



Hij loopt naar het midden van het podium, waar er normaal gesproken een microfoon voor hem klaar zou staan. Ineens heeft hij geen flauw idee waar hij zijn handen moet laten. Hij probeert een paar houdingen uit – over elkaar, achter zijn rug – maar uiteindelijk steekt hij ze in zijn zakken en laat ze daar. Hij probeert de zaal in te kijken, gezichten te lezen. Zouden ze zich afvragen wat hij daar staat te klunzen?



Achter hem hoort hij de drummer zijn keel schrapen in de microfoon.



‘Halloooooo Amsterdam!’ Zijn stem echoot door de zaal. ‘Wat geweldig dat jullie er zijn. Hebben jullie er een beetje zin in?’



Er stijgt applaus en gejuich op uit het publiek. De drummer gaat verder.



‘Voor we beginnen een paar huishoudelijke mededelingen. Een paar maanden geleden ben ik mijn huis kwijtgeraakt in een brand. Maar dat weten jullie allemaal al. Wat jullie niet weten, is dat de afgelopen maanden voor de rest ook niet bepaald een pretje waren. Onze gitarist zit namelijk in een echtscheiding en krijgt zijn dochter amper nog te zien. De pianist is een pink verloren.’ Hier steekt de pianist zijn hand in de lucht, waarop een schok door de zaal gaat. ‘De achtergrondzangeres is in een tragisch ongeluk haar dochter verloren en tussen de coulissen staat een fan die een tijd lang heeft gevochten tegen depressie.’



De drummer laat een stilte vallen, de zaal mompelt onrustig.



‘En degene die ons er doorheen heeft gesleept, staat daar. Of hij het nou voor zichzelf deed of voor ons, hij heeft ons gepusht om door te gaan met het maken van dat album. Daarom staan we hier nu, met z’n allen. Door hem. En zoals jullie misschien al is opgevallen staat hij daar zonder microfoon een beetje doelloos te staan. Dat komt doordat diezelfde zanger twee weken voor dit concert zijn stem is verloren. Gewoon, plots, foetsie.’



Het rumoer in de zaal stijgt op. Het voelt als het moment waarop een komediant zijn tekst vergeet en het publiek zich afvraagt of dit onderdeel is van de act. Maar nee, dit is echt.



‘Ondanks alles hebben we er toch voor gekozen om het concert door te laten gaan,’ zegt de drummer. ‘Om jullie niet teleur te stellen, maar ook voor die arme man daar, die zanger zonder stem. We hebben dus alleen jullie hulp nodig. Wij spelen de nummers en jullie moeten zingen. Als jullie dat kunnen, tenminste…’



Het publiek begint te joelen en te applaudisseren. Natuurlijk kunnen ze dat. Daarom zijn ze hier gekomen. De zanger draait zich om, de drummer knipoogt naar hem.



‘Dat dacht ik al. Oké, meneer de zanger, dan mag jij plaatsnemen aan de rand van het podium en genieten van de show.’



De zanger loopt naar voren, gaat aan de rand van het podium zitten en staart de zaal in. 17.000 zielen staren terug.



‘Zijn jullie er klaar voor?’ roept de drummer. De zaal schreeuwt van ja, dus de drummer telt af en de band begint te spelen. Het publiek dat voor het podium staat begint voorzichtig, de eerste paar woorden nog amper hoorbaar, maar langzaam verspreid het gezang zich, als de rimpeling in het water als je er een steentje in gooit. De mensen achterin, de mensen op de eerste en tweede rang: een voor een schieten ze aan en beginnen ze mee te zingen. Langzaam maar zeker zwelt het gezang aan, net zolang tot het stemgeluid bij het inzetten van het refrein als een tsunami over de band heen valt. Het geluid is een symfonie van tragiek, die snijdt en streelt tegelijk.



Want als je goed de zaal in kijkt, zie je de gebroken zielen staan. Je ziet een man die zijn baan is kwijtgeraakt, met zijn arm om de schouders van zijn dochter wiens hart een week geleden in duizend stukjes is gebroken. Je ziet het kind met het gebroken been en krukken en dat toch zijn staplaats heeft gehouden. Je ziet de jongen die vroeger is misbruikt, de vrouw die nog steeds niet weet of abortus de goede keuze is geweest. Je ziet de oude man die zijn zoon al in geen jaren heeft gezien en die niet eens weet of hij inmiddels al een kleinzoon heeft. Je ziet het meisje dat is weggerend van huis en de ouders wiens dochter al jaren vermist wordt. Je ziet een vijftiger wiens leven zijn dromen voorbij is gestreefd en je vraagt je af hoe het kan dat dit alles je nu pas opvalt.



En dan kijk je naar de zanger… ach ja, die zanger. Je ziet hoe hij luistert naar het stemgeluid van 17.000 gebroken zielen. Je ziet dat hij zich nog even groot probeert te houden, maar als je hem door het gezang heen toefluistert dat het mag, dat het oké is, dat hij niet alleen is, barst hij uiteindelijk in tranen uit.

En nu staat het concert op het punt om te beginnen. De opening van de tour in de Ziggo Dome is uitverkocht, en dat is...

De zanger was zijn stem verloren. In plaats van dat hij als Gregor Samsa in een insect was veranderd, werd hij op een dag wakker zonder dat er tot zijn verbazing geen geluid meer uit zijn strot kwam.



Het was een droom, natuurlijk. Dat moest wel. Hij had de hele avond al vervelend gedroomd, dus dit was simpelweg de zoveelste nare droom. Echter, naarmate er steeds meer licht door zijn gordijnen kwam en hij iedere keer toch weer pijn voelde als hij zichzelf kneep, begon hij zich af te vragen of hij wakker was. Hij pakte zijn telefoon en het scherm lichtte op, het was half zeven. Hij kneep zijn neus net zo lang dicht tot hij bijna stikte. Toen wist hij het zeker. Attention, this is not a drill. De zanger was zijn stem verloren.



Hij haalde een paar keer diep adem. Misschien was hij gewoon schor, dacht hij. En moesten zijn stembanden nog een beetje opwarmen. Ja, dat was het vast. Een boterham en een glaasje melk moest helpen. Misschien nog een keelpastille of twee door z’n strot duwen en hij was weer klaar om te repeteren voor de tour, die al over drie weken van start zou gaan.



Toen hij er vier boterhammen, twee gebakken eitjes, vijf glazen melk en een hele verpakking Strepsils doorheen had gejaagd, begon hij paniekerig te worden. Hij banjerde door zijn appartement, alsof hij op zoek was naar een verklaring, een oplossing. Of misschien had zijn stem zich ergens in een hoekje van de kamer verstopt, zou hij straks vanachter een bank omhoog springen. ‘Gefopt! Was je daar even van geschrokken, hè?’



De zanger vond zijn stem niet terug, dus zag hij geen andere oplossing dan zijn dokter te bellen. Pas toen de dokter met een vriendelijke groet opnam vroeg de zanger zich af hoe hij in godsnaam van plan was zonder stem uit te leggen wat het probleem was, dus hing hij maar weer op.



Een kwartier later kwam hij op zijn fiets aan bij de praktijk. Achter de balie zat de doktersassistente zo druk op haar toetsenbord te tikken dat ze de zanger niet zag, dus ramde hij op het belletje. De assistente schrok op en keek naar hem.



‘Heeft u een afspraak?’



De zanger schudde zijn hoofd en wees naar zijn mond. ‘Ik heb geen stem.’ Hij hoopte dat ze kon liplezen. Aan haar blik – ze keek alsof er een buitenaards wezen voor haar stond – zag hij dat ze hem allesbehalve had begrepen. Hij reikte over de balie en griste pen en papier bij haar weg. Hij schreef: Heb geen stem. Geen afspraak. Moet dokter zien.



‘Ik ben bang dat u zonder afspraak nog eventjes zult moeten wachten, meneer. Dokter Jansma zit vandaag helemaal vol.’



De zanger pakte de pen weer op. Het is dringend.



‘Sorry, meneer. Ik kan wel een afspraak voor u inplannen? Verder kan ik niets voor u betekenen.’



De zanger rolde met zijn ogen. Stomme trut, dacht hij. Verlies zelf anders eens je stem, kijken of je dan nog steeds niets kunt betekenen. Met je kutafspraak. Hij maakte een gebaar waar hij welgeteld maar één vinger voor nodig had, stak de pen en het papier in zijn zak en liep verder. Hij probeerde elke deur in de praktijk, tot hij in de spreekkamer van de dokter terechtkwam.



Daar zat een man in zijn onderbroek op de behandeltafel, terwijl dokter Jansma zijn rug onderzocht. De man sprong van schrik van de tafel, ook al leek hij niet goed te weten wat verder zijn plan was. De zanger liep op de man af, greep hem bij zijn bovenarm en sleurde hem onder luid protest mee naar de gang, waar hij struikelde door de broek die nog op zijn enkels hing. De zanger ging weer naar binnen, trok de deur achter zich dicht en draaide hem op slot. Hij ging op de stoel tegenover het bureau van de dokter zitten wachten. De dokter stond van een afstandje verbouwereerd toe te kijken, de stethoscoop bungelde verloren om zijn nek. De zanger trok zijn wenkbrauwen omhoog, alsof hij de dokter probeerde te vragen of er nog wat van zou komen.



‘Waar denkt u dat u mee bezig bent?’ Dokter Jansma kwam nogal verongelukt over, vond de zanger. Nergens voor nodig.



De zanger pakte zijn pen en papier. Ik ben mijn stem verloren.



‘Dat kan dan misschien zo zijn, maar dat geeft u absoluut niet het recht hier zomaar binnen te stormen en, en…’ – hier zocht de dokter even naar woorden – ‘mijn patiënten wég te slepen.’



De zanger bleef de dokter onbewogen aanstaren.



‘U maakt maar een afspraak,’ ging de dokter verder. ‘En als u niet meteen mijn spreekkamer verlaat, bel ik de politie.’



De zanger zuchtte. Hij pakte zijn portemonnee en haalde zes briefjes van vijftig tevoorschijn, die hij op het bureau van de dokter wierp. Toen ze rustig op het bureau neer waren gedwarreld keek hij weer op naar de dokter, die nog steeds naast hem stond. Deze keer was het de beurt van de dokter om zijn stem te verliezen. Hij staarde met een lichte fonkeling in zijn ogen naar de briefjes op zijn bureau. Hij begon nog net niet te watertanden, de geldwolf.



‘Oké, u wint. Zegt u het maar. Of eerder: schrijft u het maar.’



Dus de zanger schreef en de dokter onderzocht. Hij deed enkele testjes, bevoelde zijn keel en keek in zijn mond. Hij tikte druk op zijn computer en na een kwartier had de dokter een oordeel.



‘Ik ben bang dat ik slecht nieuws heb. Het lijkt erop dat uw stembanden verdwenen zijn. Ja, ik zie u kijken, maar ik snap er ook niets van. Het is net alsof ze in het niets zijn opgelost. Ik zal u doorsturen naar het ziekenhuis voor verder onderzoek, maar één ding weet ik zeker: u zult nooit meer kunnen praten. Of zingen.’



‘Maar dokter, jij bent gek. Mijn stembanden? Verdwenen? Een geest heeft ze eruit gerukt, zeker? Dat kan toch niet, dokter? Je hebt het helemaal bij het verkeerde eind. Ze hadden jou nooit een diploma moeten geven, kwakzalver. Ja, een veterstrikdiploma misschien. Maar een dokter ben je niet, als je dit soort dingen roept. Hippocrates draait zich om in zijn graf. Ze zouden je moeten stenigen, voor het uitkramen van deze onzin. Een dokter, noemt dat zichzelf.’



Dit alles bleef hangen op het puntje van zijn tong. Dus liet hij zijn hoofd maar hangen, en slenterde met de fiets aan zijn hand in de regen terug naar huis.



*



Een week lang liet de zanger niets van zich horen. Hij reageerde niet op appjes, nam zijn telefoon niet op. Zijn stem was nog steeds weg en met elke dag die verging wist hij steeds zekerder dat er geen wonder zou plaatsvinden waardoor hij hem ineens weer terug zou krijgen.



Ja, een afgebrand huis, een scheiding, een verloren pink en een gestorven kind, dat was allemaal nog tot daaraan toe. Maar wat is een band met een zanger die niet zingen kan? Een televisie met een kapot scherm, een boek zonder letters, een schip zonder zeilen. Het concert was zo natuurlijk ook compleet nutteloos. Dat moest maar worden uitgesteld. Nee: afgelast. Die stem kwam toch niet meer terug. In zijn hoofd liep hij al rond in een klooster.



Uiteindelijk besloot hij dat het beter was om zo snel mogelijk tegen de band te vertellen dat de boel niet door zou gaan. Toen hij bij de eerstvolgende repetities de zaal binnenkwam gebaarde hij dat de drummer, de gitarist en de pianist hem moesten volgen naar een apart kamertje. De zanger had van tevoren iets uitgetypt in een applicatie. Hij drukte op play, hield zijn telefoon in de lucht en een blikkerige robotstem begon hakkelig te praten.



‘Vraag me niet hoe, maar vorige week zijn mijn stembanden verdwenen. Ik ga nooit meer kunnen zingen. Of praten. Het concert moet dus worden afgelast. Tenzij jullie iemand anders vinden. Wat mij betreft blijft de band bestaan, maar ik zal er geen onderdeel meer van zijn. Het was me een genoegen.’



Terwijl de robotstem dit alles zei, keek de zanger constant naar de grond. Nu hij hier stond, nu hij de woorden daadwerkelijk hoorde, moest hij zijn best doen om zijn tranen binnen te houden.



Het bleef een lange tijd stil. Het lukte de zanger niet om de bandleden aan te kijken, dus hield hij zijn blik naar beneden gericht totdat de drummer uiteindelijk sprak.



‘Het eerste concert is over twee weken,’ zei hij.



De zanger haalde zijn schouders op.



‘We kunnen het toch niet zomaar afblazen?’ zei de pianist ‘Al die tijd die erin is gaan zitten? Al die fans?’



De zanger typte wat in zijn telefoon: ‘Het heeft toch geen zin.’



Nog altijd durfde hij ze niet aan te kijken.



‘Jij bent niet goed bij je hoofd, jij,’ hoorde hij de gitarist zeggen. ‘Dat jij denkt dat je dit zomaar kunt flikken. Dat je hem daar uit z’n hotelkamer trekt omdat jij zo nodig nieuwe teksten moest schrijven. Dat je mij uit m’n scheiding haalt omdat de zanger per se wat wilde rommelen in de studio. Dat je deze hier met een pink te weinig in z’n pyjama over de drempel trekt omdat jij zo nodig een nieuw album op moest nemen. Dat je iemand uit haar rouwproces sleurt omdat meneertje graag op tournee wil. Een depressieve fan rekent op je en dan wil jij, uitgerekend jij alles twee weken van tevoren laten schieten? Jij denkt dat je er zo makkelijk vanaf komt? Dan ben je stommer dan ik dacht.’



De zanger was stil. Na een minuut typte hij weer iets. ‘Maar ik kan niet zingen. Wat ga ik dan doen?’



‘Boeit me geen reet,’ zei de gitarist. ‘Al koop je een eenwieler en ga je daar kunstjes op doen. Je zorgt maar dat je er staat. Dat ben je ons schuldig. Anders was alles voor niets.’



‘Sorry,’ klonk de robotstem. ‘Ik kan het niet.’



Hij hoorde voetstappen dichterbij komen en niet veel later voelde hij een harde pets in zijn gezicht.



Toen pas keek hij voor het eerst op. De gitarist keek niet boos. Toch zat er iets ijzigs in zijn blik, waardoor de zanger zich enorm klein voelde. De gitarist keek op hem neer, met een opgetrokken neus, alsof de zanger een stuk vuil was waar ze maar snel vanaf moesten. Zonder verder nog iets te zeggen draaide de zanger zich om, verliet het gebouw en droop hij af naar huis.



*



Het was diep in de nacht, toen de maan alweer aan zijn terugweg begonnen was en de zanger het gevoel had dat hij de enige was op de hele planeet die nog wakker was, dat hij een bericht stuurde in de groepsapp van de band der gebroken zielen.



‘Oké,’ stond er geschreven. ‘Het gaat door.’

De zanger was zijn stem verloren. In plaats van dat hij als Gregor Samsa in een insect was veranderd, werd hij op een dag wakker...

Vergeef me Vader, want ik heb gezondigd&#8230;



Op de begrafenis van mijn oma heb ik geflirt met de kistendrager.



Is dit oneerbiedig? Vast wel.



De eerste keer? Vast niet.



Een bruiloft is volgens romcomfilms befaamd om de one night stands; een begrafenis is gewoon de andere kant van de medaille. Mijn oma is afgelopen week overleden, gisteren was haar uitvaart. Mijn vader heeft die met een verpleegster via een livestream op honderd kilometer afstand gevolgd. Ik dacht dat alleen huwelijken en begrafenissen van royalty werden opgenomen. Heeft corona toch nog iets goeds gebracht, naast thuis werken in je pyjamabroek.







Ik spreek wat lieve woorden over mijn oma op gehorige hakken in een zwarte kanten jurk, waarvan een draadje loszit. Ze stierf aan Alzheimer. Wat ik vooral over haar weet, was dat ze net als ik van toneelspelen hield. De dramatische kant heb ik van haar geërfd. Ik vertel over alle logeeravonden en toneelstukjes die we op het bed uitvoerden, van Sneeuwwitje tot Hamlet. Mijn nicht Rachel vormt na mij performancekunstuit en zoekt live woorden op in een woordenboek, terwijl ze op een filosofische toon vraagt: ‘Hoe weten we of we leven, terwijl we net zo goed bij de doden kunnen horen?’ Ondertussen heeft Brutus eindelijk zijn blaf gevonden en vallen mijn neefjes in slaap.



Het gebedsprentje heb ik geschreven en mijn zus heeft het ontworpen. Voor Rachel moest Brutus’ hondenpoot onderaan de kaart worden afgebeeld. Mijn moeder en tante streden om de rest: welke houtsoort voor de kist, of er pioenrozen of hyacinten op werden gelegd en om de afspeelvolgorde van Ave Maria / Time To Say Goodbye / Rollercoaster. Het is als het plannen van een bruiloft, maar dan binnen een week. Wie doet dat eigenlijk als je kinderloos bent en geen familie over hebt? Voor de zekerheid heb ik maar mijn eigen begrafenis al gepland: Take Me to Church / Shake it Off / Let Her Go, een rode roos voor elk geleefd jaar en de goedkoopste kist, want die gaat toch in vlammen op.



Het overlijden van mijn oma was niet geheel onverwacht. De laatste maand lag ze in een diepe slaap, als een opgedroogd Doornroosje. Mijn zus vertelde aan haar bed dat ze zwanger is van een derde, en ik vertelde haar maar over de stand van zaken met Kees: ‘Ja, hij is heel lief, heeft me laatst deze ketting met mijn geboortebloem cadeau gedaan om te vieren dat we een maand samen zijn.’ Hopelijk hebben die hoopvolle woorden haar rust gegeven.



Mijn oma was een verzamelaar van eendenparafernalia, dus we liepen met twee glazen eendenbeeldjes naar buiten. Die stonden bij elke Sint en Kerst op de haard, met bijpassende accessoires. In de zomervakantie van 2010 had mijn nichtje Rachel er eentje onthoofd, toen we binnen voetbalden. We waren te lui om onze jas aan te trekken en naar buiten te gaan. Toen mijn oma boos vroeg wie de blauwe eend uit Milaan had omgestoten, wees de schuldige mij aan. Die avond kreeg ik geen slagroomijs met warme kersen.&nbsp;







Bij het zien van de afbeeldingen op het grote projectiescherm moest ik huilen. Maar niet om mijn oma. Mijn vader had de meeste foto’s gemaakt. Het was de wereld vanuit zijn lens bekeken, soms nog geen jaar geleden. Op een foto van het familiefeest van 2015 stond hij rechtop, hij was bezig z’n bril ietwat ongemakkelijk op zijn neus te zetten. Zijn hand lag op mijn moeders schouder, alsof hij haar krullen wilde aaien, mijn zus en ik lagen voorop op het gras tussen de anderen neven en nichten. Mijn jurk was te kort, dus ik zat er de hele tijd aan te trekken. De dag ervoor had mijn moeder hem op mijn verzoek ingekort, maar ik had geen rekening gehouden met door de knieën gaan.



Ik ben vergeten zakdoekjes mee te nemen, en het voelt respectloos om in de minuut stilte te praten. Na wat wanhopig om me heen te kijken, heb ik oogcontact met de enige andere in de zaal, die niet met zijn ogen dicht aan het bidden is. De jonge kistendrager geeft me godzijdank een pakje Kleenex. Ik knik hem dankbaar toe en pak het aan. Zijn warme vingers raken mijn koude klompen net iets langer aan dan nodig. Na het drogen van mijn gezicht, is hij alweer uit het zicht verdwenen. Achterop het plastic staat met zwarte stift zijn nummer geschreven. De inkt geeft af op mijn natte handpalm.



Bij de receptie is er geen plakkerige cake, maar zijn er Bossche bollen (een stuk moeilijker te eten zonder onder de slagroom te komen). Ter afleiding stuur ik het vervaagde nummer een berichtje en sla hem bij gebrek aan beter in mijn mobiel op als ‘Knappe Kistendrager’: Ben je klaar met werk? Zullen we iets afspreken? Ontmoet me buiten. (Ik kan niet dichten. Maar wilde romantisch doen. Dus schreef een haiku.)







Zijn naam is helaas niet Kees, maar Kaïn. Hij is wel romantischer. Elke ochtend wensen we elkaar goedemorgen en elke avond welterusten in de vorm van clichématige gedichten en foto’s. Ik kan flirttips gebruiken die verder gaan dan zwiepen met je haren en veel huid laten zien, geven priesters die ook? Mijn sexting gaat niet verder dan een foto sturen van een behabandje of kapotte panty.



Wanneer ik deze haiku’s stuur:



Als ik naar je kijk Is jouw spiegelbeeld zichtbaar Tot de lamp uit gaat



In morsecode Schijn ik nu deze woorden Geef me &#8217;n vampierkus



Krijg ik een foto terug van een zonsondergang of -opgang met als onderschrift: ‘Wou dat je hier was.’



In mijn laatste berichtje vanochtend liet ik de haikuvorm los:



Ik ben vergeten Dat ik een slot nodig heb Mag de jouwe door de mijne?



Ik wil iemand die mijn handen en voeten verwarmt wanneer de verwarming uit staat. Ik wil iemand die me ophaalt van het station wanneer de trein weer uitvalt. Ik wil iemand die me aan het lachen maakt met slechte grappen wanneer ik pijn heb. Ik wil iemand die voor me een lamp kan vervangen en heeft gekookt als ik thuiskom, ik wil iemand die vraagt hoe mijn dag is geweest als het antwoord een scheldwoord is en op het echte antwoord zit te wachten, ik wil iemand die ongevraagd advies geeft als ik het even niet weet en blijft herhalen dat het goed komt.



Nu heeft Kaïn niet meer gereageerd sinds vanochtend 08:09 uur. Denk je dat mijn vrije vers hem heeft afgeschrikt? Zou hij me al vergeten zijn of zou er een dode zijn gevallen en is hij gewoon aan het werk? Is het erg als ik op het laatste hoop?



&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8211;



Het komt wel goed. Bid een rozenhoedje.

Vergeef me Vader, want ik heb gezondigd&#8230; Op de begrafenis van mijn oma heb ik geflirt met de kistendrager. Is dit oneerbiedig? Vast wel. De...

De fan was depressief. Alleen wist ze dat zelf nog niet. Althans, ze wist het wel, maar ze durfde het niet uit te spreken. Het uitspreken maakte het echt, definitief. Ze moest gewoon op haar tanden bijten, doorpakken, de schouders eronder, huppakee. Niet lullen maar poetsen.



Maar het lukte niet. Elke dag waarvan ze tegen zichzelf zei dat het weer een nieuwe was, werd ze wakker onder een deken dat weer een stukje zwaarder leek dan de dag ervoor. De wolken waren donkerder, het regende vaker, de muren van haar kamer leken dichter op elkaar te staan dan eerst.



Zelf wist ze ook niet hoe het kwam. Anders had ze er wel wat aan gedaan. Er was geen dag, geen gebeurtenis die ze aan kon wijzen, niets waardoor ze kon zeggen: ‘Daardoor ben ik depressief.’ Ook al had ze dat gewild. Nadat ze zich een paar weken lang kut had gevoeld vroeg ze zich op een dag simpelweg af of ze niet gewoon depressief was.



En ja, de talloze websites beschreven precies hoe ze zich voelde. Ze bleef zoeken naar een bron die het tegendeel bewees, die haar zou vertellen dat ze zich nergens zorgen om hoefde te maken. Dat het vanzelf over zou gaan. Die website vond ze niet. Overal zeiden ze dat je erover moest praten en professionele hulp moest zoeken, maar wanneer ze dacht aan al het gezeur dat daarbij kwam kijken en aan alles wat men van haar zou denken, klapte ze haar laptop dicht en kroop maar weer onder haar dekbed.



Een paar maanden geleden was ze ontslagen van haar baantje en ze kon geen energie opbrengen om een nieuwe te vinden. Naar school hoefde ze allang niet meer, dus spendeerde ze het grootste gedeelte van de tijd op haar kamer. Ze kwam pas rond het middaguur uit bed, at beneden haar ontbijt en vertrok weer naar boven voordat haar ouders konden beginnen over een nieuwe baan. Op haar kamer keek ze series, dwaalde ze door YouTube en luisterde ze naar muziek. Aan het eind van de dag kon de fan zich vaak maar amper herinneren wat ze precies had gedaan. Het was alsof ze de wereld ervaarde in een verdoofde staat, waarin niets echt tot haar doordrong.



Ze lag op haar bed, scrollend door haar Twitterfeed met een serie op de achtergrond, toen er op haar deur werd geklopt. Ze reageerde niet. Pas na een paar seconden stilte kwam haar moeder de kamer binnenlopen.



‘Hey, lieverd.’ Ze ging op het puntje van het bed zitten. De fan richtte haar blik niet op van haar telefoon.



‘Hoe gaat het met je?’



De fan gaf geen antwoord. Ze bleef naar haar telefoon staren, maar registreerde amper wat er op het scherm voorbij kwam. Ze luisterde naar de stem, ademhaling en minuscule bewegingen van haar moeder. Die schoof licht ongemakkelijk over het bed en schraapte haar keel.



‘Je vader en ik zien je de laatste tijd zo weinig beneden…’ Wederom liet ze een stilte vallen, zodat haar dochter haar kon onderbreken en kon vertellen wat er aan de hand was óf dat ze haar gerust kon stellen. ‘En we maken ons zorgen om je,’ voegde haar moeder er nog aan toe, toen een reactie uitbleef.



Er raasden allerlei zinnen door het hoofd van de fan. Zinnen die haar moeder zouden vertellen hoe somber ze was, hoe nutteloos ze zich voelde, hoe ze soms dacht dat de wereld ook goed zonder haar kon. Dat het geen verschil maakte als ze vandaag in de badkuip haar polsen door zou snijden. Ze bedacht zich hoe fijn het zou zijn om door haar moeder vastgehouden te worden, om zich tegen haar aan te laten drukken. Toch bleef ze zitten op haar bed, met haar rug tegen de muur en haar ogen gericht op haar telefoon. Hoe graag ze misschien ook iets wilde zeggen of haar moeder wilde omhelzen of haar op z’n minst aankijken, iets hield haar tegen. Een onzichtbare muur, een onzichtbare hand die zich om haar keel klemde.



‘Je weet dat je met ons over alles kunt praten, toch?’



Ze knikte voordat ze het doorhad.



‘Oké… dus er iets niets aan de hand?’



‘Nee, mam. Alles prima.’ Haar stem kraakte, als een houten deur die al lang niet meer open was geweest.



Ze voelde haar moeder aarzelen. Ze wist dat haar moeder wist dat er wél iets aan de hand was, maar om de een of andere reden durfde ook zij het niet te benoemen. Het onuitgesproken woord hing als een verstikkende mist in de kamer.



‘Oké dan,’ zei haar moeder uiteindelijk. Na nog een paar seconden te hebben gewacht stond ze op en verliet ze de slaapkamer. Het leek alsof haar schouders lichtjes schokten. Toen de deur dichtviel en ze weer omlaag keek zag ze dat er tranen op haar scherm gedruppeld waren.



*



Haar favoriete band had onlangs een nieuw album uitgebracht. Dat niet alleen, een week eerder hadden ze ook aangekondigd dat ze op tournee gingen. Hoewel de fan een jaar geleden in een oogwenk een kaartje zou hebben gekocht, deed de aankondiging haar nu maar weinig. Ze scrolde niet eens verder om te kijken of ze bij haar in de buurt speelden voordat ze het scherm alweer weg klikte.



Dat was misschien nog het ergste: hoe weinig die muziek haar nu deed. Ze herinnerde zich hoe de band haar vroeger door de middelbare school had gesleept. Ze luisterde constant naar ‘You’re mine’ toen ze voor het eerst een vriendje kreeg, kocht alle lp’s voor de platenspeler die ze van haar opa kreeg. Wanneer ze ruzie had met haar ouders zette ze de muziek zó hard dat de ramen trilden. De posters van de zanger die in een microfoon stond te schreeuwen was hingen nog altijd aan haar muur. Wanneer ze luisterde naar de band was het niet zomaar muziek, maar voelde het als een geruststelling. Alsof die band alleen maar bestond om er voor haar te zijn.



Nu had de muziek al haar waarde verloren. Het nieuwe album raakte haar niet, stond alleen maar aan op de achtergrond, als ruis, zodat de stilte niet overheerste. Hoewel ze het album nu misschien al vijftig keer had gedraaid – deze vorm van marteling had ze zelf uitgevonden – kon ze nog steeds geen enkele titel of melodie reproduceren als je het haar zou vragen, laat staan dat ze de nummers kon meezingen.



Hoe hard ze het ook zette, haar gedachten overstemden de muziek. Ze dacht aan hoe het haar schuld was dat haar ouders zich zorgen om haar maakte, aan hoeveel makkelijker het zou zijn als ze er niet meer was. Ze vroeg zich af of ze haar nek zou breken als ze vanuit het raam met haar hoofd naar de grond zou duiken. En nog altijd was er niemand tegen wie ze het vertelde, ondanks dat de gedachten dat het morgen beter zou zijn inmiddels waren verdwenen.



Totdat op een dag haar moeder weer op de deur van haar slaapkamer klopte.



‘Schat? Ik heb iets voor je.’



‘Oké,’ riep ze terug, waarop haar moeder de kamer binnenkwam met haar telefoon in haar handen. Met een brede glimlach liep ze richting het bed.



‘Daar komt ze.’ Ze gaf de telefoon aan haar dochter, die een paar keer moest knipperen voordat ze geloofde wat ze zag: op het scherm zat niemand minder dan de zanger. Ze keek van de telefoon naar haar stralende moeder en weer terug, met een openhangende mond.



Nadat ze zich aan elkaar hadden voorgesteld en de fan haar mond weer dicht had, trok de zanger een serieuze blik.



‘Zo,’ zei hij. ‘Dus jij bent depressief.’



De fan draaide haar hoofd naar haar moeder, die rood aanliep en haar blik naar de grond richtte. De fan haalde haar schouders op.



‘Niet echt.’



‘Jawel, jij bent depressief. Je moeder heeft ons in een handgeschreven brief van zo’n tien kantjes alles verteld. Ook hoeveel jij vroeger naar ons luisterde. En nu heb ik een verrassing voor je, maar alleen als je het toegeeft.’



‘Als ik wat toegeef?’



‘Dat je depressief bent.’



‘Maar ik ben niet depressief.’



‘Ik weet niet hoe serieus jij jezelf neemt, maar mij hou je niet voor de gek.’ Op zijn gezicht hing de soort glimlach waarvan je wist dat je het nooit ging winnen.



De fan voelde de onzichtbare hand weer om haar keel klemmen. De woorden bleven ergens in haar strot hangen, als een braakbal die ze maar niet omhoog gehoest kreeg.



‘Ik weet hoe hij voelt, die hand. Gewoon wegslikken,’ zei de zanger.



Dus ze slikte, haalde diep adem en voelde de lucht haar longen binnenstromen. ‘Oké,’ zei de fan. ‘Ik ben depressief. Echt fucking depressief.’



‘Goed zo. En je zorgt maar dat je over een paar maanden beter bent, want dan ga je met ons mee op tournee. Het hele land door.’



Op dat moment voelde ze de sluizen opengaan. Er rolden tranen over haar wangen. Haar moeder kwam naast haar op bed zitten en legde het hoofd van haar dochter tegen haar borst. De fan voelde een warmte die ze een lange tijd niet had gevoeld. Pas toen het buiten donker werd en ze na uren te hebben gepraat de telefoon ophing, merkte ze dat ze kramp in haar kaken had van het glimlachen. Morgen weer een dag, dacht ze. Nu nog doorpakken.

De fan was depressief. Alleen wist ze dat zelf nog niet. Althans, ze wist het wel, maar ze durfde het niet uit te spreken. Het...

Vergeef me Vader, want ik heb gezondigd&#8230;



Op mijn vaders verjaardag heb ik gelogen dat ik een vriend heb, genaamd Kees.



Kees heeft groene ogen, een wipneus en bruine krullen. Ik laat op verzoek een stockfoto van hem zien aan familieleden. Ze vinden dat hij een aardige uitstraling heeft. ‘Hij kan zo model zijn’, zegt tante Cor bewonderend. Ik gris mijn mobiel uit haar klamme handen. Op het vergrendelde scherm staar ik naar de handjes van mijn neefjes, die ik voor het eerst vasthield in het geboortecentrum van Heerlen. Na mijn theaterpremière in Amsterdam Sloterdijk moest ik daarvoor de toeristische route door Nederland afleggen. Een reis met de NS is niet compleet zonder een onverwachte busrit.



Nu kan ik gelukkig de auto van mijn vader lenen. De kofferbak heb ik volgepropt met spullen voor een fout feestje: van verkeersbord met ‘60’ groot erop tot een lelijke opblaaspop. Mijn moeder kon de nacht voor zijn verjaardag niet slapen, daarom heeft ze vanillewafels, appelkaneelcake en chocoladetaart gebakken. Het lijkt alsof mijn vader op kamers woont. Alleen heeft hij niet een student als vervelende huisgenoot, die niet weet hoe een vaatwasser werkt, maar een kleptomaan genaamd Janine, die haar man niet meer herkent. De gemeenschappelijke ruimte versieren we met ballonnen met confetti erin, die zweeft na elke uitademing. Kleurrijke slingers hangen we aan de gordijnroede, maar moeten eraf worden gehaald vanwege de brandveiligheid. De verwarming lijkt op lichaamstemperatuur te staan.



Na wat ongemakkelijk vals gezang blaast mijn moeder de kaarsjes uit, want mijn vader spaart zijn laatste adem liever voor sigaretten. De thee is slap, de koffie is op. De taart smaakt eerder naar gesmolten was, dan naar chocola. Een te vrolijke stem van teleshopping klinkt hard op de achtergrond. Mijn vader vraagt ondertussen de hele tijd zacht hoe het met me gaat met wat onverstaanbare Catalaanse woorden ertussendoor. Gebocheld in zijn rolstoel zoekt zijn koude hand de mijne. Zijn huisgenoot Janine loopt met zijn geruite blouse aan rond. Dat was het cadeau van vorig jaar, toen zat hij nog in de versleten fauteuil thuis.



Ik kan hem niet lang recht in zijn scheve gezicht aankijken, dus ik houd maar mijn neefjes bezig met entertainment. De blauwe verfresten op hun outfits matchen. Die verf hoorde eigenlijk van hun handjes en voetjes op de verjaardagskaart te belanden. In een paar maanden hebben mijn neefjes veel geleerd: rechtzitten, van de commode rollen en naar je haren grijpen. Het cadeaupapier gebruiken ze graag als speelgoed.







Ome Paul komt binnen en geeft me een natte zoen op mijn wang. Elke keer als ik hem zie, krijg ik een doosje bonbons met hazelnootvulling dat over datum is, terwijl ik een notenallergie heb en hij niet eens officieel mijn oom is. Na verloop van tijd is het een bijnaam geworden, familievriend klinkt meer als een man in de bosjes – al past dat beter.



Mijn oma heeft corona en zit in quarantaine in haar te grote huis met wilde tuin. Mijn tante was overdressed in haar McQueen little black dress met Louis Vuitton-tas. Mijn nichtje had haar blonde hond Brutus mee. Hij heeft een groeiachterstand wegens stress en kan niet blaffen. Volgens mij heeft hij psychologische hulp nodig, en EMDR.







Vanwege het eigen risico heb ik geen zin om iemand te betalen om alleen maar te luisteren naar al mijn zorgen. Daarom ben ik hier in dit hok bij jou beland. Al voelt het een beetje eenzijdig aan, het lucht wel op. Het is fijn om te weten dat het tussen ons tweeën blijft. Straks loop ik naar buiten en is de kans groot dat ik je niet eens zal herkennen zonder je pastorale outfit.



Tegenwoordig kan ik niet langer tegen de narigheid van anderen. Een slechte gewoonte: alles vergelijken met mijn eigen ellende – wat aan beide kanten niet eerlijk is, pijn doet pijn. Alleen heb ik niet genoeg energie om me zorgen te maken over alweer de volgende crisis. Ondertussen protesteren in Frankrijk vijftienjarigen tegen de verhoging van de pensioenleeftijd. Ik erger me slechts als het ov weer platligt vanwege landelijke stakingen; de treinen en bussen wisselen elkaar af waardoor je afhankelijk wordt van een fictieve auto. Mijn zus is dan mijn taxichauffeur, terwijl we Carpool Karaoke naspelen.







Op het verjaardagsfeest wil ik niet op de groepsfoto, dus ik bied aan om het perfecte plaatje te schieten. De verpleegster behandelt mijn vader als een kind, wanneer hij naar buiten wil om te roken. En al heeft de rolstoel iets weg van een kinderwagen, daar houdt de vergelijking dan ook weer op. Na te hete melkflesjes vanwege een verkeerd ingestelde magnetron volgt het tranenuurtje. Een verse drol van Brutus, een gillende tante Cor, die erin trapt met haar Louboutins, en twee synchroon huilende baby’s maken het feest compleet.



De tiende feestgast, mijn nicht Rachel, vraagt of ik nu eíndelijk een vriend heb. En ik antwoord zonder aarzeling ja, terwijl haar labradoodle Brutus bevroren in de hoek staat. Janine probeert zijn halsband bij haar echtgenoot om te doen. Elk liefdesverhaal heeft een happy ending, als je weet wanneer je moet stoppen met vertellen. Ik wenste dat er een robot-Kees bestond, toen ik zojuist een noveenkaars in de kapel aanstak. Eigenlijk geloof ik niet in God sinds ik weet dat mijn vader Sinterklaas was. Mag ik dat hardop zeggen in een kerk? Die kan trouwens wel een rebranding gebruiken. Dan halen jullie misschien genoeg geld op om de verwarming aan te laten.



Ik vind dat de vraag of ik de liefde heb gevonden in dezelfde categorie valt als ongevraagd huisdieren- of babyfoto’s en filmpjes laten zien: het jonkie is de 157ste foto niet schattiger dan op de 156 foto’s ervoor. De volgende keer zeg ik dat ik een rijke man van in de tachtig aan de haak heb geslagen, dan willen ze hem vast niet zo gauw uitnodigen voor een familiediner. Ken je toevallig een Kees die ik kan inhuren en kan ik iets doen ter compensatie voor het liegen?



&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8211;



Helaas niet, bid maar het Morgengebed.

Vergeef me Vader, want ik heb gezondigd&#8230; Op mijn vaders verjaardag heb ik gelogen dat ik een vriend heb, genaamd Kees. Kees heeft groene ogen,...

De achtergrondzangeres is haar kind verloren. Het gezin – de vader, de moeder, de dochter – was op vakantie in Ierland en het waaide. Hard. Zoals dat alleen maar kan aan de rand van de wereld. Door de manier waarop de rotswanden uitstaken in de zee was het net alsof ze ergens naar reikten. Alsof er ooit zomaar een stuk was afgebroken en ze hoopten dat het ooit nog terug kwam drijven om zich weer bij hen te voegen.



Het gezin staarde achter een laag muurtje naar de meer dan tweehonderd meter hoge kliffen, terwijl onderaan de golven met onuitputtelijk geweld tegen de wanden stuk sloegen.



‘Het is zo… woest, die natuur,’ zei de achtergrondzangeres.



‘Alsof een paar reuzen die kliffen zomaar even uit de grond hebben gestampt.’ De vader legde een arm om haar heen.



De dochter draaide zich om, keek naar haar ouders omhoog. ‘Er bestaan toch helemaal geen reuzen?’



‘Klopt,’ zei een man die naast hen stond. ‘Kun je nagaan hoe sterk de mensen waren die dit hebben gemaakt.’



Het meisje keek de man met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Hebben mensen dit echt gemaakt?’



De man lachte. ‘Nee hoor, ik maakte maar een grapje. Wil je weten hoe het wel is ontstaan?’



De dochter knikte gretig en zo ontstond er een gesprek tussen het viertal, dat echter al snel te technisch werd voor het dochtertje. De achtergrondzangeres en de vader luisterden aandachtig terwijl de man vertelde over erosie, water en wind dat stukjes steen mee de zee in neemt. Hij vertelde met het enthousiasme van een aardrijkskundeleraar, tot zijn blik viel op iets wat zich achter hen afspeelde.



‘Ho, volgens mij gaat uw dochter op avontuur.’



Ze was over het lage muurtje heen geklommen en stond nu dicht op de rand van de afgrond, tuurde op haar tenen naar beneden.



‘Jongedame,’ schreeuwde de achtergrondzangeres. ‘Jij maakt onmiddellijk dat je terugkomt.’



De dochter draaide zich om. ‘Maar vanaf hier kan ik het goed zien! Het is hier veel mooier!’



Juist op dat moment kwam de wind opzetten. De achtergrondzangeres werd zo hard aan haar jas getrokken dat ze struikelde. Ze moest zich aan het muurtje vastklampen om niet tegen de grond te smakken. Ze zag niet eens dat de windvlaag ook aan haar dochtertje trok, alsof een onzichtbare gedaante ineens aan haar capuchon sjorde. Ze zag niet dat haar dochtertje wild om zich heen maaide in de hoop iets vast te kunnen grijpen en ze zag ook niet hoe ze achterover tuimelde, de eindeloze diepte in.



Toen ze zich weer oprichtte was de achtergrondzangeres verstomd. De wind was gaan liggen. Ze hoorde niet hoe de mensen om haar heen gilden van schrik. De geur van de zee kwam haar neus niet meer binnen, haar mond was kurkdroog. Haar dochter was weg. Ze zag alleen een lege afgrond, een uitgestrekte zee en naar iets ongrijpbaars reikende rotswanden.



*



Het moest een begrafenis worden, vond ze. Haar dochter zou geen hoopje as worden. Iets dat pas zo kort op de aarde rondliep mocht niet nu al compleet weggevaagd worden. Ze had een graf nodig, een steen waar de achtergrondzangeres naar terug kon keren.



Ze hadden haar lichaampje, dat tijdens de val tegen de rotsen was geklapt en flink verminkt was, zo goed mogelijk hersteld, zodat ze in ieder geval nog een beetje leek op de dochter die ze ooit was. Toch lukte het de achtergrondzangeres niet om in de kist te kijken. Het was alsof een magneet haar blik naar de grond trok en iedere keer dat ze het probeerde, kwam ze niet voorbij dan de rand.



Ze keek wel toe toen ze de kist lieten zakken. De vader hield haar vast en ze had een zwarte sluier voor haar ogen. Waarschijnlijk hielp dat. Zo kwamen de beelden minder hard binnen en was het net alsof ze door een oud televisiescherm naar een trieste film keek, alsof het niet haar dochtertje was dat daar in de aarde verdween.



Later die middag, toen de achtergrondzangeres en haar man terug naar de auto liepen, kwam er iemand op hen af. Hij droeg een zwart pak en een pet die zijn ogen met schaduw bedekte. Door haar sluier kon de achtergrondzangeres niet zien wie het was.



‘Gecondoleerd,’ zei de man met een zware stem. ‘Ik kan me niet voorstellen hoe het is om zoiets mee te maken.’



Aan zijn stem herkende ze hem meteen. De zanger. Ze kon zich niet herinneren dat ze hem had uitgenodigd. Ze kon zich zelfs niet eens herinneren dat ze hem van het overlijden van hun dochtertje had verteld. Wat deed hij hier? Ze kon niks beters verzinnen, dus besloot het maar gewoon te vragen.



‘Waarom ben jij hier?’



De zanger glimlachte. ‘Je hebt vast al meegekregen dat er een nieuw album uit is. Van de band. En we hebben het nog niet aangekondigd, maar we willen binnenkort op tournee. Dus eigenlijk is mijn vraag of je binnenkort langs kunt komen om alvast wat te repeteren.’



Haar mond viel open en ze staarde hem aan. Had hij dit werkelijk aan haar gevraagd? Op de begrafenis van haar dochter? Waar haalde hij het gore lef vandaan? Hij was hier helemaal niet om zijn steun te betuigen, hij was hier omdat hij zo nodig op tournee moest.



‘Je bent een egoïstische klootzak, weet je dat?’ Ze sloeg hem vol in het gezicht. Ze draaide zich om en ze reden weg, lieten de zanger met een rode wang achter.



*



In de weken die volgden probeerde de zanger haar keer op keer te bellen. Wanneer ze niet opnam stuurde hij talloze sms’jes. Ze hadden haar nodig, typte hij. Zonder haar stem was een tournee de moeite niet waard, hield hij vol. Het zou haar goed doen, zei hij. Ze negeerde hem volledig.



Terwijl haar man langzaam maar zeker weer naar zijn werk ging, zat zij thuis op de bank. Vroeger had ze nog het zingen, maar sinds het verlies van haar dochter had ze zich daartoe niet meer kunnen zetten. Er waren dus geen redenen meer over om de buitenwereld op te zoeken en ze kon binnen de veilige muren van haar huis blijven, waar ze alleen was met haar gedachten. Ieder belletje en elk sms’je van de zanger deed haar herinneren aan de dag van de begrafenis, dus toen de zanger na een maand nog niet was gestopt, blokkeerde ze zijn nummer.



Een paar dagen later kwam haar man thuis van werk. Hij hield zijn telefoon in de lucht.



‘Hij belt mij nu ook al. Hoe is hij überhaupt aan mijn nummer gekomen?’



‘Zeg hem maar dat hij dood kan vallen, met z’n tournee.’



Haar man zuchtte. ‘Schat… ik heb eens zitten denken, en volgens mij-‘



Ze wierp hem een waarschuwende blik toe.



‘Nee, alsjeblieft,’ ging hij verder. ‘Luister nou. Ik denk dat hij misschien gelijk heeft, die zanger. Dat het zingen je goed kan doen.’



Ze keek hem aan alsof hij had voorgesteld hun dochter achterna te springen. ‘Ben je serieus? Je denkt toch zeker niet dat ik kan zingen in deze staat? Of ben je alweer zo druk met je werk dat je bent vergeten dat onze dochter dood is?’



‘Vergeet niet tegen wie je het hebt. Ze was evenveel mijn dochter als de jouwe. Ik rouw evenveel als jij.’



Ze richtte haar blik naar de grond. ‘Sorry,’ mompelde ze.



‘En zij was jouw grootste fan. Ik kan me niet voorstellen dat ze had gewild dat je om haar zou stoppen met zingen.’



Ze was een tijdje stil. ‘Het voelt zo snel, allemaal. Te snel.’



‘Toch denk ik dat je het moet doen.’



Er rolde een traan langs haar wang richting haar mondhoek. Ze ving hem op met haar tong, proefde het zout en knikte. Ze pakte haar telefoon, deblokkeerde het nummer van de zanger en opende hun chat.



Oké. Zeg maar wanneer ik waar moet zijn.



*



Een hoop mensen waren druk in de weer met materialen, instrumenten en kabels. De meeste mensen kende ze van vroeger, uit zalen en repetitieruimtes zoals deze. Ergens voelde het fijn om weer met hen samen te zijn. Niemand vroeg met medelijdende ogen hoe het met haar ging, alsof ze van tevoren met z’n allen hadden afgesproken het er niet over te hebben. Natuurlijk was er ook een kans dat niemand überhaupt iets wist. In ieder geval was ze opgelucht dat ze er niet over hoefde te praten.



De zanger omhelsde haar en bedankte haar dat ze er was. Hij zei dat hij het meende dat er zonder haar stem geen tournee zou zijn geweest. Ze wisselden wat beleefdheden uit, waarna de zanger zijn keel schraapte.



‘Oké, straks gaan we de eerste paar nummers doorlopen. Maar voordat we beginnen wil ik dat je iets voor me doet. Ik wil dat je op dat podium klimt en voor ons gaat zingen. Voor de crew. Je mag me niet vragen waarom.’



‘Waarom?’



De zanger grijnsde. ‘Doe nou maar.’ Hij liep weg, begon de bandleden en crew te verzamelen. Hij wees ze een plek op de stoeltjes voor het podium. De achtergrondzangeres keek van een afstandje toe.



Toen de lichten werden gedempt en het publiek stiller werd, liep ze zonder dat ze het doorhad naar voren en klom ze op het podium. De spotlight scheen fel in haar ogen en nu ze hier eenmaal stond had ze geen idee wat ze hier deed.



‘Wat moet ik zingen?’ vroeg ze in het luchtledige.



‘Doe maar iets.’



Ze sloot haar ogen en begon. Klein, zacht, met een trillende stem. Langzaam maar zeker vergat ze de crew, de bandleden, de zanger. Haar hoge stem werd zekerder en vulde de zaal, drong de buitenwereld weg, raakte iets in haar dat openbrak.



Ze had haar ogen dicht, dus kon niet zien hoe haar stem de anderen tot tranen bracht. Wel rook ze zoutige zeelucht, ze voelde de wind langs haar gezicht strijken. Ze reikte naar iets, ongrijpbaar ver weg. Voor haar ogen danste haar dochter, die op haar tenen over een muurtje naar de kliffen keek. En ze kon zweren dat ze haar kon horen zingen.

De achtergrondzangeres is haar kind verloren. Het gezin – de vader, de moeder, de dochter – was op vakantie in Ierland en het waaide. Hard....

De pianist was zijn pink kwijt. Tot aan de knokkel. Zijn hele leven was hij al bang dat het zou gebeuren en nam hij alle mogelijke maatregelen om het te voorkomen. Hij zou koste wat het kost zijn leven doorkomen met alle tien vingers nog aan zijn hand.



Hij was een hobbyklusser, iemand die zijn eigen stoelen maakte die allesbehalve comfortabel waren om op te zitten, maar waarvan het bloed, zweet en de tranen aanvoelden als een kussentje. Zijn pronkstuk, een handgemaakte piano die hij een prominente plek in huis gaf, kostte hem zo’n drie maanden van zijn leven. Nee, het was zeker niet de Fazioli in de opnamestudio. Het was eerder de soort schelle piano die je vond in een kleine, bruine kroeg. Net verkeerd gestemd en eigenlijk alleen geschikt om Billy Joels ‘Piano man’ op te spelen voor een dronken publiek. Toch was die piano zijn favoriet.



Zijn hobby en zijn angst om een vinger te verliezen gingen slecht met elkaar gepaard. Een verkeerde hamerslag, een uitgeschoten hand op de tafelzaag, een overhaast geplaatste klem – er waren ontelbare manieren waarop zijn belangrijkste ledematen buitenspel konden worden gezet. Hij zorgde er dan ook voor dat er overal waar het kon beschermingskapjes overheen zaten, dat hij beschermende handschoenen droeg, dat hij altijd minstens drie keer de positie van zijn vingers controleerde voordat hij iets deed. Zijn maatregelen hadden zijn vingers al een paar keer van een ondergang gered en zo was hij vijfendertig jaar ongehavend doorgekomen.



Des te tragischer is het feit dat hij op 1 januari, toen hij de ravage van het door de relschoppende jeugd afgestoken vuurwerk aan het opruimen was en hij onwetend iets opraapte wat achteraf een nog onontplofte Cobra bleek te zijn, zijn rechter pink verloor.



*



In het ziekenhuis keken ze hem boos aan toen hij vertelde dat het door vuurwerk was gekomen. Ze rolden zuchtend met hun ogen toen hij vertelde dat hij niet degene was die het had afgestoken. Klagend over de jeugd van tegenwoordig die steeds wilder werd, de laksheid van de overheid en het vuurwerk dat steeds explosiever werd, maakte de arts een mooi stompje van wat ooit zijn pink was geweest.



Toen hij na een paar dagen weer thuiskwam ging hij meteen op zoek. Misschien had iemand de vinger al opgeruimd, was hij in een struik beland of had de Cobra hem naar een andere dimensie gebombardeerd, maar in ieder geval kon de pianist zijn pink nergens meer vinden. Hij wist eigenlijk ook niet zo goed waarom hij hem zo graag wilde hebben. Als aandenken, misschien. Of hij dacht dat hij hem er zelf nog aan kon lijmen.



Al had hij dat laatste waarschijnlijk toch niet gedaan, want nadat hij uit het ziekenhuis terug was gekomen kwam hij niet meer in zijn schuurtje. Ook zijn piano liet hij staan. Sterker nog: hij deed zijn schuur op slot en legde een plastic zuil over de piano in de woonkamer, zodat hij er niet eens meer naar hoefde te kijken. Ja, de zanger had hem laatst verteld dat er een nieuw album zou komen en dat hij hem zou bellen om het een en ander op te nemen, maar dat was voor latere zorg. Eerst maar eens oefenen met andere dingen voordat we verdergaan met het echte werk, zei de pianist tegen zichzelf.



Het vasthouden van zijn telefoon, bijvoorbeeld. Nu pas besefte hij dat zijn telefoon eigenlijk altijd op zijn pink had geleund, dus moest hij een nieuwe manier vinden om comfortabel te appen, die hij maar niet leek te vinden. Toen hij zijn telefoon na een paar dagen voor de tachtigste keer uit zijn handen had laten vallen pakte hij hem in een opwelling op en smeet hem kapot tegen de muur. Zo was het probleem ook weer opgelost.



Ook voor het schillen van appels, het typen op een toetsenbord en het strikken van zijn veters moest hij nieuwe strategieën vinden. Het ging vrijwel nooit zoals hij wilde. Dus stopte hij met het eten van appels, deed hij tot zijn frustratie een uur over het typen van een zin en propte hij na een kwartier worstelen zijn veters in zijn schoenen. 



Als hij zijn hand een tijdje niet had gebruikt voelde het net alsof die pink er nog zat. Wanneer hij een glas water vast wilde pakken herinnerde hij zich pas dat hij geen pink meer had toen hij het glas van schrik kapot had laten vallen. Zo werd hij constant herinnerd aan zijn gebrek, zijn handicap, aan het feit dat zijn lichaam hem in de steek had gelaten. Het liet zijn bloed koken. De piano bleef wekenlang onaangeroerd in de hoek van de kamer staan.



*



Zoals hij al had gevreesd belde de zanger na een paar weken. Op zijn huistelefoon, want zijn mobiel had hij nog niet vervangen.



‘Gast, je bent onbereikbaar,’ zei de zanger. ‘Heb je je mobiel verstopt?’



‘Mijn oplader is kapot.’



‘En je hebt geen geld om een nieuwe te kopen?’



‘Geen tijd.’



‘Je hebt geen tijd om naar de winkel te gaan voor een oplader? Zit je de hele dag aan je pik te sjorren, of zo?’



‘Nee.’



Dit ging zo nog een tijdje door, totdat de zanger er genoeg van kreeg.



‘Oké, jij je zin, geen telefoon. Anyway, vrijdag gaan we nummers opnemen in de studio. Ik mag hopen dat je daar wél tijd voor hebt.’



‘Ik ben ziek,’ zei de pianist.



‘Ziek? Je klinkt kerngezond.’



‘Koppijn kun je niet horen, hè.’



‘Jezus, wat heb jij?’



De pianist bleef stil, luisterde naar de steeds luider wordende ademhaling van de zanger.



‘Oké, dan zeg je lekker niets. Je zorgt maar dat je op tijd uit bent geziekt. De boeking staat voor vrijdag. Ik zie je daar.’ De pianist hoorde aan de andere kant van de lijn nog een ongelovig lachje voordat de zanger ophing.



Die vrijdag bleef hij thuis. Hij liet niets van zich horen, had de huistelefoon uit de stroom getrokken en de gordijnen niet open gedaan. Die ochtend kleedde hij zich zelfs niet fatsoenlijk aan en liep hij nog steeds in zijn pyjama rond toen om half drie ’s middags de bel ging en hij de deur opendeed. De zanger stond met zijn handen in zijn zij en trillende neusvleugels voor de pianist.



‘Wat ben jij aan het doen?’ vroeg hij.



‘Ik was toch ziek?’



‘Je lult. Meekomen.’ De zanger pakte hem bij zijn pols, trok hem over de drempel en trok de deur achter hem dicht.



‘Mijn sleutels liggen nog binnen, eikel.’



‘Volgens mij klinkt dat als een jou-probleem,’ zei de zanger, waarna hij hem met grof geweld mee sleurde naar de auto.



‘Wacht. Wacht nou even! Ik kan écht niet spelen.’



De zanger liet hem los en de pianist stak zijn rechterhand de lucht in. Hij had verwacht dat de zanger zou schrikken, zich zou verontschuldigen, hem misschien wel zou troosten, maar in plaats daarvan staarde hij hem onbewogen aan.



‘Dus?’ vroeg hij.



‘Wat nou “dus”? Ik. Mis. Een. Vinger. Zo kan ik toch niet spelen?’



‘En de drummer mist een huis en de gitarist mist een vrouw en dochter. Zij spelen ook. Die pink van jou kunnen we ook wel zonder.’



Zo geschiedde. Ze reden naar de studio, waar de gitarist en de drummer op hen zaten te wachten. De zanger zei dat de pianist zonder rechter pink ging spelen alsof hij aankondigde dat hij straks nog wat boodschappen moest halen. De anderen knikten simpelweg. De pianist ging achter zijn Fazioli zitten en liet zijn negen vingers voorzichtig over de toetsen glijden. Hij deed zijn ogen dicht, probeerde zich voor te stellen dat zijn pink nog aan zijn hand zat en begon.



En ja, het klopt dat ze niet de sterren van de hemel speelden. Het verbrande huis, de vechtscheiding, de missende pink: het was allemaal in de muziek te horen, maar de band luisterde amper naar wat ze deden. De gebreken konden hen gestolen worden. Zij waren daar en speelden met elkaar. Een zanger en drie gebroken zielen in een kamer, samen.

De pianist was zijn pink kwijt. Tot aan de knokkel. Zijn hele leven was hij al bang dat het zou gebeuren en nam hij alle...

Vergeef me Vader, want ik heb gezondigd&#8230;



Ik heb gedaan alsof ik zwanger was om gratis eersteklas te kunnen reizen met de NS.



Er was geen plek in de tweede klas. Daarnaast kreeg ik spierpijn van het bewaren van mijn evenwicht in een scherpe bocht, en het ontwijken van ledematen. De trein doet me denken aan een clownsauto, waarin het wereldrecord mensen proppen in elk spitsuur wordt gehaald. Ik begrijp dat een zwangerschap faken vrij ver gaat, maar het is niet zo dat de NS extra verdient aan een lege stoel. En dan is mijn opgeblazen buik in de avond tenminste ergens goed voor. Misschien zorgt het wel voor slecht karma. Al weet ik niet of ik kinderen wil. Mijn algoritme denkt van wel, want er poppen regelmatig reclames van ultrasnelle zwangerschapstesten op. Waarschijnlijk komt dat omdat ik net tante ben geworden. Ik ken ook de namen van de kinderen van tientallen mommy influencers en volg hun eerste hapje, stapje en poepje.



Eigenlijk weet ik het wel. Ik wil kinderen, maar niet alleen. Bij mijn zus zie ik al hoe lastig het is met zijn tweeën (eigenlijk zessen, als je alle gratis oppassers meetelt: schoonouders, mijn moeder en ik). Het oude Afrikaanse gezegde ‘Er is een heel dorp nodig om een kind groot te brengen’ bestaat niet voor niets. Alleenstaande ouders bestaan, maar ik heb al dagelijks keuzestress bij het kiezen van mijn kleren. Hoe kan ik dan in hemelsnaam een opvang, kinderwagen en merk luiers kiezen voor de geboorte? Mijn pasgeboren neefjes staan er daarnaast financieel gezien beter voor dan ik. Een kind grootbrengen kost een ton, daar kan geen recent verhoogd minimumloon tegenop.



Mijn eerste bijbaantje was vakkenvuller in een supermarkt. Sindsdien kan ik ook geen boodschappen meer doen zonder te denken aan al dat zinloze spiegelen. Want een klant pakt altijd een pot augurken uit het rek, net zodra je klaar bent, waarna een kind hem aan de jas trekt en het glas breekt. Nu reken ik nog steeds mijn uitgaven om naar hoe lang ik ervoor zou moeten werken met het minimumloon.



Dat omrekenen is af te raden als je gezellig uit eten bent. Laatst liet ik me trakteren op een date met een jongen, die ik in de trein ontmoette. Dat is de beste hedendaagse ontmoetingsplek. Er is namelijk genoeg tijdsdruk vanwege het volgende station om niet te lang te wachten op het vragen van iemands nummer. Mijn huur was net afgeschreven. Normaal split ik of als ik in paniek raak, betaal ik feministisch de hele rekening zonder te kijken naar de totaalsom. Daten is duur als je mensen wil ontmoeten zonder verwachtingen.



Het spannendste moment bij First Dates is dan ook wie als eerste het geldkistje oppakt. Bij splitten stop ik ze in het hokje van mensen die hun tikkies ‘vergeten’ te betalen. Al schept het ook bepaalde verwachtingen als iemand de hele rekening betaalt: ‘Dan betaal jij de volgende keer.’



 Mensen willen van nature altijd meer. Voor mij begon het al in de klas van juf Lotte met Sinterklaas. Ik was blij met mijn cadeaus van de goedheiligman totdat ik in het klaslokaal aankwam: medeleerlingen hadden het over hun nieuwste treinset/Playstation/paard. Mijn plastic poppenhuis zag er opeens een stuk minder mooi uit. Zelfs als ik een meisje zag met minder cadeaus dan ik of een Furby van Marktplaats, moest ik de neiging onderdrukken om ze niet van haar af te pakken.



In de mentorklas van meneer Jansen was dit het geval met cijfers, ik vergeleek mijzelf altijd met Sasha. Als ik een acht kreeg voor een onverwachte overhoring Latijn, had zij een achthalf. Voor wiskunde had ik altijd een negen, en zij een tien. Behalve voor gym. Daar kregen we allebei een zes voor de shuttle run test, voor onze inzet.



Vooral op andermans lengte lette ik in de collegezalen: bij elke langere vrouw had ik het idee dat die meer kon zien dan ik, wat ik alleen kon evenaren met stilettohakken die in mijn geval slechts geschikt zijn voor stilstand. Ik denk serieus dat een man die schoenen heeft ontworpen, zodat zijn vrouw niet bij hem weg kon lopen.



Op het werk zie ik tegenwoordig hoe de favoriete flexplekken bewaakt worden met visitekaartjes, fotolijstjes en kamerplantjes. We blijven territoriumdieren. En zodra je naar een vergadering gaat, wordt je bureau ingenomen door een geliefde collega. Die wat kauwgom onder het bureau plakt om de plek te claimen als een hond met plas. Het schrapen van kauwgom in de pauze is van alle leeftijden.







Voordat ik afreis naar mijn ouders in het zuiden, koop ik een nostalgisch broodje rookworst bij de Hema op het station. Het is nu maar liefst 65 cent duurder geworden (al is de prijsverhoging misschien juist goed ter compensatie voor de milieuvervuiling). Ik eet het dan ook alleen als ik me eenzaam, angstig of gestrest voel. Daarna ben ik lichtelijk misselijk vanwege het vet en schuldgevoel.



De sterke vleesgeur brengt me terug naar mijn eerste keer alleen in Amsterdam vanwege een sollicitatie. De jonge vrouw achter de kassa gaf me glimlachend de mosterd apart, nadat ik er twijfelend naar keek. Ze wees me ook direct de weg naar de juiste uitgang. Het pinnetje van Google Maps gaf vreemd genoeg aan dat ik in Almelo was, waar ik alleen van wist dat de stoplichten het er doen dankzij Herman Finkers. Het kon net zo goed over mijn ouderlijk dorp Puth gaan, behalve dat we niet eens stoplichten hebben, maar wel om de paar meter hoge verkeersdrempels.



Met mijn broodje in de hand moet ik rennen naar de trein richting Heerlen van 20:05 uur. In de coupé is een stoel vrij voor mijn tas en luister ik buiten adem mensen af met lege AirPods in. Zelfs met Rammstein op zou ik het gesprek van de vriendengroep naast me opvangen. Ze gaan de hele coupé langs met op de achtergrond muziek, op vol volume: ‘Deze jongen heeft een beurt nodig. Wie wil?’ We zitten in de stiltecoupé. De vrienden kijken samen voetbal op een telefoonscherm, dat in elke bocht staat te balanceren op het tafeltje van nog geen vijfentwintig centimeter breed. Sport kijken met vreemden in een afgesloten ruimte met de geur van zweet en patat zorgt wel voor verbroedering. Zeker als door de vertraging het gejuich zich als een virus verspreidt door het treinstelsel. ‘Vergeet uw hond, kind en goudvis niet als u de trein verlaat’, klinkt vrolijk door de speaker.



Doordeweeks moet ik in de spits reizen, maar ik wil geen corona krijgen zodat ik mijn vader kan opzoeken in het verpleegtehuis. Wat nu?



&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8211;



Bid het Onze Vader.

Vergeef me Vader, want ik heb gezondigd&#8230; Ik heb gedaan alsof ik zwanger was om gratis eersteklas te kunnen reizen met de NS. Er was...

De gitarist zat midden in een echtscheiding. Of eigenlijk: een vechtscheiding. Toen hij op een avond eerder naar huis kwam van het pokeren vond hij zijn vrouw met een andere man in bed. Hij kende de man niet. Ook de manier waarop zijn vrouw op die vreemde man tekeer ging herkende hij maar amper. Hij stond een tijd in de deuropening, lang genoeg om hen allebei te laten schrikken en de dekens over zich heen te trekken, lang genoeg om zijn vrouw hem met grote ogen aan te laten kijken en hem te vragen: ‘Wat doe jij hier?’



Alsof dit niet zijn huis was. Alsof deze slaapkamer, dit echtelijk bed niet ook van hem was. Hij gaf geen antwoord, liep weg, vertrok naar het dichtstbijzijnde hotel. Toen hij eenmaal in bed lag – nadat hij een uur had gedoucht, met het water zo heet dat zijn huid nog een halfuur nagloeide – vroeg hij zich af of ze na zijn vertrek verder waren gegaan, of ze hadden afgemaakt waar ze aan begonnen waren. Hij vroeg zich af of hun vijfjarige dochtertje wakker was geworden, of ze de man kende. Hij vroeg zich af wat voor leugens zijn vrouw zou hebben verzonnen. Hij wist niet precies of en wat het uitmaakte, grotendeels omdat hij ook wel wist dat hij daar nooit een antwoord op zou krijgen.



De volgende dag besloot hij toch maar weer naar huis te gaan. Een goede reden had hij er niet voor, maar hij wist tenminste zeker dat op zijn hotelkamer blijven zitten ook niet de oplossing was. Toen hij de woonkamer binnenliep zat zijn vrouw aan de eettafel, met hun dochtertje naast haar. Haar hoofd gebogen, steunend op haar handen, alsof ze daar op hem had zitten wachten. Ze huilde. Hun dochter staarde naar het hout. De gitarist gooide de sleutels op de tafel, kuchte een paar keer, liep met zware voetstappen door de woonkamer en ging toen tegenover hen zitten wachten. Ze zou hem zeggen dat het een fout was, dat het niets betekende, dat het nooit meer zou gebeuren. Hoe de gitarist zou reageren wist hij nog niet, maar dat zou hij vanzelf bedenken.



Ze keek hem met betraande ogen aan en zei: ‘Je maakt het me ook zo verdomd moeilijk.’



De gitarist knipperde een paar keer. Had hij dat goed verstaan? In zijn hoofd leek er een soort kortsluiting te ontstaan – ineens waren al zijn gedachten leeg. Hij staarde naar haar, zag hoe ze daar met rode ogen door haar vingers heen naar hem keek. Hij deed zijn mond een paar keer open en weer dicht, als een vis die naar adem hapte op het droge.



‘Pardon?’ wist hij uiteindelijk toch nog uit te brengen.



Ze haalde haar neus op, veegde haar tranen weg en zuchtte diep. ‘Je bent altijd weg. In de kroeg, in het casino, god weet waar. Wanneer is de laatste keer dat je me spontaan ergens mee naartoe hebt genomen? Je raakt me nooit meer aan… Ik herkén je gewoon bijna niet meer. En altijd dat geklaag van je. Ik krijg het gevoel alsof ik niets goed kan doen. Ik voel me hier de laatste tijd gewoon steeds minder thuis. Dit is niet mijn schuld.’



Dit was niet haar schuld. Dat was wat ze zei. Het was niet haar schuld dat ze een vreemde man had uitgekozen, niet haar schuld dat ze met hem naar boven was gelopen en met hem in bed was gaan liggen, niet haar schuld dat ze zich door die gast had laten aanduwen en dat ze op hem was gaan zitten om hem te berijden zoals ze dat bij hem in jaren niet had gedaan. Dat was allemaal zijn schuld natuurlijk. Hij heeft haar gedwongen met hem te neuken. Zij kon er helemaal niets aan doen. Ze lagen daar gewoon plots samen in bed.



Dat alles had hij op dat moment willen zeggen. Of nou ja, achteraf bedacht hij zich pas dat hij dat alles misschien op dat moment had willen zeggen. In werkelijkheid zag hij een vreemde in de zogenaamde spiegel die ze hem voorhield, was hij zo met stomheid geslagen dat hij haar secondenlang met een open mond aanstaarde, net zolang totdat ze de hand van hun dochtertje vastpakte en zei: ‘Ik wil van je scheiden.’



*



Ze trok hem leeg. Misschien niet fysiek, maar mentaal was ze hem aan het vermorzelen. Ze was vertrokken en had hun dochter meegenomen. Er waren nog geen advocaten of rechters in zicht, maar ze was al druk bezig met de immateriële strijd die buiten rechtszaken en afspraken om plaatsvindt: de strijd om het sociale gelijk. Terwijl de gitarist thuis zat en de puzzelstukjes van de afgelopen weken in elkaar probeerde te passen, verkondigde zijn vrouw aan alle vrienden en kennissen die wilden luisteren haar versie, waarin hij de dronken, afwezige echtgenoot en vader was.



Sommigen vroegen hem nog of het waar was, wat ze hadden gehoord, terwijl anderen hem zonder pardon meteen een hork noemden. Ze hadden het altijd al geweten, zeiden ze, dat hij een slechte echtgenoot zou zijn, dat hij überhaupt een slecht mens was. Hij kon maar beter wegblijven, zowel van zijn vrouw als van zijn dochter.



Dat laatste kon hij simpelweg niet. Na bijna een week van radiostilte van zijn gezin besloot hij zijn vrouw te bellen. Pas na de vierde keer nam ze op, met een geërgerde ‘Hallo?’



‘Mag ik onze dochter even?’ vroeg de gitarist. ‘Ik wil haar stem horen.’



Het was eventjes stil aan de andere kant van de lijn. Toen zei ze: ‘Wacht even.’



De gitarist hoorde gestommel, traptreden, vage stemmen op de achtergrond. De telefoon werd weer naar haar oor gebracht.



‘Ze wil je niet spreken,’ zei ze.



Pas op dat moment begon hij zichzelf te zien zoals zijn vrouw hem zag. Als zelfs zijn dochter niet meer met hem wilde praten, dan moest hij bijna wel de man zijn van wie zijn vrouw zei dat hij het was. Hij dacht terug aan de afgelopen weken, maanden. Aan de keren dat hij niet thuis was, aan de laatste keer dat hij haar had aangeraakt of mee uit eten had genomen. Hij dacht aan wat voor vader hij was geweest. En ja, natuurlijk kon hij zich momenten herinneren dat hij een goede echtgenoot was, een goede vader, maar misschien, dacht hij nu, dat hij die momenten in zijn herinnering groter had gemaakt dan ze eigenlijk waren en zijn gebreken juist kleiner. Misschien had zijn vrouw gelijk, had hij het haar inderdaad simpelweg verdomd moeilijk gemaakt.



*



Een week of twee later kreeg hij een appje van de zanger.



Morgen 16:00 wat rommelen in de studio. Met z’n 4’en. Idee voor nieuw album.



Daar had hij nu precies even geen zin in. Hij appte terug dat hij ziek was, maar zijn bericht bleef hangen op één vinkje. Hij probeerde bandleden te bellen, maar niemand gaf gehoor. Toen hij de volgende ochtend nog steeds niemand wist te bereiken zag hij geen andere optie dan gewoon te gaan.



De zanger sprong op toen hij hem zag. ‘Ein-de-lijk! We waren al bang dat je niet zou komen.’



De gitarist bromde iets en ging zitten terwijl de zanger uitlegde wat de bedoeling was. Blijkbaar was hij een tijd geleden begonnen aan een paar teksten waar hij iets in zag. Ook de drummer had er al een blik op geworpen en nu was het tijd om gewoon maar eens wat te spelen en te kijken wat er zou gebeuren.



Dus dat is wat ze deden. De drummer maakte zich klaar, de pianist ging achter zijn piano zitten, de gitarist stemde zijn gitaar en ze begonnen te spelen. Al voordat ze het refrein hadden bereikt riep de zanger de groep een halt toe en keek hij naar de gitarist. ‘Je valt uit de toon,’ zei hij. ‘Blijf erbij.’



Maar de gitarist luisterde amper. Ze gingen verder en de gitarist harkte maar wat op zijn gitaar, had geen oor voor het ritme en de melodieën van de anderen. Hij werd pas wakker toen de zanger plots naast hem stond en in zijn oor tetterde. ‘Gast! Wat is er met jou aan de hand?’



De gitarist keek hem gapend aan. ‘Ik…’ stamelde hij. ‘Mijn… We gaan scheiden. Mijn vrouw en ik. Zij heeft m’n dochter.’



De woorden waren eruit voor hij het doorhad. Alsof hij een glijbaan op gestruikeld was kon hij ineens ook niet meer stoppen. Hij vertelde hoe hij haar met die man in bed had gevonden, hoe ze aankondigde dat ze wilde scheiden, hoe hij niet meer werd aangekeken door vrienden en kennissen, hoe zijn bloedeigen dochter niet meer met hem wilde praten. Hij vertelde hoe hij zijn vrouw had verwaarloosd. Hoe hij dit alles had verdiend. Toen hij klaar was met zijn verhaal keek de zanger hem nog woester aan dan net.



‘Nee,’ zei de zanger. ‘Dat ben jij niet. Het kan me geen reet schelen wat die vrouw van je over jou zegt, maar dat is niet de gitarist die ik ken. De gast die ik ken, heeft het zelfvertrouwen van een beer en is een van de beste mensen op deze godvergeten planeet. Dus wat jij gaat doen is het volgende: jij recht die schouders van je, haalt diep adem, zet die vrouw uit je kop en je speelt de sterren van de hemel, verdomme. Daarna laat je de hele wereld zien wat voor een topvent jij bent, gesnopen?’



De gitarist veegde een traan uit zijn ogen, knikte toen.



‘Oké dan, daar gaan we weer.’



Het ging ietsje beter, nu. De gitarist luisterde naar de klanken om hem heen, naar de sfeer van de tekst en de instructies van de zanger. De muziek werd beter, kreeg langzaam meer vorm.



‘Juist ja,’ riep de zanger. ‘Kom op, en nu nog wat pit!’ 



En de gitarist gaf pit. Hij ramde op de snaren, trok de muziek uit zijn tenen, het zweet stond op zijn voorhoofd. Hij stelde zich voor hoe hij op het podium stond, met duizenden juichende mensen voor zich en hij op zijn knieën losging op zijn gitaar. Langzaam verdwenen de scheiding, de bandleden, de studio en hijzelf &#8211; tot alleen de muziek nog over was.

De gitarist zat midden in een echtscheiding. Of eigenlijk: een vechtscheiding. Toen hij op een avond eerder naar huis kwam van het pokeren vond hij...

Vergeef me Vader, want ik heb gezondigd&#8230;



Ik heb een bruidsjurk gekocht, terwijl ik single ben.



Sinds de basisschool heb ik geen serieuze relatie meer gehad – ik piekte te vroeg. Op Valentijnsdag pakte ik als negenjarige groots uit met een geheime speurtocht bij hem thuis met als eindpunt puzzelstukjes die een liefdesbrief op rijm vormden, met rozenblaadjes erbij voor in bad, en een teddybeer met zijn naam erop geborduurd. Van hem kreeg ik een wit Zeeman-T-shirt met ketchupvlekken cadeau. Toen kwam ik erachter dat romcoms naspelen in het echte leven niet werkt. Op de middelbare school leek er even hoop te zijn, toen ik een roos op mijn bureau vond. Maar die moest ik doorgeven aan mijn beste vriendin, die rechts van me zat. Mijn studentenleven bestond uit onhandige zoenen en slappe aanrakingen.



Mijn oma, moeder en zus waren op mijn leeftijd al getrouwd en weldra zwanger. Mijn tante – het hondenvrouwtje in de familie – heeft de bruidszaak van mijn overgrootmoeder overgenomen, waar ik geen voet meer in durf te zetten sinds ik op huwbare leeftijd ben. Als kind liep ik met neefjes en nichtjes in de jaarlijkse bruidsshow, totdat de puberteit insloeg. Een bruidsmeisje is op een bepaalde leeftijd niet schattig meer, maar gewoon sneu. De vraag of je verkering hebt, komt in een bruidswinkel extra hard aan.



Dankzij datingapps kan ik geen emoticons meer zien zonder onwelwillend aan seks te denken. Teksten als ‘Je ouders zullen van me houden, je buren niet’ vallen onder de meer poëtische openingszinnen en je kunt bingo spelen met profielfoto’s: sportschoolselfies, reiskiekjes, en iets schattigs (puppy/kitten/baby) of stoers (motor/auto/joint). Wel heb ik respect voor mensen die duidelijk zijn over wat ze zoeken: ‘Stuur een 😈 [lachend gezicht met hoorns] als je dominant bent en ook van kinky rollenspellen houdt’. Je weet dan in ieder geval direct wat voor vlees je in de kuip hebt. Het verbaast me dat er nog geen T-shirts zijn met Tinderteksten om offline te kunnen swipen. De toekomstige ware tegen het lijf lopen is tegenwoordig alleen mogelijk in De Bachelorette. De grens tussen een stalker en prince charming is een straatverbod van elkaar verwijderd.



Mijn oma, moeder en zus hebben ontmoetingsverhalen waar elke romcommaker jaloers op is. Toen de tram staakte, leerde mijn oma opa kennen en bood hij haar een lift aan in zijn zelf opgeknapte zilveren jaguar. Mijn moeder ontmoette mijn vader in een circustent in Catalonië – tijdens volle maan nota bene – want ze was verdwaald in de Pyreneeën met een kaart die niet klopte, al kan het ook aan haar navigatieskills liggen. Als tiener sprak mijn zus haar man aan in een Limburgse bar, omdat ze dezelfde kleur blauw in hun ogen hadden. Nu lopen er überschattige kopieën van hen op deze wereld, terwijl ze eerst te horen kreeg dat ze endometriose had. Mijn liefdesverhaal is halverwege de twintig nog ongeschreven. Misschien wordt het eens tijd om genoegen te nemen met iemand die me trakteert op koffie, terwijl ik alleen maar thee lust.



Ik kan er niet tegen als mensen zeggen dat ze juist liefde vonden terwijl ze er niet naar op zoek waren. Ook haat ik mensen die zeggen dat liefde een werkwoord is, want dat is taalkundig gezien onjuist en symbolisch gezien klopt het ook niet. Ik ben geen grote ervaringsdeskundige op dit gebied, maar ik weet wel zeker dat liefde eerder een gevoel is dat je niet kan forceren of trainen. Liefde heeft tijd nodig om te groeien maar kan blijven terwijl de relatie al uit het zicht is verdwenen. Genoeg beeldspraak, wat ik wil zeggen is: liefde komt je niet aanvliegen als je een muur om je heen bouwt&#8230; Verdomme, die slechte metaforen komen door al die Halmarkfilms en Valentijnsdagkaarten (oftewel kapitalisme).







Toen ik de jurk in de kringloopwinkel zag, had ik genoeg Say Yes to the Dress gekeken om te weten dat dit het yes-moment was, alleen zonder de ring. Ik stond ook niet stil bij het verleden van de jurk: hoogstwaarschijnlijk een scheiding of sterfgeval – ik weet niet goed wat erger zou zijn. Tegen beter weten in paste ik de ivoorkleurige zeemeerminnenjurk uitvoerig versierd met kraaltjes in een pashokje, waarvan de gordijnen bestonden uit aan elkaar genaaide spijkerbroeken. Met Dr. Martens eronder, zonder beha, paste de jurk perfect qua lengte en breedte. Het prijskaartje was een maand boodschappen. De kassière feliciteerde me met mijn verloving, terwijl ik mijn linkerhand krampachtig in mijn jaszak verborg en met de andere hand probeerde af te rekenen.



Nu hangt de prinsessenjurk als een doodskleed aan de wc-deur van mijn studio, omdat er geen plek voor is in mijn Ikeakledingkast. Zodra ik bezoek krijg, vouw ik hem op en leg ik er gebruikte handdoeken overheen. Ik zit eraan te denken om de jurk voor carnaval of Halloween te gebruiken. Alleen voelt dat wat oneerbiedig, en aan het Leger des Heils doneren krijg ik niet over mijn gierige hart. Na een kutdag trek ik hem binnenshuis aan en voel ik me mooi, rijk en enkele seconden verliefd. Op de bank Emily in Paris Netflixen onder het genot van supermarktmacarons met een jurk van satijn met kraaltjes en tule aan is gewoon niet hetzelfde als in je joggingbroek. Alleen wil ik hem in het openbaar ook graag schaamteloos aan kunnen. Wat moet ik doen?



&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8211;



Bid drie weesgegroetjes.

Vergeef me Vader, want ik heb gezondigd&#8230; Ik heb een bruidsjurk gekocht, terwijl ik single ben. Sinds de basisschool heb ik geen serieuze relatie meer...

De drummer zag zijn huis in vlammen opgaan. En het ergste was: hij kon er niets aan doen. In zijn tuin stond een hoge boom. Tijdens een storm sloeg de bliksem in en de boom vatte vlam. Natuurlijk, hij belde het alarmnummer, maar voordat de brandweer ter plaatse was, was de boom geknapt en op zijn huis gevallen. Of eigenlijk in zijn huis, want het dak en de muren waren niet bestendig tegen de grote, zware boom. Voor de drummer het wist, stond zijn zolder in de fik en spreidden de vlammen zich langzaam uit door zijn huis.



Achteraf weet hij nog goed dat zijn eerste gedachte was: ik moet mijn telefoon hebben. Niet de foto’s aan de muur, niet zijn laptop en zijn harde schijven, niet de mappen met documenten die ongetwijfeld van pas zouden komen als zijn huis eenmaal afgebrand was. Nee, door de paniek dacht hij aan niets van dat alles. Zijn telefoon, die moest hij hebben.&nbsp;



Toen hij hem zag liggen griste hij ook zijn portemonnee van de salontafel. Als hij over een uurtje niets meer over had, dan had hij tenminste nog wat contant geld, een pinpas, een OV-chipkaart. En een identiteitsbewijs, dat vooral. De vlammen konden hem zijn huis afnemen, maar van zijn identiteit bleven ze verdikkeme af.



Hij rende de trap op, probeerde in een oogopslag te polsen hoe lang het zou duren voordat het vuur de zolder zou hebben opgeslokt en aan zijn weg naar beneden zou beginnen. Toen hij op de overloop stond deed het vuur pijn aan zijn ogen. En aan zijn huid ook eigenlijk, want het was heet, dat vuur. Hij hield zijn arm voor zijn gezicht om zijn ogen af te schermen. Onderhand waren de vlammen al begonnen aan het volgende slachtoffer: de houten trap.



Hij keek met grote ogen om zich heen en zijn blik viel op de badkamer. Ineens zag hij zijn tandenborstel en wist hij dat hij die koste wat het kost moest redden. Wat bleef er nog van hem over zonder tandenborstel? Niets meer dan een holbewoner, een man zonder hygiëne. Hij wilde al een stap richting de badkamer zetten, maar toen hij de trap naar de zolder hoorde kraken herinnerde hij zich weer dat hij eigenlijk vooral bezig moest zijn met het maken dat hij wegkwam.



Dus dat deed hij. De drummer sprintte zó snel naar beneden dat hij bijna struikelde. Hij wierp nog een laatste blik op de woonkamer &#8211; was er nog iets dat hij mee moest nemen? &#8211; en ging de straat op. Daar ging hij zitten op het stoepje tegenover zijn huis. Ergens in de verte hoorde hij vaag sirenes, maar daar op die stoep klonk vooral het geknisper, alsof zijn huis een groot blok hout was. Voor zijn ogen zag hij hoe zijn huis met het helse kabaal van duizend drumsolo’s in elkaar stortte. Hij stak zijn handen naar voren, alsof hij voor een kampvuur zat. Zo had hij er in ieder geval nog een beetje warmte van.



*



Pas na twee dagen, toen hij moe was geworden van de telefoontjes met de verzekering en hij – omdat hij niets anders wist – in een klein hotelkamertje zat waar de muren vergeleken met zijn huis toch wel erg dicht op elkaar leken te staan, realiseerde hij zich hoeveel hij was verloren. De brandweer was niet op tijd en het vuur had de woonkamer al bereikt voordat het geblust was. Hoewel een deel van het huis nog overeind stond, was er niets dat niet door het vuur aangevreten was.



De foto’s aan de muur, de harde schijven, de mappen met papieren – nu pas dacht hij aan dat alles. Zijn kleren, de boeken die hij in zijn leven bij elkaar had gespaard, relieken uit zijn jeugd, al zijn schriften en dagboeken, zijn drumstel: alles was weg, foetsie. Het was net alsof het vuur naast zijn huis ook zijn hele leven had opgebrand.



Het duurde natuurlijk ook niet lang voordat de media hadden opgevangen dat zijn huis was afgebrand. Hij was immers de drummer van een rockband die af en toe in de hitlijsten verscheen en dat maakte hem net relevant genoeg voor een berg kleine online artikeltjes, maar landelijk nieuws werd het niet. Op Instagram en Twitter werd hij doodgegooid met steunbetuigingen en liefde en hoewel hij dat normaal misschien lief had gevonden, herinnerde elk ontvangen berichtje hem er nu alleen nog maar aan dat zijn hele leven verdwenen was.



Zijn dagen in dat hotel waren als volgt: hij ontbeet, keek tv, ging lunchen, keek nog wat meer tv, bestelde room service, staarde ’s avonds net zo lang naar het scherm tot hij in slaap viel, om ditzelfde proces de volgende dag te herhalen. Naar buiten ging hij niet. Waarom zou hij? Om boodschappen te doen? Het gebrek aan een koelkast maakte dat overbodig. Om bij vrienden langs te gaan? Die leken hem niet te missen: op een paar meelevende berichten na had hij van zijn naasten niets ontvangen. Dus versleet hij zijn dagen op die hotelkamer in de hoop dat de verzekering op een dag een nieuw huis uit de grond stampte – het liefst met zijn oude leven er nog in.



Twee weken ging dit door, totdat de zanger belde. De drummer keek een volle tien seconden naar de naam op zijn telefoonscherm voordat hij opnam.



‘Ik hoorde het van de brand, klote man,’ zei de zanger. ‘Gaat ‘ie?’



‘Gaat wel.’



‘Waar zit je?’



‘Een hotel.’



‘Een hotel?’



De drummer knikte. Blijkbaar vatte de zanger de stilte op als een bevestiging, want hij praatte zelf verder.



‘Ja, dat gaat dus niet, een hotel. Achterlijk. Je komt bij mij slapen. Pak je spullen, ik ben de hele dag thuis.’



En wanneer de zanger zoiets zei, deed je dat ook. No questions asked. De drummer pakte zijn spullen, checkte uit en pakte de trein naar Amsterdam, waardoor hij diezelfde middag nog voor het flatgebouw van de zanger stond. Hij belde aan, hoorde wat gekraak uit de speaker en de deur sprong open. Toen hij bij het appartement aankwam stond de zanger hem in de deuropening op te wachten. Hij bekeek de drummer alsof hij een standbeeld stond te bewonderen en liet zijn blik dalen naar zijn bagage.



‘Is dat alles?’ vroeg hij.



De drummer knikte.



Tot zijn verbazing moest de zanger lachen. ‘Allemachtig. Heb je goed voor mekaar.’ Hij draaide zich om en liep zijn appartement binnen, wat de drummer opvatte als een uitnodiging om achter hem aan te lopen.



Het was geen bende, maar netjes was het ook niet. Overzichtelijk rommelig, dat was het. Hij vermoedde dat het brein van de zanger er precies zo uitzag. Overal lagen schriftjes, losse blaadjes met teksten. Hier en daar stond een loos instrument tegen een stoel of tafel aangeleund. Tegen de muur stond een houten, krakkemikkig bureautje met een typemachine waar een half blaadje uitstak, waar hij ongetwijfeld ging zitten als hij in de geest van de Grote Overleden Tekstschrijvers wilde kruipen.



De zanger plofte op de bank. Hij wees naar de gang. ‘Je krijgt de logeerkamer,’ zei hij. ‘En doe verder alsof je thuis bent.’



*



Ze brachten hun dagen en avonden door met series, videogames en veel eten. De drummer las boeken uit de privébibliotheek van de zanger en de zanger rommelde vaak door zijn schriftjes en volgeschreven pagina’s heen. Soms zat hij ’s avonds achter zijn bureautje. Dan zei hij heel lang niets, tikte af en toe wat en keerde weer terug naar zijn stilte.



Op een avond doorbrak hij dit patroon. Na een heftige tikbui zuchtte hij diep, greep het blaadje uit de typemachine en legde het op een stapeltje, waarna hij het hele pak papier in de schoot van de drummer wierp, die op de bank een boek zat te lezen.



‘Hier,’ zei de zanger. ‘Lees.’



‘Wat is het?’



‘Teksten. Wat ideeën. Lees nou maar.’



‘Waarom ik?’



‘Zie jij nog iemand anders in dit huis?’



De drummer begon te lezen. In zijn achterhoofd hoorde hij een stemmetje dat zich afvroeg waarom hij dit aan het lezen was, waarom hij überhaupt in dit appartement zat. Had de zanger hem alleen maar uitgenodigd zodat hij zijn teksten kon beoordelen? En was hij nog zo stom om erin te trappen ook?



Naarmate hij zich verdiepte in de teksten vervaagde het stemmetje in zijn hoofd. Hij zakte in de teksten weg, verloor zich in de rijkdom. Hij was vergeten hoe mooi een liedtekst kon zijn, vergeten wat het effect van zijn teksten op hem waren. Alles om hem heen smolt weg, hij kon alleen nog aan die woorden denken. Bij sommige teksten kon hij een melodie, een rif, een drumsolo al horen.



Na een paar dagen legde hij het weer op de schoot van de zanger. Voor het geval dat de zanger hem daadwerkelijk alleen bij hem thuis had uitgenodigd om zijn teksten te lezen wilde hij zijn enthousiasme nog niet te veel laten blijken.



‘Ik heb het gelezen,’ zei hij. ‘Ze zijn aardig, maar er kan nog aan gesleuteld worden. Ik heb een paar aantekeningen gemaakt. Maar vertel, waar is het voor?’



De zanger staarde even voor zich uit, zei toen: ‘Ik heb een idee voor een nieuw album.’



Dat zette de drummer op scherp. Er rommelde iets in zijn buik, een laag tromgeroffel. Hij wilde springen, dansen, maar hield zich in. God, ja, een album. Wanneer zouden ze beginnen? Morgen? Waarom niet nu?



‘Ja,’ zei de drummer, ‘dat lijkt me niet zo’n gek idee. Met deze teksten kunnen we wel wat.’



De zanger glimlachte. ‘Kun jij misschien ook weer wat bij elkaar sprokkelen voor een nieuw huis.’ 



En pas toen de zanger dat had gezegd realiseerde hij zich dat hij al meer dan twee weken niet aan zijn oude huis had gedacht. Toen hij opkeek naar de zanger zag hij dat hij naar hem lachte.

De drummer zag zijn huis in vlammen opgaan. En het ergste was: hij kon er niets aan doen. In zijn tuin stond een hoge boom....

Drive

Manchester by the Sea

Rundskop

You Were Never Really Here

Taxi Driver

Vijf essays over films met boze introverten

“I just want to go out and — you know — like really, really do something.”







Introversie hoeft niet uit te monden in eenzaamheid, maar eenzaamheid ligt altijd op de loer.



Je keert je in jezelf, steeds vaker, steeds langer, tot je niets anders kent. Het sociale ongemak groeit. Je maakt een grapje dat niet overkomt, probeert verschillende glimlachjes uit, begint met praten wanneer de ander niet meer op je antwoord wacht.



Een kracht drukt je samen: handen in je zakken, kin op de borst. De wereld voltrekt zich, maar rakelings langs je heen. Je hoort stemmen, kreten. Je ruikt benzine, eten. Je ziet lantaarns, stoplichten, koplampen, maar vaag en vervormd achter de verregende voorruit van je taxi.



Alles wat onzichtbaar blijft, erodeert en brokkelt af tot je een holte voelt waar al het licht uit weglekt. Je had er net zo goed niet kunnen zijn, en je merkt dat er in die holte, in de spleten van het beton, iets ontkiemt en groeit, iets dat wil dat je, koste wat kost, op welke manier ook, bestaat.







In Taxi Driver, een film van Martin Scorsese, speelt Robert de Niro de rol van Travis: een eenzame oorlogsveteraan die last heeft van slapeloosheid en daarom nachtshifts draait als taxichauffeur in de schimmigste wijken van New York. Tijdens zijn pauzes drinkt hij koffie met collega’s die sterke verhalen delen met elkaar. Travis is afgeleid en ongemakkelijk en maakt nooit helemaal deel uit van de groep.



Hij vestigt al zijn hoop op de bloedmooie Betsy (Cybill Shepherd), een vrouw die hij op straat voorbij ziet lopen en achtervolgt. Uiteindelijk hebben ze zelfs twee dates, maar wanneer Travis Betsy meeneemt naar een pornobioscoop wil ze — geheel begrijpelijk — niets meer met hem te maken hebben. Hierna raakt Travis verder vervreemd van de wereld om zich heen en probeert, zonder Betsy, wanhopig grip te krijgen op zijn leven.



Dat begint onschuldig met een gezondere levensstijl — zij het ietwat obsessief — maar begint te ontsporen wanneer hij een sporttas vol wapens koopt. Travis houdt die wapens vervolgens permanent onder zijn kleren paraat, als verlengstukken van zichzelf. Uiteindelijk beslist hij een aanslag te plegen op de presidentskandidaat waar Betsy vrijwilligerswerk voor doet. Het is onduidelijk wat hij hiermee wil bereiken, ik heb het idee dat hij vooral iets wil vernielen, eenderwat, en zich op die manier hoopt te profileren — in het bijzonder voor Betsy, maar eigenlijk voor iedereen.



De beveiliging heeft Travis door en de aanslag wordt in de kiem gesmoord. Hij weet weg te komen en stormt dan maar een bordeel binnen waarvan hij weet dat er minderjarige meisjes geprostitueerd worden, en schiet daar alle pooiers dood.







Van alle films die ik in deze essayreeks besproken heb, is Taxi Driver het meest onbehaaglijk. Dat komt omdat Travis’ daad moreel ontzettend ambigue is. De hoofdpersonages uit Drive en You Were Never Really Here zijn bijvoorbeeld niet minder gewelddadig dan Travis, en hoewel ook dat geweld tenminste voor een deel voortkomt uit een woede of frustratie die niets te maken heeft met waar het zich op richt, wordt het ondubbelzinnig ingezet om onrecht te bestrijden.



Uiteindelijk redt ook Travis door zijn bestorming van het bordeel een meisje uit de kinderprostitutie (en wordt hij zelfs als held gezien), maar alleen omdat zijn aanslag op de presidentskandidaat mislukte. Er is weinig heldhaftigs aan, het is alleen maar woede, alleen maar geweld en daardoor op de meest zuivere (en gruwelijke) manier herkenbaar.



En dan?



Opluchting.



Door het gevoel van herkenning?



Tussen de herkenning en de opluchting gebeurt nog iets anders. Terwijl Travis het bordeel binnenstormt, raast er een woede door mijn lijf die mimetisch is, en toch ontegensprekelijk van mij. Ze maakt me bang en ik schaam me ervoor. Ik wil dat ze verdwijnt en mij met zich meeneemt, maar ik heb me nog nooit zo zeker gevoeld, zo sterk als nu, hier, en ik wil gewoon echt, echt iets doen.



*



We zitten in een kring. Driver, Lee, Jacky, Joe, Travis en ik. Een praatgroep voor boze introverten waar niets meer te zeggen valt. We kijken zijlings naar elkaar. We hebben zacht gesproken, geluisterd, en herkend. Nu staan de anderen op uit hun stoel, voorzichtig, een voor een en met z’n allen tegelijk.



Zonder dat ik het door heb, ben ik ook opgestaan. Ik heb een sportauto gekocht, ben de stad ingetrokken — Leuven, Utrecht, Amsterdam, Den Haag — en mijn pestkoppen te snel af geweest. Ik heb me breed gemaakt en de docent die me zo laag inschatte neergeslagen in de lift. Ik heb de deur ingetrapt van de klasgenoot die me nooit zag staan. Ik heb een hamer gekocht en de hersens ingeslagen van de psychiater die dacht dat ze me door had. Ik ben een flatgebouw binnengestormd en heb iedereen die me alleen liet staan op de speelplaats neergeschoten. Ik ben buiten adem, mijn hart gaat tekeer, ik voel het bloed van mijn vingers druipen, de pillen die me langzaam uitdoven.



Ik klap mijn laptop dicht en blijf nog even in het donker zitten. Huilerig, uitgedroogd, uitgeput.



En dan?



Ik doe het licht aan. Er zit geen schotwond in mijn buik. Er zijn geen handen die me ruw in de boeien slaan. Ik kijk naar mijn eigen handen en zie een klein korstje bloed, van de winterkou die mijn huid heeft uitgedroogd. Ik roep mijn hond bij me en loop een laatste rondje door de buurt. Ik trek mijn schouders op bij de auto die me geen voorrang geeft bij het zebrapad. Ik poets mijn tanden, kruip in bed en val in slaap. Een onrustige, maar niet onvredige slaap.

“I just want to go out and —you know — like really,really do something.” Introversie hoeft niet uit te monden in eenzaamheid, maar eenzaamheid ligt...

“It’s okay, Joe. It’s okay.”







Wat ziet het naamloze hoofdpersonage van <a href="https://www.vuurland.nu/post/drive">Drive</a> in Irene? Wat is het in haar waar hij uiteindelijk verliefd op wordt?



Wat ziet Jacky, het hoofdpersonage van <a href="https://www.vuurland.nu/post/rundskop" data-type="URL" data-id="https://www.vuurland.nu/post/rundskop">Rundskop</a>, in Lucia? Waarom onderhoudt hij een plakboek met alles wat hij over haar kan vinden?



Over Irene weten we niets, behalve dat ze een alleenstaande moeder is, een zachte persoonlijkheid heeft, en af en toe op stap gaat met een vriendin.



Over Lucia weten we niets, behalve dat ze eigenaar is van een parfumerie, en in het weekend gaat feesten met vrienden.



Dat we zo weinig weten, komt ook doordat de hoofdpersonages weinig moeite doen om meer te weten te komen. Wat me doet afvragen of het er überhaupt toe doet wie ze precies voor zich hebben.



*



In mijn late tienerjaren werd ik om de haverklap verliefd. Ik heb me altijd verwonderd over hoe een afwijzing zo snel afgelost kon worden door de volgende verliefdheid. Misschien was dat mogelijk omdat mijn verliefdheid niets te maken had met de persoon op wie hij gericht was, en alles met de alleen in blinde hoop gebedde overtuiging dat ik in haar zou vinden wat ik nodig had.



Wat was dat dan?



Ik voelde me in die tijd eenzaam, gefrustreerd en in de war en mijn ouders trokken zich terug. Dat was een vorm van zorg — ze lieten me los zodat ik volwassen kon worden — maar niet het soort zorg waarop ik tot die tijd als vanzelfsprekend beroep had gedaan, en dat ik obsessief terugzocht in de meisjes op wie ik verliefd werd.



Wat zocht ik precies?



De onvoorwaardelijk gespreide armen van de maagd Maria, waarin je veilig bent en niets meer hoeft, ogen zonder oordeel die je zien zoals je bent, een stem die fluistert dat alles goed komt.







Ik kan nog wel tien andere films opnoemen waarin deze trope opspeelt (Baby Driver van Edgar Wright bijvoorbeeld, waar het moederloze hoofdpersonage verliefd wordt op de restaurantbediende die hem aan zijn moeder doet denken en de belofte is van een zorgeloos bestaan), maar ik moet ook denken aan romans als Knielen op een bed violen van Jan Siebelink en Het hout van Jeroen Brouwers, waarin de vrouwen uit niets meer bestaan dan het contrast dat hun bloemetjesjurk en joi de vivre vormt met de getormenteerde, mannelijke protagonist.



Ik geloof dat hier meer speelt dan de desinteresse van een male gaze. Dat we weinig weten over de vrouwelijke personages is cruciaal voor de geloofwaardigheid van het narratief. Hoe meer ik van mijn moeders kwetsuren weet, hoe minder vanzelfsprekend ik beroep kan doen op haar zorg. Daarbij zijn sommige armen zo gehavend, dat het onmogelijk is ze te spreiden.



*



You Were Never Really Here, een film van Lynne Ramsay, is veruit de meest zelfbewuste in dit genre. Joaquin Phoenix speelt de rol van Joe: een getraumatiseerde, suïcidale oorlogsveteraan die als huurling jonge meisjes bevrijdt uit de kinderprostitutie. Tussen klussen door zorgt hij voor zijn dementerende moeder.



In een scène aan het begin van de film wil Joe zich voor een rijdende metro laten vallen. Op de achtergrond staat een vrouw die ziet dat hij op de rand van het perron staat en langzaam naar voren leunt, maar ze grijpt niet in. Waarom weten we niet (waarom ik me dat afvraag, zegt iets over het verwachtingspatroon dat de andere films hebben gecreëerd), maar de vermoeide ogen, de glazige blik en de blauwe plek op haar opgezwollen wang zullen er ongetwijfeld voor iets tussen zitten. Joe bedenkt zich op het laatste moment.



*



In rest van de film ontwikkelt Joe een ontroerende zielsverwantschap met Nina Votto (Ekaterina Samsonov), een minderjarig meisje dat hij moet redden uit een bordeel. Dat doet hij in opdracht van haar vader, senator Votto, een prominent politicus. Wat Joe op dat moment nog niet weet, is dat zijn opdrachtgever deel uitmaakt van een groep politici die onderling hun dochters prostitueert.



Het is absoluut niet zo dat Nina Joe meteen vertrouwt. In eerste instantie gaat ze ervan uit dat ze zich aan hem moet prostitueren. Wat hen uiteindelijk bij elkaar brengt is dat ze juist niets van elkaar verwachten en elkaar in zekere zin niet nodig hebben.



In welke zin?



Wanneer Joe Nina gevonden heeft, raakt hij haar weer kwijt aan een groep gewapende mannen. Hij vindt haar later terug in het huis van gouverneur Williams, een van de politici. Voordat Joe er is, heeft Nina eigenhandig de keel van de gouverneur doorgesneden.



Hun band ontstijgt — in beide richtingen — het slachtoffer-redder narratief en wat overblijft is een gelijkenis.



Een gelijkenis waarin?



Gehavende kinderen op zoek naar een moeder die ze nergens zullen vinden, ook niet in elkaar. (En dat weten ze.)







In de slotscène zitten Joe en Nina tegenover elkaar in een lunchroom. Nina is in veiligheid maar kan eigenlijk nergens heen, en in een wraakactie van de politici waar Nina slachtoffer van was, is Joe’s huis vernield en zijn moeder — de enige met wie hij een hechte band had — vermoord.



‘Where are we going?’ vraagt Nina. ‘Wherever you want. Where do you want to go?’ vraagt Joe. ‘I don&#8217;t know.’ ‘I don&#8217;t know either.’



Na een ongemakkelijke stilte loopt Nina weg. Joe valt in slaap en droomt dat hij zich ter plekke neerschiet. In de droom is er niemand die het opmerkt. De bediende legt de rekening bij Joe’s tafeltje neer alsof het niet bedekt is met bloed.



Nina komt terug — ze was misschien even naar het toilet — en maakt Joe wakker. Op dat moment verandert er iets. De sfeer ontspant, het ongemak ebt weg.



‘Let’s go. It’s a beautiful day,’ zegt Nina. ‘It is a beautiful day,’ zegt Joe.



Maar wat gaan ze doen? Hun band houdt op waar hij begint: hun trauma’s verbinden en houden ze op hetzelfde moment in een wurggreep. Maar ze voelen zich allebei — voor het eerst — gezien in de blik van de ander, die niet begeert, projecteert, toe-eigent of opoffert, maar herkent. Als het niet alles oplost, is het mogelijk wel voldoende — nipt voldoende — om verder te willen leven. Dat is al best wat.

Dit stuk bevat beschrijvingen van zelfmoordscènes

“It’s okay, Joe.It’s okay.” Wat ziet het naamloze hoofdpersonage van Drive in Irene? Wat is het in haar waar hij uiteindelijk verliefd op wordt? Wat...

“…omdat alles daar is blijven steken. Daar, diep in de velden, onder de bomen en de bladeren, voor jaren en jaren.”







Kijk hoe hij daar staat: hoofd naar de grond gericht, frons in zijn gezicht gebeiteld, schouders naar voren en een beetje in elkaar gedeukt. Zijn armen hangen langs zijn lichaam — niet slapjes, maar alsof stalen spijlen ze op hun plek houden.



Een spanning houdt hem, of iets in hem, in toom. Zijn lichaam staat op springen, maar probeert zich tegelijkertijd met alle kracht voor dat openbarsten te behoeden.



*



De spanning die zich, vanuit mijn buik, in rechte lijnen door mijn lichaam uitstrekt en me belemmert vrij te bewegen.



Het trillen van mijn handen, waardoor het nauwelijks lukt de koffie naar mijn mond te brengen en ik vergeet wat ik wilde zeggen.



Mijn ademhaling die zo kort en onregelmatig is, dat ik mijn gedachten niet kan ordenen.



Het lijkt soms alsof mijn lichaam me losrukt uit de ruimte en met geweld in een cocon wikkelt waar alleen die spanning is, alleen dat trillen en alleen dat ongelukkig ademhalen.



*



Matthias Schoenaerts speelt in Rundskop, een film van Michaël R. Roskam, de rol van Jacky: een jonge veeboer die handelt in illegale hormonen om koeien mee op te pompen. De politie, die onderzoek doet naar de hormonenmaffia waar Jacky in verkeert, geeft hem de bijnaam ‘Rundskop’. Dat is niet voor niets: kijk naar de hals die verdwijnt in zijn brede schouders, de dikke neus, de strakgespannen spieren in zijn benen en armen. Bovendien bulkt hij net als het vee dat hij houdt letterlijk van de testosteron. Die spuit hij bij zichzelf in — op doktersadvies — sinds een verstandelijk beperkte jongen hem als kind met een steen castreerde.



Het is duidelijk dat Jacky meer hormonen inspuit dan nodig (als het doktersadvies al niet lang en breed verlopen is). Ter compensatie van de mannelijkheid die hij als kind verloren zou hebben — de belangrijkste vraag die zijn moeder na het ongeluk heeft is: ‘Wordt hij nu een homo?’ — heeft hij een kunstmatige, karikaturale mannelijkheid om zich heen gebouwd.



Jacky is verliefd op Lucia (Jeanne Dandoy), maar het lukt hem niet op een normale manier contact met haar te maken. Hij is zo horkerig, zo stug. Zijn kaken zo stijf op elkaar dat zijn lippen geen aardig woord meer kunnen vormen; zijn van de steroïden opgezwollen oogleden verdrukken een zachtheid die alleen, en nog net, in zijn waterige ogen waarneembaar is.



*



Waar het lichaam van Jacky groot, gespierd, intimiderend is, is dat van mij slank en fragiel. Waar Jacky zich vetmest, heb ik moeite met voldoende eten. Toch zie ik, als ik naar Jacky kijk, iets van mezelf. In onze lichamen heerst een spanning die ons belemmert.



Wat is die spanning?



De angst niet goed genoeg te zijn — een angst zo krachtig dat het een overtuiging is — die samenvalt met de angst niet mannelijk genoeg te zijn.



En de belemmering?



De spanning belemmert kwetsbaarheid, en het lichaam bewaart vervolgens wat in die kwetsbaarheid aan de oppervlakte had moeten verschijnen. Daar fermenteert wat ongezegd is gebleven, tot het verhardt en een alternatieve weg naar buiten vindt (want het móet naar buiten): bruut geweld.



In zijn laatste poging met Lucia contact te maken, weet Jacky niet beter dan haar deur in te trappen.



*



Hoe vaak ben ik niet voor homo of janet uitgescholden, of zelfs voor vrouw aangezien (‘Zo, ik wist eventjes niet of je een mannetje of een vrouwtje was’). Wat ik daaraan overhoud is een gevoel niet mannelijk genoeg te zijn, maar dat is iets anders dan een intrinsiek verlangen om mannelijker te zijn. Als twaalfjarige werd ik bang van het haar dat plots overal op mijn lichaam groeide. Ik ben me gaan schamen voor mijn slanke postuur, maar heb nooit breed willen zijn. In het bijzijn van haantjes voel ik me tekortschieten, zonder te verlangen zoals hen te zijn.



Ik heb ook nog nooit een deur ingetrapt. Wat ik van mezelf in Jacky zie, is een schrikbeeld. Het lukt me niet om mij mannelijker voor te doen dan ik ben, maar dat is ook omdat het niet hoeft: voor de mensen die me dierbaar zijn — die geduldig hebben gewacht tot de spanning kneedbaar werd — volstaan minder masochistische vormen van man-zijn.



Jacky groeit op in een bikkelharde omgeving waar een dierlijke mannelijkheid de maatstaf is. Het is de vraag of Jacky wél een intrinsiek verlangen naar mannelijkheid heeft, of ook alleen een angst van zijn omgeving heeft geïnternaliseerd. Wat als hij een gevoel van eigenwaarde had kunnen ontwikkelen die niet met bruutheid opgeëist hoefde worden? Wat is het in hem dat fermenteerde tot geweld? Wat is het waar we alleen in zijn zachte, waterige ogen een spoor van zien? Wat stoot hij af door uit te zetten?



‘Er klopt iets niet,’ zegt Jacky telkens, ‘er klopt iets niet.’ Maar wat er niet klopt, daar kunnen we alleen naar gissen. Er is niemand die het hem vraagt.

“…omdat alles daar is blijven steken.Daar, diep in de velden,onder de bomen en de bladeren,voor jaren en jaren.” Kijk hoe hij daar staat: hoofd naar...

Benzokarim: Zie ik er spoken word uit?

BENZOKARIM: HIERMEE EER IK MIJN MOEDER, EER IK MIJN VADER EN OOK MEZELF

BENZOKARIM: WAT IS MOOIER DAN WERKEN AAN TAAL TOTDAT DIE PAST BIJ WIE JE BENT?

BENZOKARIM: ÉÉN VAN DE MEEST MAGISCHE MOMENTEN IN MIJN LEVEN

BENZOKARIM: MET EN NIET OVER MIJN PA

Vijf gesprekken met Benzokarim rondom het verschijnen van zijn debuutbundel

Karim Ellouta is een bekend gezicht binnen de spoken-wordscene onder de naam Benzokarim. Rondom de publicatie van zijn debuutbundel <a href="https://libris.nl/boek?authortitle=benzokarim/el-ghorba--9789082412260#" target="_blank" rel="noreferrer noopener">El Ghorba</a> stel ik hem graag hier op Vuurland voor in een handvol afleveringen, waarin we steeds een ander aspect van zijn makerschap bespreken. Vandaag: lagen van een verhaal.



El Ghorba is nu een kleine maand beschikbaar in de boekenhandels. Er zijn nu waarschijnlijk mensen die het bijna uitgelezen hebben. Wat dan opvalt is de opbouw van het boek.



Karim heeft het vaak over wat hij belangrijk vindt in de manier van het vertellen van een verhaal. Welke verschillende media daarbij komen kijken. In zijn dichtbundel vind je naast zijn eigen werk ook teksten die geschreven zijn door zijn vader en illustraties gemaakt door Funs Jansen, ook wel bekend als Funzig. Tijdens zijn bundelpresentatie liet hij ons ook een documentaire zien, die hij heeft gemaakt en die qua thematiek verweven is met zijn bundel. Over deze verschillende lagen stel ik hem vragen.







Je hebt er voor gekozen om een documentaire te vertonen tijdens de bundel presentatie. Waarom?



De bundel is af, dus de documentaire is niet per se een toevoeging op de bundel. Maar het is wel een toevoeging op mijn makerschap, en het verhaal daarvan. Ik hou van verschillende media gebruiken om een verhaal te vertellen. En de documentaire staat apart van de bundel maar raakt toch dezelfde dingen aan. De documentaire is een onderzoek over je thuisvoelen op en tijdens een reis. Ik schrijf veel over op reis zijn. De documentaire voegt daaraan iets toe. Mijn vader schrijft mee in de bundel. Mijn vader is ook de rode draad in de documentaire. Ik vind het belangrijk om in meerdere lagen het verhaal te vertellen.



En als maker ga ik aan van het medium video. Ik vind dat een hele mooie toevoeging. Het is ook mijn intentie om hem nog vaker te vertonen, en of online te plaatsen.&nbsp;



Je vader is de rode draad in zowel je bundel als in de documentaire.



Ja, je leest over de ervaring van mijn vader. En je krijgt dus een beeld van hoe hij eruit ziet, hoe hij denkt, hoe hij praat. Wat zijn obstakels zijn, wat hij spannend vindt.&nbsp;



En waarom is dat belangrijk voor jou?



Als je ervoor kiest om met een ouder met een migratieachtergrond een samenwerking aan te gaan, vind ik niet dat je alleen maar over iemand moet praten, maar juist met die persoon. Dat zie je vaak: dat het over personen van de eerste generatie met een migratieachtergrond gaat en over hoe moeilijk ze het hebben, maar niet door of met hun &#8211;&nbsp; gelukkig is daar nu een verschuiving in. Het is heel belangrijk om die verhalen te documenteren. Zij verdienen het om de hoofdrol te spelen in hun eigen levensverhaal. We hebben het vaak over representatie. Ik denk dat representatie juist begint bij hen die de stap maakten naar een ander land en cultuur.&nbsp;



Wat vindt je vader hiervan?



Ik denk dat mijn vader heel erg blij, gelukkig en geëmotioneerd was op het moment van de bundelpresentatie. Hij vertelde me zelfs dat hij heel trots was. Dat die trots komt door iets dat ik heb gemaakt, en niet iets dat ik heb bereikt. Niet een diploma, of rijbewijs, maar het is iets wat ik zelf heb gemaakt en wat over hem gaat betekent veel voor mij. Ik denk dat hij zich gezien en gewaardeerd voelt. Tijdens de presentatie dacht hij dus dat ik alleen een applaus kreeg. Maar hij kreeg ook applaus.



Hij kreeg echt onwijs veel applaus.



Gelukkig is daar een video van. Ik liet het hem zien. Dit is voor jou. Specifiek voor wie jij bent. Voor ons. Ik denk dat dat hem ook heeft geraakt.



Ieder hoofdstuk in de bundel begint met een stukje dat geschreven is door je Pa. Hoe is die structuur ontstaan?&nbsp;



In de eerste instantie is het onstaan uit het gevoel dat ik met en niet over mijn Pa wil schrijven. Ik heb heel lang nagedacht en getwijfeld hoe. Eerst dacht ik erover om het in een verhaalvorm te gieten. Uiteindelijk heb ik besloten dat ik hem direct wilde horen. Toen was het niet meer dan logisch dat mijn vader ieder hoofdstuk begon met een inleiding vanuit zijn perspectief en zijn verhaal. Mijn gedichten zijn niet alleen een antwoord daarop, het is een andere kijk. Dat is heel bijzonder gegaan. De meeste gedichten heb ik geschreven voordat mijn vader zijn teksten opstuurde. Maar mijn gedichten en zijn verhaal hadden van zichzelf al zo’n sterke relatie met elkaar, omdat zijn verhaal en wie hij is en wie ik ben inherent met elkaar verbonden zijn.



De illustraties in je werk zijn eigenlijk ook een laag in de bundel. Hoe is die samenhang ontstaan?



Alles rondom de illustraties begon met de kaft. Ik heb met Funs Janssen gezeten en we hadden een creatieve connectie. Ik heb daar de tijd voor genomen. Ik ben eerst met hem wat thee gaan drinken, en we hadden het over artistieke keuzes en van alles. Dat is niet bij een keer gebleven. We hebben een paar keer bij elkaar gezeten om te praten over het werk, totdat ik op een gegeven moment het werk naar hem opstuurde &#8211; wat echt fucking spannend is. Hij was de eerste die het ging lezen. Daarvanuit heeft hij de illustraties voor de bundel gemaakt. Het voelde voor mij goed om in de bundel ieder hoofdstuk te beginnen met mijn pa en dan te eindigen met een illustratie. Hierdoor heb je drie verschillende perspectieven in ieder hoofdstuk.&nbsp;



Je gaat waarschijnlijk nu vaker met je werk op pad. Mensen kunnen je werk nu ook lezen. Wat is voor jou belangrijk bij dit soort momenten van ontmoeting in verband met je werk?&nbsp;



Voor mezelf: dat ik niet vergeet waar ik het voor heb gedaan en hoe het is geworden. En dat ik daar trots op mag zijn, ook al zeggen mijn gevoel en twijfels iets anders. Ik mag trots zijn op dit werk. Ik moet mezelf eraan blijven herinneren dat ik dat wel mag zijn over dit werk.&nbsp;







*







Zwemdiploma



gedicht uit El Ghorba







Kon ik de wereld redden,



had ik dat gedaan.







Maar ik ben slechts een kind van corruptie.



Een kleinkind van de oorlog.



Geboren op een vliegveld.







Er is een reden dat we voorkomen



in de Atlantische Oceaan.



De Middellandse, Rode en Zwarte Zee.







Vertrokken naar het Suezkanaal,



het Étang de Thau.







Dronken van de Nijl,



de Maas en de Rijn.







Ellouta.







Wat betekent het hier zijn.



Het plotseling weg.











<figure class="wp-block-image size-large is-style-default"><a href="https://www.instagram.com/reel/Cj96FbdIs69/?igshid=YmMyMTA2M2Y%3D" target="_blank" rel="noreferrer noopener"><img data-recalc-dims="1" loading="lazy" decoding="async" width="576" height="1024" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/11/10000000_868143061095424_8143584528359370879_n-2.gif?resize=576%2C1024&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-3626" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/11/10000000_868143061095424_8143584528359370879_n-2.gif?resize=576%2C1024&amp;ssl=1 576w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/11/10000000_868143061095424_8143584528359370879_n-2.gif?resize=169%2C300&amp;ssl=1 169w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/11/10000000_868143061095424_8143584528359370879_n-2.gif?resize=768%2C1365&amp;ssl=1 768w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/11/10000000_868143061095424_8143584528359370879_n-2.gif?resize=864%2C1536&amp;ssl=1 864w" sizes="auto, (max-width: 576px) 100vw, 576px" /></a><figcaption class="wp-element-caption"><a href="https://www.instagram.com/reel/Cj96FbdIs69/?igshid=YmMyMTA2M2Y%3D" target="_blank" rel="noreferrer noopener">Bekijk het maak proces van de kaft van El Ghorba door Funzig</a></figcaption></figure>










<div class="wp-block-image">
<figure class="aligncenter size-full is-resized"><a href="https://libris.nl/boek?authortitle=benzokarim/el-ghorba--9789082412260#" target="_blank" rel="noreferrer noopener"><img data-recalc-dims="1" loading="lazy" decoding="async" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/11/image-3.png?resize=246%2C398&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-3637" width="246" height="398" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/11/image-3.png?w=556&amp;ssl=1 556w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/11/image-3.png?resize=186%2C300&amp;ssl=1 186w" sizes="auto, (max-width: 246px) 100vw, 246px" /></a><figcaption class="wp-element-caption">bestel de bundel <a href="https://libris.nl/boek?authortitle=benzokarim/el-ghorba--9789082412260#" target="_blank" rel="noreferrer noopener">hier</a></figcaption></figure></div>

Karim Ellouta is een bekend gezicht binnen de spoken-wordscene onder de naam Benzokarim. Rondom de publicatie van zijn debuutbundel El Ghorba stel ik hem graag...

Karim Ellouta is een bekend gezicht binnen de spoken-wordscene onder de naam Benzokarim. Rondom de publicatie van zijn debuutbundel <a href="https://libris.nl/boeken/?tt=33780_12_414976_&amp;r=%2Fboek%3Fauthortitle%3Dbenzokarim%2Fel-ghorba--9789082412260%23" target="_blank" rel="noreferrer noopener">El Ghorba</a> stel ik hem graag hier op Vuurland voor in een handvol afleveringen, waarin we steeds een ander aspect van zijn makerschap bespreken. Vandaag: bundelpresentatie



Vier dagen na de bundelpresentatie van El Ghorba spreek ik Karim weer. We zijn onderweg naar Amsterdam om een vriendin te bezoeken en we kunnen niet om het onderwerp heen: Karim, je bent gedebuteerd!



Op de sociale kanalen verschijnt het ene bericht na de ander van collega’s die El Ghorba in handen hebben. Karim hoopt dat mensen het met een goede mindset zullen lezen, in een setting die voor hen veilig voelt. Omdat hij beseft dat het onderwerp van zijn bundel heavy is. Ook vertelt hij hoe bijzonder het is dat hij dit mag delen en vieren met anderen.



Vier dagen is best kort om te kunnen evalueren op een debuut, maar alsnog kan ik het niet laten het volgende aan hem te vragen:







Als je nog een keer zou kunnen debuteren. Wat zou je anders doen?



Niets.



Niets?



Laat ik het zo zeggen: de ervaring die ik met de presentatie, het boek zelf, waar het over gaat, hoe het wordt ontvangen, hoe ik het zelf ontvang, dat is het allermooiste cadeau dat ik mezelf heb kunnen geven.



Hoe was die bundelpresentatie?



De presentatie was één van de meest magische momenten in mijn leven, omdat iedereen die ik er graag bij wilde hebben er ook was: mijn vader, die me voor het allereerst zag optreden. Mijn broertje en mijn zusje. Mijn vrienden, die ik liefheb, waren daar. Niet alleen dat, maar ze hielpen mij ook, ze waren bereid om voor me te rennen. En dan heb je een programma in elkaar gezet waar je nachten van wakker hebt gelegen: wie wil ik nou met wie combineren op zo’n avond? En dan voelt dat uiteindelijk allemaal supergoed.&nbsp;



Ik zag ook dat veel van de scene bij de bundelpresentatie was. De mensen van onze leeftijd waren er zowat allemaal. En ook mensen die ouder zijn.&nbsp; Ik vond het gaaf om te zien dat die representatie er was op zo’n moment.



Dat was heel onwerkelijk voor mij. Want ik kom vaak op events waar ik onderdeel ben van een programma, en dan komen er mensen daarvoor. Maar nu heb je het gevoel dat mensen voor jou komen. En als ik zie hoeveel mensen zijn gekomen, en dat de zaal gewoon te klein was en dat mensen op de gang stonden &#8211; er was een staande ovatie voordat ik ook maar iets zei. Dat mensen je een waardering geven die je blijkbaar hebt verdiend op de een of andere manier. Dat is heel onwerkelijk. Hoe kan dat?&nbsp;&nbsp;



Zegt dat ook iets over de scene, volgens jou?



Ik vind ‘de scene’ zo’n woord waar ik allergisch van word. Ik zou het eerder een community noemen. Het zegt dat de community bereid is om elkaar te supporten. Om elkaar te zien. Het zegt ook dat de community op zoek gaat naar momenten om te vieren. Want daar gaat het uiteindelijk over. En ik denk dat als een community die potentie heeft, dan kun je spreken over een groep die zowel warm als groeiende is. Het woord zegt het al, je doet het samen. Support is altijd wederzijds. Ik waardeer dat mensen mij graag willen supporten. Ik word emotioneel als ik erover nadenk. Ik heb me nog nooit zo gezien en geliefd gevoeld. Dat is niet vanzelfsprekend. Dat koester ik en neem ik heel mijn leven mee. Dat moment&#8230;&nbsp;



Ik mag echt wel dankbaarder zijn.



Wat? waarom? Ben je nu niet dankbaar genoeg? Nee, maar hierover praten met jou, doet me realiseren dat ik heel snel weer terug kan gaan naar onzekerheid en twijfels. Gaan mensen wel dit… gaan mensen wel dat… Terwijl, als ik weer ga praten over dat moment, a ik weer zweven. Dit is eigenlijk de grootste win die je kunt behalen. Het is niet dat iedereen het voorrecht heeft om zo’n avond mee te maken. En vooral met zo’n mooie intentie vanuit het publiek. Het publiek was daar niet om me te beoordelen. Iedereen was daar om te vieren en te eren wat ik heb gemaakt. Het leek alsof iedereen één werd. Het klinkt misschien heel Avatar-achtig, maar iedereen was gelijk. Ik zag alleen maar liefde en waardering. Dank je wel ook voor dit gesprek. Dit heb ik nodig blijkbaar, zo vier dagen na alles.







*



Wensen



gedicht uit El Ghorba







Op lange dagen die iets van herinneringen achterlaten.



Op verhalen die na mijn tijd hun weg zullen vinden.



Op liefde, op vrede, op betere tijden.







Ik hoop.







Dat we de tijd nemen om soms te vergeten.



Dat ik mag geloven op mijn eigen manier.



Dat ik meer kan geven dan ik mag ontvangen.







Ik ken tijden zonder hoop.



Ik hoop al een tijdje.



Ik zie hoop al een tijdje.







Ik hoop.










<div class="wp-block-image">
<figure class="aligncenter size-full is-resized"><a href="https://libris.nl/boek?authortitle=benzokarim/el-ghorba--9789082412260#" target="_blank" rel="noreferrer noopener"><img data-recalc-dims="1" loading="lazy" decoding="async" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/11/image-2.png?resize=214%2C346&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-3634" width="214" height="346" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/11/image-2.png?w=556&amp;ssl=1 556w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/11/image-2.png?resize=186%2C300&amp;ssl=1 186w" sizes="auto, (max-width: 214px) 100vw, 214px" /></a><figcaption class="wp-element-caption">bestel de bundel <a href="https://libris.nl/boek?authortitle=benzokarim/el-ghorba--9789082412260#" target="_blank" rel="noreferrer noopener">hier</a></figcaption></figure></div>

“What the fuck are you looking at me for?”







In het naamloze hoofdpersonage van <a href="https://www.vuurland.nu/post/drive" data-type="URL" data-id="https://www.vuurland.nu/post/drive">Drive</a> zie ik een vorm van introversie waarvan ik zou willen dat ze de mijne was. Zijn schuwheid is niet ongemakkelijk maar mysterieus, zijn stem niet onverstaanbaar maar van een erotische schorheid die een stilte afdwingt waarin ze altijd gehoord wordt. Een introverte zelfzekerheid. Wat je noemt: cool.



Maar dan heb je ook het hoofdpersonage van Manchester by the Sea (een film van Kenneth Lonergan): Lee Chandler (Casey Affleck) is stug, in zichzelf gekeerd, zwijgzaam zonder meer. En weemoedig.



Wat is weemoed?



De wil om te verdwijnen, maar zonder het willen. Je overgeven aan stilletjes weggevaagd worden. Een langzame, terugtrekkende beweging die je zelf niet maakt.&nbsp;



Ik kan mijn weemoed en introversie soms moeilijk uiteen houden (maar misschien hoeft dat niet). Introversie zou een symptoom van weemoed kunnen zijn, maar mijn weemoed ook de vereeuwiging van mijn introversie. Beide zetten je op een afstand van de wereld en beide willen die afstand opheffen, maar waar introversie dat in het ideale geval bereikt door hem te overbruggen, wil weemoed je wegvagen zodat er geen twee punten meer zijn waartussen een kloof kan bestaan.



*



Lee Chandler is een gescheiden dertiger die een tamelijk onzichtbaar leven leidt als conciërge in Quincy, een buitenwijk van Boston. Behalve zijn baan is er niets dat hem met deze plaats bindt: zijn familie woont in Manchester-by-the-Sea, een dorp van net vijfduizend inwoners op een paar uur rijden.



Tot voor kort speelde ook Lee’s leven zich in Manchester af. Hij vlucht naar Quincy nadat zijn kinderen omkomen in een huisbrand en zijn vrouw Randi (Michelle Williams) hem niet meer wil zien. De oorzaak van de brand was een slordigheid van Lee: straalbezopen vergat hij het scherm voor de houtkachel te plaatsen en vertrok, terwijl zijn gezin sliep, naar de nachtwinkel voor een nieuwe voorraad bier. In zijn afwezigheid vatte het huis vlam.



Wanneer Lee’s broer Joe (Kyle Chandler) aan een hartziekte overlijdt en diens tienerzoon Patrick (Lucas Hedges) onder de voogdij van Lee komt te staan, keert hij voor het eerst terug. Dat is niet alleen pijnlijk door de herinneringen die Manchester bij hem oproept, maar ook omdat de inwoners van het kleine dorp hem en de brand niet vergeten zijn. Overal waar Lee komt, wordt hij nagekeken: ‘Lee Chandler? Is that the Lee Chandler?’







Wat me fascineert is de manier waarop de weemoedige Lee reageert op mensen die hem nastaren. Wanneer hij opmerkt dat twee zakenmannen in de kroeg over hem praten, stapt hij naar ze toe en mept ze in elkaar. Wanneer hij een woordenwisseling heeft met zijn neef en een voorbijganger roept: ‘Great parenting!’ moet zijn neef hem tegenhouden om de man niet op zijn gezicht te timmeren.



Als ik met mijn hond wandel, is mijn grootste angst dat iemand op straat wat van me vindt. Ik word angstig als iemand, ook al is het maar kort, naar me kijkt. De straat is als het speelplein, waar je nooit weet of iemand je vriend wil zijn of erop uit is je te vernederen. De veilige keuze is om een vijandige blik te veronderstellen en je uit voorzorg af te wenden. Als ik iemand dreig te kruisen, steek ik over — tenminste, als aan de overkant niemand loopt. Het liefst zou ik helemaal verdwijnen.



En toch kan ik, net als Lee, op hetzelfde moment een intense woede voelen. Waarom wil ik enerzijds in lucht opgaan, en moet ik anderzijds de neiging onderdrukken om iedereen die even naar me kijkt op z’n gezicht te slaan?



Mijn therapeut zegt dat je liever liefde of haat moet willen ontvangen dan onverschilligheid. Niets is erger dan onverschilligheid. Maar weemoed ís onverschilligheid en ze wil die onverschilligheid ook terugkrijgen, wat zoveel betekent als: niets terugkrijgen. Als iemand je nakijkt, wat van je vindt, is dat een confronterende herinnering aan het feit dat je er nog bent, een boodschap aan de weemoed dat hij nog niet in zijn missie is geslaagd. Dat maakt je kwaad.



Maar woede is een emotie die weemoed niet kan tolereren. Ze heft de onverschilligheid op die aan de basis van de weemoed ligt, en daarmee — voor zolang ze duurt — de weemoed zelf. Door boos te worden neem ik ruimte in die mijn weemoed juist wil opgeven.







Anders dan bij Lee, vindt die boosheid niet een weg naar buiten (tenminste, niet meteen). Ik kom uit een conflictvermijdende familie, die liever wegduikt dan vecht, die dat ook de nobele keuze vindt. Dat komt de weemoed goed van pas. Hij doet aanspraak op mijn lafheid, die zich vermomt als moreel compas, en houdt de strak gespannen vuist verborgen in de diepe zakken van mijn winterjas. ‘Later,’ zegt de weemoed, ‘later komt je moment.’



En komt dat moment?



Altijd thuis, altijd met de deuren dicht.



Hoe ziet het eruit?&nbsp;



Het stukslaan van een spiegel, een kopstoot tegen de badkamerwand.



*



Maar ook het geweld van de minder conflictvermijdende Lee weet weemoed zich uiteindelijk toe te eigenen. Tegen het einde van de film zit Lee aan de bar in een kroeg. Wanneer hij zich omdraait om op te staan, stoot iemand hem per ongeluk aan. Er lijkt niet zoveel aan de hand. De man biedt zijn excuses aan, en Lee aanvaardt ze. Twee tellen later slaat Lee hem met de vuist in zijn gezicht en nog twee tellen later wordt Lee door vijf woeste mannen omsingeld en neergeduwd.



Anders dan Lee’s eerdere erupties van geweld, komt deze op mij over als een vorm van zelfdestructie. Alsof hij alleen het gevecht opent om zelf in elkaar geramd te worden.



Je geeft iemand een klap en er vormt zich een kring om je heen. Voor het eerst maak je ergens deel van uit. Je vijanden eren je door je met hun laarzen te vertrappelen. Elke schop die je voelt is tegelijk de pijnlijke herinnering dat je er nog bent, en de belofte, of tenminste een token van hoop, dat er een schop zal volgen die je niet meer voelt.



Je vecht pas terug wanneer ze dreigen te stoppen.

“What the fuck are you looking at me for?” In het naamloze hoofdpersonage van Drive zie ik een vorm van introversie waarvan ik zou willen...

Karim Ellouta is een bekend gezicht binnen de spoken-word scene onder de naam Benzokarim. In de aanloop naar de publicatie van zijn debuutbundel <a href="https://www.uitgeverijrorschach.nl/boek/el-ghorba" target="_blank" rel="noreferrer noopener">El Ghorba</a> stel ik hem graag hier op Vuurland voor in een handvol afleveringen, waarin we steeds een ander aspect van zijn makerschap bespreken. Vandaag: Lessen geleerd.



Karim doet momenteel de docentenopleiding maatschappijleer op de Hogeschool Rotterdam, maar als je dit niet weet begrijp je, als je naar zijn teksten luistert, ook al dat hij veel verstand heeft van de samenleving. Ik sta ervan versteld hoe hij mensen met elkaar weet te verbinden en toch dichtbij zichzelf blijft. 



In zijn carrière als schrijver heeft hij op veel podia en in mooie programma’s gestaan. Hij was te zien tijdens grote festivals, in theaters, ook in Zuid-Afrika. Hij heeft samengewerkt met verschillende artiesten. Maar dat is allemaal wellicht heel wat anders dan het intense proces van een bundel schrijven. Ik vraag me af welke ervaringen hij heeft opgedaan en ook welke lessen hem bij zijn gebleven.



Je gaf in een ander gesprek aan dat je naar Kaapstad bent gegaan met het gezelschap van Sites of Memories en dat je daar iets geleerd hebt over de ruimte die je inneemt als persoon en maker. Kun je daar meer over vertellen?



Toen ik daar was realiseerde ik me dat de boodschap belangrijker is dan de boodschapper. Dat heeft veel voor mij betekend omdat je je als maker bewust of onbewust altijd centraal stelt. En als je ervoor kiest om jezelf centraal te stellen, neem je ruimte in. Maar wat doe je met die ruimte? Je moet je afvragen: mag ik deze ruimte innemen? Moet ik deze ruimte innemen? Wat zijn de consequenties daarvan?&nbsp;&nbsp;



Kaapstad confronteerde me heel direct met ruimte, geschiedenis, makerschap &#8211; alles werd daar voelbaar. De stad vroeg me: je bent een maker? Wat doe je dan? En waarom? Wat doe je hier? Waarom ben je hier? Hoor jij wel hier te zijn?&nbsp;



En ik denk dat als een plek dat bij je los kan maken &#8211; dat je bezig bent met een project dat veel groter is dan jezelf &#8211; dan kom je erachter dat jouw rommel net zo nodig is als dat het niet nodig is. Het was een mooie ervaring die me humblede. Maar het was ook heftig.



Heftig?



Omdat alles waar ik hier in Nederland van geniet van kolonisatie komt. Een heel groot gedeelte van de welvaart die ik soms vanzelfsprekend vind komt van kolonisatie. Dat kan ik sinds ik in Kaapstad ben geweest niet meer los van elkaar zien. Dus wat is thuis? is een vraag die ik in mijn bundel stel. Lettend op mijn privileges is het belangrijk dat ik me daarvan bewust ben.



Waarin ben je, werkend aan je bundel, beter geworden?



Ik denk dat deze bundel van mij in het algemeen een betere schrijver heeft gemaakt. Omdat het schrijven een intensief proces is waar je op een nieuw level kennis maakt met je makerschap. Je maakt iets oneindigs omdat je het vastlegt op papier, bijna als een tattoo. En als je iets op je lichaam zet ben je voor mij gevoel ook bezig met waarom en hoe en waar je het neerzet. Ik denk dat ik daarom een fascinatie heb voor tattoos, ik heb ze zelf niet.&nbsp;



Ik heb een manier gevonden om iets te schrijven dat gelezen zal worden, doordat ik mijn werk op papier zie, er kritisch naar kijk en leer omgaan met zelfkritiek en de opmerkingen van mijn redacteuren. Ik vond dat heel interessant om op die manier een eigen taal te maken. Ik volgde steeds mijn gevoel, of het nu een keuze was in taal , Nederlands of Arabisch, of in vorm.&nbsp;



Wanneer ik werk laat lezen, dan ben ik heel bewust van wat er staat. Dus dan ben ik me ook wel bewust dat het soms grammaticaal niet klopt. En toch klopt het wel voor mij, omdat ik daarmee een boodschap overbreng. Ik weet hoe de taal werkt, hoe je hem spreekt en schrijft. Ik studeer, ik perform, ik geef les, ik weet het. Er zijn vraagtekens die mensen bij mijn werk zetten die ze niet zouden zetten bij iemand die wit is, omdat het in dat&nbsp; geval experimenteren met taal is. Ik heb dat leren accepteren.



Tolereer jij meelezers tijdens het maakproces?



Ik heb geen meelezers gehad en dat heeft ook een duidelijke reden: dit gaat om een heel kwetsbaar proces. Omdat het gaat over rouwen, pijn en verdriet. Het zijn niet alleen mijn verhalen; het zijn de verhalen van mijn vader en moeder. Dat voelt heel intiem. Dus tolereer ik meelezers? Als het dus zo persoonlijk is, is het al heel lastig als bijvoorbeeld een redacteur daar iets over te zeggen heeft.



Waar kijk je het meest naar uit, zodra je bundel uitgebracht is?



Ik geloof heel erg in collectiviteit. Ik kijk het meeste uit naar dat ik mensen kan laten meeproeven. Bijvoorbeeld; ik kijk er heel erg naar uit dat mensen kunnen zien hoe prachtig en mooi mijn moeder was. Dat ze een beeld kunnen krijgen van de weg van mijn vader. Ik kijk uit naar erkenning; niet alleen richting mij of mijn werk, maar ook andersom. Het aantal lezers is niet belangrijk, het gaat er voor mij om wat het gaat doen bij mensen. Omdat ik geloof dat makerschap een manier van uitwisseling is.&nbsp;



Ik ook. Ik ben echt heel benieuwd.&nbsp;



Ik weet nu al dat het mooi is. Voor mij. En dat is genoeg. En tuurlijk denk ik wel eens; ooeh, hoeveel mensen gaan er komen? Ga ik er ooit een prijs mee winnen?&nbsp; Dat zijn allemaal dingen waar je geen controle over hebt. En waar je ook geen controle over zou willen hebben. Waar ik wel controle over heb is mijn eigen tevredenheid. Ik ben tevreden en gelukkig dat ik het nu zo heb kunnen doen, met de juiste mensen om me heen. Ik kijk uit naar 18 november. De dag dat ik mijn moeder kan eren.&nbsp;







*



Draagkracht 



gedicht uit El Ghorba







Weet de zon waar ze op schijnt.



Weet de aarde wat ze draagt.







Kleden we onszelf wel eens uit,



totdat we niet meer bestaan.







Zakken we wel eens door de grond,



om daar verder te ademen.







Verschuilen wij ons wel eens in de muren.



Achter het behang.



Boven het plafond.



Onder het bed.







Als ik nog even kan,



van je mag.







Ik ben net zo goed,



als net zo slecht.







Ik ben net als hen, net, net zo erg.







Was je handen in mijn onschuld,



Spoel je mond met mijn blikken.







Ik ben zo groot als ik mezelf maak.







Maar ik kan er niet voor waken.



Kan nauwelijks mijn eigen wereldje dragen.







Wie draagt me?



Wie vraagt me?







Ik ben de afdruk van.



Niet de nadruk op.



Ik ben slechts een gedeelte van wat was.



Zo nu en dan.

Karim Ellouta is een bekend gezicht binnen de spoken-word scene onder de naam Benzokarim. In de aanloop naar de publicatie van zijn debuutbundel El Ghorba...

“Plain jane boring, just like you asked for — but, I dropped in 3000 horses on the inside. She is gonna fly.”







Er is een lijst met films ontstaan. Hij bevindt zich net over de helft van mijn notitieboek en bestaat daar geïsoleerd, omringd door verder ongerelateerde ideeën en mijmeringen. Bovenaan het lijstje staat: films met boze introverten.



Waarom?



Mijn introverte persoonlijkheid wordt doorgaans op twee manieren benaderd.



Ten eerste: stille wateren, diepe gronden.



Als collega’s tijdens een vergadering aan mij vragen: ‘Wat vind jij hier nu van?’ dan is dat omdat ze onder mijn stille wateren een briljant idee verwachten dat alleen daar had kunnen ontstaan.



In beoordelingen die ik tijdens mijn studie ontvang, omschrijven docenten mij als een fijne, rustige aanwezigheid.



Een meisje dat ik ontmoet op een festival, zegt op dag drie: ‘Laurens is de stabiele factor in mijn leven.’



Ten tweede: een gebrek aan mannelijkheid.



Klasgenoten B. en M. noemen mij meermaals per dag een janet.



Klasgenoot A. verbaast zich erover dat ik mij bezighoud met Formule 1. Ze zegt: ‘Ik dacht dat Laurens alleen wijvenhobby’s had.’ (Die obsessie met Formule 1 is er nog steeds en ik hou hem voor de meeste mensen geheim. Het is een onverwachts mannelijke eigenschap, die conflicteert met verder overwegend feminiene trekken).&nbsp;



Het weinige dat ik over mijn lippen krijg — of, vroeger vaker dan nu, de onmogelijkheid iets over mijn lippen te krijgen — belooft oftewel een rijkdom die nog aan de oppervlakte moet verschijnen, of een abnormaliteit die uit niets anders bestaat dan wat aan de oppervlakte ligt.



Maar nooit heeft iemand gezegd: je bent zo stil, volgens mij ben je woest.







In Drive, geregisseerd door Nicolas Winding Refn, speelt Ryan Gosling een naamloze stuntman — laten we hem voor het gemak Driver noemen —&nbsp; in Hollywood, die bijklust als getaway driver.



Driver — een stoere, kundige coureur die tegelijk zacht, schuw en zorgzaam is — ontwikkelt een band met zijn buurvrouw Irene (Carey Mulligan) en haar zoon Benicio. Irene’s echtgenoot, Standard (Oscar Isaac), bevindt zich op dat moment in de gevangenis. Driver helpt Irene in het huishouden en vermaakt Benicio wanneer het voor Irene te veel is.



Wanneer Standard uit de gevangenis komt, blijkt dat hij daar een schuld heeft opgebouwd bij een criminele bende. Omdat het hem niet lukt die schuld af te betalen en zijn schuldeisers dreigen Irene en Benicio iets aan te doen, biedt Driver zijn diensten als vluchtautochauffeur aan om Standards schuld af te lossen.



De overval die ze vervolgens samen voor de schuldeisers moeten plegen gaat mis: Standard wordt neergeschoten en nu lopen niet alleen Irene en Benicio gevaar, maar ook Driver zelf.







Wat volgt is een afgrijselijke scène die me in het bijzonder bijstaat. Driver en Irene staan in de lift van hun appartementencomplex samen met een voor hun onbekende man. Driver merkt op dat hij een wapen in zijn borstzak heeft en vertrouwt het niet. Na Irene impulsief een kus te geven, het zou zijn laatste kans kunnen zijn, kaatst hij de aanval terug die de onbekende man op hem opent.



Het geweld dat Driver daarbij gebruikt is buitenproportioneel en het contrast met de zachtheid waarmee hij Irene net daarvoor kust kan niet groter zijn. Wanneer zijn tegenstander al lang en breed bewusteloos op de vloer van de lift ligt, het zilverwitte bomberjack van Driver rijkelijk besmeurd met zijn bloed, trapt Driver nog vele malen na, en elke trap is harder dan de vorige. Een woede neemt bezit van hem die er met elke trap angstaanjagender uitziet, je hoort tand na tand, bot na bot breken. Irene deinst geschokt achteruit terwijl Driver een laatste keer zijn laars uitsmeert over het onherkenbare, dode gelaat van zijn tegenstander. Daarna draait hij zich naar haar om, en op zijn trillende gezicht heeft woede plaatsgemaakt voor iets anders.



Wat anders?



Schaamte, verdriet, verraad.



Hoezo verraad?



Alsof hij iets in zichzelf heeft laten zien wat er niet had mogen zijn.&nbsp;



Het was anders geweest als hij koelbloedig de man in de lift onschadelijk had gemaakt. Dat was verklaarbaar geweest, akelig maar niet verontrustend.



Het kan dat hij alleen begaan is met de onschuldige Irene en Benicio wiens veiligheid op het spel staat. Dan is de schaamte slechts voor het gebrek aan beheersing waar hij zich de rest van de film meester in toonde. Maar ik heb het idee dat er hem een veel basalere woede ontvallen is, die niet draait om de veiligheid van Irene en Benicio, maar om zijn eigen bestaansrecht.







Irene deinst geschokt achteruit. En ik?



Ik span op, ik moet huilen, en ik ben geschokt, zeker, maar niet door het geweld zelf. Waar ik van schrik is de vertedering die ik voel voor Driver, die van het ene op het andere moment een bloeddorstig monster geworden is; waar ik van schrik is het gevoel van herkenning, mijn eigen woede die ik in de zijne terugzie. Soms als ik over straat loop wil ik de eerste de beste die ik tegenkom doodslaan op de stoep.



We draaien ons sámen om naar Irene, beschaamd en verdrietig omdat we iets in onszelf verraden hebben wat we nu niet meer kunnen ontkennen.







Ik moet aan schaamte, verdriet en verraad nog iets anders toevoegen: opluchting. Die opluchting is alleen van mij, als kijker — op het gezicht van Driver kan ik haar niet vinden.



Opluchting, waarover?



Over een tegenstelling die mij voor het eerst voorkomt als een twee-eenheid.

“Plain jane boring, just like you asked for— but, I dropped in 3000 horses on the inside.She is gonna fly.” Er is een lijst met...

Karim Ellouta is een bekend gezicht binnen de spoken-wordscene onder de naam Benzokarim. In de aanloop naar de publicatie van zijn debuutbundel <a rel="noreferrer noopener" href="http://www.uitgeverijrorschach.nl/boek/el-ghorba" target="_blank">El Ghorba</a> stel ik hem graag hier op Vuurland voor in een handvol afleveringen, waarin we steeds een ander aspect van zijn makerschap bespreken. Vandaag: Het proces.



Het gesprek dat ik met Karim hield voor dit interview vond plaats in een Rotterdams café op een regenachtige middag. Ook al komen we allebei uit Den Haag (en ik omgeving), we ontmoeten elkaar vaker wel in de havenstad dan niet. Daar is het podium, als het ware de plek waar het allemaal begon. Logisch dat hij nu ook in Rotterdam woont. Als je doet wat wij doen, dan kun je er niet omheen, zo praat hij warm over de stad waar hij zich thuisvoelt. Maar om van dat podium af te stappen en je te wagen aan het intensieve proces van een debuut, en daarin ook slagen, is net zo aanmoedigend als dat het vragen opwekt bij me.



Hoe begin je aan zoiets?



Het grappige is, in eerste instantie schreef ik voor mezelf in een bepaalde vorm die je spoken word kunt noemen, die je poëzie kunt noemen… En daar had ik gewoon peace mee. En op een gegeven moment deelde ik wel eens wat van mijn werk met mijn vrienden. En ja, dat was op een leeftijd dat ze me niet per se begrepen en dat er gewoon een beetje lollig over werd gedaan. Wat oké is, hoor. Dat was in 2017. Ik had al mijn werk uitgeprint, een mapje gekocht, het allemaal naast elkaar gezet en toen dacht ik: oké ik ga een dichtbundel uitbrengen. Om mijn werk in een boek te hebben voelde voor mij het meest logische op dat moment.



Maar op een gegeven moment leerde ik hier in Rotterdam nieuwe mensen kennen, en hier kun je dus niet om spoken word heen. De vrienden die ik hier maakte wisten veel beter dan ik wat ik aan het doen was. Dus toen ik met hun mijn werk deelde, zeiden zij: dit is spoken word. En zij hebben mij gekoppeld aan een workshopserie van Elten Kiene; Next Generation Speaks. Ik deed tegelijkertijd mee aan de Poetry Slam Rotterdam [die Benzokarim won], en toen aan de nationale finale en aan heel wat open mics. Ik merkte in die tijd dat de spoken scene het je bijna afleert.



Wat afleert?



Dat je werk ook op papier zou kunnen. Op een gegeven verwaterde het idee dat ik ook dingen op papier kon maken. Toen werd ik spoken word artiest. Daarom zeg ik altijd: ik ben begonnen met spoken word. Dat is iets wat ik altijd heel belangrijk vind om te vermelden. Maar ik vind mezelf ook een dichter.&nbsp;



Je geeft aan dat het een van de meest logische manieren voor je was om werk te delen. Hoe ben je van je teksten uitprinten in 2017 naar hier gegaan?



Praktisch: na een tijdje had ik wat optredens gedaan en had ik ervaringen opgedaan. Ik merkte dat ik niet meer zo met mijn eigen werk bezig was. Toen leerde ik Manu van Kersbergen kennen. Hij is samen met Derek Otte de oprichter van Rorschach. Met hem heb ik een heel fijn gesprek gehad, waarin we elkaar bijna op een filosofische manier leerden kennen. Aan het einde van dat gesprek zei hij: ‘Weet je, als je erover denkt om een bundel uit te brengen, laat het me gewoon even weten &#8211; ik kan niets beloven’. Ik dacht oké. Dit was in 2020. En vanaf dat moment klopte het weer. Want ja, dat wilde ik altijd al. Dat gesprek met Manu voelde als thuiskomen. Ik ben toen weer gewoon begonnen met schrijven met het idee: oké, dit zou een bundel kunnen worden&#8230; In mijn hoofd ervoer ik de ruimte om mezelf weer als dichter te zien. Toen ben ik naar hem toe gegaan en ik zei: ‘Het lijkt me logisch om nu een bundel te maken.’



Dit is ook belangrijk: in al mijn werk moet ik mijn gevoel volgen. Als ik bijvoorbeeld een tekst in het Arabisch doe, dan doe ik dat niet omdat het cool is, maar omdat het goed voelt. Zo ook met de bundel. Het voelde gewoon goed om dat nu te doen. En Manu en Derek Otte waren heel enthousiast. Dit was in de zomer van 2021. Het voelt ondanks dat we nu ongeveer anderhalf jaar verder zijn alsnog als een lang proces. Dat heeft te maken met de lading die het boek kreeg.



Kun je meer over die lading vertellen?



Het proces van het maken van de bundel is zwaar. Het is heel mooi, het is heel kwetsbaar, het is een eer, maar het is vooral zwaar. Omdat ik het in de bundel heb over mijn moeder die ziek is geweest en is overleden, ik heb het over het rouwproces. Ik heb het over mijn vader. Ik ga met hem heel doelgericht het gesprek aan. Hij heeft een belangrijke plek in de bundel gekregen. Het voelt alsof al die dingen puzzelstukjes zijn die goed passen. En ik voelde dat de boodschap belangrijker was dan de boodschapper. Het werk werd belangrijker dan ikzelf. Die lading maakt dit uitbrengen heel spannend. Ik ben heel gelukkig dat ik het heb kunnen doen. Ik heb nachten wakker gelegen van enthousiasme. Omdat ik denk bij mezelf: hiermee eer ik mijn moeder, eer ik mijn vader en ook mezelf.&nbsp;



Dus nu zo een maand voordat het uitgebracht wordt voel je je…



Heel excited. Ik ben nog niet eerder zo trots op mijn werk geweest. Dit is vooral voor mezelf belangrijk omdat ik daarmee de lading een plek mag geven. Mijn debuut komt ook op een hele speciale datum uit: drie jaar na het overlijden van mijn moeder. Ik heb het gevoel &#8211; hoe spiritueel dit ook mag klinken &#8211; dat mijn moeder heeft meegeschreven. Mijn vader heeft letterlijk meegeschreven. Maar mijn moeder heeft door mij meegeschreven. Dat is het meest waardevolle cadeau dat ik aan mezelf kan geven: dat ik nu kan kijken naar wat ik heb gemaakt en er warm van word.&nbsp;







*







Segment over Benzokarim uit Brommer op zee VPRO (30 oktober 2020)



<a rel="noreferrer noopener" href="https://www.instagram.com/p/Ckd8WcAsb97/?hl=en" data-type="URL" data-id="https://www.instagram.com/p/Ckd8WcAsb97/?hl=en" target="_blank"><img loading="lazy" decoding="async" src="https://lh6.googleusercontent.com/-i3D7r-20Gg0oGTxMEE6W_HSTrcfQehi7lK1CLzgubby0GlZQ7Ah4YBjej4XzsVxBF56yQ75Jz1OIg8B5rUtzR26sm2Gk0J7dPv0xX9v4_ImHRtyFIi5z0gctl-CUGV9b9bSRGzxfGgQMQ5LttwwLyA5vmX6SaAO0tAo2daPQdNwbQZcoo5Znedtd6S679pd" width="602" height="339"></a>

Karim Ellouta is een bekend gezicht binnen de spoken-wordscene onder de naam Benzokarim. In de aanloop naar de publicatie van zijn debuutbundel El Ghorba stel...

Karim Ellouta is een bekend gezicht binnen de spoken-word scene onder de naam Benzokarim. In de aanloop naar de publicatie van zijn debuutbundel <a href="http://www.uitgeverijrorschach.nl/boek/el-ghorba" target="_blank" rel="noreferrer noopener">El Ghorba</a> stel ik hem graag hier op Vuurland voor in een handvol afleveringen, waarin we steeds een ander aspect van zijn makerschap bespreken. Te beginnen met: spoken word artiest en dichter.



Vanaf het moment dat Karim aangaf dat hij werkte&nbsp;aan zijn debuutbundel wist ik dat ik hem erover wilde interviewen. En nu,&nbsp;bijna een jaar later sinds hij erover begon, is het zo ver: op 18 november in Tent, Rotterdam, vindt de bundelpresentatie plaats. Karims boek is het&nbsp;zevende van uitgeverij Rorschach.



Ik heb Karim voor het eerst zien optreden in 2019 in Den Haag. Daarna kwamen we elkaar tegen op open mics en podia&nbsp;in Rotterdam. Uiteindelijk,&nbsp;na samen een Poetry-Circleseizoen te hebben gevolgd,&nbsp;zijn we genuanceerde vrienden geworden. Want, ja, hij vroeg het me letterlijk: Zijn we nu vrienden?&nbsp;Ik: Ja.



De zachtmoedigheid in zijn persoon en de onafwendbare beeldende waarheden in zijn voordrachten zorgen ervoor dat luisteraars na zijn optredens geprikkeld zijn en vaak genoeg geëmotioneerd.



Veel mensen kennen je van het podium, waar je dan vaak wordt aangekondigd als spoken&#8211;wordartiest. En nu kom je met een dichtbundel. Hoe treed jij naar buiten toe met je werk? Als dichter, spoken&#8211;wordartiest of allebei?



Mijn werk voelt voor mij net zo spoken word als poëzie. Ik vind het apart om te zeggen dat ik een spoken word artiest ben die een dichtbundel gaat uitbrengen. Ik vind het apart om te zeggen dat ik een dichter ben die soms optreedt. Dat klopt voor mijn gevoel ook niet. Ik vind gewoon dat beide prima naast elkaar kunnen bestaan. Ik vind het heel lastig om een hokje aangewezen te krijgen. Wanneer mensen zeggen jij bent een spoken word artiest&nbsp;en dan zeg ik daarop ik ben ook een dichter. Of wanneer mensen zeggen jij bent een dichter&nbsp;dan zeg ik ik ben ook een spoken word artiest.



Dus als iemand jouw werk gaat lezen, dan mag die dat lezen als én spoken word én als gedichten?



Nee, ik denk dat je mijn bundel als mijn bundel moet gaan lezen. Er zitten zowel verhalen in die op proza lijken als gedichten. Ik vind het niet belangrijk dat het een genre toegewezen krijgt. Voor mij is het belangrijkste hoe je en wat je er überhaupt bij voelt.



Kijk, als je optreedt is die interactie met het publiek zo direct. Je voelt het meteen. Of het nu iets positiefs, negatiefs, iets moois, een extase of juist het tegenovergestelde&nbsp;is. Je voelt het dan. Het publiek voelt het. Er is een directe conversatie over van je werk. Maar&nbsp;met een bundel mogen mensen daar vrij in zijn. Ten minste, met mijn bundel. Lees hem&nbsp;voor wat hij&nbsp;is.



Dit is ook wel een lastig puntje, niet? Aan de ene kant voelt spoken word in Nederland aan als een nieuw genre, in de zin van&nbsp;hoe er van buitenaf mee omgegaan wordt. Los van de makers die er zelf al jaren mee bezig zijn. Zodra een maker iets doet wat niet op het podium is is de vraag meteen: wat is dit? En nu jij een boek schrijft, duikt die vraag ook weer op: wat is dit dan?



Ik denk dat dat ook een diepere laag heeft. Wanneer ik gevraagd word voor podia&nbsp;en ik mezelf voorstel als zowel dichter en spoken-wordartiest, dan onthouden mensen alleen maar spoken word. Heel bijzonder hoe dat gebeurt, of eigenlijk ook weer niet hè. Misschien heeft het te maken met hoe ik eruit zie. Zie ik er spoken word uit?



Er is een reden dat ik ze er allebei in mijn biografie&nbsp;zet. Dat heeft te maken met het wegstappen van het hokjesdenken. Het heeft te maken met zowel je makerschap, maar ook jezelf als persoon. Ik noem bewust beide, omdat ik ze beide een mooie en een belangrijke vorm vind. En ik in beide mijn ding doe.



*



Een voordracht uit Benzokarim&#8217;s bundel <a href="https://www.youtube.com/watch?v=tdk1W2S-gAo" target="_blank" rel="noreferrer noopener">EL GHORBA</a>



<figure class="wp-block-image size-large"><a href="https://www.youtube.com/watch?v=tdk1W2S-gAo" target="_blank" rel="noreferrer noopener"><img data-recalc-dims="1" loading="lazy" decoding="async" width="1024" height="576" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/11/image.png?resize=1024%2C576&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-3392" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/11/image.png?resize=1024%2C576&amp;ssl=1 1024w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/11/image.png?resize=300%2C169&amp;ssl=1 300w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/11/image.png?resize=768%2C432&amp;ssl=1 768w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/11/image.png?resize=1536%2C864&amp;ssl=1 1536w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/11/image.png?w=1920&amp;ssl=1 1920w" sizes="auto, (max-width: 1000px) 100vw, 1000px" /></a></figure>

Karim Ellouta is een bekend gezicht binnen de spoken-word scene onder de naam Benzokarim. In de aanloop naar de publicatie van zijn debuutbundel El Ghorba stel ik...

Troepverhalen

Op de bodem van een pak cornflakes

Ik weet dat ik straal

De Rattenbak

De grill met een eigen wil

Twee wormen aan een picknicktafel onder de Melkweg

Gelukkig hebben we de foto's nog

Zeven herinneringen aan voorwerpen die ik wegdeed

Ik groei op in een ANWB-gezin. Moet ik dat begrip nog uitleggen? Je weet wel. Zo’n gezin dat veel outdoor-kleding draagt, altijd ontzettend voorbereid is op dingen die over een paar maanden gaan gebeuren, altijd eigen proviand meeneemt op pad en praktisch boven comfortabel verkiest. Enkele voorbeelden: Bij ons zaten de tulpenbollen in november al in de grond, lag het keurig zelf gekloofde hout netjes twee jaar lang te drogen in houtopslagen voordat het de kachel in ging en hadden we allemaal een afritsbroek.



We waren hierdoor ook een gezin van outdoor-vakanties. Geen berg te hoog, geen klimaat te guur voor kamperen, als we maar hadden afgezien, want pas dan hadden we de reep chocolade in mijn moeders’ rugzak echt verdiend. Op vakantiefoto’s heb ik steevast een knalrood hoofd van de inspanning, compleet verwaaid haar en kleding aan die wel heel lelijk maar vooral erg handig is om acht uur lang respectievelijk mee op een fiets te zitten of tegen de Mont Blanc op te strompelen.



Zoals dat gaat met dit soort dingen krijg ik hierdoor juist een afkeer voor fietsvakanties, bergwandelen, ‘minimalistisch inpakken’, kamperen en alles wat daarmee te maken heeft. Waar vrienden om me heen al deze dingen tijdens hun zelfstandige leven omarmen en verwelkomen als fantastische nieuwe mogelijkheden tot avontuur, is voor mij iedere vorm van vakantie die geen pijn doet of een extreme fysieke uitdaging bevat een verademing.



Zoals het vervolgens ook gaat, ben ik een paar jaar later toch ook gewoon een ANWB- vrouw geworden. Ik word het hele voorjaar met vlinders in mijn buik wakker omdat ik weer kan gaan kijken naar hoe groot mijn voorgestekte plantjes nu zijn geworden. Ik heb zakken op kleur en formaat gesorteerde tulpenbollen in de opslag klaarliggen voor november. Alles in mijn vriezer heeft een naamsticker. Ik koop een waterdichte winterjas van een robuust outdoormerk en doe mijn wollen vintagejassen weg omdat ik er maar nat in blijf regenen. Ik kampeer een maand in mijn eentje. Ik neem pindakaas mee naar Spanje. En ik heb vier fietsen.



Ik vind dat dus ook een beetje veel.



Maar ik vond ze heel lang wel verdedigbaar. Ze hebben allemaal een hele andere toepassing en zijn daardoor een onmisbaar onderdeel van mijn wagenpark, vind ik. Vind ik heel lang. Ook als ik weer eens geen poot kan trekken in onze garagebox tussen al mijn verstofte maar wel echt vet handige fietsen. Totdat ik ga ontspullen en mezelf even spreekwoordelijk diep in de ogen kijk. Ik heb al ruim vierhonderddertig dingen weggedaan, en dat betekent dat ik nu aangekomen ben bij het uitzoeken en wegdoen van dingen die ik liever voor altijd stiekem ergens in de periferie van mijn leven met me mee zou nemen. Gewoon omdat afscheid nemen lastig is. Ze zijn al zo lang bij me dat ze als een deel van mezelf zijn gaan voelen. En doe dat maar eens weg. Maar ik ben nu bij het punt van de uitdaging aanbeland dat alle makkelijke dingen al weg zijn. En dus is het tijd om het licht eens aan te doen in de periferie. In dit geval: de garage.



Mijn ‘basisfiets’ is een matzwarte Cortina. Een elektrisch exemplaar dat ik kocht toen ik naar de verste buitenwijk van Amsterdam verhuisde. Ik zit er regelmatig wel drie uur per dag op. Noem me een oma, noem me de verpersoonlijking van een gepensioneerde ANWB-vrouw, want ik weet het, ik ben nog niet eens dertig en ik heb een elektrische fiets. Maar dit exemplaar is het allerbeste dat ik mezelf de afgelopen vijf jaar gegund heb. Hij maakt mijn leven dragelijk. Alle respect voor de strijders in deze wereld die zeggen: “O, maar ik moet iedere ochtend de hele Afsluitdijk over tegen de wind in om naar mijn werk te gaan en dat doe ik gewoon op een normale fiets met twintig kilo aardappels en boodschappen en mijn volledige flexwerkkantoor in mijn rugzak. ’s Middags weer terug, niks aan, lekker uitwaaien twee uur lang voor ik mijn avond begin joh”. Gefeliciteerd. Ik ben niet zo iemand. Als je mij de achttien kilometer naar het centrum niet-elektrisch laat fietsen kom ik als een kletsnat bezwete stier aan op mijn bestemming, heb ik datzelfde knalrode hoofd als op al mijn vakantiefoto’s uit mijn kindertijd en voel ik me hierdoor extreem onprettig in sociale context. Daar wordt dus helemaal niemand blij van. En nee, “net wat eerder weggaan” bleek hiervoor niet een oplossing. Kortom: ook bij nadere inspectie met mijn spiegelbeeld mocht deze niet weg.



Dan is er mijn sportfiets. Het moet gezegd dat ik daar bijzonder weinig gebruik van maak. Als ik al drie uur gefietst heb kom ik niet ’s avonds thuis om dan te denken: ‘goh, laat ik nog eens een uur op een fiets gaan zitten’. Echter kocht ik dit model ooit van vijf jaar spaargeld en zie ik een toekomstige versie van mijzelf wel weer eens veel gaan sportfietsen. Deze fiets is een twijfelgeval, maar je hebt niet zomaar een goede andere ervoor terug. Deze mag dus blijven.



Dan is er de fiets waar ik bij mijn ouders altijd op reed. Een ultieme ANWB-telg fiets met acht versnellingen, handremmen, een licht frame waar perfect fietstassen aan kunnen hangen, voorvorkvering, de hele rambam. Samen doorkruisten we zes jaar lang de ruigste stormen over de John Frostbrug bij Arnhem naar mijn middelbare school, want mensen zoals wij gingen niet met het openbaar vervoer. Zelfs niet als heel Nederland angstvallig thuisbleef, ben je gek, je hebt toch een goede fiets. Desnoods liep ik de hele route met het ding aan de hand, maar uiteindelijk kwam ik altijd wel aan. Deze fiets verhuisde naar mij toen mijn ouders naar een nieuw huis verhuisden. Aanvankelijk leek dit best praktisch: een extra fiets voor als ik bezoek heb. De praktijk is echter dat ik nooit ga fietsen met bezoek. Ten eerste omdat ik zover buiten de stad woon dat ze halverwege al aan de beademing moeten. Ten tweede is fietsen in Amsterdam voor de onwetende bezoeker van buitenaf meestal een vrij traumatische en daardoor ook gevaarlijke onderneming. Ik neem ze veel liever met het OV en te voet mee zodat ze de stad rustig kunnen bekijken zonder dat ze zichzelf per ongeluk tegen een tram aanrijden in een poging een uit het niks midden voor hun wiel verschijnende Chinese toerist te ontwijken.



En dan is er Mijn Fiets. Het betreft een modelletje dat een paar jaar verweesd had leggen te lopen te wezen in de stalling op mijn vaders werk. Toen ik ging studeren stofte mijn vader ‘m af, knapte ‘m op en monteerde een rekje en een krat voor op de fiets. Aan mijn fiets van thuis kon te veel stuk. Deze opgeknapte daarentegen had een achteruittrap rem en geen versnellingen en daarom ook geen kabels die konden roesten of losraken.



Mijn Fiets en ik zijn vanaf het begin onafscheidelijk. Als een rode draad lopen alle ritjes die we samen maken door mijn studententijd heen. We doorkruisen alle straten van Antwerpen. Soms gewoon om rond te kijken. In het weekend, als het vol met winkelend publiek is. ’s Nachts, als het rustig is en we kunnen slingeren door de grote winkelstraat alsof die van ons is. We fietsten huilend langs de Schelde als de eenzaamheid en de anonimiteit van de nieuwe onbekende stad ’s avonds toeslaat. We verhuizen samen drie stoelen en een kruk in één ritje naar mijn appartement. Gierend van het lachen om de absurditeit van de situatie staat hij braaf stil terwijl ik tot ooghoogte wasgoed optast in zijn krat. Ik leg expres mijn ondergoed bovenop en we fietsen samen door mijn wijk naar de wasserette. We gaan met mijn hele Belgische klas op de fiets naar een dorp genaamd Denderbelle, verdwalen zo godsgruwelijk dat we er tien uur over doen. We voeren mij en de rest van mijn klas al fietsend de schamele hoeveelheid snacks die ik in mijn fietskrat meevoer.



In mijn Amsterdamse buitenwijk blijft Mijn Fiets opeens staan. Ik houd mezelf voor dat we vast snel naar een andere woning zullen verhuizen samen, en dat mijn elektrische dan weer weg kan. Dat het bekende team van Fiets en ik dan als vanouds de handen en banden ineen zal slaan en dat we weer als koningen door de dag en de nacht zullen rollen. Maar ik blijf in mijn buitenwijk en ik constateer dat ik een vrouw met vier fietsen ben waarvan ik er drie niet gebruik.



En zo gebeurt het dat ik Mijn Fiets en mijn fiets-van-bij-mijn-ouders bij het grofvuil zet. Dat klinkt wat liefdelozer dan het is. Ik maak aan beide jasbeschermers een stuk papier vast met daarop de tekst “Ik ruimde mijn garage op en hoewel deze twee het prima doen gebruik ik ze niet meer. Neem ze gerust mee!”. Ik pomp de banden op, steek de sleutels in het slot en ga in mijn keuken op de eerste verdieping voor het raam zitten om te kijken wie ze meeneemt.



De fiets-van-bij-mijn-ouders is als eerste aan de beurt. Een bewoner van de schaduwwoongroep aan de overkant van de straat neemt hem mee. Schaduwwoongroep? Ja, dat moet ik wellicht even uitleggen: Ik woon in een woongroep. Aan de overkant van onze straat bevindt zich op het overliggende hoekje óók een woongroep. Ze hebben precies dezelfde ruimtes als wij, maar bij hen is alles in spiegelbeeld. Met name tijdens de lockdown zaten we vaak stiekem bij hen naar binnen te gluren en te fantaseren over de levens van onze schaduw-alter-ego’s. Want wie van hen zat er in mijn kamer en was dus “hun&#8221; Marlies? Ik zag ooit een jongen met gekruld blond haar precies zoals dat van mij en een zelfde soort linnen boodschappentas als die van mij hun paadje in lopen. Voor mij was dat Marlin, hun Marlies. Ik, als het leven net was anders was gelopen. Het feit dat een bewoner van de schaduwwoongroep mijn ontspulde fiets nu meeneemt om hem bij hen in de schuur te zetten is dus op metaniveau super grappig. In de schaduwversie van mijn leven bevindt de fiets zich dus nog steeds in mijn garage, om ook daar vermoedelijk jarenlang ongebruikt te staan. Ik vermoed namelijk dat mijn schaduw-ik ook uit een ANWB-gezin komt en dus helemaal geen extra fiets nodig heeft.



Ik word gebeld, een bouwvrachtwagen onttrekt de grofvuilplaats een tijdje aan het zicht, ik ga naar de wc, en opeens is ook Mijn Fiets weg. Het doet wel een beetje zeer, dat ik hem niet heb kunnen uitzwaaien. Dat ik niet weet wie hem nu geadopteerd heeft. Maar het is nu gedaan. De twee grootste objecten die ik wegdoe tijdens mijn ontspullingsactie zijn verdwenen. Gelukkig heb ik hem nog uitgebreid gefotografeerd voordat hij werd weggehaald, met én zonder “adopteer mij alsjeblieft” a4’tje.



Ik betrap mezelf er op dat ik het jammer vind dat ik al bijna bij de 465 wegdoebare spullen ben. Ik raak verslaafd aan de verhalen die ze me hervertellen. Ik kan niet meer stoppen. De teller slaat door tot ver boven de vijfhonderd. Steeds meer spullen uit de periferie moeten eraan geloven. De verweesde helft van een paar lievelingsoorbellen waarvan ik altijd ben blijven hopen zijn tweelingbroer terug te vinden. Mijn antieke Nokia die met me mee de woestijn van Australië inging wegens zijn onverwoestbaarheid, fenomenale receptie en lange batterijduur. De allereerste set beddengoed die ik ooit van mijn eigen geld kocht&nbsp;(satijngeweven, blauwgestreept), waarna ik de rest van de maand witte rijst met kruiden at omdat ik me te laat realiseerde dat ik helemaal niet genoeg geld had voor beddengoed én boodschappen. De wegdoestapel in mijn kamer groeit en groeit. Het is confronterend en gênant om te zien hoeveel je verzamelt door de jaren heen. Anderzijds vind ik voor bijna alles een passende herbestemming en koop daarmee wat schuldgevoel over mijn eigen spilzucht af.



Een paar dagen later zit ik op mijn elektrische fiets naar huis. Ik rijd langs de middelbare school waar ik altijd langs fiets. Kinderen voetballen. Ken je dat, van die momenten waarop alles wat er gebeurt zich in slow motion lijkt af te spelen, maar je lichaam nog steeds in reële tijd functioneert? Waardoor je dus ziet wat er voor verschrikkelijks gaat gebeuren maar je logge, trage lijf niet vlot genoeg kan anticiperen om het onheil af te wenden? Zo gaat het met mij en de voetbal. Door een bizarre toevalligheid belandt de bal exact voor mijn voorwiel en klap ik er in volle elektrische vaart overheen. Ik weet niet of je wel eens ergens tegenaan gestoten bent met inparkeren? En of je toen verbaasd geweest bent over hoe diep zo’n deuk met zo’n lage snelheid al is? Dan kan je je er waarschijnlijk wel iets bij voorstellen hoe scheef mijn fiets is en hoeveel pijn mijn knie doet als we samen met deze vijfentwintig kilometer per uur op het asfalt in een plas smakken. Je kunt je er dan waarschijnlijk ook wel iets bij voorstellen dat zelfs een waterdichte iPhone niet meer zo waterdicht blijft als al dit geweld bovenop ‘m dendert midden in een centimeters diepe plas.



Even een klein stapje terug. In mijn voorbereiding naar deze maand van ontspullen toe lees ik online wat ervaringsverhalen van mensen die de challenge al eens hebben gedaan. Een van de tips die ze meegeven is om dat wat je wegdoet te fotograferen. We bewaren veel spullen namelijk vanwege de herinnering die ermee verbonden is. Als je er dan een foto van maakt is het object wel weg, maar de herinnering niet. IJverig maak ik dus foto’s van alles dat ik op het punt sta weg te doen: van mijn slaapzak met de Australische vlag, het acaciahouten masker, het cassettebandje met aux-kabel, de tekst op de pagina’s uit het schriftje, de leren tas uit Spanje, de flacons douchegel uit het hotel in Israël en tot slot van mijn beide fietsen. Het maakt afscheid nemen inderdaad minder moeilijk. Het is alsof ik door een fotoalbum van een reis blader en ‘och ja, dat hebben we ook nog gedaan toen’ kan denken.



Maar dan val ik dus met de telefoon met alle foto’s erop in een plas water. Ik ontdek hierdoor bij thuiskomst dat ik iets heel belangrijks ben vergeten te ontspullen: mijn iCloud. Mijn telefoon heeft al vier maanden geen back-up meer gemaakt omdat dit digitale wolkje vol was. Naast al mijn spullen zijn nu ook alle foto’s ervan verdwenen.



Het voelt als de overtreffende trap van ontspullen. Zelfs de uitdrukking ‘maar gelukkig hebben we de foto’s nog’ gaat hier niet meer op. Het voelt alsof alle spullen stiekem naar me knipogen vanuit hun hiernamaals, en me hiermee meer proberen te motiveren om hun verhalen op te tekenen. Om onze gezamenlijke herinneringen in een album van woorden te vangen. Ik besluit dat dat het minste is dat ik kan doen om onze tijd samen te eren. Dus bij deze. Dankjulliewel.

Ik groei op in een ANWB-gezin. Moet ik dat begrip nog uitleggen? Je weet wel. Zo’n gezin dat veel outdoor-kleding draagt, altijd ontzettend voorbereid is...

Gelukkig hebben we de foto’s nog

Hebbeding

Schelden, Tieren en Kankeren

Madame Bovary

Object constancy

Geven en nemen

Idealisatie

RE-supply

Big boys don´t want Geen gedoe

Een verhaal in acht delen over een narcistische professor

Ze stond te koken, met de rug naar hem toe. Ze droeg een dun truitje met een blote onderrug en ze leek groter dan hij, nu hij aan tafel zat. Wander zat in de eetkamer van een studentenflat, helemaal op de tiende verdieping. Door het raam bij het balkon lag de stad te glimmen als een koperkleurig beest dat aan het vervellen was. Naast het biertje, die zij voor hem had neergezet, zaten inkepingen in het hout van de tafel, studentikoze termen die hij niet begreep. De muren waren absurd beschilderd: Michelangelo’s schepping met het rode hoofd van Donald Trump, een amazone op een motorfiets, Pikachu in drag. Ze had hem verteld dat er, elke keer als er een in huis een themafeest was, door een van de jongens die op de kunstacademie zat een bijpassende schildering werd gemaakt ergens in het huis.



Op het balkon zaten twee jongens te roken. Een kwartier eerder waren ze achter hem langs geschuifeld. De ene jongen, met een bijna kaal hoofd en een vaal T-shirt aan, had hem vijandig aangekeken. Zo voelde dat tenminste. Misschien was dat gewoon zijn gezicht. De jongen had in de keuken nog even met Gislene staan fluisteren. Wander had zijn hoofd van hen weggedraaid en van het bier gedronken. Toen hij terugkeek had ze de jongen weggewuifd. Haar wenkbrauwen bewogen mee op het woord ach.



Wander was al lang niet meer zo zenuwachtig geweest. Op de heenreis dacht aan het rendez-vous straks, over vrouwen in het algemeen en aan Gislene, die op hem weer heel anders voordeed, een platonische vrouw. Daarna dacht hij aan zijn eigen regels. Niet vaker dan één keer, galmde het. Hij wiebelde met zijn neus, alsof er iets vervelend jeukte. Regels, regels, wat zou het ook. Hoe kon hij aan banden leggen wat de toekomst voor hem in petto had? Zo’n vrouw, die kwam je maar één keer tegen. En hij had haar eindelijk weer beet. Wat gek leven zou er voor hen te wachten staan! Hij zou vaker op ruggespraak bij Herman moeten, of stiekem tijdens kantooruren zijn absentie nemen. Voor de rest van de wereld zou hij dezelfde Wander blijven, met dezelfde broodtrommel en dezelfde routines, dezelfde vrouw. Maar in het geheim zou hij volledig veranderd zijn, een vollere man, een voller mens. Bij die gedachte krulde een glimlach op zijn gezicht.



De krakerige stem van Gislene klonk door de intercom. In de lift bekeek hij zijn spiegelbeeld en daar bekroop hem een apart gevoel. Warrig haar, rode ogen, ongestreken kleding, van dat slapen op de bank. Hij streek met zijn hand over zijn kin, stapte dichterbij de spiegel en keek aandachtig naar zijn kraaienpootjes. Hij werd oud. Hij lachte om zichzelf. Plankenkoorts. Hij klakte een paar keer met zijn tong tegen zijn gehemelte. De liftdeuren gingen open. Bij binnenkomst boog Gislene door de deur naar hem toe en zei met een zachte tong dat ze meteen naar haar kamer konden gaan. Hij knikte, stevig, sterk, een man.



Haar kamer had een nette charme, met een kleurig dekbed en plankjes aan de muur vol kleine potjes met kruiden, studieboeken en een paar bekende romans van vrouwelijke schrijvers, een open kledingkast met op kleur gesorteerde kleding en een hele jungle aan planten, van op de vensterbank tot in de hoek van de kamer, sommige in kleurrijke potten en andere in bakjes of lege yoghurtemmers. Aan de muur, boven een klein bureau, hing een jaarkalender met een naakte, gespierde jongen erop, die brutaal keek en een roeispaan voor zijn kruis hield. ‘Leuk hè?’ zei ze, erop wijzend, ‘dat is van de goededoelenactie van de roeivereniging. Ze gaan zo goed als naakt op de foto en verkopen de kalender in de stad en bij de universiteit. Ja, zoiets wil ik wel aan mijn muur hebben.’



De jongen had een sterk, Grieks uiterlijk. En in de flat, tussen de planten en die kalender, voelde Wander zich op leeftijd. Op een speelse, luchtige toon vroeg hij aan Gislene: ‘Vind je me niet te oud?’ ‘Ja.’ Ze lachte. ‘Maar dat vind ik eigenlijk wel spannend, zo’n rijpe man.’ Dat woord: rijp. Hij wist niet of hij dat positief of negatief vond klinken. Ergens kietelde iets in zijn maag.



Ze kleedden elkaar uit. Wander was bang voor de afschuw, de weerstand die altijd kwam, maar terwijl hij naar haar keek voelde hij een zachte massa in zijn keel, een jongensachtigheid, een tikkeltje onzeker, maar ook een tikkeltje baldadig, zonder dat daar energie of actie uit voortkwam. Hij beeldde zich in dat hij in een nachtclub stond, weer achttien, een biertje ongemakkelijk in de hand en een licht zingende angst in zijn buik, kijkend naar de dansende vrouwen en wetende dat hij daar straks op af moest stappen. Hij wist niet wat hij zou zeggen. Zo was het nu ook, terwijl zij naast hem lag en hij naar het plafond lag te staren. Hij keek naar haar, dat zachte lijf en dat lieve gezicht, het litteken op haar wang. Hij bleef stil, bang dat het allemaal voorbij zou gaan, zoals alles dat deed, zoals de lichten en de muziek ook uiteindelijk uitgingen op de dansvloer.



Wander herinnerde zich alle verhalen die hij had verzonnen over dat litteken. Verhalen die hem al twee maanden bezighielden, in bed en in die seminarzaal. Hij draaide zich naar haar toe. Hij bewoog een hand naar haar gezicht, de ruwe huid van het litteken voelde als prikkeldraad aan zijn vingers. ‘Hoe kom je daaraan?’ Ze bracht een hand naar haar wang, leek even verrast. ‘Oh dit? Ja…’ ‘Ik heb me vaak afgevraagd hoe dat zit,’ zei hij. ‘Als je het aan niemand vertelt…’ zei ze speels. Hij knikte. Ze ging op haar rug liggen. ‘Ik vertel daar eigenlijk nooit over,’ begon ze. ‘Vroeger verzon ik allerlei verhalen over hoe ik eraan gekomen was, omdat ik bang was hoe mensen me zouden zien, wat ze van me zouden vinden. Soms zei ik dat ik aangereden was, of dat ik een ongeluk had gehad, of zelfs erger, dat mijn vader me sloeg.’ Ze lachte, een beetje gegeneerd. ‘Erg, hė? Ja, god, dat kan natuurlijk niet. Maar ik was gewoon bang voor hun oordeel, denk ik. Het echte verhaal is een beetje saai.’ Wander richtte zich op, steunde met een arm onder zijn hoofd. ‘Toen ik heel klein was, zo rond mijn vijfde, hadden mijn ouders een klein roze fietsje voor me gekocht. Ze zeggen dat ik heel enthousiast was en meteen naar buiten wilde. De eerste pogingen gingen goed, maar bij de vijfde of zesde,’ ze stopte even, ‘ik weet eigenlijk niet welke het was, ik was natuurlijk heel klein, maar goed, ja. Bij die poging viel ik.’ ‘Stoeprand?’ vroeg hij. Ze schudde haar hoofd. ‘Er lag glas op de stoep, een kapot bierflesje, en daar viel ik zo bovenop. Mijn vader zegt dat er overal bloed was, op de stoep, op de fiets, op mijn jurkje. Ik heb heel veel gehuild.’ Ze had een arm over haar ogen gelegd, alsof ze niet durfde te kijken. ‘De huisarts zei dat het niet zo erg was. Het was zo gehecht en ik kreeg er een klein knuffelbeertje bij. Die heb ik nog steeds. Binnen een paar weken was de wond genezen, maar het litteken bleef. Mijn moeder zei dat het niet zo erg was. Maar ik voelde me heel lelijk. En dom, het was zoiets onbenulligs. Vallen met je fiets, zoals elk ander kind, maar opeens ben je gewoon voor je hele leven lelijk.’ Gislene staarde naar het plafond. Het raam van haar kamer stond open en buiten waren twee mensen begonnen te praten. Ze hadden een plat accent en hun stemmen waren als twee grote hamers die om en om op een ijzeren paal sloegen. Op de gang, door de dunne kamerdeur, hoorde hij de bass van elektronische muziek, soms het gebrul van jongens, dan weer het opentrekken van flesjes bier.



Gislene ging op de rand van het bed zitten, het laken kraakte als stokbrood. Toen zei ze: ‘Maar ja, dat is nu eenmaal hoe het is. Net als dit.’ Wander begreep haar niet en probeerde haar te omhelzen, maar voordat hij haar kon aanraken, stond ze op. ‘Waar heb je het over?’ Ze begon zich aan te kleden. Wander keek naar haar, haar rug was wat gebogen, er prikten wervels door haar huid heen. ‘Toen ik jonger was dacht ik altijd: als ik ouder ben, vind ik dat litteken niet meer zo erg. Als die wond is genezen, durf ik die aan iedereen te laten zien. Ik vind gewoon een leuke jongen, een walnoot, sterke buitenkant en zacht vanbinnen. We blijven bij elkaar, tot oneindig. Want dat is hoe dat werkt.’ Wander dacht aan hemzelf: al het goede verveelt.



Ze was bij het raam gaan staan. Haar lichaam was soepel en volwassen. Wander stond op en liep naar haar toe, omhelsde haar van achteren. Ze draaide haar hoofd naar hem toe. Wander rook aan haar schouders, haar nek, haar hoofd, alles rook fantastisch. Hij greep haar steviger vast en wilde dit moment bevriezen. Ze legde een hand op zijn borst. Ze keek hem geknepen aan, moederlijk. ‘Maar goed, mijn vriend is gewoon wie hij is. En zo is het, denk ik. Je valt van je fiets en dan heb je pech: een bierflesje snijdt je gezicht aan gort. Ook al is het heel lelijk, het is best wel bevrijdend dat het tussen ons zo stiekem is. Vind je ook niet? Dat het zo eenmalig wel lekker is? Je snapt me vast wel.’ Wander herhaalde in zijn hoofd dat woord: eenmalig. In zijn borst voelde hij een massief stuk ijzer smelten. De twee mensen buiten voerden een gesprek over hun baas, die ze verschrikkelijk vonden. Op de gang rende een meisje over de overloop, met van die zware, doffe klappen. ‘Ach…’ zei Wander, omdat hij niet veel beters kon zeggen. ‘Ik weet het niet, hoor.’ Hij trok haar naar zich toe. De geur, die hij net nog geweldig vond, kon hij niet meer ruiken. Even stonden ze zo tegen elkaar aan en hij voelde haar adem in zijn hals. Hij fluisterde, geforceerd: ‘Je bent zo mooi, Gislene, zo mooi…’ Ze maakte zich los en keek hem even meewarig aan. Ze liep naar de kast en trok een paarse slip uit een doos. ‘Heb je honger?’ vroeg ze, zonder hem aan te kijken. ‘Ik heb honger, namelijk.’ Hij knikte, slap, gewillig, een jongen. Zijn bord stoomde. Wat gele rijst met een opgebakken zakje roerbakgroente. Hij zag sperziebonen, mais, taugé en kastanjechampignon. In een bakje op tafel had ze een handvol huismerk kroepoek neergezet. Hij nam een hap en keek tijdens het kauwen naar Gislene, die tegenover hem zat, die nu groter dan hij leek. De twee jongens kwamen binnen om meer bier te halen en, anders dan zonet, vond hij dat ze oud leken, volwassen, sterk. ‘Ik hoop dat je van nasi houdt,’ zei ze, een beetje koel. Ze keek opzij, naar de twee jongens, zonder het eten aan te raken. ‘Geen gedoe. Daar hou ik van, Wander. Geen gedoe.’ Haar wenkbrauwen bewogen mee op de uitspraak van gedoe.



Wander probeerde wat te zeggen, maar er borrelde van alles in hem op. Stemmen trommelden op zijn oren, alsof hij een koptelefoon op had. Op de televisie in de kamer tetterde een reclame van Heel Holland Bakt. De amazone op de motorfiets aan de wand kreeg het gezicht van zijn vrouw, lachte naar hem, wijzende vinger. ‘Het wordt al laat,’ zei ze. Ze keek naar de jongens, die net weer naar buiten wilden gaan. Gislene deed iets met haar wenkbrauwen, de jongen met het kale hoofd bleef staan. ‘Al laat, ja…’ herhaalde Wander. Zijn stem sloeg over als een puber. De woorden bleven voor hem bungelen als koeken om in te happen, waar hij te klein voor was, waar hij net niet bij kon. Zijn mond trok scheef, terwijl hij haar strak aankeek. ‘Geen gedoe.’ Hij zei het nog een keer, harder. Daarna nog een keer. ‘Geen gedoe, nee.’ De jongens kwamen bij de tafel staan. Hun ogen waren donkere kassen. Gislene zat aan de rand van de tafel, die uit begon te rekken en alles leek steeds verder van hem weg. Wander kon niet zien hoe lang zij waren, hoe hoog de kamer was.

Ze stond te koken, met de rug naar hem toe. Ze droeg een dun truitje met een blote onderrug en ze leek groter dan hij,...

Logo	Vincent Hammingh
Kernteam	Iduna Paalman, Thijs Joores, Erwin Hurenkamp, Oumaima Belkhdar
Website	Laurens Besselsen

Archief