uitje

Leonie Moreels

Wie ben ik vergeten?

Daniëlle Zawadi

nummer

Aaron Pierens

Genetisch dichter bij de woolly mammoth dan bij het huidige kabinet

Isa Bob van Rooy

De Oplichting (1)

Jaap Blankespoor

Ongemak - lust

Lelie Danesh

Of ook: hoor hoe ze walst over een metalen plaat&nbsp;



Het was een heldere dag toen hij binnenviel op dit versleten stuk land&nbsp; een veld van 105 bij 68 meter Hij bleef staan in een hoek&nbsp; omgeven door een langzame stilte die hij onderbrak met luid dreunende zinnen:



God zegene de eerste vrouw op aarde schreeuwde&nbsp; maak mij! Dit is redding zonder gebrek. Hier is het ras, onvermoeid Ontwaakt in een grijze wolk vol lust Ik stond op om te zeggen oh ik jaag om te slachten, kom naar mij! Mijn buik rammelt al dagen&nbsp;



Ik ruik je al in de verte wanneer de lucht zwaar is van terpentine en schoenlak&nbsp; Kom toch naar me toe ik zie je met dauw en al&nbsp; druipend likkend&nbsp; klein hert met een vacht vol vlooi ik moet jou



Wees niet verlegen&nbsp; Kom geen grom Geen zorgen



Ik ken enkel goede manieren, zie je mijn nette handen? Kijk zie je dan niet mijn sterke handen?&nbsp; Ja zo, lig je goed?&nbsp;



Het is geen maandag meer wanneer de eerste vrouw schreeuwt god zegene mij, ik ben gemaakt uit bosbes en druiven Lang leve deze moderne tijd, die mij maar niet loslaat Laat mij verstrengeld tussen aderen en naakte sisgeluiden



Bevrijd mij, ik weet niet meer hoe ik moet lopen&nbsp;



Ik wacht op maandag, zodat ik weer als een haas door de sneeuw kan rennen Zodat ik, haas, kan schreeuwen:&nbsp;



Raak mij! Raak mij!&nbsp;



De kogel is nog lang niet ontdooid in deze grond van roet en zand Versper mij de weg dan kan ik langer glimlachen en met mijn vuist&nbsp; in de vacht van de wind zal ik komen&nbsp; Met de sterren omhuld in metaal en waan zal ik komen&nbsp; Met mijn tong tussen mijn tanden zal ik komen&nbsp; Met een suis in het oor&nbsp; Met een baksteen onder een voet&nbsp; Met een zucht Met twee keer een zucht

Of ook: hoor hoe ze walst over een metalen plaat&nbsp; Het was een heldere dag toen hij binnenviel op dit versleten stuk land&nbsp;een veld van...

Ongemak – lust

Ongemak - cement

Er ligt vocht achter dit cement, het kruipt bij me naar binnen



 Ademt het hier niet langer? 



Kan een kamer zichzelf deconstrueren? &nbsp; Jij staat in de deuropening Ik speel een wachtende moeder, sta al dagen achter je en herhaal: &nbsp; Wat als je me niet ziet en ik vanachter naar je toe sluip (bescherming komt met twee armen door en over je heen) en ik je vervolgens vastgrijp, met klauw en snuit, schouders laag, tussen je benen? &nbsp; Het zal niet lukken Je nek is nog stijf en je hoofd klopt en je hart scheurt en je huid pelt af en je kruipt door de ruimte heen, 



naar adem happend en het stort allemaal neer maar alleen op jou en je schreeuwt en ik ben hier &nbsp; te midden van deze muren, die zich verder ontleden. Het bot en merg wat zich toont, een lelijk kloppend hart



van waar ik nog eens zal roepen: Keer je om, ik zal je een blik vol liefdadigheid geven   Je kijkt

Er ligt vocht achter dit cement, het kruipt bij me naar binnen Ademt het hier niet langer? Kan een kamer zichzelf deconstrueren?&nbsp;Jij staat in de...

Ongemak – cement

Ongemak - ikzelf

Ik ben verzot op mijzelf maar ik ben bang dat ik niet lang meer heb. Hoe vaker ik&nbsp;



in de spiegel kijk hoe meer ik lijk te vervagen.



Ik zie mijn huid zo harig.



Zo verwoed.



Ik wrijf met mijn vingers langs het verruwde.&nbsp;



Ik drijf in argwaan.







Nog in lof over mijn stem.







In lof over mijn gebrek aan bescheidenheid.



In lof over de ander die ik had kunnen zijn.







Ik sluit mijzelf in, binnen muur 1,



muur 2



5,&nbsp;



9.

Ik ben verzot op mijzelf maar ik ben bang dat ik niet lang meer heb. Hoe vaker ik&nbsp; in de spiegel kijk hoe meer ik...

Ongemak – ikzelf

Nachtkruipen - kraai

Boven de avond, op zwart plateau, zit de Kraai, grijpt met zijn klauw in woorden als&nbsp;vergeef mij, geloof mij, benauw mij&nbsp;en&nbsp;verdoof mij.&nbsp;



Ik kijk naar mijn handen en zie argwaan en lust. Vermomd als schaduw, om mij heen geslagen, beweeg ik wankelend over een gebarsten cementgrond.&nbsp;



In de hemel raast de klauw, rijkt naar de tong van het licht. Achter een raam roept, in dronken mank, zingt het:



Hier is het verlangen. Waar we blijvend zullen dansen, steeds, nog ietsjes langer. Laat ons toch, nog ietsjes langer.&nbsp;



Het is de kamer daar, zie het licht slaat met een vuist een gat in het zwart, zie het litteken dat het nalaat. Binnen bewegen ze als violen, geen zal smeken om verlof.&nbsp;&nbsp;&nbsp;



Ik&nbsp;sta geklemd in de kou, zie de lampen de straten verschroeien. Ik kijk door het raam naar binnen, zeg&nbsp;hey! Hoor je mij. Hoor je mij, zelfs wanneer ik fluister. Zelfs wanneer ik schreeuw?



(Vanaf een afstand valt niks te doorbreken)&nbsp;Ik geef toe, ik vrees het donker. Ik vrees de stilte en alle opgeslokte woorden.&nbsp;



Ik vrees het ongemak en het beven van woede. Ik ben roet. Afgeveegd. Verdwaald. De-ik-hier-op-de-stoep met verbrande vingers. Toch, ik zal niks vermijden.&nbsp;



De woorden vallen vanuit de mond, raken stoepranden, breken af. Daar ligt mijn taal in drijfzand, de stilte die die vasthoudt, doorbroken&nbsp;



nu van boven de zwarte hemel scheurt, komt groots met zwarte veren, de Kraai. Haar vacht drukt tegen me aan, mijn adem hapert.



Hart van me, je verraad me wanneer je in de stilte bijt. Maar ik vergeef je, met mijn roet en mijn zand.&nbsp;



Zo heb ik in een dodende afwachting naar je gekeken&nbsp;



tot ik jou werd, in een laatste zucht en met alle benauwdheid, ongemak, ongeloof en haat. Hebzucht, zelfs. En ik zag in jou diezelfde blik, op de dagen waarin ik diep diep.



De klauw grist het dak van de kamer, trekt het doormidden. De mensen kijken op, in het laken dat valt, ontluikt en ontleed, keren boven hen



witte punten, glijdend over het zwarte plateau. Een geheel landschap dat valt, en ademt, in en uit, in en uit.&nbsp;







<iframe loading="lazy" title="nachtkruipen - kraai by PROEFKONIJN" width="500" height="400" scrolling="no" frameborder="no" src="https://w.soundcloud.com/player/?visual=true&#038;url=https%3A%2F%2Fapi.soundcloud.com%2Ftracks%2F2092934349&#038;show_artwork=true&#038;maxheight=750&#038;maxwidth=500"></iframe>



Bijbehorende soundscape door Pepijn Rözer.

Boven de avond, op zwart plateau, zit de Kraai, grijpt met zijn klauw in woorden als&nbsp;vergeef mij, geloof mij, benauw mij&nbsp;en&nbsp;verdoof mij.&nbsp; Ik kijk naar...

Nachtkruipen – kraai

Nachtkruipen - roest

Hand geheven met wit uitgeslagen knokkels, staat in de gedoofde hoek op geplaveide grond, ademt luid suizend en hoest in zinnen als:



we slaan de woorden tot hun botten verankerd deinzen. Er is geen hiernamaals hier maar het deinst vol profeten, die zuchten en slikken in onverdraagzaamheid&nbsp;



is het principe van (1.) we hadden nooit moeten leren hoe te klagen. (2.) Zo zijn we luidkeels gestorven in een onzinnig verlangen van niets zijn. (3.) Dus werden we niets



maar we rennen alsnog verder. Iemand heeft ons dit ooit in het oor gefluisterd: ren verder, je wil niet weten wat er gebeurt als je stopt. Zo was ons babelgezwets, treuzellied, zanggebed.&nbsp;



Zo wilden we zijn, pogingen tot verblaffend gebrul. We werden woordloos, dwalend in stilte. En hier is mijn mening, tot slot



taal is mank. Loopt met een gespleten been, blozend. Wij zijn ook, blozend. Mank met gespleten been.&nbsp;



Wij zouden meer moeten kruipen, meer slijten, meer spugen.



Ergens in deze witregels wacht iets. Onzichtbaar. Hijgend. De mensen lopen nog om mij heen, in luide passen, verzuchten ze mijn woorden.&nbsp;



Hij is al geheel door de avond omhuld, zijn stem is geschaafd geraakt aan het slijten van lucht. Zijn hand daalt, de knokkels rood.



Ook morgen zal hij weer wijzen naar de hemel, met hoogmoed op deze vergeten grond. De waarheid is nachtkruipen, zal hij zeggen. Onopgemerkt zal hij blijven. Onopgemerkt zal hij kruipen.

Hand geheven met wit uitgeslagen knokkels, staat in de gedoofde hoek op geplaveide grond, ademt luid suizend en hoest in zinnen als: we slaan de...

Nachtkruipen – roest

Nachtkruipen - gebed

Ik denk toch echt dat hij de tranen eruit slaat. Ik zie hem ‘s ochtends kolen hoesten en een paard op z’n rug dragen tot de dag wegtrekt. Ik kan het niet beter maken dan dat. Ik heb zelf alleen nog deze grommende lach zonder tanden. Ik verloor ze gister.&nbsp;



Ze staat voor het raam, wast haar handen tot de huid verslijt, pelt en rauw trekt. Haar woorden razen. Ze staart de verte in, haar ogen gesplitst en benauwd. Haar mouwen raken het water van de kraan en vervagen naar het donker. Ze laat haar blik niet dalen.&nbsp;



Ze staan steeds voor hun deuren tussen die bakstenen en schoenen. Straks zal het weer gebeuren.&nbsp;



Ze stopt de kraan en ziet haar doorweekte mouwen. Ze plakken, kleven zwaar aan haar armen.&nbsp;



En het ruikt hier altijd naar schoenlak. Nu ruikt het ook nog eens naar natte mouw.



Ze houdt haar armen gehesen in de lucht en gaat aan tafel zitten. Haar blik daalt, staat stil bij een punt, haar wenkbrauwen geklemd met zorg.



Straks dimt het licht, dan zullen ze gezamenlijk beginnen te lachen. Maar voor hen is dat het gebed gemaakt voor late nachten. Het is de enige manier om te vergeten, anders sla je de tranen er weer uit.&nbsp;



Ze loopt gehaast naar haar dichte voordeur en drukt haar oor erop. Het gelach begint, als een zacht gefluister, deinzend tegen de deur, dan steeds harder, het botst, krioelt, oorverdovend wordt er gelachen. Ze legt haar natte handen over haar oren heen. Het huis begint te trillen. De stoelen en de tafel in de kamer rammelen. Ze begint mee te beven met de kamer. Het gelach van buiten houdt aan. Dan, stopt het. We horen de deuren buiten weer dicht slaan.&nbsp;



Ze loopt terug naar de tafel, inmiddels is haar huis met de nacht beladen. Ze steekt een kaarsje aan en gaat er tegenover zitten, haar blik daalt weer, vast op het lichtpunt voor haar. Ze gaat met haar aarzelende wijsvinger richting de vlam, beweegt hem door het vuur, rechts naar links, links naar rechts. Er wordt aan de deur geklopt. Ze schudt zich weg van de vlam, de verte in en staat op.&nbsp;



Leg die neer voor je binnenkomt.



Ze houdt de deur geopend, haar zoon draagt een paard op zijn rug. Hij legt het neer voor de deur, doet zijn schoenen uit, legt ze op de mat buiten.&nbsp;Kom binnen. Rug voorovergebogen, dat is haast permanent, nek steekt uit.&nbsp;



Ik weet wat je denkt ja. Je denkt altijd hetzelfde. Dan blijf je me zo aankijken.&nbsp;



Hij houdt zijn glimlach in, legt zijn handen over zijn mond, iets kruipt omhoog. Zijn hoest klapt op tafel, zwarte kolen vallen uit zijn mond en een zwarte stoffige aslaag daalt in de kamer.&nbsp;



Tot ik een nieuw gebed voor je heb gevonden. Dan zal je geen gewicht meer hoeven dragen.



Hij glimlacht, voelt zijn hoest van onder de keel, houdt zijn handen over zijn mond en slikt de hoest weer in. Ze zal hem blijven aankijken. Ze zal denken over hetzelfde als altijd. Zo zullen ze blijven zitten en buiten zal het paard wachten met een lach, zodra de zon zich weer hoog ophijst.&nbsp;







<iframe loading="lazy" title="nachtkruipen - gebed by PROEFKONIJN" width="500" height="400" scrolling="no" frameborder="no" src="https://w.soundcloud.com/player/?visual=true&#038;url=https%3A%2F%2Fapi.soundcloud.com%2Ftracks%2F2084676678&#038;show_artwork=true&#038;maxheight=750&#038;maxwidth=500"></iframe>



Bijbehorende soundscape door Pepijn Rözer.

Ik denk toch echt dat hij de tranen eruit slaat. Ik zie hem ‘s ochtends kolen hoesten en een paard op z’n rug dragen tot...

Nachtkruipen – gebed

Nachtkruipen - mos

Wat van de kaalmens die onaf, verkreukt, onlosmakelijk verveeld, liever met zijn handen in de vacht van de avond, bedekt met gemak&nbsp;



dan confrontatie? Uit zijn lach hangt de hoektand, de kaak is verwelkt en het mos groeit over zijn kleren. Met genot beladen, ontspringt hier 



het zwijgen. Wat&nbsp;van de kaalmens die gelieve de handen in een geleegd gat behoudt en rond, slap dan toch grijnzend? Liefhebbend in onwetendheid, het geweld der dingen&nbsp;



dat dooft&nbsp;tussen de gebouwen, langzaam in ontplooiing. De hemel is rook, streelt als een bruut over wat sluipt op de vloeren. Om geaaid te worden



zachtjes uitgehold tot de mond openvalt, met de letters als brokken van E en O uit het keelgat, een rook aan hoest een mensheid aan hoest een leven lang preuts en kuch kuchend.&nbsp;



Het strelen leidt ertoe dat ieder een kaalmens, naamloos, met gestilde honger. Wat nu van de kaalmens(en) gezamenlijk bedekt met mos, nauw beademt en een langzame



terugkeer naar oorsprong, oerknal, valster, stilte?&nbsp;

Wat van de kaalmens die onaf, verkreukt, onlosmakelijk verveeld, liever met zijn handen in de vacht van de avond, bedekt met gemak&nbsp; dan confrontatie? Uit...

Nachtkruipen – mos

Nachtkruipen - de wieg

Dit zwart dat vult, roept, rukt over de steeg. Grijnst elke hoek om tot het stilstaat en zucht. Ontdooit zijn we nu, van het licht.&nbsp;Er is benauwing, maar het leidt niet af. We zien een huis en de deur kraakt open.&nbsp;&nbsp;



Je weet dat er spinnen in je muren leven? Duizenden, maar je hebt het niet door.&nbsp;



Het gezicht van mijn vader met zorgzame blik, de frons heelhuids. Ik schud mijn hoofd.&nbsp;



Dat is niet waar. Muren kraken soms gewoon.&nbsp;



Ik loop door met jeukende handen. Het gat in mijn sok knellend om mijn dikke teen, sleept over een versplinterde vloer. Tegenover mij de muur waar iets in klopt, zacht, ontladen tot de luide dreun daalt in het gebarsten oppervlak. Ik sluipweg voorwaarts, in een tedere blik daal ik hoog dwars. Mijn handen op de muur, het cement dat leeft dat op en neer en op en neer. Het cement dat leeft. De muur dat leeft. Iets schuilt. Iets leeft.&nbsp;



Ik liep telkens koortsbeslagen door die gang.



Mijn vaders hand graait naar de frons, waar de rimpels strak het voorhoofd snijden. Zijn bord belegd met brood en jam aan een mes dat likt. Ik staar naar de jampot, twee vijgen op het etiket staren naar mij.&nbsp;



Maar die angst is nu weg. Ik loop op het donker met blote voeten. Ik praat tegen de stilte, zeg dag tegen de oude vriend.&nbsp;Zijn stem vervaagt.



Luister, het fluistert. Iets trapt zachtjes van binnen tegen de muren aan. Wat schuilt hier, achter het geklop een stem een ander een beweging een mens een oorsprong. Mijn wang dichtgedrukt, luisterend, daarachter een zanglied klagend.



Hier ziet niemand wat zich afspeelt. Achter het gordijn van gevallen damp en kou roest de wieg die waadt en drukt. Op de laatste mensen, uit gebrek tot schim benoemd.&nbsp;Het blijft zich herhalen.



Wie ben jij?&nbsp;Fluisterend voel ik mijn handen klam openklappen en dichtslaan.&nbsp;



Dat weet ik zelf ook niet precies.&nbsp;De stem is zoet, draagt bijna geen gewicht.



Waarom zit je in mijn muur?&nbsp;



Dat is nu eenmaal zo.



Ben jij zoals ik, van vlees en lichaam, met naam?&nbsp;



Ik ben allesbehalve. Ik ben nauwelijks onthouden.



Kan ik je niet openbreken? Kan ik je vasthouden, om je eruit te trekken?&nbsp;



Nee. Sommigen zitten hier en anderen niet. Zoals jij op de grond, ik de muur. Ik zal hier moeten blijven.



Maar verlang je er soms niet naar om te kunnen lopen?



Ik hoor niks meer. Ik wrijf met mijn handen over het cement, zoek naar de klopping, naar de zekerheid van je bestaan in de stilte die nu draaft.&nbsp;Het licht gooit zichzelf al het huis in, ontrolt, springt op.&nbsp;Ik loop in tegenzin de trap op naar de kamer en hoor mijn vader.&nbsp;



Zie je het dan niet? Dit huis, leeft. Dit licht, leeft. En de schaduw die ons zojuist bedekt had, leeft mee.&nbsp;Hij smeert de vijgenjam op het stuk brood en glimlacht.











<iframe loading="lazy" title="nachtkruipen - de wieg by PROEFKONIJN" width="500" height="400" scrolling="no" frameborder="no" src="https://w.soundcloud.com/player/?visual=true&#038;url=https%3A%2F%2Fapi.soundcloud.com%2Ftracks%2F2076110172&#038;show_artwork=true&#038;maxheight=750&#038;maxwidth=500"></iframe>







Bijbehorende soundscape door Pepijn Rözer.

Dit zwart dat vult, roept, rukt over de steeg. Grijnst elke hoek om tot het stilstaat en zucht. Ontdooit zijn we nu, van het licht.&nbsp;Er...

Logo	Vincent Hammingh
Kernteam	Iduna Paalman, Thijs Joores, Erwin Hurenkamp, Oumaima Belkhdar
Website	Laurens Besselsen

Jaap Blankespoor
Lelie Danesh

Ongemak – lust

Archief

Ongemak – cement

Ongemak – ikzelf

Nachtkruipen – kraai

Nachtkruipen – roest

Nachtkruipen – gebed

Nachtkruipen – mos

Nachtkruipen – de wieg

Andere talenten

Leonie Moreels

Daniëlle Zawadi

Aaron Pierens

Isa Bob van Rooy

Menu

Social

Contact

Credits