Er ligt vocht achter dit cement, het kruipt bij me naar binnen
Ademt het hier niet langer?
Kan een kamer zichzelf deconstrueren?
Jij staat in de deuropening
Ik speel een wachtende moeder, sta al dagen achter je en herhaal:
Wat als je me niet ziet en ik vanachter naar je toe sluip (bescherming komt met twee armen door en over je heen)
en ik je vervolgens vastgrijp, met klauw en snuit, schouders laag, tussen je benen?
Het zal niet lukken
Je nek is nog stijf en je hoofd klopt en je hart scheurt en je huid pelt af en je kruipt door de ruimte heen,
naar adem happend en het stort allemaal neer maar alleen op jou en je schreeuwt en ik ben hier
te midden van deze muren, die zich verder ontleden. Het bot en merg wat zich toont, een lelijk kloppend hart
van waar ik nog eens zal roepen:
Keer je om, ik zal je een blik vol liefdadigheid geven
Je kijkt