Let it be

Chard van den Berg

Mevrouw Poes

David Alberti

Rondje natuurbegraafplaats (2)

Elisa Lo-A-Njoe

Wie ben ik vergeten?

Daniëlle Zawadi

dwaallicht

Lena Claessen

tilburg

Aaron Pierens

In mijn flop-respons-era

Isa van Rooy

het begon met het volgieten van de vijver van mijn oude buurman&nbsp;&nbsp; hij had een worsthond die hij elke dag over het fietspad sleurde&nbsp; toen kwam de uitbouw en waren ook de vissen dood&nbsp;



in het bobbelen van een vinexwijk vol gestoomde zonen   sorteer ik huizen op geur van nieuw naar oud, de mensen   horen te dansen maar liggen verkromd en deukbaar 



liever dat ik te snel aan een een gordel trek, een raampje opendraai&nbsp; en weer op de Ringbaan ben bij Stappegoor waar nu die&nbsp; lompe Jumbo City staat en waar we vroeger schaatsten&nbsp;&nbsp;



toen de Euroscoop geen Pathé was en hun popcorn nog lekker&nbsp;&nbsp; en ik om de hoek fysio had waar ik mijn Catcher in the Rye verdronk&nbsp;&nbsp; in de wasbak net voor mijn afspraak in zo’n hypermodern toilet &nbsp;



met vijftig spiegels en velcro kleuren en een piepende zaalvloer en&nbsp;&nbsp; niemand naast mijn figuur over de kraan gebogen, hoe ik probeerde&nbsp;&nbsp; mezelf op te lossen met tissues maar opgaf en het boek nat&nbsp;



in mijn voorvak propte, de hitte die dag ondragelijk, nu liggen&nbsp; onze straten open, hondsdol graven we de ochtend en de bloei eindigt&nbsp; niet, dit jaar blijft alles groeien, weer een stad kleiner&nbsp;



en ook het gras blijft groeien, een long zonder adem ik extreem bezweet de pagina’s gebald als een slappe waterroos&nbsp;

het begon met het volgieten van de vijver van mijn oude buurman&nbsp;&nbsp;hij had een worsthond die hij elke dag over het fietspad sleurde&nbsp;toen kwam de...

oerknal

<ol start="1" class="wp-block-list">
<li>&nbsp;</li>
</ol>



dorre bedding gilt onder mijn laarzen&nbsp; buiten huiveren de schimmen broos&nbsp;&nbsp;



het manus van hand, de manie van handen&nbsp;&nbsp; al dit vrij dat onder vingers danst&nbsp;



<ol start="2" class="wp-block-list">
<li>&nbsp;</li>
</ol>



13,8 miljard fragmenten niet te kennen   straten vallen leeg, alles zakt in elkaar 



maak nu plannen om vanaf te wijken&nbsp; gaaf in de arm van een zomerstorm&nbsp;



<ol start="3" class="wp-block-list">
<li>&nbsp;</li>
</ol>



draag het zonder zin als zijde&nbsp; in elkaar als donder zo verteerd&nbsp;



achter ons hoogland wreken de groeven&nbsp;&nbsp; zich zonder vrucht vernieuwd&nbsp;

dorre bedding gilt onder mijn laarzen&nbsp;buiten huiveren de schimmen broos&nbsp;&nbsp; het manus van hand, de manie van handen&nbsp;&nbsp;al dit vrij dat onder vingers danst&nbsp; 13,8...

vanaf het bordes

het oog van dit bos is een dorp&nbsp; waar mannen gekke hoedjes dragen&nbsp;



en vrouwen alleen water verzamelen&nbsp; om samen van het plein te gieten&nbsp;



en alle kinderen springen en &nbsp; klagen en de wereld is plat&nbsp;&nbsp;



&amp; elke eend is een aderlating  want gezien of niet, de beestjes leven 



tijd druppelt door de bomen begint ons dorp nu toch te zinken

het oog van dit bos is een dorp&nbsp;waar mannen gekke hoedjes dragen&nbsp; en vrouwen alleen water verzamelen&nbsp;om samen van het plein te gieten&nbsp; en alle...

niets

<div class="wp-block-image">
<figure class="aligncenter size-full is-resized"><img data-recalc-dims="1" loading="lazy" decoding="async" width="386" height="512" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/06/unnamed-1.png?resize=386%2C512&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-6204" style="width:296px;height:auto" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/06/unnamed-1.png?w=386&amp;ssl=1 386w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/06/unnamed-1.png?resize=226%2C300&amp;ssl=1 226w" sizes="(max-width: 386px) 100vw, 386px" /><figcaption class="wp-element-caption">twee keer niets (2024)</figcaption></figure></div>


ik benijd je niets&nbsp; geen bordenvol en geen parkeerboetes&nbsp; op mijn verjaardag koop ik een kaars&nbsp;&nbsp; die ik niet aansteek, meer voor de sier&nbsp; maar ook niet mooi, hij staat daar maar&nbsp; en ik wil me in haar omhelzing wurmen&nbsp; hoe iets bestaat als donker&nbsp;&nbsp; tot je de armen wegtrekt of de muur&nbsp;&nbsp; of het licht, en in die twijfel&nbsp;&nbsp;



ik benijd je niets maar wel mijn armen&nbsp; geen prijs, schilfers bladgoud&nbsp;&nbsp; de blouse op de grond een naam&nbsp;&nbsp; die ik niet kan onthouden&nbsp;

ik benijd je niets&nbsp;geen bordenvol en geen parkeerboetes&nbsp;op mijn verjaardag koop ik een kaars&nbsp;&nbsp;die ik niet aansteek, meer voor de sier&nbsp;maar ook niet mooi, hij...

daar zij ligt

op de eerste dag zag niemand dat het goed was van licht won angst, kleurloos klem in de hand   die huizen uit steen en haar bewoners jaagt  tot de zwermen die in aders broeden  kliffen rood op de golven breken  



schaap ons aan deze kant van de grens   dan kan ik dromen dat ik je vasthoud  hier is het vocht in de wind mijn bloed  dat met miezer eenheid terugslaat  de verdreven hartslag rilt de daken af  zij stapelt zich tot afgebladderde totems  waar wij een huid omheen scharen 



slaap is een breekbare kraag van kant en kiezel   die doorfluistert als het gemompelde gebed  waarmee weefsel zich tot droom verbuigt  maar waar begint de ochtend, hoe lief   de lammen zo mak worden weggevoerd  



en dan de schok waarmee ik via het nachtkastje   met krassen op mijn rug de vloer proef, slaap ik dan   verder of blijf ik liggen tot het plafond vervaagt   en ik mijn klamme ogen naar de hemel trek  om te zien wat wij ervan gemaakt hebben

op de eerste dag zag niemand dat het goed wasvan licht won angst, kleurloos klem in de hand  die huizen uit steen en haar bewoners...

huis (z)onder de loep

achter het schot schuiven de motten  schaakmat voordat hun paarden dood zijn 



hoef wat hoeft klateren ze over de zolder &#8216;t krioelt hier van die beessies 



bergen lijken korrels als banken hun armen voor mieren als voor benen strekken



nu loopt alles uit mijn hoofd dit zwetende cement het ademt

achter het schot schuiven de motten schaakmat voordat hun paarden dood zijn hoef wat hoeft klateren ze over de zolder &#8216;t krioelt hier van die beessies...

stuiteren

hoe zakelijker de pleidooi hoe linkser rechts wordt verbluft van al het ineen, het vrije inspreken



was mij tot ik witter ben dan de spatlaag, hoe ik tegen de muur omhoog lijm onder het lichaam&nbsp; ligt iets prils iets wat ik zachtjes open duw



die hoop dat ik uit mezelf kom als een kauwgombal dat ik mezelf als muntje gooi en blijf rinkelen of ik ben nog heel maar ik word verkauwd en soms spatten de glazen en de ramen&nbsp; ook niet, onze schermen druk ik samen



ogen het gezicht waarin ik woorden terugspuug ik liet een wereldbol vallen en zij stuiterde de trap af, twee treden tegelijk, nu ligt zij&nbsp; aan je voeten, stil



ik mis mijn handen zelfs als ik ze vast heb

hoe zakelijker de pleidooi hoe linkser rechts wordtverbluft van al het ineen, het vrije inspreken was mij tot ik witter ben dan de spatlaag, hoe...

best een beetje

in juni riep een roze man dat ik net echt leek in de ruimtes die krimpen is al geen plek voor ons



als het glas van de tafel via een broek op de grond valt, denk ik laat lekken



in therapie vraagt ze me te nummeren 1: niet naar en 10: toch best een beetje naar



ik voel me alleen maar geleefd maar geen zorgen, ook een ander is niet veilig



andere buurt, stad of ander land dus ik voel me vrij of ik word ontnomen

in juni riep een roze man dat ik net echt leekin de ruimtes die krimpen is al geen plek voor ons als het glas van...

gevelwaarde

als klamme kadavers kruipen de verzoeningen door de luiken   onderhuids zwijg ik een dieper zacht 



mijn zorg is het zonder mij is jou en al het jou met mijn mond schraal en open als het menselijk zuur waarmee de maan vervrouwelijkt en zonder water bekraterd 



kaarsvette knieën glijden door de uitgeknepen plasmazakken   de meanderende lijkensporen een ader van kwijlende omhulsels een zwelling die de horde slakken de verharde zee op jaagt 



zouden we nog als we elkaar niet ontzien?



in de jacht op een verstijfde zon blijven we de grofgeblazen brand die de ochtend draagt

als klamme kadavers kruipen de verzoeningen door de luiken  onderhuids zwijg ik een dieper zacht  mijn zorg is het zonder mij is jou en al het...

afdrijven

mensenschuw maar rijkbekleed   door de dwangloze wil van de zon   kookt water het verworteld trilveen   



voet voor voet lopen de banken leeg  de oevers morsen stenig licht   een drijftil van kreupelhout  



dit mens zijn blijft een plicht&nbsp;

mensenschuw maar rijkbekleed  door de dwangloze wil van de zon  kookt water het verworteld trilveen    voet voor voet lopen de banken leeg de oevers morsen stenig licht  een...

als een vogel zingt schiet je haar ook niet dood

voor Marie-Alice (gearresteerd in Berlijn, 2024). 



rol de eer onder je vingers de zachtdode glans, vrij vers waar alles sterft staat alles op het is gemak dat vrees waarmaakt



op grote schaal lijken we net mensen we liggen verdraaid en verdrongen onder de verstikking die wroet in macht waar het ingewikkeld



elk mens is een maakbare spiegel de perfecte afleiding voor het fatalisme dat de militaire politie vrolijk over ons heen stuift ook zonder stembanden zingen vogels door



als ik de stickers geloof zijn we allemaal mee maar overal verzwijgen luifels eenzame ramen



hoe vind ik ons weg

voor Marie-Alice (gearresteerd in Berlijn, 2024). rol de eer onder je vingersde zachtdode glans, vrij verswaar alles sterft staat alles ophet is gemak dat vrees...

tergen

dagen beginnen een onbespaakt wiel  een gedoopt kalf klettert van het dak  en als mijn armen dan ik de jouwe  en als ik je, dan onderhuids  en het glinsteren en het afdruipen   waarmee ons regen het gezicht 



neem hoe een vinger kan tergen en als ik nu niet in deze   dan alsnog in verbeelding  verduwd, het trekken  waarmee je borst soms ineens —  en dan weer dat dwalende  



en als we braakliggen dan  ik het drijvende  zand waarvan ik korrels   blijf tellen voordat   het water 



ook haar heb ik getild   over mijn schouder trok ik haar   tot zij bij mij neer  en ik ruik haar   verheven rilling waarmee   het nieuwe zich door oude weeft



ik trek haar uit jouw keel   en val de schommel op   en af tot het weer  middag is

dagen beginnen een onbespaakt wiel een gedoopt kalf klettert van het dak en als mijn armen dan ik de jouwe en als ik je, dan onderhuids en het glinsteren...

beitelen

<ol class="wp-block-list" start="1">
<li>&nbsp;</li>
</ol>



lichamen liggen in mijn tuin verspreid&nbsp; als poppen voor gerafelde huizen&nbsp;&nbsp;



in de vlammen staat een naakte vrouw   vettig in de voorruit van mijn oog 



daarboven een wolkenwaas de paraplu&nbsp; die wollige manen uit het duister schaapt&nbsp;



<ol class="wp-block-list" start="2">
<li>&nbsp;</li>
</ol>



de woningmarkt is geschaard vlees&nbsp;&nbsp; haar lekkende kieren jagen het gekraak&nbsp;



een huis kan zo makkelijk: een kamer&nbsp;&nbsp; een stoel een tafel de muren een vloer&nbsp;



de mens minder: alles mag maar moet&nbsp; verhuld en altijd liever meer dan kan&nbsp;



<ol class="wp-block-list" start="3">
<li>&nbsp;</li>
</ol>



je blijft het treffen: waar rook is   de vertrouwde toeschouwer 



die met een snor zijn eigen pens aait&nbsp; proef je het bitter op mijn tong?&nbsp;



zoekend naar het verbeten stille&nbsp; beitelen we een eigen storm&nbsp;

lichamen liggen in mijn tuin verspreid&nbsp;als poppen voor gerafelde huizen&nbsp;&nbsp; in de vlammen staat een naakte vrouw  vettig in de voorruit van mijn oog  daarboven een...

buitenhuid

vuur likt de scheuren in de kussen van je wangstof 



wortelt zich in mijn kraag als een asse berghut 



wrijft houten profielen in de asymptome koollaken&nbsp;



die als een tedere crèmelaag tussen ons opkrult 







zonder merg of vlees of ratelende vruchten  



– drie natte aspergepijpen en een uitgeholde radijs –&nbsp;&nbsp;



die achter de horren roerige markten weven&nbsp;



schuifelt de vonk bedroefd de boulevard af 







wijs mij elk projectiel dat buitenhuid wegbrandt&nbsp;



geef ieder nieuw persoon een oude naam&nbsp;&nbsp;



leg de tulpen naast de vaas gesneden:&nbsp;



de gepaste rust voor een teer verlies

vuur likt de scheuren in de kussen van je wangstof  wortelt zich in mijn kraag als een asse berghut  wrijft houten profielen in de asymptome...

gebreken

Rjukan, Noorwegen



1.



op de schaduwbergen om de waterkrachtcentrale belichten zonnespiegels de gevallen talkpaden



steenbezaaide tuinen zonder de graven waar welvoldane aderen soms wierend licht ploegen



2.



blinde gordijnen vloeien met de vale geur van het vertrek mijn advies? keer naar de afgodische verbeelding



rooi de verzedelijking van gebreken rits in garderobes terug het donker dicht



3.&nbsp;



wie ben jij? de keuze voor de onbelichte kant van een berg voor het maken van zwaar water en stikstofmest 



en zelfs tijdens de oorlog de atoomb–  wie ben ik? de andere kant van de grens



4.&nbsp;



in het groen van je eerste en laatste dag weer die vraag: wat gaat het worden?



de zucht vraagt de zon het stadsplein op weer dat antwoord: we gaan het zien

Rjukan, Noorwegen 1. op de schaduwbergen om de waterkrachtcentralebelichten zonnespiegels de gevallen talkpaden steenbezaaide tuinen zonder de gravenwaar welvoldane aderen soms wierend licht ploegen 2....

Logo	Vincent Hammingh
Kernteam	Iduna Paalman, Thijs Joores, Erwin Hurenkamp, Oumaima Belkhdar
Website	Laurens Besselsen

Lena Claessen
Aaron Pierens
Isa van Rooy