sneeuwlaarzen

Francesca Birlogeanu

Let it be

Chard van den Berg

afgetakelde chrysanten

Oumaima Belkhdar

Wie ben ik vergeten?

Daniëlle Zawadi

Zeeschuim - 6

Ella Meyvisch

beslag

Leonie Moreels

i.



ik grijs uit maar zonder kleuren zie ik weinig alles verstilt ik maakte de klok het begin van post toen wij elkaar net leerden schrijven zoveel wat we hebben gemaakt is voorschrift 



ik kan het licht onderscheiden ik volg het met een ontbloot oog  en daarna met mijn vingers, mijn lichaam vermot en ik voel me getrokken ik sjees sneller dan mijn benen mijn voetzolen flapperen achter me aan het donker is zacht maar afwijzend nu kijk ik door mezelf heen al het wrevel zonder grip uit te oefenen laat ik mijn vingers vieren als mouwen elke wekker duwt ons dieper in slaap  we staan vroeg op om kleurloos plastic te verzamelen  we zetten het in struikelbare zakken in de portiek 



ii.



het plastic neemt gedaantes aan ineens lijkt het een kromme man  ik zet hem aan de keukentafel en we kijken elkaar aan ik gooi een stoel van het balkon, negeer het verraste gekrijs  zie de man kijken en gooi hem er achteraan



ik zie een visje ze is klein en lijkt wat scheef en de golf groen en paars door de zon zie ik een boot schudden maar het is een wolk een grijze zonder haar met kleine sproetjes ze giechelt wat



ze lijkt op die reiger die me altijd aanstaart  nu staar ik terug haar kop is oneven haar linkeroog te hoog  en ik vraag me af of haar zicht schommelt ze draagt een nummer dus het zal wel goed zijn

i. ik grijs uit maar zonder kleuren zie ik weinigalles verstilt ik maakte de klok het begin van post toen wij elkaar net leerden schrijvenzoveel...

nummer

entropie

geïnspireerd door scherpe lakens uit Sasja Janssen&#8217;s mijn vader zegt entropie mijn moeder logica (Querido 2024)







ik ga over mezelf heen, de scherpe bochten wringen&nbsp;&nbsp; nu wil ik niet meer, ik klim de buikholte uit&nbsp;&nbsp;



en ik wil de wereld zien en de wereld dromen ik wil het gras&nbsp;&nbsp; maken elke spriet de grond induwen &nbsp;



tot het een veld is, dan haal ik het er weer uit&nbsp;&nbsp; een voor een stop ik het in een grote kist&nbsp;



plak labels: gras heeft geleefd, zo ligt het in een nette rij geborgen, we knopen de navels&nbsp;&nbsp;



samen tot een enorme tros, ik land in bed&nbsp; en hoop dat ik haar vang voordat ze wegschiet&nbsp;











vandaag moet alles anders de lakens weg en&nbsp;&nbsp; de muren leeg ik wil de zon en geen gordijnen&nbsp;



ik wil wegkwijnen in licht dat niet vertrouwt, niet onder volgeladen dagen groeven &nbsp;



ik wil mijn achterbak vullen tot die uitpuilt&nbsp;&nbsp; je haren vallen in lokken op de grond ik veeg ze&nbsp;&nbsp;



in mijn handen en vrees voor wat hierna&nbsp;&nbsp; ook ons straatbeeld wordt steeds brozer &nbsp;



want hoe lang tot een stoplicht groen wordt&nbsp; en hoeveel rivieren die zonder monding zwerven &nbsp;















nu kleed ik me voor vrieskou tot ik in hitte opkrul   onze adem is transparant maar verraadt



een traag verloop waarbij degene die als laatste  binnen is ook als eerst weer weg mag   



de zon houdt het voor gezien en gaat steeds vroeger&nbsp;&nbsp; onder mijn kleding draag ik soms mezelf voor jou &nbsp;



en ik kan wel beter maar soms hoeft dat niet&nbsp; als iedere muur verbolt, het plafond wegdrijft&nbsp;&nbsp;



ik draai me in hoeken, dit bed een stad&nbsp; met voldoende kamers om de dagen in op te bergen&nbsp;

geïnspireerd door scherpe lakens uit Sasja Janssen&#8217;s mijn vader zegt entropie mijn moeder logica (Querido 2024) ik ga over mezelf heen, de scherpe bochten wringen&nbsp;&nbsp;nu...

homo-hoofdloos

een zondvloed staat op de planning, boort zich door het gehemelte en voegt zich in de dijken



als bliksem, ons haar ineens stijl omhoog ieder die kan moet werken, niks geen pensioen



de leegste handen kiepen de zoden om en verwelkomen het water, hopen haar 



te omhelzen maar ze slaat hun gezichten in hun hoofden vliegen weg, hun voeten geplant



om over een miljard jaar onder een scanner te suggereren dat de mens geen schedel had



geen brein en weinig zinnige gedachten ze noemen ons de homo-hoofdloos, zo zwierven we 



als schouders die de borst volgen en de benen en ook voor elkaar waren we alleen ons hart

een zondvloed staat op de planning, boort zichdoor het gehemelte en voegt zich in de dijken als bliksem, ons haar ineens stijl omhoogieder die kan...

tilburg

het begon met het volgieten van de vijver van mijn oude buurman&nbsp;&nbsp; hij had een worsthond die hij elke dag over het fietspad sleurde&nbsp; toen kwam de uitbouw en waren ook de vissen dood&nbsp;



in het bobbelen van een vinexwijk vol gestoomde zonen   sorteer ik huizen op geur van nieuw naar oud, de mensen   horen te dansen maar liggen verkromd en deukbaar 



liever dat ik te snel aan een een gordel trek, een raampje opendraai&nbsp; en weer op de Ringbaan ben bij Stappegoor waar nu die&nbsp; lompe Jumbo City staat en waar we vroeger schaatsten&nbsp;&nbsp;



toen de Euroscoop geen Pathé was en hun popcorn nog lekker&nbsp;&nbsp; en ik om de hoek fysio had waar ik mijn Catcher in the Rye verdronk&nbsp;&nbsp; in de wasbak net voor mijn afspraak in zo’n hypermodern toilet &nbsp;



met vijftig spiegels en velcro kleuren en een piepende zaalvloer en&nbsp;&nbsp; niemand naast mijn figuur over de kraan gebogen, hoe ik probeerde&nbsp;&nbsp; mezelf op te lossen met tissues maar opgaf en het boek nat&nbsp;



in mijn voorvak propte, de hitte die dag ondragelijk, nu liggen&nbsp; onze straten open, hondsdol graven we de ochtend en de bloei eindigt&nbsp; niet, dit jaar blijft alles groeien, weer een stad kleiner&nbsp;



en ook het gras blijft groeien, een long zonder adem ik extreem bezweet de pagina’s gebald als een slappe waterroos&nbsp;

het begon met het volgieten van de vijver van mijn oude buurman&nbsp;&nbsp;hij had een worsthond die hij elke dag over het fietspad sleurde&nbsp;toen kwam de...

oerknal

<ol start="1" class="wp-block-list">
<li>&nbsp;</li>
</ol>



dorre bedding gilt onder mijn laarzen&nbsp; buiten huiveren de schimmen broos&nbsp;&nbsp;



het manus van hand, de manie van handen&nbsp;&nbsp; al dit vrij dat onder vingers danst&nbsp;



<ol start="2" class="wp-block-list">
<li>&nbsp;</li>
</ol>



13,8 miljard fragmenten niet te kennen   straten vallen leeg, alles zakt in elkaar 



maak nu plannen om vanaf te wijken&nbsp; gaaf in de arm van een zomerstorm&nbsp;



<ol start="3" class="wp-block-list">
<li>&nbsp;</li>
</ol>



draag het zonder zin als zijde&nbsp; in elkaar als donder zo verteerd&nbsp;



achter ons hoogland wreken de groeven&nbsp;&nbsp; zich zonder vrucht vernieuwd&nbsp;

dorre bedding gilt onder mijn laarzen&nbsp;buiten huiveren de schimmen broos&nbsp;&nbsp; het manus van hand, de manie van handen&nbsp;&nbsp;al dit vrij dat onder vingers danst&nbsp; 13,8...

vanaf het bordes

het oog van dit bos is een dorp&nbsp; waar mannen gekke hoedjes dragen&nbsp;



en vrouwen alleen water verzamelen&nbsp; om samen van het plein te gieten&nbsp;



en alle kinderen springen en &nbsp; klagen en de wereld is plat&nbsp;&nbsp;



&amp; elke eend is een aderlating&nbsp; want gezien of niet, de beestjes leven&nbsp;



tijd druppelt door de bomen ons dorp begint nu toch te zinken

het oog van dit bos is een dorp&nbsp;waar mannen gekke hoedjes dragen&nbsp; en vrouwen alleen water verzamelen&nbsp;om samen van het plein te gieten&nbsp; en alle...

niets

ik benijd je niets&nbsp; geen bordenvol en geen parkeerboetes&nbsp; op mijn verjaardag koop ik een kaars&nbsp;&nbsp; die ik niet aansteek, meer voor de sier&nbsp; maar ook niet mooi, hij staat daar maar&nbsp; en ik wil me in haar omhelzing wurmen&nbsp; hoe iets bestaat als donker&nbsp;&nbsp; tot je de armen wegtrekt of de muur&nbsp;&nbsp; of het licht, en in die twijfel&nbsp;&nbsp;



ik benijd je niets maar wel mijn armen&nbsp; geen prijs, schilfers bladgoud&nbsp;&nbsp; de blouse op de grond een naam&nbsp;&nbsp; die ik niet kan onthouden&nbsp;

ik benijd je niets&nbsp;geen bordenvol en geen parkeerboetes&nbsp;op mijn verjaardag koop ik een kaars&nbsp;&nbsp;die ik niet aansteek, meer voor de sier&nbsp;maar ook niet mooi, hij...

daar zij ligt

op de eerste dag zag niemand dat het goed was licht won van angst, kleurloos klem in de hand   die huizen uit steen en haar bewoners jaagt  tot de zwermen die in aders broeden  kliffen rood op de golven breken  



schaap ons aan deze kant van de grens&nbsp;&nbsp; dan kan ik dromen dat ik je vasthoud&nbsp; hier is het vocht in de wind mijn bloed&nbsp; dat met miezer eenheid terugslaat&nbsp; de verdreven hartslag rilt de daken af&nbsp; zij stapelt zich tot afgebladderde totems&nbsp; waar wij een huid omheen scharen&nbsp;



slaap is een breekbare kraag van kant en kiezel &nbsp; die doorfluistert als het gemompelde gebed&nbsp; waarmee weefsel zich tot droom verbuigt&nbsp; maar waar begint de ochtend, hoe lief&nbsp;&nbsp; de lammen zo mak worden weggevoerd&nbsp;&nbsp;



en dan de schok waarmee ik via het nachtkastje&nbsp;&nbsp; met krassen op mijn rug de vloer proef, slaap ik dan&nbsp;&nbsp; verder of blijf ik liggen tot het plafond vervaagt&nbsp;&nbsp; en ik mijn klamme ogen naar de hemel trek&nbsp; om te zien wat wij ervan gemaakt hebben

op de eerste dag zag niemand dat het goed waslicht won van angst, kleurloos klem in de hand  die huizen uit steen en haar bewoners...

onder de loep

achter het schot schuiven de motten  schaakmat voordat hun paarden dood zijn 



hoef wat hoeft klateren ze over de zolder &#8216;t krioelt hier van die beessies 



bergen lijken korrels als banken hun armen voor mieren als voor benen strekken



nu loopt alles uit mijn hoofd dit zwetende cement het ademt

achter het schot schuiven de motten schaakmat voordat hun paarden dood zijn hoef wat hoeft klateren ze over de zolder &#8216;t krioelt hier van die beessies...

stuiteren

verbluft van al het ineen, het vrije inspreken



was mij tot ik witter ben dan de spatlaag, hoe ik tegen de muur omhoog lijm onder het lichaam  ligt iets prils iets wat ik zachtjes open duw



die hoop dat ik uit mezelf kom als een kauwgombal dat ik mezelf als muntje gooi en blijf rinkelen of ik ben nog heel maar ik word verkauwd en soms spatten de glazen en de ramen&nbsp; ook niet, onze schermen druk ik samen



ik liet een wereldbol vallen en zij stuiterde de trap af, twee treden tegelijk, nu ligt zij  aan je voeten, stil



ik mis mijn handen zelfs als ik ze vast heb

verbluft van al het ineen, het vrije inspreken was mij tot ik witter ben dan de spatlaag, hoe iktegen de muur omhoog lijm onder het...

best een beetje

in juni riep een roze man dat ik net echt leek in de ruimtes die krimpen is al geen plek voor ons



als het glas van de tafel via een broek op de grond valt, denk ik laat lekken



in therapie vraagt ze me te nummeren 1: niet naar en 10: toch best een beetje naar



ik voel me alleen maar geleefd maar geen zorgen, ook een ander is niet veilig



andere buurt, stad of ander land ik voel me vrij of ik word ontnomen

in juni riep een roze man dat ik net echt leekin de ruimtes die krimpen is al geen plek voor ons als het glas van...

gevelwaarde

als klamme kadavers kruipen de verzoeningen door de luiken  ik zwijg een dieper zacht



mijn zorg is het zonder mij is jou en al het jou met mijn mond schraal en open als het menselijk zuur dat de maan vervrouwelijkt en zonder water bekratert



kaarsvette knieën glijden door de plasmazakken, een meanderende ader van kwijlende omhulsels een zwelling die de hordes slakken de verharde zee op jaagt&nbsp;



in de jacht op een verstijfde zon blijven we de grofgeblazen brand die de ochtend draagt&nbsp;

als klamme kadavers kruipen de verzoeningen door de luiken ik zwijg een dieper zacht mijn zorg is het zonder mij is jou en al het jou...

afdrijven

mensenschuw maar rijkbekleed   door de dwangloze wil van de zon   kookt water het verworteld trilveen   



voet voor voet lopen de banken leeg  de oevers morsen stenig licht   een drijftil van kreupelhout  



dit mens zijn blijft een plicht&nbsp;

mensenschuw maar rijkbekleed  door de dwangloze wil van de zon  kookt water het verworteld trilveen    voet voor voet lopen de banken leeg de oevers morsen stenig licht  een...

vogelvrij

voor Alice



rol de eer onder je vingers de zachtdode glans, vrij vers op grote schaal lijken we net mensen



we liggen verdraaid en verdrongen onder de verstikking die wroet in macht waar het ingewikkeld



rook de perfecte afleiding voor de spiegels die de militaire politie vrolijk over ons heen stuift



zonder stembanden zingen vogels door maar overal verzwijgen luifels eenzame ramen



hoe vinden we ons weg

voor Alice rol de eer onder je vingersde zachtdode glans, vrij versop grote schaal lijken we net mensen we liggen verdraaid en verdrongenonder de verstikking...

tergen

dagen beginnen een onbespaakt wiel&nbsp; een gedoopt kalf klettert van het dak&nbsp; en als mijn armen dan ik de jouwe&nbsp; en als ik je, dan onderhuids&nbsp; en het glinsteren en het afdruipen&nbsp;&nbsp; waarmee ons regen het gezicht&nbsp;



neem hoe een vinger kan tergen en als ik nu niet in deze&nbsp;&nbsp; dan alsnog in verbeelding&nbsp; verduwd, het getrek&nbsp; waarmee je borst soms ineens —&nbsp; en dan weer dat dwalende&nbsp;&nbsp;



en als we braakliggen dan&nbsp; jij het drijvende&nbsp; zand waarvan ik korrels&nbsp;&nbsp; blijf tellen voordat&nbsp;&nbsp; het water&nbsp;



ook haar heb ik getild   over mijn schouder trok ik haar   tot zij bij mij neer  en ik ruik haar   verheven rilling waarmee   het nieuwe zich door oude weeft



ik trek haar uit jouw keel&nbsp;&nbsp; en val de schommel op&nbsp;&nbsp; en af tot het weer&nbsp; middag is&nbsp;

dagen beginnen een onbespaakt wiel&nbsp;een gedoopt kalf klettert van het dak&nbsp;en als mijn armen dan ik de jouwe&nbsp;en als ik je, dan onderhuids&nbsp;en het glinsteren...

beitelen

<ol class="wp-block-list" start="1">
<li>&nbsp;</li>
</ol>



lichamen liggen in mijn tuin verspreid&nbsp; als poppen voor gerafelde huizen&nbsp;&nbsp;



in de vlammen staat een naakte vrouw   vettig in de voorruit van mijn oog 



daarboven een wolkenwaas de paraplu&nbsp; die wollige manen uit het duister schaapt&nbsp;



<ol class="wp-block-list" start="2">
<li>&nbsp;</li>
</ol>



de woningmarkt is geschaard vlees&nbsp;&nbsp; haar lekkende kieren jagen het gekraak&nbsp;



een huis kan zo makkelijk: een kamer&nbsp;&nbsp; een stoel een tafel de muren een vloer&nbsp;



de mens minder: alles mag maar moet&nbsp; verhuld en altijd liever meer dan kan&nbsp;



<ol class="wp-block-list" start="3">
<li>&nbsp;</li>
</ol>



je blijft het treffen: waar rook is   de vertrouwde toeschouwer 



die met een snor zijn eigen pens aait&nbsp; proef je het bitter op mijn tong?&nbsp;



zoekend naar het verbeten stille&nbsp; beitelen we een eigen storm&nbsp;

lichamen liggen in mijn tuin verspreid&nbsp;als poppen voor gerafelde huizen&nbsp;&nbsp; in de vlammen staat een naakte vrouw  vettig in de voorruit van mijn oog  daarboven een...

buitenhuid

vuur likt de scheuren in de kussen van je wangstof  wortelt zich in mijn kraag als een asse berghut 



wrijft houten profielen in de asymptome koollaken  die als een tedere crèmelaag tussen ons opkrult 







zonder merg of vlees of ratelende vruchten   – drie natte aspergepijpen en een uitgeholde radijs –  



die achter de horren roerige markten weven  schuifelt de vonk bedroefd de boulevard af 







wijs mij elk projectiel dat buitenhuid wegbrandt  geef ieder nieuw persoon een oude naam  



leg de tulpen naast de vaas gesneden:  de gepaste rust voor een teer verlies

vuur likt de scheuren in de kussen van je wangstof wortelt zich in mijn kraag als een asse berghut  wrijft houten profielen in de asymptome koollaken die...

gebreken

Rjukan, Noorwegen



1.



in het groen van je eerste en laatste dag weer die vraag: wat gaat het worden?



de zucht vraagt de zon het stadsplein op weer dat antwoord: we gaan het zien



2.



op de schaduwbergen om de waterkrachtcentrale belichten zonnespiegels de gevallen talkpaden



steenbezaaide tuinen zonder de graven waar welvoldane aderen soms wierend licht ploegen



3.



blinde gordijnen vloeien met de vale geur van het vertrek mijn advies? keer naar de afgodische verbeelding



rooi de verzedelijking van gebreken rits in garderobes terug het donker dicht



4.



wie ben jij? de keuze voor de onbelichte kant van een berg voor het maken van zwaar water en stikstofmest&nbsp;



en zelfs tijdens de oorlog de atoomb–&nbsp; wie ben ik? de andere kant van de grens

Rjukan, Noorwegen 1. in het groen van je eerste en laatste dagweer die vraag: wat gaat het worden? de zucht vraagt de zon het stadsplein...

Logo	Vincent Hammingh
Kernteam	Iduna Paalman, Thijs Joores, Erwin Hurenkamp, Oumaima Belkhdar
Website	Laurens Besselsen

Ella Meyvisch
Leonie Moreels