geïnspireerd door scherpe lakens uit Sasja Janssen’s mijn vader zegt entropie mijn moeder logica (Querido 2024)
ik ga over mezelf heen, de scherpe bochten wringen
nu wil ik niet meer, ik klim de buikholte uit
en ik wil de wereld zien en de wereld dromen ik wil het gras
maken elke spriet de grond induwen
tot het een veld is, dan haal ik het er weer uit
een voor een stop ik het in een grote kist
plak labels: gras heeft geleefd, zo ligt het
in een nette rij geborgen, we knopen de navels
samen tot een enorme tros, ik land in bed
en hoop dat ik haar vang voordat ze wegschiet
vandaag moet alles anders de lakens weg en
de muren leeg ik wil de zon en geen gordijnen
ik wil wegkwijnen in licht dat niet vertrouwt,
niet onder volgeladen dagen groeven
ik wil mijn achterbak vullen tot die uitpuilt
je haren vallen in lokken op de grond ik veeg ze
in mijn handen en vrees voor wat hierna
ook ons straatbeeld wordt steeds brozer
want hoe lang tot een stoplicht groen wordt
en hoeveel rivieren die zonder monding zwerven
nu kleed ik me voor vrieskou tot ik in hitte opkrul
onze adem is transparant maar verraadt
een traag verloop waarbij degene die als laatste
binnen is ook als eerst weer weg mag
de zon houdt het voor gezien en gaat steeds vroeger
onder mijn kleding draag ik soms mezelf voor jou
en ik kan wel beter maar soms hoeft dat niet
als iedere muur verbolt, het plafond wegdrijft
ik draai me in hoeken, dit bed een stad
met voldoende kamers om de dagen in op te bergen