Bergvrouw, zonnekind

Jolien Cerpentier

Schurft en soa's

Martijn van Bruggen

Rondje natuurbegraafplaats (2)

Elisa Lo-A-Njoe

Geen tijd voor spelletjes (5)

Rahab Ahmed

kwartsloze ballast

Lena Claessen

vanaf het bordes

Aaron Pierens

Hoe het water steen lichter maakt / water eet fotonen / zonlicht schraapt het laatste restje kleur uit de kom 

Isa van Rooy

de rivier valt en buitelt in gaten waar rotsen horen te zitten het water draait zichzelf open hen is hun eigen kraan maar laat ruimte voor de randjes die zich in spiralen etsen en voorzichtig vragend in de waterplanten priemen



kon ik dit beeld uitrekken het beeld een eindeloze Instagram-reel de duizenden laagjes ontploffen rollen als brown noise in mijn oren ze golven als een Panasonic televisie het gezoem tintelt op mijn huid als een zelfgekozen naam mijn lichaam ligt bezaaid met druppels en ik hang mijn botten te drogen onder het volle Uv-licht dat in regenbogen rondom het water springt de vochtige rookwolken vliegen door de permeabele boog als een rok die zichzelf omslaat het licht barst uit de voegen



dan weet ik dat we insecten van waterdeeltjes zijn dat de zon sneller ondergaat als je lager ligt en mijn ongeopende gerommel als dat van een isopod scharrelt tussen de kiezels



dan lig ik op een drijvende steen in het midden van een poel de steen als slaapbank de hoes het water schuim lijkt wit op te lichten als een datacenter als een doorgeefluik voor waterstof



werd mijn buik maar miljoenen jaren geslepen door waterstromen ik wil welven gladgeschraapt een sprinkerinstallatie worden ik wil een stilettohakvormige groef worden die het water onbewust langs diens flanken laat stromen en dat er dan een kindje langskomt dat met krijt een gekromde witte bloem op mijn zonovergoten borst tekent



ik buig me verder over het water en bezaai mezelf.

de rivier valt en buitelt in gaten waar rotsen horen te zitten het water draait zichzelf open hen is hun eigen kraan maar laat ruimte...

BLUBBER &amp; the Appearance of Baby Moss I

Theaterstuk door een vallei 



Personages (in volgorde van verschijning):



Verteller Vallei



BLUBBER



Icarusblauwtje



Bruinblauwtje



Watervallen:



Waaierwaterval



Punchbowl



Cascade



Baby Moss



Mug 1 &amp; 2 &amp; 3



Mug 4 &amp; 5



Paddenstoelenensemble







Verteller Vallei openbaart zich. 







Vallei: Elke waterval is een Window-XP achtergrond en tegelijkertijd een oeroud ritueel, een huis voor algen, een eventuele beverglijbaan, een heuvel om over te stromen. Het komt in vele vormen; of het zich tot explosie of kabbeling uit, het water komt van boven en keert er na een vormvast ommetje weer terug. Het opstuivend schuim bepaalt de levensloop van vele levensvormen.                                                                                                                           5 Muggen scharrelen wat bij elkaar. Icarusblauwtje en Bruinblauwtje hebben een overdaad aan ruimte tussen hun fladderende lichamen. BLUBBER doet een poging tot zelfacceptatie. De watervallen lijken elkaar in overtreffende trap te ontmoeten. De rest van de organismen trakteren elkaar op een schouwspel. Vinden gesprekken om de tijd aan elkaar te rijgen. 







ACT 1 – Scène 1



BLUBBER doet haar intrede. Haar lichaam is van druipend mos gemaakt.&nbsp;



BLUBBER: Het zacht gesteente waaraan ik aangehaakt ben wil zich openbreken tot er krijtrotsen ontstaan, maar ik ben bang dat ik een grot word.



Stilte. Er klinkt het gekraak van loopbruggen. BLUBBER kijkt op, haar druppelen versneld.&nbsp;&nbsp;



BLUBBER: Ik hoop dat er geen monnik in me gaat wonen. Ik ben geen fan van mensenvoeten.







ACT 1 – Scène 2



Vlinderconversatie tussen Icarusblauwtje en Bruinblauwtje. Ze zitten op de lange zonnedauw (Drosera rotundifolia). Icarusblauwtje heeft drie stippen op de achtervleugel in één lijn die even ver van elkaar af liggen. Icarusblauwtje heeft een wortelvlek op de voorvleugel. Bruinblauwtje heeft geen wortelvlek. Bruinblauwtje heeft 3 stippen op de achtervleugel met een knik. De stippen staan niet even ver van elkaar.&nbsp;



Icarusblauwtje: Ik baar me grote zorgen over het gebrek aan bloemen. De enige die comfortabel genoeg zijn om op te zitten zijn deze madeliefjes bomvol bitterstoffen



Bruinblauwtje: Je zevert. We hebben misschien geen vitaminen, maar we kunnen tenminste op een madelief zitten. We moeten het gewoon doen met wat we hebben.



Icarusblauwtje: Dromen kan geen kwaad! Als het donker is en de krekels zingen, wens ik dat we vitaminen deelden onder de maan die als televisieschotel op ons neerdaalt.&nbsp;



Icarusblauwtje: Ik zag een keer een mens eentje de berg optillen.



Bruinblauwtje: Ik dacht dat er niemand op de berg woonde.



Icarusblauwtje: Misschien was het de monnik in die ene grot wel.



Bruinblauwtje: Wat moet een monnik met een televisieschotel?



Icarusblauwtje: Geen idee! Televisie kijken misschien?



Bruinblauwtje: Ja, dat snap ik ook wel. Ik dacht dat ze geen televisie mochten kijken.



Icarusblauwtje: Geen idee.



Bruinblauwtje: Wat ik in ieder geval wilde zeggen is; het is een kracht tevreden te zijn met wat we hebben. We moeten onszelf gespierd verklaren en de kronkellijn van bloemengeur volgen. Meer niet, Icarus.



Icarusblauwtje kijkt uit over de rivier.



Icarusblauwtje: Wist je dat deze rivier geen eigen bron heeft maar een verzameling van verschillende rivieren is?



Bruinblauwtje klappert met diens vleugels en reageert verder niet.



Icarusblauwtje: Ik mis Libelle. Ze scheurde onze stiltes altijd zo open.



Rivierschuim springt op over de rand van de waterkant. Bruinblauwtje kijkt bewegingsloos naar het water.



Bruinblauwtje: Libelle is een slang geworden en ze leeft zonder vleugels in het transparante water. Zelfs voor de bodem is haar lichaam te licht; ze is in eeuwige zweefvlucht met de vissen.



Stilte. Bruinblauwtje krabt aan diens franje met zwarte haren.



Icarusblauwtje: Ik begin trek te krijgen. Zullen we gaan vliegen?



Bruinblauwtje: Ja, ik heb zin in rottend suiker. Laten we gaan. 







ACT 1 – Scène 3



Vallei: De Spraakwatervallen Waaierwaterval, Punchbowl en Cascade zijn elkaars tegenpolen, maar evenaren elkaar toch in hun watergedonder. Ze kennen elkaar al honderden jaren en ontmoeten elkaar in de rivier waarin ze uitmonden.







Waaierwaterval valt als een haardos met verschillende zich vertakkende strengen over gladde rotsstenen. Punchbowl dendert met een grote hoeveelheid water uit een ogenschijnlijk klein stroompje. Cascade stroomt snel en met veel water over verschillende niveaus van rotsblokken af. 







Waaierwaterval: Het voelt zo fijn en zacht om geen kunstmatige cascade te zijn maar omgeven te worden door zacht gesteente waarin een holte zich staande houdt onder het langdurige gekletter. Alles wat artificieel is schijnt veel langer te leven of in één keer uit elkaar te vallen. Mijn holte is schaduwrijk en blijft groeien omdat ik stroom. Het is onduidelijk hoelang die wisselwerking zal blijven bestaan en dat maakt de kleine explosies tegen de heuvelkeien dragelijk.&nbsp;



Punchbowl: Hoe zou het voelen om zacht te zijn? Ik blijf maar met een rotvaart vallen in dit meer, deze emmer. Er is weinig tussenruimte of bochtbeweging. In de Vallei worden sommige soorten orchideeën en andere plantensoorten gezien als endemisch; ze sluimeren. Het lijkt me geweldig om te kunnen sluimeren, jezelf stilzwijgend te laten borrelen. Wist je dat hun wortels, voor hun, plotsklaps geplaatst zijn om de biodiversiteit te stimuleren? Ik vraag me af of ze zich thuis voelen.&nbsp;



Cascade: Je thuis voelen gebeurt door tijd. We begonnen allemaal als een klein of een groot stroompje. Ik zou wel rotsen willen etsen, door de tijd heen donderen, een grote druppel op mijn kin in een emmer laten tikken.



Punchbowl: Jouw emmer heeft daar de ruimte voor. Die van mij neemt niet eens een klein moment om zich in de bodem te verzitten.



5 Muggen waterschaatsen over Waaierwaterval heen. Ze wrijven hun nat geworden pootjes tegen elkaar aan.



Waaierwaterval: Wist je dat het meer ontstaat door de kinetische energie van het vallende water? Al die beweging mondt uit in deze trillende waterweg. Kon ik maar met een kam door het water gaan. Er zouden geen zonnespikkels meer bestaan; het meer zou rimpelloos zijn.



Cascade: Zonder rimpels zouden we niet stromen. Je kan niet wegnemen wat nodig is voor onze waterwegen.



Punchbowl kijkt naar de muggen.



Punchbowl: Weet je nog Mug 87, die mensenzonnebrand rook en verdronk in Cascade?



Waaierwaterval: Ja, ik herinner het me nog.



Cascade murmelt instemmend.



Punchbowl: Zouden ze onze stroom goed genoeg vinden als laatste rustplaats?



Stilte. Ongemakkelijk ontwijken ze elkaars blikken. Vallei verschijnt.







Vallei: De kleine, ronde cirkels in het water gevormd door gevallen bladeren lijken op kikkerogen. Het zijn de rimpels die ontstaan door dierenpootjes, zoals die van 5 Muggen. Als er een mug mist verdwijnt de buitenste cirkel zoals die bij de groeiring van een boomstam ontstaat. Met een ring minder blijven de rimpels alsnog bestaan; ze zijn vloeibaar, en worden zonder retina of bottenstelsel bijeengehouden. Ze lijken ook geen oogleden te hebben. Hun centra zijn altijd openstaande pupillen en ze kunnen niet anders dan naar de onderkant van de takken kijken.







Waaierwaterval: Als ik al het water was zou ik vleugels groeien om uit de Vallei te verdwijnen en de zee op te zoeken. Als ik zout zou zijn, zou ik warmte beter kunnen opnemen. Ik zou de bomen wel missen. Hun schaduwen lijken mijn rimpels weg te kunnen vagen.



Cascade: Wat zei ik nou? Zonder rimpels geen lichtspikkels op het meer en ze zijn deel van onze basis. Ze zijn een open mond die kraakt van de elektriciteit. Ik voel ze en het kietelt een beetje; dat vind ik prima. Het gestamp van mensenbenen daarentegen, vind ik dan weer wat minder. Ik kan me mateloos ergeren aan hun kleverige voeten in het meer waarin ik uitmondt.



Punchbowl: Als het bewolkt is zijn er nog steeds lichtspikkels die moeilijker te vangen zijn. Ik denk dat de vissen in mijn meer dat soms wel fijner vinden. Ze lijken zo stil te liggen als licht toeneemt.



Waaierwaterval: Als het bewolkt is zijn de takken meedogenloos. Iedereen verdwijnt in hun holtes, behalve in die van mij. Ik heb nog liever rimpels.



Stilte. Cascade kucht. Er schuift een grote rolwolk voorbij.



Vallei: Wie weet wat er in de koelte van het gedonder ronddwaalt?







ACT 2 &#8211; Scène 1



Spraakwatervallen Waaierwaterval en Punchbowl, zonder Cascade blijven hangen in de rivier. Hen is weggegaan omdat het gesprek te intiem werd en hen is avoidant-attached. 







Vallei: Het water verzamelt zich als een groep mensenbenen, om zich dan met lichte voetstappen door de boomstronken het water in te laten vallen. 







Waaierwaterval: Als het water stroomt verkalkt het pas weer tegen de rotswanden en de kalmte is als een mosbed dat niets opzuigt, maar het water langs diens flanken laat gaan.



Punchbowl: Ik wil me met mijn flanken door mosbochten wringen.



Waaierwaterval: Dat klinkt uitputtend. Niets voor mij.



Punchbowl: Ik wil opborrelen, spetteren tegen een eikenblad en mezelf weer geven aan de rivier.



Waaierwaterval: Je geeft jezelf al zoveel, je hoeft niet meer te doen dan je al doet. Tenzij er een genotsfactor is?



Punchbowl: Soms zou ik willen dat ik wortels had, zoals een boom. En dat ze open lagen boven de grond als de zenuwuiteinden van een tand. Misschien zou ik dan wel het bijtende van voetzolen kunnen voelen.



Waaierwaterval: Dus er is een genotsfactor, zoals ik al verwachtte. Je moet jezelf niet buiten jezelf wensen. Dat zorgt alleen maar voor teleurstelling.



Punchbowl: De glittering in ons water doet ook mee met ons schouwspel. Als ik haar aan probeer te raken voelt het alsof ik mezelf streel. Is dat niet wat waard?



Waaierwaterval: Ik weet dat ik zei dat ik een kam wil nemen en de rivier wil ontklitten, dat ik zei dat ik vleugels wil om naar de zee te vliegen, maar we weten allemaal dat dit slechts onschuldige dromen zijn. We weten allemaal wat er gebeurt als je deze dromen tot werkelijkheid wil maken. Of moet ik je herinneren aan wat er met Libelle gebeurde?



Punchbowl gooit een grote schuimbel uit haar monding.&nbsp;



Punchbowl: Het is nergens voor nodig om over Libelle te beginnen.&nbsp;



Waaierwaterval: Je weet dat ik het niet zo bedoelde. Ik wil je gewoon beschermen tegen een onaangenaam lot, Punchbowl.&nbsp;



Punchbowl: Dat weet ik ook wel. Een zachte nevel komt op. Soms voelt het alsof de manier waarop ik mijn dromen uit, niet overeenkomt met hoe jij ze uitdrukt. Dat betekent nog niet dat ik ze zal uitvoeren. Ik gooi mezelf keer op keer als een bungeejumper over mijn eigen reling. Jij glijdt. We zullen elkaar nooit vinden, maar laten we niet langer ronddraaien in deze rivier. Ik wil geen rotsblokken meer aan de randen van ons water.&nbsp;



Waaierwaterval: Ik wou dat ik armen had zodat ik je kon omhelzen.



Stilte. De zachte nevel toont een beginnende regenboog. Punchbowl laat kleine belletjes opborrelen.&nbsp;



Waaierwaterval: Hoe weet jij trouwens wat een bungeejumper is? Heb jij tegen al mijn adviezen in toch dat ene mensenkind van je puntige rotskant laten springen?&nbsp;



Punchbowl: Misschien. Misschien heb ik het wel op televisie gezien.&nbsp;



Waaierwaterval: Sinds wanneer is er een televisie in de Vallei?



Punchbowl: Sinds de monnik er een naar de grot heeft gesleept. Stilte. Hij heeft ook een schotel meegenomen. Hij kijkt heel vaak Egyptische soap opera&#8217;s. Ik vorm mezelf tot druipgrotdruppel en kijk soms een stukje mee.&nbsp;



Waaierwaterval: Om niet nog een rotsblok aan onze randen toe te voegen zal ik mezelf weerhouden hier iets over te zeggen. Stroom zacht, Punchbowl.&nbsp;



Punchbowl: Stroom zacht, Waaier.&nbsp;



Vallei: De rivier spuugt grote bellen uit aan het einde van de meren die als trappen op de heuvel liggen, het speeksel van het ecosysteem.&nbsp;



Stilte. Gefladder van de flinterdunne vleugels van een libelle.



PAUZE

Theaterstuk door een vallei Personages (in volgorde van verschijning): Verteller Vallei BLUBBER Icarusblauwtje Bruinblauwtje Watervallen: Waaierwaterval Punchbowl Cascade Baby Moss Mug 1 &amp; 2 &amp;...

BLUBBER & the Appearance of Baby Moss I

De staalcontainer als kraamkamer / de geboorte van een wereld - Vervolg

Deel 2 



Ze waggelde rustig tussen de hoopjes vastgekleefde spinnenwebben van de trilspinnen, op zoek naar een verdwaald pissenbedpootje waar ze haar honger mee zou kunnen stillen. Plots voelde ze de mist tochttrekkend haar vleugelloze lichaam intreden. In vervreemdende, doch slome paniek begon ze met haar voorhoofd te graven. Haar achterste gedeelte stak een klein beetje uit de grond en het begon zachtjes te sissen. Plots voelde ze een snelle duw, waardoor ze in luttele seconden een paar meter dieper in de grond verdween. Met haar grote voelsprieten wist (de) glimworm dat ze tegen de plastic wand van het mycelium was geland. Met alle macht probeerde ze haar gekrulde lichaam omhoog te tillen, al haar energie in te zetten om van het harde omhulsel af te komen. Ze wrong en ze kronkelde tot ze bijna opbolde. Geleidelijk begonnen de kristalletjes net onder een van haar vele cellagen een felgroen licht te reflecteren. Vermoeid hief ze haar hoofd en lichaam op; ze zag dat door droge grond, een lange straal zonlicht recht op haar lichaam straalde. Dit was in de tien Grote Misten geen enkele keer voorgekomen. Haar lichaam begon te vibreren, het voelde als thuiskomen in een ouderlijk huis, voor haar een grasrijke bosrand, herkenbaar doch onaantastbaar. De achterkant van glimworm prikte een klein gat in het plastic omhulsel van het myceliumtasje waar ze op lag toen ze voor het eerst langdurig zonlicht proefde. Glimworm voelde in haar binnenste een verlangen om in het infuus te duiken, uit te vinden waar het gevoel van veiligheid vandaan kwam. Het gat begon uit te dijen en glimworm wrong zich door de opening tot ze werd omweven door de binnenste laag mycelium. Het voelde alsof ze aan het zwemmen was in een moederbuik zonder lichaam. Een onbevangenheid overviel haar en ze liet zich meegaan met de omhoog varende stroom van mineralen. Het plastic infuus was langzaam het glimwormgat aan het dichten, toen er een grote langdradige druppel in viel. Van de schrik sloot het mycelium het gat te snel, zonder de substantie er eerst uit te duwen. Voor hen het wist had hen al een groot scala aan alarmbellen het hele netwerk ingestuurd, die al gauw werden onderschept door de substantie. Het bleek N7907 te zijn die zich vanuit de stalen containers door de bodem omlaag had laten rollen. Hij was toegespitst op het ontmoeten van de glimworm en probeerde tegelijkertijd mycelium gerust te stellen door zo ver mogelijk van de randen te blijven als mogelijk, zodat hen wat tijd had om de interactie te verwerken en nieuwe signalen naar het netwerk te sturen. Toen het mycelium minder ontsteld was, duwde hij de glimworm met kloppende bewegingen verder in hen. De glimworm begon steeds feller groen te schijnen en haar lichaam als een ouderwetse zeegolf op en omlaag te verplaatsen. Tot ze op een gegeven moment een stroperige tik op haar rug voelde. Ze draaide zich om en nam N7907 waar. Zij leken elkaar te vinden in de warme baan die als een wildwaterbaan met onvindbare tred bleef vloeien. In een draaiende en kolkende massa van isotopen, sporen, wormeieren en een werveling van groen licht, mineralen en blauwpaarse radioactiviteit ontplofte er een deel van het infuus. Recht de lucht in geschoten, dezelfde weg als de lichtstraal was gekomen vloog er een kleine ronde emulsie door de mistige lucht. Het opgebolde organisme rolde over de grond tot het tegen een stam tot stilstand kwam. De Mist bleef woekeren. Vijfenveertig dagen gingen voorbij tot het gele ei zwak begon op te lichten. Langzaam kwamen de organismen uit hun slaap en begonnen ze wederom te krioelen over en onder de post-steppe. Een horizontale scheur verscheen kriskras over het belvormig ei. Het topje van de lange, kronkelige ledemaat verscheen net uit de bovenkant van een inham. Het was een groengelige larve-arm. Al gauw volgden de andere delen van het lichaam. Een netwerk van bedrading als torso met een translucide omhulsel van uranium rees uit de scherven van het ei. Het neongele zwamgezicht hief zich op naar het blauwgrijze wolkendek. Een container donderde in de verte als een kraamkamer. Een priemende straal zonlicht verlichtte het wezen dat zich wankelend door het landschap bewoog. Alle insecten maakten ruimte voor hun wormbenen. Niri nam een diepe haal fosfor en bewoog zich naar een kakkerlak toe. Met een tedere voorzichtigheid aaide hen deze, waarna hen het diertje zachtjes op diens tong legde. Een stroom mineralen steeg naar hun gezicht; het werd oranje. 



Geschreven door de laatste nauwe korfslak op Planeet Aarde (viable planet nr. 25015)

Deel 2 Ze waggelde rustig tussen de hoopjes vastgekleefde spinnenwebben van de trilspinnen, op zoek naar een verdwaald pissenbedpootje waar ze haar honger mee zou...

De staalcontainer als kraamkamer / de geboorte van een wereld – Vervolg

De bladeren knipperen de auto’s een zee en in je buik zit een ballon / je ligt als een bloedneus onder de zon

Zelfs cellen hebben een intrinsiek gevoel van boven en onder en links en rechts was ik maar een bacterie met een doel maar ik lig huisloos in een plastic zakje dit park is te zacht alles afgesteld en aangepast niemand lijkt het moeras horen borrelen



lang en onstuimig geen kant om op te gaan



ik kan alleen maar op het gras liggen alsof het een dakpan is thuis voelen is een mosplant tussen je tenen voelen het zachte groen een kruidlaag doorkruisen en rusten tussen het takkenbos



ik doopte me in een extensie van jou, lief moeras, ik weet dat je daar onderhuids tussen het droog gezogen parkveld ligt en wacht tot wij onszelf langzaam naar je toe dromen.

Zelfs cellen hebben een intrinsiek gevoel van boven en onder en links en rechtswas ik maar een bacterie met een doel maar ik lig huisloos...

De staalcontainer als kraamkamer / de geboorte van een wereld

Deel 1



Een zacht horizontaal lichtexperiment van de zon valt op de brakke, leeggezogen grond. Elke korrel danst zachtjes mee, alsof ze een verre herinnering aan hun routine en ademen proberen terug te vinden. Er kon al zeker driehonderd jaar geen fotosynthese plaatsvinden. Neonblauw licht schijnt in vlagen door het zwart geblakerde bladerdak , terwijl N7907 zijn snelheid vertraagt. Als iets wat in de buurt komt van een middelgrote windturbine trekt hij zich door het dek van de bomen. Hun stammen zijn uitgehold en afgebroken. Knalgele, golvende waaikorstzwammen duwen zich door de rafelige houtranden heen. N7907, een mengsel van plutonium-isotopen en uranium mist in hun pad de gewelven op een haar na. In een ver verleden, ongeveer vijfhonderd jaar geleden, waren ze met elkaar verweven: de schimmel en de nucleaire radioactieve golf. Toen combineerden opstandige mensenjongeren en vrijgevochten ouderen de twee componenten met elkaar om tot buitenwereldse inzichten te komen, of een hoogtepunt. Wat toentertijd werd gezien als de nieuwe verlossing, is nu niet meer in samenspraak met elkaar. Ze leven langs elkaar heen, raken elkaar zelfs niet aan in de tussenruimte, als de kroonschuwheid van een groep steeneiken. De bodemgrond bevat geen luchtdichtheid meer en menselijke voetstappen ontbreken. Het enige wat nog groeit zijn druppelvormige, plastic organismen wiens belletjes boven de met gaten gevulde verdroogde wadden steken. Hun wortelnetwerken strekken zich zo ver als de oliepaarse zee, die met tussenpozen grote delen van de planeet in metershoge golven overspoelt.&nbsp;



Toen de laatste nucleaire AI-oorlog over boomsapwinning van kastanjebomen verloren werd door de Verenigde Emiraten van Duits-Amerika, was er niet genoeg van deze vloeistof, die nauwelijks meer iets weg had van olie, te gebruiken voor menselijke levensvoorzieningen. Wat ze over hadden, liet het dictatoriale land in grote liters in de lijzig stijgende oceaan vallen om te voorkomen dat een van hun vele toegeëigende vijanden het van hen zou overnemen. Kort hierna begonnen groepen mensen vreemde verschijnselen te vertonen. Hun huiden werden almaar gemakkelijker af te pellen, als zachtgekookte aardappelschillen. Een halo van kleine spikkeltjes kondigde het begin van hun zichtverlies aan en hun nagels kregen een lichtpaarsige tint. Wetenschappers over de hele wereld bundelden hun kennis om de oorzaak te achterhalen. Deze werd al gauw gevonden: de droogte, de hoeveelheid CO2, de snikhete temperatuur van 45 graden rondom het noordelijk halfrond en de haast onleefbare 57 graden op het zuidelijk halfrond, het aantal pesticiden en andere door oorlogswapens uitgestoten gif die de lucht in een houdgreep hielden. Een consensus werd niet bereikttot het dodental zo hoog opliep dat er nog een poging gedaan werd om bij de laatste overlevenden, die al beginselen van klachten begonnen te vertonen, digitale chips in hun hersenen aan te brengen.&nbsp;



Helaas zorgden de chips er enkel voor dat hun zicht weer hersteld werd en riepen deze geenszins het vlug verslindende virus een halt toe. Onverhoeds begonnen de vingers van de gedreven wetenschappers langzaam los te laten in de chipmachines, tijdens de operaties, en op het laatst zelfs op het gelamineerde tijdschema-papier. Een overvloed aan hoopjes vellen; alle lichamen in definitief verval en met zovelen dat de al uitgehakte en eindeloos ingeboorde bodem nauwelijks meer maden of schimmels meer behuisde. In ieder geval niet genoeg om de grote hoeveelheid te kunnen verorberen. Over de tijd verdeeld verspreidde gortige wind de huiden naar uithoeken van de randloze continenten, tot zich langzaam fragiele bergtoppen begonnen te vormen die&nbsp; ieder etmaal omver werden geblazen en opnieuw ontstonden.&nbsp;



Planeet Aarde wordt nu bewoond door plastic etende zwammen, schimmels, verdorde bomen, kakkerlakken, pissebedden, trilspinnen, glimwormen, gigantische rondogige salamanders, nauwe korfslakken en een dik, blauwgrijs wolkendek. Het zijn verwanten van vroegere aardse organismen, omdat het ontstaan van nieuwe soorten, ondanks de verstreken tijd, erg gestaag verloopt. De organismen hebben namelijk weinig interactie met elkaar. Het uitwisselen van vitale voedingsmiddelen en andere stoffen wordt gedaan via een gecompliceerd ondergronds netwerk dat honderden jaren geleden mycelium had geheten, maar nu kan worden gedefinieerd als een infuussysteem. De voedingsstoffen worden in van plastic en fosfor gemaakte, op haarzakjes lijkende tasjes opgeslagen, waarna ze door een klepjesconstructie zoals die van de halvemaankleppen in de vroegere menselijke harten, naar boven of beneden worden gepompt. De stoffen gaan enkel naar de boomstamschimmels en een heel klein deel naar de bomen zelf, net genoeg om ze in leven te houden. Hierdoor is er weinig ruimte voor communicatie, behalve van boven naar onder en andersom. Het is zo geen uitwisseling meer, maar een langzaam stromende snelwegfile waar de stroperige metaal-mineraalstoffen in stikstofwolken uit een uitlaatpijp in de vorm van een belletje kringelen. De vochtige gele wezens geven door hun uitgestrekte, aderachtige systeem fosfor aan de lucht, dat blijft hangen tot het elke 30 jaar een Grote Mist veroorzaakt. Insecten gaan dan in mistslaap en verdwijnen in kleine holletjes in de buurt van de paar overgebleven boomwortels.&nbsp;



Nucleair Afval N7907 brak in de eerste honderd jaar alle bladeren en bijbehorende takken af. Sinds tweehonderd jaar verplaatst hij zich meer in harmonie met de omgeving. De stoppeltjes van de boomstammen gaan als mierenetermondjes voor hen opzij. N7907 eet de fosfor van de schimmels, maar niet genoeg om de Mist te voorkomen en geeft schimmels er niets voor terug. De stalen containers waar hen in zat was op sommige momenten in de honderdjarige geschiedenis van de voor mensen onleefbare aarde gaan lekken in de bodemgrond, maar door de beschermende laag plastic rondom het infuus is deze altijd onaangetast gebleven. Ook tussen hen is het contact uitgebleven. Ondanks deze ogenschijnlijke eenzame voortbewegingen, zijn er organismes in wiens aard het zit om buiten zichzelf op zoek te gaan naar connectie. Een hiervan is de glimworm. Tijdens pre-MistAarde-tijd lieten zij door het enzym luciferase licht vrij en reflecteerden dit. Omdat de zon maar een deel van de 52 uur durende dagen door het blauwgrijze wolkendek schijnt en de verblijfplaats van de worm onder de grond is, produceert hij nauwelijks meer licht. Toen de tiende Grote Mist begon en alle organismen onder de grond of in de boomstammen verdwenen, was er één glimworm die de traag omhoogkruipende mistwolk niet waarnam.

Deel 1 Een zacht horizontaal lichtexperiment van de zon valt op de brakke, leeggezogen grond. Elke korrel danst zachtjes mee, alsof ze een verre herinnering...

Regeneratie // kersenpitten

wat ons maakt is niet ons bewustzijn onze elektron of atoom maar 



hoe we onszelf over het duinveld zwaaien mijn armen zonlicht lekkend mijn poriën precies 



afmetend hoeveel straling ze kunnen binnenhalen zodat ik liggend onder deze lucht die uit 



zichzelf ontstaat herword ik waan me ondeelbaar







 we kunnen golf worden of onszelf tot cirkel oprollen 



zij, mijn deeltjes, en ik kunnen alleen bestaan in de vorm die we zijn 



in de ruimte waarin we ons voortbewegen



 mijn lichaam voelt als de herinnering van een lichaam ingeklemd 



tussen mijn triljoenen cellen een overblijfsel van een gameet; een laatste overblijfsel 



van mijn ontstaan mijn worden voelt als een opengesneden kers 



waarin het sap alleen vastgehouden kan worden, 



alleen kan stromen in een keel in een watervaste huid



de vrucht druppelt niet maar veegt mijn huid deukt dieprood



 en kan alleen honger bij zichzelf herkennen als hen zichzelf 



elk etmaal opnieuw omhoog duwt







 het enige wat mij toebehoort is het weten dat ik de rafels



 van de kers met een botte schaar open knip, op een hoopje leg



 het vruchtlichaam zichzelf uitvouwt en uitvouwt en omrolt 



tot het onverteerbaar wordt 



alles zal zich altijd tot bal vormen



 ik wou dat ik alleen kon uitvoeren wat ik had ingekaderd 



de uitgerafelde randen laten zich zakken



Foucault &amp; verlegen fotonen fluisteren 



als we kijken of bekeken worden gaat er altijd iets verloren 



mijn cellen draaien zich met hun rug naar de open deur.











Naar aanleiding van volgende bronnen: 






https://www.youtube.com/watch?v=SVS3-NDUC0M Interview with idealist physicist and inventor of the microprocessor, Federico Faggin. Copyright © 2022 by Essentia Foundation. All rights reserved.




My Love Mine All Mine” from the album &#8216;The Land Is Inhospitable and So Are We&#8217; by Mitskie 
15 sep 2023. All rights reserved. 



De kersen die ik opat.

wat ons maakt is niet ons bewustzijn onze elektron of atoom maar hoe we onszelf over het duinveld zwaaien mijn armen zonlicht lekkend mijn poriën...

Steenvruchtcel in een lichaamseigen huis // Tesla Inc. wil vanaf 2025 Optimus robots voor tussen de 25.000 en 30.000 dollar gaan verkopen

AI robots kunnen alleen uitvoeren wat wij hebben ingekaderd



ze kunnen het zachte vruchtvlees en de pit



van de kers wel onderscheiden



de kleur aanwijzen, de schil verwijderen



maar ze kunnen niet voelen&nbsp;



hoe het zachte breken van de rode huid



de druppels die zich als een slok in je mond verzamelen



glinsterende deukjes maken als het plastic bakje grond ontmoet







mijn zelf buitelt zich buiten mijn lichaam en klopt op de deur&nbsp;



van de Optimus de stilzwijgende codestroom verdooft mijn neuronruimtes mijn



lichaam voelt niet groot genoeg om gedag te zeggen







robot-intelligentie overstijgt de onze ze kunnen schaken wiskundesommen in versnelling 



oplossen terwijl ze zwarte kopjes op een afdruiprek wegzetten laat zien hoe we onze zelftwijfel



in gigabytes hebben omgezet we zijn zoveel meer dan een som van onze triomfen we zijn



zoveel meer dan wat we hebben afgestemd







we maken beslissingen niet met het onderscheiden van pit van schil



maar met ons zachte breken van kersenhuid.

AI robots kunnen alleen uitvoeren wat wij hebben ingekaderd ze kunnen het zachte vruchtvlees en de pit van de kers wel onderscheiden de kleur aanwijzen,...

ALS WE PLASTIC ALS EEN VAN ONS ZAGEN MISSCHIEN ZOUDEN WE ER DAN WEL VOOR ZORGEN

In triljoenen stukjes is ons plastic in de zee vastgeklonken hen zweeft tentakelloos onder schuimend water hen verwoest vissenmagen en leeft in ons stilzwijgend kansen op gebreken vergrotend onze lichamen dragen de geschiedenis van het water in ons de eerste wormvissen in het Cambrium dragen we nog altijd in onze zoute ogen waar nu kleine polymeren in zwemmen



 bedrijven en overheden blijven onze lichamen voeren met hitte en plastic onze poriën zetten uit en we zweten nano-BPA



 dat zich plastic plastic noemt en onze door haar nazaten bewoonde lichaam,                                de zee en wij buiten al het zicht worden tot wegwerpbaar afval omgevormd



 en we proberen het zelf te verwijderen als een chirurg een haperend orgaan we ontdekken dat oesterzwammen plastic niet alleen opeten maar wij ze daarna ook nog veilig in de pan kunnen gooien we vergeten dat als we ze genetisch manipuleren om enkel plastic tot zich te nemen geven we ze de ruimte buiten menstijd te bewegen ze zuigen op wat over miljoenen jaren pas afbreekbaar wordt



 laten we manieren vinden om plastic als vriend te zien die schadelijk is die we moeten hen helpen zichzelf te minderen en ondanks al diens pogingen zichzelf niet tot klomp in zoutwater te laten drijven niet al te groot te maken zodat we onopgeslokt blijven plastic blijft ons land onze lichamen ons vergeten neefje dat zich stilhoudt en dobbert



ondertussen overal tussendoor glipt, anker legt



 hen is de wenkbrauw op het kussen van onze aarde; de zee waar hen zich doorheen snijdt door continenten, onder schoenzolen, bergwolken



 en we moeten hen minderen, opperen bedrijven en overheden die ons proberen tot afval om te vormen de afbrokkelingen van ons plastic laten verkleinen zich tot ze met miljoenen nagenoeg onzichtbaar worden terwijl hun ogen op de zon en haar cyclus gericht blijven ons met onhoudbare vaart richting onleefbaarheid duwen



 laten we onze tijd delen om alle micro-deeltjes gezamenlijk op te vegen terwijl zeewater zich weer met leven begint te voeden plastics’ oppervlakte zich verkleint, hen opgerolde randen van onze zwammen aait, hun overgebleven porties aan de vruchtlichamen voert.

In triljoenen stukjes is ons plastic in de zee vastgeklonken hen zweeft tentakelloos onder schuimend water hen verwoest vissenmagen en leeft in ons stilzwijgend kansen...

Cirkel van zaailingen 

Onze lichamen zijn een broedplaats we zijn niet onbewoond leven samen met bacteriën schimmels virussen ze zijn talrijk in en op ons lichaam met 100 duizend miljard ze maken een bewegingsveld waarin we beschermd kunnen groeien ze zijn onze eerste ouders en laatste kinderen we zijn onze eigen kleine cyclus we eten fruit met brood en ze dansen tussen onze poriën wat we eten hoort leven in zich te dragen net als het huis ons zelf geknutselde ecosysteem zich draadloos verweeft met onze katten partners onze huid is een fort wat zich onophoudelijk laat aandrijven door welke kamer welke ruimte we ons begeven



er is hier nog maar 15 procent van onze biodiversiteit over stadsplanning eet de bloemkoppen op en mijn archaea en haar mede-organismen beginnen met elkaar te concurreren mijn huid wordt een slagveld maar



als ik fiets met een in plastic omhuld handje zaden laat ik ze de aarde in tuimelen de microben knikken naar de grondwortels kijken ze met bemoedigende blikken aan de krioelende organismen die zich laven aan onze zachte gezichten naar de lege hemel zeggen hun groene vrienden gedag



kleine organismes in zavelgrond dringen door tot die van onze lichaamseigen huizen en zaadjes bodemorganismen onze interne organen breken onze gevoelens in een gearmd ritme af.

Onze lichamen zijn een broedplaats we zijn nietonbewoond leven samen met bacteriën schimmels virussenze zijn talrijk in en op ons lichaam met 100 duizend miljardze...

Drijvende organel

een otter in kustwater drijft met zachte buikpels over de zee                                             onder diens oksel een zakje waar hen alle verzamelde stenen verstopt                                om tegen schelpdieren aan te tikken snorharen meevarend als                                            een opblaasbare band aan een sleepboot watervleugels waar bubbels                        tegenaan blazen ineengevlochten handen rustend op de waterspiegel                                   hun wangen masserend hun kroost in kelp omwikkeld



hun vacht omsloten door een wier waarin hen zichzelf heeft gekruld ze ontwaken en     ze laten kelpbossen koolstofdioxide opeten zee-egels knagend snacken ze zichzelf en ons uit hitte halen zelfs als ze slechts 1 procent bruinwierafval in diepzee  laten glippen worden 100.000 autogassen schadeloos gesteld



en blijft het kringproces tollen als een otter als een zweepstaartje van een bacterie die met de klok mee riemloos om de waterwegen heen zwenkt en het wiel van de bacterie wentelen grensloos in elkaar over veranderen in een bundel die het eencellig wezen naar voren stuwt ze gaan naar waar de temperatuur ze brengt en ze zuigen koolstof af ze prikkelen van de elektronen als een onderwaterschroef op een gondel onder een reddingsboot als een kermisgravitron aangedreven door een mensenhand en



het wier wordt ontkoppeld



een bundeltje otterhaar knettert in weerkaatsende golven als ze een waterdichte camera ontdekken en ze hun poten ophouden alsof er een wapen- ze waren tot voor kort bedreigd; 



maar hun zwemvliezen hebben hun weg naar ons teruggevonden                                                                                                                                 



als we onszelf draaien zien we waar                            de temperatuur ons heen brengt we hoeven onszelf alleen maar te geven                                aan de grond en het water die haar dorst lest                                                                             en onze met kunststof, olie ongedragen kleding                                                       volgegooide zee ze peddelt zichzelf in schamele balans maar we kunnen                                           onszelf niet veroorloven water    te adopteren



we kunnen onszelf niet veroorloven het slechts bij dromen te laten                                      we zullen naar elkaar moeten reiken en onszelf naar een wereld draaien waar wezens zich zonder loswekingsangst of leidende bedreiging over koele oceaanadem laten voortdrijven                                                                                                                            



laten we ons eindelijk echt over ons ronde familielid ontfermen haar aaien en schoonschrobben maar vooral haar net zo om ons heen wikkelen als een wier om een otterlichaam.&nbsp;

een otter in kustwater drijft met zachte buikpels over de zee                            ...

Deze tijdlijn is een hoepel waar ik in spring als ik het koud heb

boven ijle aardatmosfeer gonzen



ozonlaag wandbedekking



vibrerende kriebellijn



met scheurtjes waar koolstof



naar de kosmos lekt over een&nbsp;



spoorlijn waar uit een laagje olie 



schimmelhoedjes groeien



de zwerk onder de raamrand&nbsp;



ligt uitgepeld in de rioolblauwe lucht&nbsp;



en wind schuurt tegen een sponning mijn huid



is zandpapier voor de wind



ze blijft week in mijn armen liggen







springen is alleen maar gooien



met een bottenstelsel



wat overblijft een



3D geanimeerd model en de artificiële smaak



van een uitgestorven bananensoort



verdeeld over witgeverfde schaduwen



rondom het bedframe ligt mijn nek



rondom het zachte ijzer



en likt de zonnekorrels van de raamkozijnen



er lekt melk uit de kraan







en het enige wat overblijft een



bos namaaktulpen, verkalkt kraantje,



doucheputje dichtgelijmd



afbrokkeling vestigt zich



opnieuw en opnieuw in het beton



en de leemgrond die in eigen&nbsp;



rijrichtingen de snelweg



in grove vakjes verdeeld 







en ik loop over asfalt de plat-



geperste kiezelstrook



naar de bermgrenzen in de nerven&nbsp;



van mijn kaplaarzen schrijf ik mezelf



tussen de modder in de hoop



koploze langpootlarven ervan te weerhouden



 &#8211; terwijl ze opgekruld onder het gazon rusten &#8211;



vaatbundels van onberegend lentegras doorbijten en zo 



lege lichamen de aarde inblazen







deze versnippering van lichamen is het begin van



een lange ontbinding; kleine dood voorspelt



een boszoom naar bebouwing die in



wegdekken snijdt met witgeverfde



autobedden ze bootsen liggend



rechtlijnig onkruid na en mijn handen



diepen disteltoppen uit de scheuren



de ouderdomsverschijnselen als gekloofde huid



ze kronkelen als ijzeren wenteltrap



uit het asfaltplafond zonder weerstand gutst



Bitumenolie tussen grijze kloven



die mondhoeken opentrekkend



het bedwingbare uitspreekt



van een zuchtende halfklinker







mijn vingers druipen van de plak van



vaal geworden parkeerplekverf die ademt tegen



de bosrand en grijze oevers laten geen 



zuurstofverbindingen toe mijn patella ligt in tweeën



verdeeld tussen de gesnoeide en gekapte kant en hoe ver ik ook 



met mijn benen naar brede luchtstromen probeer te reiken



mijn inkt doet de wormen pijn.


<div class="wp-block-image is-style-rounded">
<figure class="aligncenter size-large is-resized"><img loading="lazy" decoding="async" width="1152" height="2048" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/05/image0-21-edited.jpeg?resize=1152%2C2048&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-6025" style="width:705px;height:auto" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/05/image0-21-edited.jpeg?w=1152&amp;ssl=1 1152w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/05/image0-21-edited.jpeg?resize=169%2C300&amp;ssl=1 169w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/05/image0-21-edited.jpeg?resize=576%2C1024&amp;ssl=1 576w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/05/image0-21-edited.jpeg?resize=768%2C1365&amp;ssl=1 768w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2024/05/image0-21-edited.jpeg?resize=864%2C1536&amp;ssl=1 864w" sizes="(max-width: 1000px) 100vw, 1000px" data-recalc-dims="1" /></figure></div>


Illustratie: Carmen Brouwer

boven ijle aardatmosfeer gonzen ozonlaag wandbedekking vibrerende kriebellijn met scheurtjes waar koolstof naar de kosmos lekt over een&nbsp; spoorlijn waar uit een laagje olie  schimmelhoedjes...

Voor de Bevrijding van Palestina 

Nisrine Mbarki zei&nbsp;



“op dit moment vindt er een genocide plaats



ik schrijf omdat ik getuige ben van deze gebeurtenis



ik schrijf om te overleven”







ik zeg



we laten ons niet langer beduimelen&nbsp;



door de nagalm van deze instituten in de vorm



van bouwwerken met scheurdiepe afbrokkelingen



we voelden knetterende zuilen die ons als wenteltrappen



van gifsumak omsluiten om ons heen krullen&nbsp;



onze handen laten zinderen en we krabben



ons door de spijlen: die controle de totale destructie



van de bel van haat die schietgaten en tapijten&nbsp;



van mensen maakt 







onze harten zijn bevlekt en ons razen&nbsp;



lijkt door halvemaanvormige kleppen te donderen en&nbsp;



de bommen drone-aanvallen kogels&nbsp;



blijven regenen in Gaza ik geloof in een cirkel



die altijd terugveert de tentenkampen&nbsp;



van studenten kleine bibliotheken danslessen&nbsp;



medische units hun voeten wortel-



trekkend in betongrond we blijven



groeien zoveel mensenhanden die



rotspennen in grasvelden schuiven







het scanderen wat zich pleinvullend



echoot we laten de vlaggen en



onze leuzen van karton afgolven&nbsp;



en rijzen hoeveel TW1000 druppels



bij protesten brandende hoornvliezen&nbsp;



achterlaten hoeveel rubberstokken&nbsp;



onze gezichten opensplijten&nbsp;



hoeveel bulldozers we klauwen deze bel kapot



met onze uitgeklapte paraplu’s de barricades&nbsp;



stromen van plein naar plein hoe een plastic een houten  



wandbespanning voor een groep politie-&nbsp;



agenten vormen deze systemen zijn&nbsp;



wrikbaar 







en we sturen een schokgolf door continenten



die naschudt en we boycotten en benen



door steden in rijen trekken met ellebogen&nbsp;



in elkaar gehaakt maken onszelf en elkaar wind-



en waterdicht en we blijven maar groeien tot we&nbsp;



boven de huisdaken 







en de zon had ons kunnen schilderen



de herhalende nagalm van een koor



en de straten bollen op tot scheefgegroeide



huizen kennismaken met waterwegen een



doorwaadbare zee van kloppende borsten







onze harten zijn bevlekt en met razende tril



lijkt het door halvemaanvormige kleppen te donderen en&nbsp;



de bommen tanks witte fosfor-gassen drone-aanvallen kogels&nbsp;



blijven regenen in Gaza ik geloof in een cirkel



die altijd terugveert ik geloof in een cirkel die altijd meedeint&nbsp;



ik geloof in een cirkel die altijd blijft terugveren ik geloof in het loswrikken



van spijkers van onverschillige bloedcellen&nbsp;



die zich hebben vastgenageld in onze aortalanen



ik geloof in onze schone onbeduimelde vingers druipend van het zeepzop



van de geknapte bel ik geloof in onze getuigenis aan de zon&nbsp;



ik geloof in een koor een doorwaadbare zee van borstkassen naar de zon&nbsp;



ik geloof in een koor een doorwaadbare zee van borstkassen naar de zon.&nbsp;

Nisrine Mbarki zei&nbsp; “op dit moment vindt er een genocide plaats ik schrijf omdat ik getuige ben van deze gebeurtenis ik schrijf om te overleven”...

Als ik van cel naar insect vervorm voel ik:



een kandelaar is een boom in wolfskleding&nbsp;



en de was drupt als kroost van een zonnecel







was alles maar koraalkleurig&nbsp;



of is het futiel om te vragen



hoe ik kan worden klaargestoomd&nbsp;



om mijn huisplant te vragen



of mijn geheimen strafbaar worden verklaard



als ik hun bladeren enkel bemest en het venster



van mijn stille aorta open laat staan er zijn geen



geheimen in een hard halsschild en ik wil zo wijd&nbsp;



worden dat ik verbrijzel; ik buk en bol



tot ik rugloos als een bowlingbal



volgegeten met hormonen,&nbsp;



mijn pezen dikvloeibaar,



mijn exoskelet afweer







dan, mijn moeder kijkt me aan als een sprei op een veldbed&nbsp;



en ik was een wangblad dat zich warmde aan het ijsblokje&nbsp;



dat er vanaf glijdt en haar ogen lijken niet langer het begin



van verdorde aarde de belofte van een pre-zaadje ik hoopte



dat ze me bij de haren zou pakken maar ze draaide



alleen maar mee met de zon omdat de leeggeroofde maan



haar koud liet we bleven van dorstig naar tevreden gaan&nbsp;



tot het ronde lichaam stilstond alsof ze op iemand wachtte 







ik opende mijn kaken en nodigde maan in me



uit rondom mijn mond sidderde een smoorpansteel&nbsp;



ons keukenkastje liet zeeschuim als olie stromen doorlaatbare



gaten werden van bakvet dik lieten het zout sissen&nbsp;



mist is de stoommachine die ik tussen mijn tandvlees sticht&nbsp;



we kookten booreilanden zandheuvels walviskarkassen&nbsp;



petflesjes en onderwaterstofwolken







de glimmende lijfwacht werd knapperig als een rups&nbsp;



en viel tussen onze opengesperde tanden&nbsp;



tot we onherkenbare satellieten werden&nbsp;



zonder verteringsstelsel skelet geheimen



het water onze romp







de maan is een insect is een schimmel in de kleding van een insect



verbrokkelde wolken landden op de golven&nbsp;



mycelium trekt zenuwuiteinden mee over het schuim



en mijn wimpers zwemmen laagloos mee







onze



wagenwijde



(opengeslagen)



nagloei.

Als ik van cel naar insect vervorm voel ik: een kandelaar is een boom in wolfskleding&nbsp; en de was drupt als kroost van een zonnecel...

mijn wezen heeft een update ondergaan



dit bed is een operatietheater; kijk en zie&nbsp;



mijn bloedbaanranden op de CGI-video gespreid liggen



als een pre-knop zonder schakelaar



mycelium in een plantenpot&nbsp;



alles staat altijd alleen



maar aan en opengevouwen&nbsp;



mijn aders die als geknipte paprika’s&nbsp;



het rode water laten stromen, dik en stroperig als PFAS



een erytrocyt gevuld met zuurstof en twijfel



over of wat permeabel stroomt een pan



of eyeliner is







en mijn lichaam is een ballonfiguur



een nylonlap maar dan dikker en de windstoot tijgt&nbsp;



aan de huid eromheen, opent die met een kartelschaar



een poging tot vacuüm met opbollende randjes



mijn romp strekt zich uit tot het raam een spiegel wordt;&nbsp;



de zon hakt hout, ik kneed mezelf; vonkenvanger

mijn wezen heeft een update ondergaan dit bed is een operatietheater; kijk en zie&nbsp; mijn bloedbaanranden op de CGI-video gespreid liggen als een pre-knop zonder...

Mijn moeder heupwiegde op de gospel waar mijn opa opera op zong: Mahalia 



Jackson en we zongen alleen als er ruimte was voor overgave, als we stampend



elkaar verrot scheldend in het verdorde gaslicht 



onder de oranje fleecedeken sliepen en onze ogen op de plafondlamp rustten



een halo van de bovenkant van een discobal verlichtte de kamer als een klooster&nbsp;



en ik herinner me alleen nog haar wimpers



hoeveel soorten erop geplakt als pastalagen haar ogen de ovenschaal&nbsp;



het verschil onverenigbaar tussen stofwolkjes



als ze knipperde



of door vermoeidheid aangestuurde manie&nbsp;







alleen de laatste troposfeer was nog zichtbaar en een achtergelaten haartje



op haar rode kieuwlamellen een zwenkend bootje.



en de kamer kolkte als een middelgrote gravitron



een kom waarin we ronddoolden als zalmen in RAS



ideale temperatuur, recyclebaar water&nbsp;



onze huismuren omhuld met caroteen



lieten onze wangen samentrekken in de vlucht



van het hoofdlicht verwisselen kleur in



voor beweging om omtrek te verbreden



rekken onze lichamen zich uit tot viskooi







we verlangden naar onze Sargossazee; een vochtige opslagruimte&nbsp;







maar onze god was een dwaalvos, het vlekloze bord&nbsp;



en de deuren voelden magisch&nbsp;



omdat ze altijd open leken te staan&nbsp;



een tochtvlucht liet de wegstuivende



auto rillen en de door luchtlagen gevoerde geur



van mijn moeders haar, stug en zoutig&nbsp;



ontbrak&nbsp;







ik verlangde ernaar land-based



kustlijnen te kweken waar ik kon uitgroeien



van 100.000 tot wel 250.000 ton







maar mijn bovenste hoofd bleef een glazen vaashouder&nbsp;



en als ik een deksel had



zou ik hem dichtlijmen met bijenwas&nbsp;



dat traag tot stilstand komt op de cementvloer



en me bedekt tot ik een postzegel word.

Mijn moeder heupwiegde op de gospel waar mijn opa opera op zong: Mahalia Jackson en we zongen alleen als er ruimte was voor overgave, als...

We willen allemaal wel eens een haring zijn

een enigma levensdelen onopgeslagen onvindbaar



kort verschijnen als een boomtopspikkel op een tracker en weer



volladen door-



zwemmen.







In Noord-Denemarken is er een livestream van Mortens achtertuin



hij geeft snacks aan de dieren die het beekje passeren



vossen dassen marters komen voor het wisselend



geworpen voer dat afwachtend



in de rondingen van het stuwlandschap ligt 







een groep buurtbewoners herkent hun passen heeft hen namen geschonken



en Janette schrijft op 20 april om 19:34:&nbsp;



Sorry, I read the chat and think it was Twister, not Babyface.&nbsp;



ze houden online bij wat niet valt op te slaan



hun reacties verdwijnen elke twaalf uur van Youtube maar worden&nbsp;



bijgehouden in een klein Excelbestand:&nbsp;



Fox, still finds some snacks during brief visit; Deer enters



Hare, having a little hop around; Badgers, grooming in the rain



wat relevant is ligt aan wat meetbaar is&nbsp;



voedsel voetstappen vachtdikte



en niet&nbsp;



de manier waarop de dassen hun kopjes opwerpen zoekend naar patrijsvogels en een vos om 



mee te stoeien of hoe eekhoorns aan elkaar snuffelen met opengesperde kaakbotjes tanden 



zuiver gelikt buik gevuld met kroost of kattenvoer met wit oplichtende UV-ogen 



hoe het water opspringt tegen hun pootharen en het dringt in een straalvin van 



haringhuid hoe Babyface het kopje onder een tak schuift&nbsp;



als een OV-chipkaart in een dun laagje polshuid hoe



vuurvliegjes het beeld doorkruisen hun lichamen als stuntvliegers&nbsp;



in de wind krassen hoe ze de wildcamera op een haar na omzeilen hoe



gekromde takbruggen omvouwen worden door marterlichamen.







Ik kijk naar het beekje voel mijn cochlea het geluid van klotsend water 



opzuigen hoe de witte mot diens siddering over de gladde stenen tilt



even zijn we allebei kleine geliefdes van hetzelfde beekje;



of ik participant of voyeur ben



het maaisel over de molshopen&nbsp;



die zich in de bedding van het water



hebben geritst en het klikken van de regen&nbsp;



op het dak van de camera blijft



vergelijkbaar; verenigbaar.

een enigma levensdelen onopgeslagen onvindbaar kort verschijnen als een boomtopspikkel op een tracker en weer volladen door- zwemmen. In Noord-Denemarken is er een livestream van...

Octopoda

Mijn lichaam is week en lang



de ruimte tussen de bodem&nbsp;



en mijn tentakel



zo klein als een gloeikousje&nbsp;



het omstrengelt mij



mijn drie harten kloppen blauw&nbsp;



langzaam vormt&nbsp;



in mijn slijmhuid rodopsine om tot koraal



het verschil tussen verwelkomen en worden;&nbsp;



verwaarloosbaar&nbsp;







een nachtrimpel golft&nbsp;



op de zeespiegel die me



met een zachte stuw onder het wateroppervlak&nbsp;



duwt



het behuizen van elke zee behalve



de visloze zeekooi



mijn kraakbeen verhardt als ik



bellen inzuig en mezelf iedere keer weer



bevrijd



met grote schelpen van schaaldieren



in mijn vangarm voor een&nbsp;rond



omlijnd beschermingsfort of



een gebrek aan blikkerende vlammen



op de met mangaanknollen bedekte oceaanvloer&nbsp;







van een voorouderslak tot zijdezachte&nbsp;



op zeeschildpadden rijdende&nbsp;



door rotsen zwierende wezens



dromen we door ons water&nbsp;



naar elkaar toe



tot onze eitjes los&nbsp;



als lichtstipjes&nbsp;



door het zoutwater zweven







en de maan is onze zuignap



met haar duimen in mijn flanken



trekt ze zich naar mijn tentakelneuronen toe&nbsp;



in een flits: interne verweving



en we zeggen gedag.

Mijn lichaam is week en lang de ruimte tussen de bodem&nbsp; en mijn tentakel zo klein als een gloeikousje&nbsp; het omstrengelt mij mijn drie harten...

Logo	Vincent Hammingh
Kernteam	Iduna Paalman, Thijs Joores, Erwin Hurenkamp, Oumaima Belkhdar
Website	Laurens Besselsen

Lena Claessen
Aaron Pierens
Isa van Rooy