Hoe het water steen lichter maakt / water eet fotonen / zonlicht schraapt het laatste restje kleur uit de kom 

de rivier valt en buitelt in gaten waar rotsen horen te zitten het water draait zichzelf open hen is hun eigen kraan maar laat ruimte voor de randjes die zich in spiralen etsen en voorzichtig vragend in de waterplanten priemen

kon ik dit beeld uitrekken het beeld een eindeloze Instagram-reel
de duizenden laagjes ontploffen rollen als brown noise in mijn oren ze golven als een Panasonic televisie het gezoem tintelt op mijn huid als een zelfgekozen naam
mijn lichaam ligt bezaaid met druppels en ik hang mijn botten te drogen onder het volle Uv-licht dat in regenbogen rondom het water springt de vochtige rookwolken vliegen
door de permeabele boog als een rok die zichzelf omslaat het licht barst uit de voegen

dan weet ik dat we insecten van waterdeeltjes zijn
dat de zon sneller ondergaat als je lager ligt
en mijn ongeopende gerommel als dat van een isopod
scharrelt tussen de kiezels

dan lig ik op een drijvende steen in het midden van een poel
de steen als slaapbank de hoes het water
schuim lijkt wit op te lichten als een datacenter als een doorgeefluik voor waterstof

werd mijn buik maar miljoenen jaren geslepen door waterstromen ik wil welven gladgeschraapt een sprinkerinstallatie worden
ik wil een stilettohakvormige groef worden die het water onbewust langs diens flanken laat stromen en dat er dan een kindje langskomt dat met krijt een gekromde witte bloem
op mijn zonovergoten borst tekent

ik buig me verder over het water en bezaai mezelf.