ALS WE PLASTIC ALS EEN VAN ONS ZAGEN MISSCHIEN ZOUDEN WE ER DAN WEL VOOR ZORGEN
Isa van Rooy
In triljoenen stukjes is ons plastic in de zee vastgeklonken hen zweeft tentakelloos onder schuimend water hen verwoest vissenmagen en leeft in ons stilzwijgend kansen op gebreken vergrotend onze lichamen dragen de geschiedenis van het water in ons de eerste wormvissen in het Cambrium dragen we nog altijd in onze zoute ogen waar nu kleine polymeren in zwemmen
bedrijven en overheden blijven onze lichamen voeren met hitte en plastic onze poriën zetten uit en we zweten nano-BPA
dat zich plastic plastic noemt en onze door haar nazaten bewoonde lichaam, de zee en wij buiten al het zicht worden tot wegwerpbaar afval omgevormd
en we proberen het zelf te verwijderen als een chirurg een haperend orgaan we ontdekken dat oesterzwammen plastic niet alleen opeten maar wij ze daarna ook nog veilig in de pan kunnen gooien we vergeten dat als we ze genetisch manipuleren om enkel plastic tot zich te nemen geven we ze de ruimte buiten menstijd te bewegen ze zuigen op wat over miljoenen jaren pas afbreekbaar wordt
laten we manieren vinden om plastic als vriend te zien die schadelijk is die we moeten hen helpen zichzelf te minderen en ondanks al diens pogingen zichzelf niet tot klomp in zoutwater te laten drijven niet al te groot te maken zodat we onopgeslokt blijven plastic blijft ons land onze lichamen ons vergeten neefje dat zich stilhoudt en dobbert
ondertussen overal tussendoor glipt, anker legt
hen is de wenkbrauw op het kussen van onze aarde; de zee waar hen zich doorheen snijdt door continenten, onder schoenzolen, bergwolken
en we moeten hen minderen, opperen bedrijven en overheden die ons proberen tot afval om te vormen de afbrokkelingen van ons plastic laten verkleinen zich tot ze met miljoenen nagenoeg onzichtbaar worden terwijl hun ogen op de zon en haar cyclus gericht blijven
ons met onhoudbare vaart richting onleefbaarheid duwen
laten we onze tijd delen om alle micro-deeltjes gezamenlijk op te vegen terwijl zeewater zich weer met leven begint te voeden
plastics’ oppervlakte zich verkleint, hen opgerolde randen van onze zwammen aait, hun overgebleven porties aan de vruchtlichamen voert.