Benzokarim: Zie ik er spoken word uit?

BENZOKARIM: HIERMEE EER IK MIJN MOEDER, EER IK MIJN VADER EN OOK MEZELF

BENZOKARIM: WAT IS MOOIER DAN WERKEN AAN TAAL TOTDAT DIE PAST BIJ WIE JE BENT?

BENZOKARIM: ÉÉN VAN DE MEEST MAGISCHE MOMENTEN IN MIJN LEVEN

BENZOKARIM: MET EN NIET OVER MIJN PA

Vijf gesprekken met Benzokarim rondom het verschijnen van zijn debuutbundel

Karim Ellouta is een bekend gezicht binnen de spoken-wordscene onder de naam Benzokarim. Rondom de publicatie van zijn debuutbundel <a href="https://libris.nl/boek?authortitle=benzokarim/el-ghorba--9789082412260#" target="_blank" rel="noreferrer noopener">El Ghorba</a> stel ik hem graag hier op Vuurland voor in een handvol afleveringen, waarin we steeds een ander aspect van zijn makerschap bespreken. Vandaag: lagen van een verhaal.



El Ghorba is nu een kleine maand beschikbaar in de boekenhandels. Er zijn nu waarschijnlijk mensen die het bijna uitgelezen hebben. Wat dan opvalt is de opbouw van het boek.



Karim heeft het vaak over wat hij belangrijk vindt in de manier van het vertellen van een verhaal. Welke verschillende media daarbij komen kijken. In zijn dichtbundel vind je naast zijn eigen werk ook teksten die geschreven zijn door zijn vader en illustraties gemaakt door Funs Jansen, ook wel bekend als Funzig. Tijdens zijn bundelpresentatie liet hij ons ook een documentaire zien, die hij heeft gemaakt en die qua thematiek verweven is met zijn bundel. Over deze verschillende lagen stel ik hem vragen.







Je hebt er voor gekozen om een documentaire te vertonen tijdens de bundel presentatie. Waarom?



De bundel is af, dus de documentaire is niet per se een toevoeging op de bundel. Maar het is wel een toevoeging op mijn makerschap, en het verhaal daarvan. Ik hou van verschillende media gebruiken om een verhaal te vertellen. En de documentaire staat apart van de bundel maar raakt toch dezelfde dingen aan. De documentaire is een onderzoek over je thuisvoelen op en tijdens een reis. Ik schrijf veel over op reis zijn. De documentaire voegt daaraan iets toe. Mijn vader schrijft mee in de bundel. Mijn vader is ook de rode draad in de documentaire. Ik vind het belangrijk om in meerdere lagen het verhaal te vertellen.



En als maker ga ik aan van het medium video. Ik vind dat een hele mooie toevoeging. Het is ook mijn intentie om hem nog vaker te vertonen, en of online te plaatsen.&nbsp;



Je vader is de rode draad in zowel je bundel als in de documentaire.



Ja, je leest over de ervaring van mijn vader. En je krijgt dus een beeld van hoe hij eruit ziet, hoe hij denkt, hoe hij praat. Wat zijn obstakels zijn, wat hij spannend vindt.&nbsp;



En waarom is dat belangrijk voor jou?



Als je ervoor kiest om met een ouder met een migratieachtergrond een samenwerking aan te gaan, vind ik niet dat je alleen maar over iemand moet praten, maar juist met die persoon. Dat zie je vaak: dat het over personen van de eerste generatie met een migratieachtergrond gaat en over hoe moeilijk ze het hebben, maar niet door of met hun &#8211;&nbsp; gelukkig is daar nu een verschuiving in. Het is heel belangrijk om die verhalen te documenteren. Zij verdienen het om de hoofdrol te spelen in hun eigen levensverhaal. We hebben het vaak over representatie. Ik denk dat representatie juist begint bij hen die de stap maakten naar een ander land en cultuur.&nbsp;



Wat vindt je vader hiervan?



Ik denk dat mijn vader heel erg blij, gelukkig en geëmotioneerd was op het moment van de bundelpresentatie. Hij vertelde me zelfs dat hij heel trots was. Dat die trots komt door iets dat ik heb gemaakt, en niet iets dat ik heb bereikt. Niet een diploma, of rijbewijs, maar het is iets wat ik zelf heb gemaakt en wat over hem gaat betekent veel voor mij. Ik denk dat hij zich gezien en gewaardeerd voelt. Tijdens de presentatie dacht hij dus dat ik alleen een applaus kreeg. Maar hij kreeg ook applaus.



Hij kreeg echt onwijs veel applaus.



Gelukkig is daar een video van. Ik liet het hem zien. Dit is voor jou. Specifiek voor wie jij bent. Voor ons. Ik denk dat dat hem ook heeft geraakt.



Ieder hoofdstuk in de bundel begint met een stukje dat geschreven is door je Pa. Hoe is die structuur ontstaan?&nbsp;



In de eerste instantie is het onstaan uit het gevoel dat ik met en niet over mijn Pa wil schrijven. Ik heb heel lang nagedacht en getwijfeld hoe. Eerst dacht ik erover om het in een verhaalvorm te gieten. Uiteindelijk heb ik besloten dat ik hem direct wilde horen. Toen was het niet meer dan logisch dat mijn vader ieder hoofdstuk begon met een inleiding vanuit zijn perspectief en zijn verhaal. Mijn gedichten zijn niet alleen een antwoord daarop, het is een andere kijk. Dat is heel bijzonder gegaan. De meeste gedichten heb ik geschreven voordat mijn vader zijn teksten opstuurde. Maar mijn gedichten en zijn verhaal hadden van zichzelf al zo’n sterke relatie met elkaar, omdat zijn verhaal en wie hij is en wie ik ben inherent met elkaar verbonden zijn.



De illustraties in je werk zijn eigenlijk ook een laag in de bundel. Hoe is die samenhang ontstaan?



Alles rondom de illustraties begon met de kaft. Ik heb met Funs Janssen gezeten en we hadden een creatieve connectie. Ik heb daar de tijd voor genomen. Ik ben eerst met hem wat thee gaan drinken, en we hadden het over artistieke keuzes en van alles. Dat is niet bij een keer gebleven. We hebben een paar keer bij elkaar gezeten om te praten over het werk, totdat ik op een gegeven moment het werk naar hem opstuurde &#8211; wat echt fucking spannend is. Hij was de eerste die het ging lezen. Daarvanuit heeft hij de illustraties voor de bundel gemaakt. Het voelde voor mij goed om in de bundel ieder hoofdstuk te beginnen met mijn pa en dan te eindigen met een illustratie. Hierdoor heb je drie verschillende perspectieven in ieder hoofdstuk.&nbsp;



Je gaat waarschijnlijk nu vaker met je werk op pad. Mensen kunnen je werk nu ook lezen. Wat is voor jou belangrijk bij dit soort momenten van ontmoeting in verband met je werk?&nbsp;



Voor mezelf: dat ik niet vergeet waar ik het voor heb gedaan en hoe het is geworden. En dat ik daar trots op mag zijn, ook al zeggen mijn gevoel en twijfels iets anders. Ik mag trots zijn op dit werk. Ik moet mezelf eraan blijven herinneren dat ik dat wel mag zijn over dit werk.&nbsp;







*







Zwemdiploma



gedicht uit El Ghorba







Kon ik de wereld redden,



had ik dat gedaan.







Maar ik ben slechts een kind van corruptie.



Een kleinkind van de oorlog.



Geboren op een vliegveld.







Er is een reden dat we voorkomen



in de Atlantische Oceaan.



De Middellandse, Rode en Zwarte Zee.







Vertrokken naar het Suezkanaal,



het Étang de Thau.







Dronken van de Nijl,



de Maas en de Rijn.







Ellouta.







Wat betekent het hier zijn.



Het plotseling weg.











<figure class="wp-block-image size-large is-style-default"><a href="https://www.instagram.com/reel/Cj96FbdIs69/?igshid=YmMyMTA2M2Y%3D" target="_blank" rel="noreferrer noopener"><img data-recalc-dims="1" loading="lazy" decoding="async" width="576" height="1024" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/11/10000000_868143061095424_8143584528359370879_n-2.gif?resize=576%2C1024&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-3626" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/11/10000000_868143061095424_8143584528359370879_n-2.gif?resize=576%2C1024&amp;ssl=1 576w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/11/10000000_868143061095424_8143584528359370879_n-2.gif?resize=169%2C300&amp;ssl=1 169w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/11/10000000_868143061095424_8143584528359370879_n-2.gif?resize=768%2C1365&amp;ssl=1 768w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/11/10000000_868143061095424_8143584528359370879_n-2.gif?resize=864%2C1536&amp;ssl=1 864w" sizes="auto, (max-width: 576px) 100vw, 576px" /></a><figcaption class="wp-element-caption"><a href="https://www.instagram.com/reel/Cj96FbdIs69/?igshid=YmMyMTA2M2Y%3D" target="_blank" rel="noreferrer noopener">Bekijk het maak proces van de kaft van El Ghorba door Funzig</a></figcaption></figure>










<div class="wp-block-image">
<figure class="aligncenter size-full is-resized"><a href="https://libris.nl/boek?authortitle=benzokarim/el-ghorba--9789082412260#" target="_blank" rel="noreferrer noopener"><img data-recalc-dims="1" loading="lazy" decoding="async" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/11/image-3.png?resize=246%2C398&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-3637" width="246" height="398" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/11/image-3.png?w=556&amp;ssl=1 556w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/11/image-3.png?resize=186%2C300&amp;ssl=1 186w" sizes="auto, (max-width: 246px) 100vw, 246px" /></a><figcaption class="wp-element-caption">bestel de bundel <a href="https://libris.nl/boek?authortitle=benzokarim/el-ghorba--9789082412260#" target="_blank" rel="noreferrer noopener">hier</a></figcaption></figure></div>

Karim Ellouta is een bekend gezicht binnen de spoken-wordscene onder de naam Benzokarim. Rondom de publicatie van zijn debuutbundel El Ghorba stel ik hem graag...

Karim Ellouta is een bekend gezicht binnen de spoken-wordscene onder de naam Benzokarim. Rondom de publicatie van zijn debuutbundel <a href="https://libris.nl/boeken/?tt=33780_12_414976_&amp;r=%2Fboek%3Fauthortitle%3Dbenzokarim%2Fel-ghorba--9789082412260%23" target="_blank" rel="noreferrer noopener">El Ghorba</a> stel ik hem graag hier op Vuurland voor in een handvol afleveringen, waarin we steeds een ander aspect van zijn makerschap bespreken. Vandaag: bundelpresentatie



Vier dagen na de bundelpresentatie van El Ghorba spreek ik Karim weer. We zijn onderweg naar Amsterdam om een vriendin te bezoeken en we kunnen niet om het onderwerp heen: Karim, je bent gedebuteerd!



Op de sociale kanalen verschijnt het ene bericht na de ander van collega’s die El Ghorba in handen hebben. Karim hoopt dat mensen het met een goede mindset zullen lezen, in een setting die voor hen veilig voelt. Omdat hij beseft dat het onderwerp van zijn bundel heavy is. Ook vertelt hij hoe bijzonder het is dat hij dit mag delen en vieren met anderen.



Vier dagen is best kort om te kunnen evalueren op een debuut, maar alsnog kan ik het niet laten het volgende aan hem te vragen:







Als je nog een keer zou kunnen debuteren. Wat zou je anders doen?



Niets.



Niets?



Laat ik het zo zeggen: de ervaring die ik met de presentatie, het boek zelf, waar het over gaat, hoe het wordt ontvangen, hoe ik het zelf ontvang, dat is het allermooiste cadeau dat ik mezelf heb kunnen geven.



Hoe was die bundelpresentatie?



De presentatie was één van de meest magische momenten in mijn leven, omdat iedereen die ik er graag bij wilde hebben er ook was: mijn vader, die me voor het allereerst zag optreden. Mijn broertje en mijn zusje. Mijn vrienden, die ik liefheb, waren daar. Niet alleen dat, maar ze hielpen mij ook, ze waren bereid om voor me te rennen. En dan heb je een programma in elkaar gezet waar je nachten van wakker hebt gelegen: wie wil ik nou met wie combineren op zo’n avond? En dan voelt dat uiteindelijk allemaal supergoed.&nbsp;



Ik zag ook dat veel van de scene bij de bundelpresentatie was. De mensen van onze leeftijd waren er zowat allemaal. En ook mensen die ouder zijn.&nbsp; Ik vond het gaaf om te zien dat die representatie er was op zo’n moment.



Dat was heel onwerkelijk voor mij. Want ik kom vaak op events waar ik onderdeel ben van een programma, en dan komen er mensen daarvoor. Maar nu heb je het gevoel dat mensen voor jou komen. En als ik zie hoeveel mensen zijn gekomen, en dat de zaal gewoon te klein was en dat mensen op de gang stonden &#8211; er was een staande ovatie voordat ik ook maar iets zei. Dat mensen je een waardering geven die je blijkbaar hebt verdiend op de een of andere manier. Dat is heel onwerkelijk. Hoe kan dat?&nbsp;&nbsp;



Zegt dat ook iets over de scene, volgens jou?



Ik vind ‘de scene’ zo’n woord waar ik allergisch van word. Ik zou het eerder een community noemen. Het zegt dat de community bereid is om elkaar te supporten. Om elkaar te zien. Het zegt ook dat de community op zoek gaat naar momenten om te vieren. Want daar gaat het uiteindelijk over. En ik denk dat als een community die potentie heeft, dan kun je spreken over een groep die zowel warm als groeiende is. Het woord zegt het al, je doet het samen. Support is altijd wederzijds. Ik waardeer dat mensen mij graag willen supporten. Ik word emotioneel als ik erover nadenk. Ik heb me nog nooit zo gezien en geliefd gevoeld. Dat is niet vanzelfsprekend. Dat koester ik en neem ik heel mijn leven mee. Dat moment&#8230;&nbsp;



Ik mag echt wel dankbaarder zijn.



Wat? waarom? Ben je nu niet dankbaar genoeg? Nee, maar hierover praten met jou, doet me realiseren dat ik heel snel weer terug kan gaan naar onzekerheid en twijfels. Gaan mensen wel dit… gaan mensen wel dat… Terwijl, als ik weer ga praten over dat moment, a ik weer zweven. Dit is eigenlijk de grootste win die je kunt behalen. Het is niet dat iedereen het voorrecht heeft om zo’n avond mee te maken. En vooral met zo’n mooie intentie vanuit het publiek. Het publiek was daar niet om me te beoordelen. Iedereen was daar om te vieren en te eren wat ik heb gemaakt. Het leek alsof iedereen één werd. Het klinkt misschien heel Avatar-achtig, maar iedereen was gelijk. Ik zag alleen maar liefde en waardering. Dank je wel ook voor dit gesprek. Dit heb ik nodig blijkbaar, zo vier dagen na alles.







*



Wensen



gedicht uit El Ghorba







Op lange dagen die iets van herinneringen achterlaten.



Op verhalen die na mijn tijd hun weg zullen vinden.



Op liefde, op vrede, op betere tijden.







Ik hoop.







Dat we de tijd nemen om soms te vergeten.



Dat ik mag geloven op mijn eigen manier.



Dat ik meer kan geven dan ik mag ontvangen.







Ik ken tijden zonder hoop.



Ik hoop al een tijdje.



Ik zie hoop al een tijdje.







Ik hoop.










<div class="wp-block-image">
<figure class="aligncenter size-full is-resized"><a href="https://libris.nl/boek?authortitle=benzokarim/el-ghorba--9789082412260#" target="_blank" rel="noreferrer noopener"><img data-recalc-dims="1" loading="lazy" decoding="async" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/11/image-2.png?resize=214%2C346&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-3634" width="214" height="346" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/11/image-2.png?w=556&amp;ssl=1 556w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/11/image-2.png?resize=186%2C300&amp;ssl=1 186w" sizes="auto, (max-width: 214px) 100vw, 214px" /></a><figcaption class="wp-element-caption">bestel de bundel <a href="https://libris.nl/boek?authortitle=benzokarim/el-ghorba--9789082412260#" target="_blank" rel="noreferrer noopener">hier</a></figcaption></figure></div>

Karim Ellouta is een bekend gezicht binnen de spoken-word scene onder de naam Benzokarim. In de aanloop naar de publicatie van zijn debuutbundel <a href="https://www.uitgeverijrorschach.nl/boek/el-ghorba" target="_blank" rel="noreferrer noopener">El Ghorba</a> stel ik hem graag hier op Vuurland voor in een handvol afleveringen, waarin we steeds een ander aspect van zijn makerschap bespreken. Vandaag: Lessen geleerd.



Karim doet momenteel de docentenopleiding maatschappijleer op de Hogeschool Rotterdam, maar als je dit niet weet begrijp je, als je naar zijn teksten luistert, ook al dat hij veel verstand heeft van de samenleving. Ik sta ervan versteld hoe hij mensen met elkaar weet te verbinden en toch dichtbij zichzelf blijft. 



In zijn carrière als schrijver heeft hij op veel podia en in mooie programma’s gestaan. Hij was te zien tijdens grote festivals, in theaters, ook in Zuid-Afrika. Hij heeft samengewerkt met verschillende artiesten. Maar dat is allemaal wellicht heel wat anders dan het intense proces van een bundel schrijven. Ik vraag me af welke ervaringen hij heeft opgedaan en ook welke lessen hem bij zijn gebleven.



Je gaf in een ander gesprek aan dat je naar Kaapstad bent gegaan met het gezelschap van Sites of Memories en dat je daar iets geleerd hebt over de ruimte die je inneemt als persoon en maker. Kun je daar meer over vertellen?



Toen ik daar was realiseerde ik me dat de boodschap belangrijker is dan de boodschapper. Dat heeft veel voor mij betekend omdat je je als maker bewust of onbewust altijd centraal stelt. En als je ervoor kiest om jezelf centraal te stellen, neem je ruimte in. Maar wat doe je met die ruimte? Je moet je afvragen: mag ik deze ruimte innemen? Moet ik deze ruimte innemen? Wat zijn de consequenties daarvan?&nbsp;&nbsp;



Kaapstad confronteerde me heel direct met ruimte, geschiedenis, makerschap &#8211; alles werd daar voelbaar. De stad vroeg me: je bent een maker? Wat doe je dan? En waarom? Wat doe je hier? Waarom ben je hier? Hoor jij wel hier te zijn?&nbsp;



En ik denk dat als een plek dat bij je los kan maken &#8211; dat je bezig bent met een project dat veel groter is dan jezelf &#8211; dan kom je erachter dat jouw rommel net zo nodig is als dat het niet nodig is. Het was een mooie ervaring die me humblede. Maar het was ook heftig.



Heftig?



Omdat alles waar ik hier in Nederland van geniet van kolonisatie komt. Een heel groot gedeelte van de welvaart die ik soms vanzelfsprekend vind komt van kolonisatie. Dat kan ik sinds ik in Kaapstad ben geweest niet meer los van elkaar zien. Dus wat is thuis? is een vraag die ik in mijn bundel stel. Lettend op mijn privileges is het belangrijk dat ik me daarvan bewust ben.



Waarin ben je, werkend aan je bundel, beter geworden?



Ik denk dat deze bundel van mij in het algemeen een betere schrijver heeft gemaakt. Omdat het schrijven een intensief proces is waar je op een nieuw level kennis maakt met je makerschap. Je maakt iets oneindigs omdat je het vastlegt op papier, bijna als een tattoo. En als je iets op je lichaam zet ben je voor mij gevoel ook bezig met waarom en hoe en waar je het neerzet. Ik denk dat ik daarom een fascinatie heb voor tattoos, ik heb ze zelf niet.&nbsp;



Ik heb een manier gevonden om iets te schrijven dat gelezen zal worden, doordat ik mijn werk op papier zie, er kritisch naar kijk en leer omgaan met zelfkritiek en de opmerkingen van mijn redacteuren. Ik vond dat heel interessant om op die manier een eigen taal te maken. Ik volgde steeds mijn gevoel, of het nu een keuze was in taal , Nederlands of Arabisch, of in vorm.&nbsp;



Wanneer ik werk laat lezen, dan ben ik heel bewust van wat er staat. Dus dan ben ik me ook wel bewust dat het soms grammaticaal niet klopt. En toch klopt het wel voor mij, omdat ik daarmee een boodschap overbreng. Ik weet hoe de taal werkt, hoe je hem spreekt en schrijft. Ik studeer, ik perform, ik geef les, ik weet het. Er zijn vraagtekens die mensen bij mijn werk zetten die ze niet zouden zetten bij iemand die wit is, omdat het in dat&nbsp; geval experimenteren met taal is. Ik heb dat leren accepteren.



Tolereer jij meelezers tijdens het maakproces?



Ik heb geen meelezers gehad en dat heeft ook een duidelijke reden: dit gaat om een heel kwetsbaar proces. Omdat het gaat over rouwen, pijn en verdriet. Het zijn niet alleen mijn verhalen; het zijn de verhalen van mijn vader en moeder. Dat voelt heel intiem. Dus tolereer ik meelezers? Als het dus zo persoonlijk is, is het al heel lastig als bijvoorbeeld een redacteur daar iets over te zeggen heeft.



Waar kijk je het meest naar uit, zodra je bundel uitgebracht is?



Ik geloof heel erg in collectiviteit. Ik kijk het meeste uit naar dat ik mensen kan laten meeproeven. Bijvoorbeeld; ik kijk er heel erg naar uit dat mensen kunnen zien hoe prachtig en mooi mijn moeder was. Dat ze een beeld kunnen krijgen van de weg van mijn vader. Ik kijk uit naar erkenning; niet alleen richting mij of mijn werk, maar ook andersom. Het aantal lezers is niet belangrijk, het gaat er voor mij om wat het gaat doen bij mensen. Omdat ik geloof dat makerschap een manier van uitwisseling is.&nbsp;



Ik ook. Ik ben echt heel benieuwd.&nbsp;



Ik weet nu al dat het mooi is. Voor mij. En dat is genoeg. En tuurlijk denk ik wel eens; ooeh, hoeveel mensen gaan er komen? Ga ik er ooit een prijs mee winnen?&nbsp; Dat zijn allemaal dingen waar je geen controle over hebt. En waar je ook geen controle over zou willen hebben. Waar ik wel controle over heb is mijn eigen tevredenheid. Ik ben tevreden en gelukkig dat ik het nu zo heb kunnen doen, met de juiste mensen om me heen. Ik kijk uit naar 18 november. De dag dat ik mijn moeder kan eren.&nbsp;







*



Draagkracht 



gedicht uit El Ghorba







Weet de zon waar ze op schijnt.



Weet de aarde wat ze draagt.







Kleden we onszelf wel eens uit,



totdat we niet meer bestaan.







Zakken we wel eens door de grond,



om daar verder te ademen.







Verschuilen wij ons wel eens in de muren.



Achter het behang.



Boven het plafond.



Onder het bed.







Als ik nog even kan,



van je mag.







Ik ben net zo goed,



als net zo slecht.







Ik ben net als hen, net, net zo erg.







Was je handen in mijn onschuld,



Spoel je mond met mijn blikken.







Ik ben zo groot als ik mezelf maak.







Maar ik kan er niet voor waken.



Kan nauwelijks mijn eigen wereldje dragen.







Wie draagt me?



Wie vraagt me?







Ik ben de afdruk van.



Niet de nadruk op.



Ik ben slechts een gedeelte van wat was.



Zo nu en dan.

Karim Ellouta is een bekend gezicht binnen de spoken-word scene onder de naam Benzokarim. In de aanloop naar de publicatie van zijn debuutbundel El Ghorba...

Karim Ellouta is een bekend gezicht binnen de spoken-wordscene onder de naam Benzokarim. In de aanloop naar de publicatie van zijn debuutbundel <a rel="noreferrer noopener" href="http://www.uitgeverijrorschach.nl/boek/el-ghorba" target="_blank">El Ghorba</a> stel ik hem graag hier op Vuurland voor in een handvol afleveringen, waarin we steeds een ander aspect van zijn makerschap bespreken. Vandaag: Het proces.



Het gesprek dat ik met Karim hield voor dit interview vond plaats in een Rotterdams café op een regenachtige middag. Ook al komen we allebei uit Den Haag (en ik omgeving), we ontmoeten elkaar vaker wel in de havenstad dan niet. Daar is het podium, als het ware de plek waar het allemaal begon. Logisch dat hij nu ook in Rotterdam woont. Als je doet wat wij doen, dan kun je er niet omheen, zo praat hij warm over de stad waar hij zich thuisvoelt. Maar om van dat podium af te stappen en je te wagen aan het intensieve proces van een debuut, en daarin ook slagen, is net zo aanmoedigend als dat het vragen opwekt bij me.



Hoe begin je aan zoiets?



Het grappige is, in eerste instantie schreef ik voor mezelf in een bepaalde vorm die je spoken word kunt noemen, die je poëzie kunt noemen… En daar had ik gewoon peace mee. En op een gegeven moment deelde ik wel eens wat van mijn werk met mijn vrienden. En ja, dat was op een leeftijd dat ze me niet per se begrepen en dat er gewoon een beetje lollig over werd gedaan. Wat oké is, hoor. Dat was in 2017. Ik had al mijn werk uitgeprint, een mapje gekocht, het allemaal naast elkaar gezet en toen dacht ik: oké ik ga een dichtbundel uitbrengen. Om mijn werk in een boek te hebben voelde voor mij het meest logische op dat moment.



Maar op een gegeven moment leerde ik hier in Rotterdam nieuwe mensen kennen, en hier kun je dus niet om spoken word heen. De vrienden die ik hier maakte wisten veel beter dan ik wat ik aan het doen was. Dus toen ik met hun mijn werk deelde, zeiden zij: dit is spoken word. En zij hebben mij gekoppeld aan een workshopserie van Elten Kiene; Next Generation Speaks. Ik deed tegelijkertijd mee aan de Poetry Slam Rotterdam [die Benzokarim won], en toen aan de nationale finale en aan heel wat open mics. Ik merkte in die tijd dat de spoken scene het je bijna afleert.



Wat afleert?



Dat je werk ook op papier zou kunnen. Op een gegeven verwaterde het idee dat ik ook dingen op papier kon maken. Toen werd ik spoken word artiest. Daarom zeg ik altijd: ik ben begonnen met spoken word. Dat is iets wat ik altijd heel belangrijk vind om te vermelden. Maar ik vind mezelf ook een dichter.&nbsp;



Je geeft aan dat het een van de meest logische manieren voor je was om werk te delen. Hoe ben je van je teksten uitprinten in 2017 naar hier gegaan?



Praktisch: na een tijdje had ik wat optredens gedaan en had ik ervaringen opgedaan. Ik merkte dat ik niet meer zo met mijn eigen werk bezig was. Toen leerde ik Manu van Kersbergen kennen. Hij is samen met Derek Otte de oprichter van Rorschach. Met hem heb ik een heel fijn gesprek gehad, waarin we elkaar bijna op een filosofische manier leerden kennen. Aan het einde van dat gesprek zei hij: ‘Weet je, als je erover denkt om een bundel uit te brengen, laat het me gewoon even weten &#8211; ik kan niets beloven’. Ik dacht oké. Dit was in 2020. En vanaf dat moment klopte het weer. Want ja, dat wilde ik altijd al. Dat gesprek met Manu voelde als thuiskomen. Ik ben toen weer gewoon begonnen met schrijven met het idee: oké, dit zou een bundel kunnen worden&#8230; In mijn hoofd ervoer ik de ruimte om mezelf weer als dichter te zien. Toen ben ik naar hem toe gegaan en ik zei: ‘Het lijkt me logisch om nu een bundel te maken.’



Dit is ook belangrijk: in al mijn werk moet ik mijn gevoel volgen. Als ik bijvoorbeeld een tekst in het Arabisch doe, dan doe ik dat niet omdat het cool is, maar omdat het goed voelt. Zo ook met de bundel. Het voelde gewoon goed om dat nu te doen. En Manu en Derek Otte waren heel enthousiast. Dit was in de zomer van 2021. Het voelt ondanks dat we nu ongeveer anderhalf jaar verder zijn alsnog als een lang proces. Dat heeft te maken met de lading die het boek kreeg.



Kun je meer over die lading vertellen?



Het proces van het maken van de bundel is zwaar. Het is heel mooi, het is heel kwetsbaar, het is een eer, maar het is vooral zwaar. Omdat ik het in de bundel heb over mijn moeder die ziek is geweest en is overleden, ik heb het over het rouwproces. Ik heb het over mijn vader. Ik ga met hem heel doelgericht het gesprek aan. Hij heeft een belangrijke plek in de bundel gekregen. Het voelt alsof al die dingen puzzelstukjes zijn die goed passen. En ik voelde dat de boodschap belangrijker was dan de boodschapper. Het werk werd belangrijker dan ikzelf. Die lading maakt dit uitbrengen heel spannend. Ik ben heel gelukkig dat ik het heb kunnen doen. Ik heb nachten wakker gelegen van enthousiasme. Omdat ik denk bij mezelf: hiermee eer ik mijn moeder, eer ik mijn vader en ook mezelf.&nbsp;



Dus nu zo een maand voordat het uitgebracht wordt voel je je…



Heel excited. Ik ben nog niet eerder zo trots op mijn werk geweest. Dit is vooral voor mezelf belangrijk omdat ik daarmee de lading een plek mag geven. Mijn debuut komt ook op een hele speciale datum uit: drie jaar na het overlijden van mijn moeder. Ik heb het gevoel &#8211; hoe spiritueel dit ook mag klinken &#8211; dat mijn moeder heeft meegeschreven. Mijn vader heeft letterlijk meegeschreven. Maar mijn moeder heeft door mij meegeschreven. Dat is het meest waardevolle cadeau dat ik aan mezelf kan geven: dat ik nu kan kijken naar wat ik heb gemaakt en er warm van word.&nbsp;







*







Segment over Benzokarim uit Brommer op zee VPRO (30 oktober 2020)



<a rel="noreferrer noopener" href="https://www.instagram.com/p/Ckd8WcAsb97/?hl=en" data-type="URL" data-id="https://www.instagram.com/p/Ckd8WcAsb97/?hl=en" target="_blank"><img loading="lazy" decoding="async" src="https://lh6.googleusercontent.com/-i3D7r-20Gg0oGTxMEE6W_HSTrcfQehi7lK1CLzgubby0GlZQ7Ah4YBjej4XzsVxBF56yQ75Jz1OIg8B5rUtzR26sm2Gk0J7dPv0xX9v4_ImHRtyFIi5z0gctl-CUGV9b9bSRGzxfGgQMQ5LttwwLyA5vmX6SaAO0tAo2daPQdNwbQZcoo5Znedtd6S679pd" width="602" height="339"></a>

Karim Ellouta is een bekend gezicht binnen de spoken-wordscene onder de naam Benzokarim. In de aanloop naar de publicatie van zijn debuutbundel El Ghorba stel...

Karim Ellouta is een bekend gezicht binnen de spoken-word scene onder de naam Benzokarim. In de aanloop naar de publicatie van zijn debuutbundel <a href="http://www.uitgeverijrorschach.nl/boek/el-ghorba" target="_blank" rel="noreferrer noopener">El Ghorba</a> stel ik hem graag hier op Vuurland voor in een handvol afleveringen, waarin we steeds een ander aspect van zijn makerschap bespreken. Te beginnen met: spoken word artiest en dichter.



Vanaf het moment dat Karim aangaf dat hij werkte&nbsp;aan zijn debuutbundel wist ik dat ik hem erover wilde interviewen. En nu,&nbsp;bijna een jaar later sinds hij erover begon, is het zo ver: op 18 november in Tent, Rotterdam, vindt de bundelpresentatie plaats. Karims boek is het&nbsp;zevende van uitgeverij Rorschach.



Ik heb Karim voor het eerst zien optreden in 2019 in Den Haag. Daarna kwamen we elkaar tegen op open mics en podia&nbsp;in Rotterdam. Uiteindelijk,&nbsp;na samen een Poetry-Circleseizoen te hebben gevolgd,&nbsp;zijn we genuanceerde vrienden geworden. Want, ja, hij vroeg het me letterlijk: Zijn we nu vrienden?&nbsp;Ik: Ja.



De zachtmoedigheid in zijn persoon en de onafwendbare beeldende waarheden in zijn voordrachten zorgen ervoor dat luisteraars na zijn optredens geprikkeld zijn en vaak genoeg geëmotioneerd.



Veel mensen kennen je van het podium, waar je dan vaak wordt aangekondigd als spoken&#8211;wordartiest. En nu kom je met een dichtbundel. Hoe treed jij naar buiten toe met je werk? Als dichter, spoken&#8211;wordartiest of allebei?



Mijn werk voelt voor mij net zo spoken word als poëzie. Ik vind het apart om te zeggen dat ik een spoken word artiest ben die een dichtbundel gaat uitbrengen. Ik vind het apart om te zeggen dat ik een dichter ben die soms optreedt. Dat klopt voor mijn gevoel ook niet. Ik vind gewoon dat beide prima naast elkaar kunnen bestaan. Ik vind het heel lastig om een hokje aangewezen te krijgen. Wanneer mensen zeggen jij bent een spoken word artiest&nbsp;en dan zeg ik daarop ik ben ook een dichter. Of wanneer mensen zeggen jij bent een dichter&nbsp;dan zeg ik ik ben ook een spoken word artiest.



Dus als iemand jouw werk gaat lezen, dan mag die dat lezen als én spoken word én als gedichten?



Nee, ik denk dat je mijn bundel als mijn bundel moet gaan lezen. Er zitten zowel verhalen in die op proza lijken als gedichten. Ik vind het niet belangrijk dat het een genre toegewezen krijgt. Voor mij is het belangrijkste hoe je en wat je er überhaupt bij voelt.



Kijk, als je optreedt is die interactie met het publiek zo direct. Je voelt het meteen. Of het nu iets positiefs, negatiefs, iets moois, een extase of juist het tegenovergestelde&nbsp;is. Je voelt het dan. Het publiek voelt het. Er is een directe conversatie over van je werk. Maar&nbsp;met een bundel mogen mensen daar vrij in zijn. Ten minste, met mijn bundel. Lees hem&nbsp;voor wat hij&nbsp;is.



Dit is ook wel een lastig puntje, niet? Aan de ene kant voelt spoken word in Nederland aan als een nieuw genre, in de zin van&nbsp;hoe er van buitenaf mee omgegaan wordt. Los van de makers die er zelf al jaren mee bezig zijn. Zodra een maker iets doet wat niet op het podium is is de vraag meteen: wat is dit? En nu jij een boek schrijft, duikt die vraag ook weer op: wat is dit dan?



Ik denk dat dat ook een diepere laag heeft. Wanneer ik gevraagd word voor podia&nbsp;en ik mezelf voorstel als zowel dichter en spoken-wordartiest, dan onthouden mensen alleen maar spoken word. Heel bijzonder hoe dat gebeurt, of eigenlijk ook weer niet hè. Misschien heeft het te maken met hoe ik eruit zie. Zie ik er spoken word uit?



Er is een reden dat ik ze er allebei in mijn biografie&nbsp;zet. Dat heeft te maken met het wegstappen van het hokjesdenken. Het heeft te maken met zowel je makerschap, maar ook jezelf als persoon. Ik noem bewust beide, omdat ik ze beide een mooie en een belangrijke vorm vind. En ik in beide mijn ding doe.



*



Een voordracht uit Benzokarim&#8217;s bundel <a href="https://www.youtube.com/watch?v=tdk1W2S-gAo" target="_blank" rel="noreferrer noopener">EL GHORBA</a>



<figure class="wp-block-image size-large"><a href="https://www.youtube.com/watch?v=tdk1W2S-gAo" target="_blank" rel="noreferrer noopener"><img data-recalc-dims="1" loading="lazy" decoding="async" width="1024" height="576" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/11/image.png?resize=1024%2C576&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-3392" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/11/image.png?resize=1024%2C576&amp;ssl=1 1024w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/11/image.png?resize=300%2C169&amp;ssl=1 300w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/11/image.png?resize=768%2C432&amp;ssl=1 768w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/11/image.png?resize=1536%2C864&amp;ssl=1 1536w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/11/image.png?w=1920&amp;ssl=1 1920w" sizes="auto, (max-width: 1000px) 100vw, 1000px" /></a></figure>

Karim Ellouta is een bekend gezicht binnen de spoken-word scene onder de naam Benzokarim. In de aanloop naar de publicatie van zijn debuutbundel El Ghorba stel ik...

Lamin Barrow : Dit is hoe het eruit komt, en als je dat aan kan, ben je cool

Lamin Barrow: Verbannen worden van de plek waar je geboren bent is behoorlijk dehumanizing

Lamin Barrow: naar welk huis moet ik terugkeren?

Lamin Barrow: In mijn poëzie is alles gelaagd

Lamin Barrow: Laat mensen juist een gesprek aangaan

Vijf thema’s in het werk van Lamin Barrow in een gesprek benaderd

Lamin Barrow groeit in hoog tempo uit tot een bekende naam binnen de spoken-wordscene. Hij treedt op als Tha RainX en ik stel hem hier op Vuurland graag in vijf afleveringen voor, waarin we steeds een ander aspect van zijn poëzie bespreken. Vandaag: blackness and queerness.



Aan het einde van ons gesprek hebben we het over blackness en queerness en hoe de wereld tegen black queer artiesten aankijkt. Lamin vertelt hoe hij gezien wil worden en de noodzaak van integriteit van organisaties die zichzelf &#8216;safe spaces&#8217; willen noemen. Want wat betekent het om mensen van gemarginaliseerde groepen een podium te geven om hun strijd te delen? Op welke manier zijn externe verwachtingen en de uitwisseling van energieën belangrijk voor hem?



In dit laatste deel van deze interviewserie vertelt Lamin waarom het belangrijk is om oprecht te zijn en zelfrespect te hebben.







Weet je nog toen Lil Nas X uit de kast kwam en Kevin Hart, een Amerikaanse komiek, hem vroeg waarom hij de behoefte voelde om dat te delen? ‘Waarom is dat nog nodig?’ Daarop verdedigde Lil Nas X zichzelf door te zeggen dat hij wel moest omdat vooral binnen de zwarte gemeenschap queer zijn niet oké is. Vragen waarom hij dat deed is zoiets als zeggen: &#8216;Ik zie geen kleur.’



Met dat in gedachten, en kijkend naar je eigen leven; hoe zie je dat? Ervaar jij dezelfde noodzaak?



Ik erken mijn queerness en mijn blackness, maar ik denk dat ik meer ben dan alleen die twee. Ik ben een mens. Ik beleef het leven. Ik ben een zoon. Ik ben een <a href="https://www.urbandictionary.com/define.php?term=Celestial">celestial being</a>. Ik wil niet gezien worden als een persoon die alleen geïnteresseerd is in praten over zijn queer of zwarte ervaringen.



Ik ben een dichter. Ik wil hoe dan ook mijn eigen leven leiden, en niet in het nauw gedreven worden vanwege slechts één aspect van mij.



En natuurlijk, mijn queerness en blackness heeft me veel inspiratie gegeven bij wat ik maak. Maar het is niet alles wat ik ben.



En waarom vind je het belangrijk om dat te benadrukken?



Ik denk dat het heel belangrijk is om dat te benadrukken, omdat ik met veel moeite kan zijn wie ik ben. En nu ik mezelf eindelijk langzaam bevrijd van het moeten kiezen van één van deze twee kanten, wil ik niet op die manier worden opgesloten. Ik wil niet het gevoel hebben dat ik ergens thuishoor en niets kan doen dat buiten dat kader valt. Queer zijn betekent niet per se dat ik alleen in queer-ruimtes ben met queer-mensen, en dat ik kunst maak waarbij alleen queer-mensen betrokken zijn.



Ik ben een wereldburger. En ik wil met iedereen kunst maken, ongeacht met wie en waarmee ze zich identificeren. Ik wil niet dat mijn kleur me beperkt in wat ik doe. Of dat mijn queerness me weerhoudt van wat ik doe.



Mee eens man.



You feel that?



I really feel you. Want ik voel persoonlijk soms de druk van organisaties die van mij een bepaald type zwart verwachten. Alsof iemand je alleen maar om je blackness vraagt, of om mijn vrouw-zijn.&nbsp;



Ik schrijf momenteel een nieuw gedicht dat te maken heeft met queer organisaties en zogenaamde queer spaces. Ik zie geen veiligheid in het moeten verzamelen van queer mensen, ze in een ruimte te stoppen en dat dan organisatoren het gevoel hebben dat ze ze een plezier doen. Daar gaat dat gedicht over.



Hetzelfde geldt voor zwarte mensen. Bijvoorbeeld bij situaties rondom Zwarte P***. De organisatoren zullen zwarte mensen vragen om over hun ervaringen te praten voor publiek. En in veel van de gevallen denken ze dat ze je een plezier doen, door een queer dichter of een zwarte persoon op hun podium te laten staan en te praten over hun worstelingen.&nbsp;



En soms gaan mensen nog een stapje verder door te zeggen: ‘Ik wil die specifieke zwarte ervaring, ik wil die specifieke queerervaring op het podium uitgebeeld. Ik wil dat mensen voelen dat ons podium voor iedereen toegankelijk is, bla bla bla…’



Dat is niet mijn plicht &#8211; om jouw podium zichtbaar te maken voor queer mensen en mensen van kleur. Dat moet voortkomen uit je initiatief en hoe je werkt.



Ze geven als het ware een dichter, een queer persoon of een zwart persoon de verantwoordelijkheid om hun organisatie te vertegenwoordigen en om het publiek een vals beeld te geven over hun vertegenwoordiging of hun betrokkenheid met deze gemarginaliseerde groepen. Dat past niet helemaal bij me.



Ik ben boos om veel van die dingen en ik vind veel dingen in zekere zin belachelijk. En ik probeer er in mijn poëzie tegenin te gaan.



Op die manier een verhaal pushen komt dan niet oprecht over.



Dat vind ik ook. Laat mensen juist een gesprek aangaan. Zo kunnen we dingen zeggen als: ‘Dit is wat ik voel als maker.’ En: ‘Ik denk dat dit is wat je als organisator misschien meer voelt.’ Dan kunnen we kijken hoe we onze problemen het beste op tafel leggen en een overeenstemming bereiken vanuit een duidelijk punt dat in het voordeel van ieder van ons is. 



En het hoeft niet zo te zijn dat één persoon of één organisatie de hele leiding neemt en de andere persoon (de kunstenaar) gewoon zijn opdrachten moet doen voor een klein beetje loon en dat is het dan. Juist van daaruit gaat het verder. Daarom ben ik erg precies over wat ik naar buiten breng.



Dit gesprek werkt net zo. Ik wil gewoon niet dat wat ik doe wordt voorgeschreven door het idee van iemand anders over een bepaalde groep of een bepaald ding. Het moet in mijn eigen belang zijn, vooral ook als het mijn naam draagt.



Er is een verantwoordelijkheid. Een verantwoordelijkheid voor jezelf in plaats van voor de checklist van de diversiteitsquota van iemand anders.



Ik vind dat poëzie aanhoren iets is dat je moet verdienen. Het is een andere manier om een deel van jezelf weg te geven. Vaak wijs ik podiumkansen af omdat ik vind dat ze niet in lijn zijn met mijn persona of met mijn energie. Ik ben erg beschermend met mijn energie. Ik wil niet met mijn hele hart energie geven en dan met een leeg gevoel naar huis gaan. Ik wil dat het meer een uitwisseling wordt. En sommige podia verdienen mijn energie, mijn talent, mijn toespraak niet. Want ik houd het liever voor mezelf, dan het weg te geven en me dan leeg te voelen.



Nadenken over die uitwisseling betekent ook erkennen wat je ermee wint.



Ja, natuurlijk is er een gage, maar de gage zorgt er niet per se voor dat je kunt slapen. Het maakt je niet zacht voor jezelf, het zorgt er niet voor dat je jezelf respecteert. En zeker, ik respecteer mezelf en ik hoop dat mensen dat ook doen.



Beoordeel mij vanuit dat perspectief, en niet vanuit hoeveel ik betaald word.



Het laatste deel uit je gedicht Take my silence as liefdadigheid (een gedicht van sprekende stilte) deel één en twee:&nbsp;



’I have come to realize that I am the harvest of a century.



Struggled should be the manifestation of everything that breaks a feminine boy down and build him up into a macho man.’



Kun je daar iets over vertellen?



Well, ik ben een oogst van alles wat ik niet zou moeten zijn. En dit spreekt boekdelen over mijn queerness, en mijn zwarte identiteit.



Dit is ook iets heel cultureels, dat we vrouwelijke jongens moeten breken en ze de mantel van mannelijkheid moeten geven.



Op een bepaalde manier probeerde mijn moeder dat te doen door me dichter bij mijn vader te brengen, zodat ik kon leren om mannelijk met hem te zijn. Ze probeerde daarmee mijn feminine side te doorbreken. Ze keek alleen maar naar mijn vader om me te vormen tot een macho, het ideale beeld van een man. Maar dat ben ik niet.



Ik vind dat mijn persoonlijkheid behoorlijk stralend is en ik wil niet dat het wordt gedimd.&nbsp;







*







This black stains!?



Morning dews abase



These tears they’ll dry themselves



Unlike my blackberries that’ll stay still



This black I own, it stains



Says look into my eyes and see nothing



We will both pick up from where we started&nbsp;



This tongue I own, it’s heavy



Has eyes that see far, but I don’t tell



I keep every chunk of it’s in my bones



What good is it anyway!?



By living I become dust, I starve



Somethings I make peace with,



So I may live



But this beautiful black that I own



Will, it stands in the way of everything I will be!?







*







Website: https://laminbarrow.nl/2021/05/02/this-black-stains/ | Instagram:&nbsp; https://www.instagram.com/tha_rainx/

Lamin Barrow groeit in hoog tempo uit tot een bekende naam binnen de spoken-wordscene. Hij treedt op als Tha RainX en ik stel hem hier...

Lamin Barrow groeit in hoog tempo uit tot een bekende naam binnen de spoken-wordscene. Hij treedt op als Tha RainX en ik stel hem hier op Vuurland graag in vijf afleveringen voor, waarin we steeds een ander aspect van zijn poëzie bespreken. Vandaag: Fatherhood.



In het gesprek dat ik met Lamin heb wil ik de draad weer oppakken door het onderwerp vaderschap voort te zetten. In zijn werk vind ik terugkerende entiteiten: natuur, een sterk zelfbewustzijn en vaderschap. Ik word nieuwsgierig naar wat hij bedoelt wanneer hij het heeft over vaderschap.



Wat echter begint als een gesprek over vaderschap, mondt al snel uit in een gesprek over de mate waarin Lamin als dichter begrepen zou willen worden. Ironisch genoeg begreep ik een deel van het werk dat hij met mij deelde verkeerd. Hij vertelt over hoe hij met misverstanden omgaat, over het abstracte karakter van zijn poëzie en de manier waarop hij gezien wil worden.







We hebben het al eens over vaderschap gehad, maar je bracht het toen in relatie met het moederschap. Je vertelde me: &#8216;Mijn moeder was eigenlijk mijn vader en mijn vader was eigenlijk mijn moeder.&#8217;



Juist. Dat was hun rol toen ze samen waren.



Precies. Ik heb het concept van vaderschap ook een paar keer in je werk gehoord. Ik heb gekeken naar de volgende regels waarin het anders terugkomt, uit het gedicht &#8216;Take my silence as liefdadigheid (een gedicht van sprekende stilte) deel één en twee&#8217;: 



The seeds of the father bring forth the child The sins of the father bring forth the child The seeds of my father bring forth this child



Kun je daar meer over vertellen?



Ik denk dat als een kind zichzelf wordt, het ergens vandaan komt en het niet de schuld mag krijgen van dat het een kind is. Als het iemands schuld is, dan van degenen die het kind hebben voortgebracht. En wat daarna gebeurt of hoe het kind uitgroeit tot volwassene, ligt bij de ouders.



Ik denk dat deze regel in feite een aanval op mijn ouders is. Dat er &#8216;vader&#8217; staat, wil nog niet zeggen dat het over een vader gaat. Het is een aanval op mijn ouders door te zeggen: ‘Ik ben wat je van mij maakt en als je iets niet kunt begrijpen van wat je zelf creëert, laat het dan onberispelijk.’ Geef het kind niet de schuld dat het is zoals het is.



In de poëzie die je schrijft worden verschillende karakters aangesproken en die komen ook weer terug. Hier zien we dat de zaden van de vader beide ouders betekenen. Ik vatte het te letterlijk op. Of kan ik aannemen dat er meerdere interpretaties zijn? 



Mijn gedichten zijn vrij linguïstisch in de zin dat ze meerdere betekenissen hebben. En vaak schrijf ik vanuit verschillende personages. In mijn poëzie is alles gelaagd. Want sommige dingen wil ik niet duidelijk maken en sommige dingen wel. Soms leg ik er meer de nadruk op of zit ik juist op mijn handen om dat niet te doen. Ik ben voornamelijk opgelucht dat ik kan zeggen wat ik te zeggen heb. En verder zie ik de lezer dan worstelen om te begrijpen wat ik van daaruit bedoel .



Maar juist het feit dat jij weet waar het over gaat ..



&#8230; is genoeg.



En soms kan ik lol hebben omdat ze het niet weten. Ik wil namelijk niet dat mijn poëzie door iedereen volledig wordt begrepen. Ik hoop dat het een dialoog is met mensen die geïnteresseerd zijn. Want ik wil niet dat de hele wereld weet wie ik ben door mijn poëzie of door wat ik creëer. Als je interesse hebt in iemand &#8211; stel vragen.



Begin het gesprek.



Ja, voer een gesprek. Maar ga niet in een stoel zitten en verwachten dat ze je alles vertellen. Het zou uit interesse moeten zijn en niet alleen vanwege wat ze presenteren.



Wat zou er gebeuren als iemand zo’n gesprek met je begint? Een beetje zoals ik doe door je te vragen naar vaderschap en andere thema&#8217;s uit je kunst?



Well, ik ben een heel abstract persoon en mijn gedichten zijn in die zin abstract. Ook al nemen de emoties vaak de leiding en hebben de woorden de neiging om die emoties te omlijsten. Ik denk dat mijn poëzie en mijn persona abstract is, maar soms is er ook duidelijkheid. En die helderheid is niet voor iedereen. Een abstracte helderheid. Dat vind ik leuk, omdat mensen soms de neiging hebben te denken: &#8216;Oh, het is abstract, dus je weet niet waar je het over hebt.&#8217;



Maar dat is niet het geval.



Precies! Het komt van een helder idee, een duidelijke mening, en daarom is het soms mijn keuze om verkeerd begrepen te worden.







*



<div class="wp-block-image"><figure class="aligncenter size-full is-resized"><a href="https://www.youtube.com/watch?v=qoARMxL8Yqk"><img data-recalc-dims="1" loading="lazy" decoding="async" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/02/Lamin-performance.png?resize=537%2C282&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-2033" width="537" height="282" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/02/Lamin-performance.png?w=918&amp;ssl=1 918w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/02/Lamin-performance.png?resize=300%2C158&amp;ssl=1 300w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/02/Lamin-performance.png?resize=768%2C404&amp;ssl=1 768w" sizes="auto, (max-width: 537px) 100vw, 537px" /></a><figcaption>Poetry On Sunday &#8211; Tha Ra!nx | https://www.youtube.com/watch?v=qoARMxL8Yqk</figcaption></figure></div>







*



Website: <a href="https://laminbarrow.nl/" target="_blank" rel="noreferrer noopener">https://laminbarrow.nl/ </a>&nbsp;| Instagram: &nbsp;<a href="https://www.instagram.com/tha_rain">https://www.instagram.com/tha_rain</a>x/

Lamin Barrow groeit in hoog tempo uit tot een bekende naam binnen de spoken-wordscene. Hij treedt op als Tha RainX en ik stel hem hier op Vuurland graag in vijf afleveringen voor, waarin we steeds een ander aspect van zijn poëzie bespreken. Vandaag: wereldburgerschap.



De eerste keer dat ik met deze term in aanmerking kwam, was toen ik hoorde over de oud-Griekse filosoof Diogenes de cynicus.&nbsp;Toen destijds aan hem werd gevraagd wat zijn afkomst was, antwoordde hij met ik ben een wereldburger.



Wanneer ik Lamin vraag waarom hij zichzelf een citizen of the world noemt, is hij daar niet cynisch over.&nbsp;Hij is trots en zelfverzekerd.&nbsp;We spreken over de reis die hij heeft afgelegd om tot deze conclusie te komen.&nbsp;Hij legt mij de belangrijke rol die zijn ouders speelden uit en hoe dat zich verhoudt tot de Gambiaanse maatschappij waarin hij opgroeide.&nbsp;



In ons oprechte gesprek over dit onderwerp realiseerde ik me dat ik een parallel kan trekken tussen wie ik voor me heb en zijn stage-poet-persona.&nbsp;Zijn poëzie en voordrachten zijn, wanneer je ze live meemaakt, adembenemend. Zijn voordrachten geven mij het idee dat hij weet waar hij hoort te zijn. En nu tijdens ons gesprek praat Lamin met diezelfde urgentie en eerlijkheid.&nbsp;







Je noemt jezelf graag een wereldburger?



Ja, want ik heb mijn eigen plekje nog niet gevonden.&nbsp;Ik weet dat mijn persoonlijkheid grenzen kent.&nbsp;Ik weet dat mijn persoon, wie ik ben, grenzen met zich meebrengt.&nbsp;Daarom wil ik geloven in het wereldburgerschap.&nbsp;Want ik wil mezelf pushen om de wereld in grotere termen te ontdekken en mezelf toestaan net zo vloeiend te zijn als alles wat op me af komt.



Als je het over grenzen hebt, doel je dan bijvoorbeeld op het beperken van jezelf tot één natie of samenleving?



Mezelf een citizen of the world noemen, kan betekenen dat ik overal thuishoor.&nbsp;Want ik hoor op een bepaalde manier overal thuis.&nbsp;Maar als zwarte en als queer persoon, zijn er plekken waar ik gewenst ben en plekken waar ik niet gewenst ben.&nbsp;Dus ik probeer nieuwe ruimtes te ontdekken, totdat ik uiteindelijk de ruimte vind waar ik thuishoor.&nbsp;En dat kan ergens ver van mijn origine zijn of ergens waar niemand op mij lijkt.&nbsp;Waar ik zeker van ben is dat ik ergens in deze wereld thuishoor.



Dat is heel volwassen van je.



Ik denk dat dat komt door mijn levenservaringen.&nbsp;Het leven heeft me door veel kuilen gesleept.&nbsp;Wanneer je voor uitdagingen staat, kun je het beste voor jezelf opkomen.&nbsp;Wat ik ook doe.&nbsp;En ik denk dat dat me een beter mens heeft gemaakt. Me heeft gekneed tot wie ik nu ben. En ik ben blij om te zeggen dat ik trots op mezelf ben.



I love that for you.



Thank you.



In je gedicht,&nbsp;Take my silence as charity (This is a poem of speaking silence) deel één en twee, komen de volgende twee passages voor:



‘I am only a boy who has Mandinka on his tongue



I am only a boy who wants to feel the taste of his mother&#8217;s laughter sinking in his stomach



I have come from too far and too close to not remember the hands that mould me into becoming sunlight



So, understand me when I say this, I burn best each time that I convince myself that everyone is broken inside.’&nbsp;



(&#8230;)



‘So, tell everyone back home, that I am not coming back home



I am building a home out of the fragments of newness I have found.’



Kun je hier nog wat meer over vertellen?



Het eerste deel gaat over hoe ik gewoon maar een kind ben dat Mandinka is, en ik spreek natuurlijk ook Mandinka.&nbsp;Dat is mijn moedertaal.&nbsp;Deze passage gaat over mijn moeder.&nbsp;Ik zou willen dat mijn moeder meer begrip voor me had gehad toen ik opgroeide.&nbsp;Want dat voelde ik niet.



Ik denk dat mijn vader dichter bij de ideale ouder voor mij stond dan mijn moeder.&nbsp;Het Gambiaanse beeld van mannelijkheid is strict en niet onderdanig. Terwijl van vrouwen wordt verwacht dat ze veel onderdaniger en voorzichtiger zijn.



Dus wat mijn ouders betreft vind ik het het nogal ironisch: mijn moeder was eigenlijk op een bepaalde manier een vader en mijn vader leek in zijn manier van zijn en mij dingen aanleren meer op een moeder.



Ik denk dat mijn relatie met mijn vader een beter voorbeeld was van wat die samenleving niet vertegenwoordigt.&nbsp;En dat mijn moeder de vrucht is van de boom, de samenleving.&nbsp;Ik neem het haar niet kwalijk dat ze zo is.&nbsp;Ze is uiteindelijk ook maar wat de maatschappij wil dat ze is.&nbsp;



Daarin is ze niet fout, maar ik had gewild dat ze toch ook aan haar kinderen een andere vorm van aandacht gaf, een andere vorm van veiligheid, in plaats van dat wat de maatschappij van haar verlangt.&nbsp;Het verlies van mijn vader bracht me tot de conclusie dat ik niet terug naar huis wil, want naar welk huis moet ik terugkeren?&nbsp;



Ik schreef dit gedicht nadat mijn vader stierf.&nbsp; Dus het bevat veel&nbsp;angry-punch-everyone&nbsp;gevoelens.&nbsp;Dat neemt niet weg dat ik nu nog steeds instem met alles wat in dit gedicht wordt gezegd.&nbsp;Het is oprecht, dus ik denk dat ik het met dezelfde gevoelens en heartstrings voordraag.



En of.&nbsp;Bedankt voor het delen hiervan en nogmaals mijn condoleances.







*







Flames&nbsp;



I am a burning city



In love with the wind



Feeding voices to the silence



Hiding, yet another man’s tears in my eyes 



My mother, she says I feel too much



I looked into her eyes and said, Ma



Too much is all that’s left to feel 



I am a boy, carrying



Too many dead cities on my shoulders



The dead know how to love me bare and dusty



How to wear a smile on my face each time I fall



How to lead my mind in finding peace in silence



I pledge my allegiance to her alone 



Tilted crowns, standing



On ashes of demolished cities



Conquering everything that breathes 



I have been a slave to the living



They know how to make soup of my tears



How to weave expiration into my laughter



So I curse them in every language I speak 



When I hit roller coasters



I’ll bow my all to the moon, she’s a good lady



She knows how to build me into another city



I shall not ask to breathe living into the dead



I shall leave the dead be dead and take rest 



This time



I must remember to change my name



They must call me flames



Because I will colonize everything I touch.







*







Website:&nbsp;<a href="https://laminbarrow.nl/2021/01/21/flames/">https://laminbarrow.nl/2021/01/21/flames/</a>&nbsp;|&nbsp;Instagram:&nbsp;<a href="https://www.instagram.com/tha_rainx/">https://www.instagram.com/tha_rainx/</a>&nbsp;&nbsp;&nbsp;

Lamin Barrow groeit in hoog tempo uit tot een bekende naam binnen de spoken-wordscene. Hij treedt op als Tha RainX en ik stel hem hier op...

Lamin Barrow groeit in hoog tempo uit tot een bekende naam binnen de spoken-word scene. Hij treedt op als Tha RainX&nbsp; en ik stel hem hier op Vuurland graag in vijf afleveringen voor, waarin we steeds een ander aspect van zijn poëzie bespreken. Vandaag: The Inbetweennes&nbsp;



Lamin groeide op in Gambia en kwam voor de eerste keer naar Nederland toen hij achttien was. Geografisch gezien is het duidelijk waar hij nu leeft.&nbsp; Maar met die overgang van het ene land naar het andere is zijn leven, cultureel en maatschappelijk gezien, totaal veranderd. Naast dat we het hebben over hoe we een intercity van elkaar verwijderd wonen, hebben we het geregeld ook over waar we leven &#8211; of juist niet leven. In zijn werk benoemt Lamin geregeld de natuur en met name de zee, de ruimte tussen landen in.&nbsp;



Ik vroeg me af of we het over die tussenruimte kunnen hebben. Over wat het betekent om tussen twee culturen te wandelen en je af te vragen welke rol je roots spelen in een leven hier in Nederland. Iemand van de tweede generatie zijn, noem ik dat. Lamin heeft zijn eigen term: the inbetweennes. Lamin is inmiddels niet meer achttien. Hij is drieëntwintig en leeft al een tijdje in de inbetweennes.&nbsp;&nbsp;







Wat maakt dat je in de inbetweennes leeft?



Dat ik uit Gambia kom en mezelf in een nieuwe omgeving bevind.&nbsp; Het leren kennen van de leefgewoontes van deze nieuwe omgeving plaatst me op een bepaalde manier tussen ruimtes. En ik denk dat ik de eerste keer toen ik in Nederland was een nieuw soort energie voelde: ik voel dat ik nu losgekoppeld ben van waar ik vandaan kom. En als ik weer in Gambia ben, heb ik het gevoel dat ik niet vooruit ben gegaan in mijn manier van denken. Ik heb dan de neiging om dingen in een ander licht te zien. En dat ik soms daar [Gambia] niet zou willen wonen. Maar wanneer ik in Nederland ben ontstaan diezelfde gevoelens. Dus ik denk dat het me ook doet beseffen dat mijn ruimte zich ergens tussen deze plaatsen in bevindt.



Hoe voel je je daarbij? Als ik je dit vijf jaar geleden zou vragen versus nu.



Ik denk dat ik vijf jaar geleden deze plek [Nederland] zou verkiezen boven waar ik vandaan kom. Dat komt omdat mijn lichaam en mijn geest toen op reis waren om te zoeken en te ontdekken. Ik denk dat wie ik nu ben het eindproduct is van mijn zoektocht en het ervaren van deze twee plaatsen. En uiteindelijk vind ik dat er nog steeds iets ontbreekt &#8211; dat ontbreken zorgt voor de inbetweennes. Maar dat ik me in deze tussenruimtes bevind is ook een route. Het is een reis die ik nog steeds afleg. Ik leer elke dag en ik ontdek nieuwe dingen, dus misschien is dit allemaal over een jaar of twee een ander verhaal.



Vind je deze reis eenzaam?



Soms, soms. Ik ben niet iemand die allerlei tegenstrijdigheden in zich heeft, maar in zekere zin ben ik behoorlijk gecompliceerd. Soms wil ik dat er mensen om me heen zijn. Soms wil ik helemaal niemand om me heen. De eenzaamheid die ik soms voel creëer ik voor mezelf. Ik denk dat het komt door wie ik ben. Zwart, queer, uitgesproken. Dit zijn uitdagende factoren voor deze ruimte, deze inbetweennes. Als ik niet heb wat ik wil, ben ik liever alleen, dan met mensen of dingen die me niet bevredigen.



Er is een zin in je gedicht die luidt:



‘I am this broken child who never wants to go back home, because home you see is a thief of my joy. Home you see is full of promises of nothingness.’



Hij komt uit Take my silence as charity (This is a poem of speaking silence), &nbsp;deel één. Staat in deze zin de oorzaak&nbsp;voor jou om in de inbetweennes te zijn? In de zin dat er dingen zijn gebeurd en nu ben je hier?



Ja, want ik denk dat ik veel littekens uit het verleden heb. En natuurlijk ben ik geboren en getogen in Gambia. En tja, ik woonde er achttien jaar. Als jong persoon die in Gambia woont, heb ik veel moeilijkheden meegemaakt die me een boost hebben gegeven om sneller volwassen te worden, iets wat een kind niet wil. Het was meer een uitgebuite jeugd. Het feit dat ik queer ben, met vrouwelijke trekjes, plaatst me in een categorie mensen in Gambia. Ik ben niet dapper genoeg om dat van me af te zetten. Ik ben niet sterk genoeg om dat marginalisern echt van me af te zetten.



Verbannen worden van de plek waar je geboren bent &#8211; van de plek waar je van kinds af aan van houdt &#8211; alleen vanwege je seksualiteit of vanwege je de manier waarop je je uit is behoorlijk dehumanizing. Omgaan met mensen die gewoon niet begrijpen wat jouw waarheid is en je op een bepaalde manier willen veranderen, zodat je in hun samenlevingskader of het kader van het perfecte gezin kunt passen&#8230; Ik vind dat erg zwaar.



Daar wilde ik dus van weggroeien. Ik wil iets nieuws voor mezelf creëren. Dus in dit geval [de zin van het gedicht] vond ik mezelf eenzaam en beroofd. Ik had het gevoel dat me veel onrecht was aangedaan. Het was een plek waar ik als persoon niet kon groeien. Het enige wat ik voor mezelf kon doen, was uit die ruimte ontsnappen en ergens anders opnieuw beginnen.



Maar eindigt de reis niet?



De reis weet dat de reis niet eindigt. Maar het is belangrijk om bewust afstand te nemen van het verleden. Soms denk ik na over hoe ik af en toe trauma’s uit mijn verleden toelaat in mijn volwassenheid en dat dat behoorlijk in strijd kan zijn met de persoon die ik nu ben. Het is iets dat ik steeds beter leer te vermijden.



Ik denk dat ik niet meer de persoon uit het verleden ben. Ik was absoluut een heel verlegen kind toen ik opgroeide. Heel rustig en gereserveerd. En nu nog steeds. In bepaalde situaties ben ik stil. Alsof ik mezelf niet op de best mogelijke manier wil laten zien. Het is dan alsof het kind uit het verleden mijn volwassen lichaam overneemt en er dan voor kiest stil te zijn, onderdanig te zijn en niet mijn nieuwere zelf te vertegenwoordigen.



Als kind zei ik niet vaak wat ik wilde zeggen. Maar nu &#8211; als de nieuwe persoon in mij iets wil zeggen, dan zegt hij het gewoon.







*







Dream of a tongue



The sun is always on its way



This is the prayer of my tongue



Soft eyes, gazing upon hope



One that ferries a father’s dream



I am a vision that belongs to none except myself



Broken by being, assembled by the kindness of lovers



Fallen off too many a wagon, but still build-up



The vigor to gather my ruins and surge again



The sun is always on its way



This is the dream of my tongue



And for that, this body that I own today



He did not witness the atrocities of yesterday



He is a new seed remember, learning by living new again



Do you see



I am what hope is



I live, I fall, I love, I pray, I conquer



Do you see



I am adorned in sun colors now



Feasting on the heaven of my own making.







*







Website:<a href="blank">https://laminbarrow.nl/2021/11/22/dream-of-a-tongue/</a>&nbsp; | Instagram:&nbsp; <a href="blank">https://www.instagram.com/tha_rainx/</a>&nbsp;

Lamin Barrow groeit in hoog tempo uit tot een bekende naam binnen de spoken-word scene. Hij treedt op als Tha RainX&nbsp; en ik stel hem...

Lamin Barrow groeit in hoog tempo uit tot een bekende naam binnen de spoken-wordscene. Hij treedt op als Tha RainX&nbsp; en ik stel hem hier op Vuurland graag in vijf afleveringen voor, waarin we steeds een ander aspect van zijn poëzie bespreken. Vandaag: message as a poet.



Ik nodig Lamin bij me uit om te eten. Ik voel me vrij volwassen, mensen uitnodigen bij mij thuis. Ik woon pas sinds 3 maanden op mezelf in Den Haag. En Lamin staat op het punt te verhuizen naar zijn eigen plekje in Amsterdam. Dus we hebben het na de groet bij de deur al gauw over meubels, niet-bestaande kookkunsten en ruimtes indelen. De ruimte die we onszelf willen toeëigenen.



Ik heb Lamin voor het eerst zien optreden tijdens de open mic van Spraakuhloos in 2018 in Rotterdam. Dat was ook meteen de eerste en laatste keer dat we een podium gedeeld hebben. We hebben elkaar daarna vaak genoeg toegejuicht en uitgenodigd op events. Tussen alle evenementen en avonden in drinken we thee, om elkaar beter te leren kennen en bij elkaar te checken hoe het gaat.&nbsp;



Toen ik Lamin vroeg of hij met me in gesprek wilde over zijn werk en zijn leven, wist ik dat hij ja zou zeggen. Will there be food? grapte hij. Yes. Waar ik mezelf op betrapte was dat dit niet alleen vanzelfsprekend is voor ons als vrienden, maar ook dat er nog veel is dat ik wil leren van hem en over zijn makerschap.



Iets wat ik wilde je vragen: wat is iets wat veel mensen niet van je verwachten?



Ik denk mijn plezierige kant, omdat mijn poëzie echt heel intens en serieus is, dus mensen verwachten dat ik doorga met dat verhaal op mijn manier van zijn. Maar mensen zoals jij zijn&nbsp; waarschijnlijk wel gewend aan mijn sarcastische, vrolijke kant. Voor andere mensen komt die echt als een verrassing.



Want je bent grappig?



Want ik ben grappig. Mijn poëzie gaat eigenlijk over de dingen waar ik boos over ben en vaak ontstaat die vanuit eenzaamheid. En vanuit onzekerheid en soms uit een gevoel van verlaten zijn. En de noodzaak om die dingen in mijn verhaal over te brengen &#8211; mensen hebben de neiging om me misschien daarop te beoordelen. Maar ja, als ik mijn plezier laat zien, mijn dansbewegingen en mijn eigenwijsheid….



Ja, je kunt heel goed dansen, absoluut.



Dat vind ik ook.&nbsp;



Op een bepaalde manier kun je zeggen dat wat jij schrijft een uitlaatklep is om emoties of dit duistere rijk onder ogen te zien.&nbsp;



Ja, ik denk dat poëzie me de ruimte geeft om echt recht te doen aan mijn emoties.



En is dat dan je boodschap als dichter?



Ik denk niet helemaal, maar in veel gevallen wel.



Ik vraag dit naar aanleiding van de gedichten die je met me hebt gedeeld. Take my silence as charity (This is a poem of speaking silence) deel één en twee. In deel twee staat het volgende:&nbsp;



‘As if poetry is not trying to punch windows between my teeth,&nbsp;



begging me to speak into silence,&nbsp;



see silence has never refused me.’&nbsp;



Ja, ik denk dat dit ook te maken heeft met verwachtingen en wat er na die verwachtingen teruggegeven wordt. In deze regel zeg ik eigenlijk meer dat ik van stilte houd, omdat stilte me in staat stelt om met mezelf verbonden te zijn en mijn emoties te kennen of te kunnen ontrafelen waar ze vandaan komen en wat ik met die emoties wil bereiken. En dus is stilte in feite een manier om te proberen de stilte in mij te doorbreken.



O, dus stilte verbreekt de stilte in jou?



Spreken verbreekt de stilte in mij. Poëzie doet dat voor mij. Ik denk dat ik meestal een heel ontspannen, gereserveerde persoon ben. Maar mijn poëzie is het tegenovergestelde daarvan. Het is niet alsof die cool is.



Het is inderdaad niet ontspannen.



Not a cool boy.



Nee, maar je poëzie is toegestaan. Hij is heel mooi en heel echt. Je poëzie voelt heel logisch als ik ernaar luister. Alles vloeit in elkaar over. En ja, daar zit schoonheid in. Soms heb ik het gevoel dat mensen trucjes uithalen als ze poëzie schrijven of een verhaal vertellen. Maar bij jou voelt het alsof het schrijven recht uit het hart komt.



Ja, ik denk dat het ook uit een drang voortkomt. En dan hoef ik er geen spice doorheen te doen om het voor mijn publiek aangenaam te maken. Dit is hoe het eruit komt, en als je dat aan kan, ben je cool.



Je zei eerder, voordat ik ons ​​gesprek begon op te nemen, dat je begrepen wilt worden.



Ja, ik wil begrepen worden, maar als ik niet begrepen word, ga ik er mezelf niet voor afstraffen.







*







<div class="wp-block-image"><figure class="aligncenter size-full is-resized"><a href="https://youtu.be/VXdRG1hI5lg" target="_blank" rel="noopener"><img data-recalc-dims="1" loading="lazy" decoding="async" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2021/12/image.png?resize=472%2C270&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-1715" width="472" height="270" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2021/12/image.png?w=855&amp;ssl=1 855w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2021/12/image.png?resize=300%2C172&amp;ssl=1 300w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2021/12/image.png?resize=768%2C441&amp;ssl=1 768w" sizes="auto, (max-width: 472px) 100vw, 472px" /></a><figcaption>I killed him because I loved him &#8211; <a href="https://youtu.be/VXdRG1hI5lg">https://youtu.be/VXdRG1hI5lg</a></figcaption></figure></div>



















Website: <a href="https://laminbarrow.nl/">https://laminbarrow.nl/</a>&nbsp; | Instagram:&nbsp; <a href="https://www.instagram.com/tha_rainx/">https://www.instagram.com/tha_rainx/</a>

Lamin Barrow groeit in hoog tempo uit tot een bekende naam binnen de spoken-wordscene. Hij treedt op als Tha RainX&nbsp; en ik stel hem hier...

Logo	Vincent Hammingh
Kernteam	Iduna Paalman, Thijs Joores, Erwin Hurenkamp, Oumaima Belkhdar
Website	Laurens Besselsen

Daniëlle Zawadi

Stukken geschreven door Daniëlle Zawadi