BENZOKARIM: ÉÉN VAN DE MEEST MAGISCHE MOMENTEN IN MIJN LEVEN

Karim Ellouta is een bekend gezicht binnen de spoken-wordscene onder de naam Benzokarim. Rondom de publicatie van zijn debuutbundel El Ghorba stel ik hem graag hier op Vuurland voor in een handvol afleveringen, waarin we steeds een ander aspect van zijn makerschap bespreken. Vandaag: bundelpresentatie

Vier dagen na de bundelpresentatie van El Ghorba spreek ik Karim weer. We zijn onderweg naar Amsterdam om een vriendin te bezoeken en we kunnen niet om het onderwerp heen: Karim, je bent gedebuteerd!

Op de sociale kanalen verschijnt het ene bericht na de ander van collega’s die El Ghorba in handen hebben. Karim hoopt dat mensen het met een goede mindset zullen lezen, in een setting die voor hen veilig voelt. Omdat hij beseft dat het onderwerp van zijn bundel heavy is. Ook vertelt hij hoe bijzonder het is dat hij dit mag delen en vieren met anderen.

Vier dagen is best kort om te kunnen evalueren op een debuut, maar alsnog kan ik het niet laten het volgende aan hem te vragen:

Als je nog een keer zou kunnen debuteren. Wat zou je anders doen?

Niets.

Niets?

Laat ik het zo zeggen: de ervaring die ik met de presentatie, het boek zelf, waar het over gaat, hoe het wordt ontvangen, hoe ik het zelf ontvang, dat is het allermooiste cadeau dat ik mezelf heb kunnen geven.

Hoe was die bundelpresentatie?

De presentatie was één van de meest magische momenten in mijn leven, omdat iedereen die ik er graag bij wilde hebben er ook was: mijn vader, die me voor het allereerst zag optreden. Mijn broertje en mijn zusje. Mijn vrienden, die ik liefheb, waren daar. Niet alleen dat, maar ze hielpen mij ook, ze waren bereid om voor me te rennen. En dan heb je een programma in elkaar gezet waar je nachten van wakker hebt gelegen: wie wil ik nou met wie combineren op zo’n avond? En dan voelt dat uiteindelijk allemaal supergoed. 

Ik zag ook dat veel van de scene bij de bundelpresentatie was. De mensen van onze leeftijd waren er zowat allemaal. En ook mensen die ouder zijn.  Ik vond het gaaf om te zien dat die representatie er was op zo’n moment.

Dat was heel onwerkelijk voor mij. Want ik kom vaak op events waar ik onderdeel ben van een programma, en dan komen er mensen daarvoor. Maar nu heb je het gevoel dat mensen voor jou komen. En als ik zie hoeveel mensen zijn gekomen, en dat de zaal gewoon te klein was en dat mensen op de gang stonden – er was een staande ovatie voordat ik ook maar iets zei. Dat mensen je een waardering geven die je blijkbaar hebt verdiend op de een of andere manier. Dat is heel onwerkelijk. Hoe kan dat?  

Zegt dat ook iets over de scene, volgens jou?

Ik vind ‘de scene’ zo’n woord waar ik allergisch van word. Ik zou het eerder een community noemen. Het zegt dat de community bereid is om elkaar te supporten. Om elkaar te zien. Het zegt ook dat de community op zoek gaat naar momenten om te vieren. Want daar gaat het uiteindelijk over. En ik denk dat als een community die potentie heeft, dan kun je spreken over een groep die zowel warm als groeiende is. Het woord zegt het al, je doet het samen. Support is altijd wederzijds. Ik waardeer dat mensen mij graag willen supporten. Ik word emotioneel als ik erover nadenk. Ik heb me nog nooit zo gezien en geliefd gevoeld. Dat is niet vanzelfsprekend. Dat koester ik en neem ik heel mijn leven mee. Dat moment… 

Ik mag echt wel dankbaarder zijn.

Wat? waarom? Ben je nu niet dankbaar genoeg?
Nee, maar hierover praten met jou, doet me realiseren dat ik heel snel weer terug kan gaan naar onzekerheid en twijfels. Gaan mensen wel dit… gaan mensen wel dat… Terwijl, als ik weer ga praten over dat moment, a ik weer zweven. Dit is eigenlijk de grootste win die je kunt behalen. Het is niet dat iedereen het voorrecht heeft om zo’n avond mee te maken. En vooral met zo’n mooie intentie vanuit het publiek. Het publiek was daar niet om me te beoordelen. Iedereen was daar om te vieren en te eren wat ik heb gemaakt. Het leek alsof iedereen één werd. Het klinkt misschien heel Avatar-achtig, maar iedereen was gelijk. Ik zag alleen maar liefde en waardering. Dank je wel ook voor dit gesprek. Dit heb ik nodig blijkbaar, zo vier dagen na alles.

*

Wensen

gedicht uit El Ghorba

Op lange dagen die iets van herinneringen achterlaten.

Op verhalen die na mijn tijd hun weg zullen vinden.

Op liefde, op vrede, op betere tijden.

Ik hoop.

Dat we de tijd nemen om soms te vergeten.

Dat ik mag geloven op mijn eigen manier.

Dat ik meer kan geven dan ik mag ontvangen.

Ik ken tijden zonder hoop.

Ik hoop al een tijdje.

Ik zie hoop al een tijdje.

Ik hoop.