Lamin Barrow: naar welk huis moet ik terugkeren?

Lamin Barrow groeit in hoog tempo uit tot een bekende naam binnen de spoken-wordscene. Hij treedt op als Tha RainX en ik stel hem hier op Vuurland graag in vijf afleveringen voor, waarin we steeds een ander aspect van zijn poëzie bespreken. Vandaag: wereldburgerschap.

De eerste keer dat ik met deze term in aanmerking kwam, was toen ik hoorde over de oud-Griekse filosoof Diogenes de cynicus. Toen destijds aan hem werd gevraagd wat zijn afkomst was, antwoordde hij met ik ben een wereldburger.

Wanneer ik Lamin vraag waarom hij zichzelf een citizen of the world noemt, is hij daar niet cynisch over. Hij is trots en zelfverzekerd. We spreken over de reis die hij heeft afgelegd om tot deze conclusie te komen. Hij legt mij de belangrijke rol die zijn ouders speelden uit en hoe dat zich verhoudt tot de Gambiaanse maatschappij waarin hij opgroeide. 

In ons oprechte gesprek over dit onderwerp realiseerde ik me dat ik een parallel kan trekken tussen wie ik voor me heb en zijn stage-poet-persona. Zijn poëzie en voordrachten zijn, wanneer je ze live meemaakt, adembenemend. Zijn voordrachten geven mij het idee dat hij weet waar hij hoort te zijn. En nu tijdens ons gesprek praat Lamin met diezelfde urgentie en eerlijkheid. 

Je noemt jezelf graag een wereldburger?

Ja, want ik heb mijn eigen plekje nog niet gevonden. Ik weet dat mijn persoonlijkheid grenzen kent. Ik weet dat mijn persoon, wie ik ben, grenzen met zich meebrengt. Daarom wil ik geloven in het wereldburgerschap. Want ik wil mezelf pushen om de wereld in grotere termen te ontdekken en mezelf toestaan net zo vloeiend te zijn als alles wat op me af komt.

Als je het over grenzen hebt, doel je dan bijvoorbeeld op het beperken van jezelf tot één natie of samenleving?

Mezelf een citizen of the world noemen, kan betekenen dat ik overal thuishoor. Want ik hoor op een bepaalde manier overal thuis. Maar als zwarte en als queer persoon, zijn er plekken waar ik gewenst ben en plekken waar ik niet gewenst ben. Dus ik probeer nieuwe ruimtes te ontdekken, totdat ik uiteindelijk de ruimte vind waar ik thuishoor. En dat kan ergens ver van mijn origine zijn of ergens waar niemand op mij lijkt. Waar ik zeker van ben is dat ik ergens in deze wereld thuishoor.

Dat is heel volwassen van je.

Ik denk dat dat komt door mijn levenservaringen. Het leven heeft me door veel kuilen gesleept. Wanneer je voor uitdagingen staat, kun je het beste voor jezelf opkomen. Wat ik ook doe. En ik denk dat dat me een beter mens heeft gemaakt. Me heeft gekneed tot wie ik nu ben. En ik ben blij om te zeggen dat ik trots op mezelf ben.

I love that for you.

Thank you.

In je gedicht, Take my silence as charity (This is a poem of speaking silence) deel één en twee, komen de volgende twee passages voor:

‘I am only a boy who has Mandinka on his tongue

I am only a boy who wants to feel the taste of his mother’s laughter sinking in his stomach

I have come from too far and too close to not remember the hands that mould me into becoming sunlight

So, understand me when I say this, I burn best each time that I convince myself that everyone is broken inside.’ 

(…)

‘So, tell everyone back home, that I am not coming back home

I am building a home out of the fragments of newness I have found.’

Kun je hier nog wat meer over vertellen?

Het eerste deel gaat over hoe ik gewoon maar een kind ben dat Mandinka is, en ik spreek natuurlijk ook Mandinka. Dat is mijn moedertaal. Deze passage gaat over mijn moeder. Ik zou willen dat mijn moeder meer begrip voor me had gehad toen ik opgroeide. Want dat voelde ik niet.

Ik denk dat mijn vader dichter bij de ideale ouder voor mij stond dan mijn moeder. Het Gambiaanse beeld van mannelijkheid is strict en niet onderdanig. Terwijl van vrouwen wordt verwacht dat ze veel onderdaniger en voorzichtiger zijn.

Dus wat mijn ouders betreft vind ik het het nogal ironisch: mijn moeder was eigenlijk op een bepaalde manier een vader en mijn vader leek in zijn manier van zijn en mij dingen aanleren meer op een moeder.

Ik denk dat mijn relatie met mijn vader een beter voorbeeld was van wat die samenleving niet vertegenwoordigt. En dat mijn moeder de vrucht is van de boom, de samenleving. Ik neem het haar niet kwalijk dat ze zo is. Ze is uiteindelijk ook maar wat de maatschappij wil dat ze is. 

Daarin is ze niet fout, maar ik had gewild dat ze toch ook aan haar kinderen een andere vorm van aandacht gaf, een andere vorm van veiligheid, in plaats van dat wat de maatschappij van haar verlangt. Het verlies van mijn vader bracht me tot de conclusie dat ik niet terug naar huis wil, want naar welk huis moet ik terugkeren? 

Ik schreef dit gedicht nadat mijn vader stierf.  Dus het bevat veel angry-punch-everyone gevoelens. Dat neemt niet weg dat ik nu nog steeds instem met alles wat in dit gedicht wordt gezegd. Het is oprecht, dus ik denk dat ik het met dezelfde gevoelens en heartstrings voordraag.

En of. Bedankt voor het delen hiervan en nogmaals mijn condoleances.

*

Flames 

I am a burning city

In love with the wind

Feeding voices to the silence

Hiding, yet another man’s tears in my eyes

My mother, she says I feel too much

I looked into her eyes and said, Ma

Too much is all that’s left to feel

I am a boy, carrying

Too many dead cities on my shoulders

The dead know how to love me bare and dusty

How to wear a smile on my face each time I fall

How to lead my mind in finding peace in silence

I pledge my allegiance to her alone

Tilted crowns, standing

On ashes of demolished cities

Conquering everything that breathes

I have been a slave to the living

They know how to make soup of my tears

How to weave expiration into my laughter

So I curse them in every language I speak

When I hit roller coasters

I’ll bow my all to the moon, she’s a good lady

She knows how to build me into another city

I shall not ask to breathe living into the dead

I shall leave the dead be dead and take rest

This time

I must remember to change my name

They must call me flames

Because I will colonize everything I touch.

*

Website: https://laminbarrow.nl/2021/01/21/flames/ | Instagram: https://www.instagram.com/tha_rainx/