Liefste camera

Liefste Bibi

Liefste Margaret

Liefste Georges

Liefste Kamila

Liefste Simone

Liefste Vicky

Liefste Linda

Liefste Patrick

Liefste Izzie

Liefste Ariana

Liefste vlakte

Twaalf erkenningen van personen en plekken die ik koester

Liefste vlakte*, Het besloten hofje, dat ik in jou wil leren aanleggen heeft hopelijk ook plek voor een gespannen doek. De tuin als kader: ik voel de pionierende begijnen, en hun bondgenoten (de heksen, de joden, en de gays) van onder en boven de grond het applaus geven waar ik en mijn liefsten op hopen, dat niemand anders ziet, dat een wens op zich is. Alles wat je erin deelt maakt van alles een dagje autoerotisch bloemschikken zoals je lichaam als kind nooit voor mogelijk had gehouden. *exacte verhouding en plek onbepaald.

Liefste vlakte*, Het besloten hofje,dat ik in jou wil leren aanleggenheeft hopelijkook plekvoor een gespannen doek. De tuin als kader:ik voel de pionierende begijnen,en hun...

Liefste Ariana*, De gemeenschappelijkheid die je hebt weten te vormen gooit het onuitspreekbare op in de lucht vrij voor iedereen om er een deeltje van op te pakken en samen te brengen Digital natives mogen bij jou ook en juist de middeleeuwen en zelfs de esoteriek in het is een flinterdun koordje, tussen regressie, de noodzakelijke terugkeer, en het oogverblindend nieuwe een driehoek waaraan die nog altijd onbekende vierde, vijfde, zesde én zevende staat al eeuwenlang ontsnapt Erotiserend voelt het aan om met mensen over de halsstarrige ontheiliging van schermen te spreken Waarin een zekere terugtrekking je van al je vlaktes lijkt te beroven omdat je wacht op goedkeuring Onzichtbaarheid moet samen kunnen gaan met aansprakelijkheid dat geloof ik ’Je moet zelf lover worden,’ zegt Bibi altijd de wederkerige angstvalligheid van een online platform zal dit zelfgekozen gebod altijd tegenspreken. *Ariana Reines (leeftijd onbekend) is dichter en initiator van Invisible College, een non institutionele gemeenschap van mensen die gedurende de pandemie ontstaan is, waarin heilige, religieuze en literaire teksten in een devotionele context worden besproken, gevrijwaard van dogma. De toewijding van haar en alle mensen die eraan deelnemen heeft bij mij een nieuw verlangen naar gemeenschappelijkheid ontstoken.

Liefste Ariana*, De gemeenschappelijkheiddie je hebt weten te vormengooit het onuitspreekbareop in de luchtvrij voor iedereenom er een deeltje van op te pakkenen samen te...

Liefste Izzie*, Je liefde voor me was opgebouwd uit een drang om mijn geratel aan banden te leggen Een erotisch grondbeginsel dat ik volledig omarmde Onze Weense collisie, waar de romantiek van het tolken, en het meenemen van jou naar een vreemde taal, haaks stond op je jeugd, waarin andere talen bestonden om uit en af te sluiten Hoe kan het ook anders, met een papa die professor Frans is, en zich naar jouw toe gedraagt alsof theorie bestaat om er de donkere nacht van je ziel mee af te vlakken En vol te storten met alles behalve materialiteit. Het was voor jou een teken dat mijn bijdrage aan jouw blootlegging je toestemming gaf om bij mij het tegendeel aan te wakkeren: minitieus precieze begrenzing in plaats van een geveinsde openheid richting alles en iedereen.



Ik begreep toen pas dat ik andere iemanden moest gaan bezoeken om te leren, dat je het goede niet van het kwade kunt scheiden en dat ieders domesticiteit iedere dag van gedaante schakelt.



 *Isobel O’Donovan (1997) is beeldend kunstenaar en schrijver. We hebben elkaar ontmoet tijdens haar Erasmus-uitwisseling in Wenen, waar ik destijds studeerde. We werden verliefd, en ik stapte over naar de kunstacademie in Glasgow, waar we tot het begin van de pandemie samenwoonden.

Liefste Izzie*, Je liefde voor me wasopgebouwduit een drangom mijn geratelaan banden te leggenEen erotisch grondbeginseldat ik volledig omarmde Onze Weense collisie,waar de romantiek van...

Liefste Patrick*, Ontschapen beelden, het maken van kleinkortfilms, waarin groei zichzelf niet meer is. Zulke films wil ik maken. Hieruit komt iets op, wat haaks staat op vervulling Gezichtsverlies als iets volstrekt onpersoonlijks. *Patrick Holzapfel (1989) is een Duitse schrijver en filmmaker die net buiten Wenen woont, en aan wie ik veel te danken heb. In zijn online filmtijdschrift Jugend ohne Film kreeg ik een uitzonderlijke vrijheid om te schrijven over cinema. Samen gingen we vaak naar het Oostenrijkse filmmuseum waar we vrienden troffen die niets anders wilden dan film en leven met elkaar verbinden.

Liefste Patrick*, Ontschapen beelden,het maken van kleinkortfilms,waarin groei zichzelf niet meer is.Zulke films wil ik maken. Hieruit komt iets op, wat haaks staatop vervullingGezichtsverliesals iets...

Liefste Linda*, Als een van de velen in mijn leven was jij een vrouw, met wier zelfgekozen onzichtbaarheid ik mij identificeerde. Ik legde mijn oren bloot, als aan de voet van een kerk, in mijn gevoelde noodzaak om zoveel mogelijk naar dat politieke zwijgen te luisteren. Wat anders was, was dat jij die rol in alle opzichten expliceert dag in dag uit. Wat voel ik een geluk, als ik denk aan al mijn vriendinnen en hun stiltes. Ik wil niet meer leven in een wereld waarin mannen alleen heilige en tot abstractie gemaakte vrouwen bedanken, maar een waarin we van dag tot dag, op de markt, of aan de kassa leren uitspreken dat ieder en elk in het hier en nu tot heilige verklaard mag worden en nooit meer postuum &#8211; behalve uit eigen besluit. *Linda Lebeck (1992) is fotografe, in wiers tentoonstellingspraktijk de scheidslijn tussen verschijning en verdwijning centraal staat. Ik ontmoette haar enkele jaren geleden in Wenen, vanaf het eerste ogenblik was het me duidelijk dat ze een alfabetische verscheidenheid aan stiltes koesterde.

Liefste Linda*, Als een van de velenin mijn levenwas jij een vrouw, met wier zelfgekozen onzichtbaarheidik mij identificeerde. Ik legde mijn oren bloot,als aan de...

Liefste Vicky*, Inmiddels ben ik je al een jaar aan het schrijven Ik vrees en bibber van alle gauwigheid omdat zelfs een jaar over één brief doen een verspreking blijkt Maar gelukkig stoppen de woorden er iedere keer weer mee Of ik nou wil of niet Ik ben de tel kwijt, want ik voel dat ze opraken In Parijs schreef je een paar jaar geleden een tekst die later Spreekangst zou gaan heten en die me tijdens je voordracht moleculair ondersteunde, hielp alsof we van dingetje ruilden Wat dat precies was weet ik niet Behalve dat het geen concept was Circulaire economieën lijken op dat cellevel Kippevel Datgeen wat je verstond onder ‘verdwijnbereidwilligheid’ nam ik volledig ten harte als een verstopt membraan, dat ik welbewust niet oppoets. *Vicky Francken (1989) is dichter en vertaler.

Liefste Vicky*, Inmiddels ben ik je al een jaaraan het schrijvenIk vrees en bibbervan alle gauwigheidomdat zelfs een jaar over één brief doeneen verspreking blijkt...

Liefste Simone*, Je tijd in de Renault fabriek is door lezers tot fetisj gemaakt Je werd weggewuifd, aan de kant gezet en stiekem heel serieus genomen



Toen ik jou begon te lezen begon bij mij te dagen dat jouw gebrekkige motoriek je tot iets onmeetbaars maakte. En dat je veel kunt reizen, maar dat voor jou en ook voor mij de langste tocht nog altijd die van je hart naar je hand is. Waarbij je weet, in al het technische dat je op zult pakken, dat je nooit helemaal zult verschijnen. De wijze waarop jij onhandig was, zo wil ik ook onhandig zijn. *Simone Weil (1909-1943) was een Frans-Joodse filosofe en bekeerde zich na jarenlang politiek activisme tot de mystieke tak van het christendom. Ze schreef eveneens over alles waarover ze zichzelf klunzig en onbekwaam achtte, wat voor mij haar meest ontroerende teksten zijn. In L&#8217;Enracinement (1949) heeft ze het over de voorwaarden die nodig zijn om als mens ergens te kunnen wortelen.

Liefste Simone*, Je tijd in de Renault fabriekis door lezers tot fetisj gemaakt Je werd weggewuifd,aan de kant gezeten stiekem heel serieus genomen Toen ik...

Liefste Kamila*, Als ik denk, dan denk ik aan jou en aan Simone Weil, al had ik zonder jou niet aan Weil durven denken. Noch aan haar geëngageerde vorm van zwerverschap. Jullie beide valoriseren verplichtingen. Jij als leerplichtambtenaar, en zij als mystica. Jullie afzonderlijke roepingen geven de indruk dat er geen groter verschil bestaat terwijl dat in feite allerminst zo is. Allebei hebben jullie namelijk in mij getoverd en geroerd ik deed maar al te graag dienst als ketel. En gedurende die processen, veranderde er iets wat geen man in mijn leven kon herkennen: dat ik bepaalde lessen alleen maar van de Weils van de Akermans van de Durassen en de Kamilas kan leren. Ik droom dat ooit iedereen dat beseft, en OCW jullie toestaat om geruisloos van positie te wisselen. Dat aanzien verandert in een frivool afzien, zodat verhulling in onzichtbaarheid uitmondt in applaus Zodat het wachten op God waarover Weil spreekt, ook welkom is als je weer een criminele leerling op het matje roept En dat die vijftienjarige persoon, die al jaren zoekt en misschien al vier middelbare scholen versleten heeft, in zijn wankele brief aan jou voor het eerst zijn stem verheft. Dat je diegene als mysterie mag ontvangen, en dat je die persoon even echt niets laat doen. *Kamila was mijn toegewezen leerplichtambtenaar op het vmbo, die ik dankzij overmatig schoolverzuim leerde kennen, en met wie ik nog altijd contact heb.

Liefste Kamila*, Als ik denk, dan denk ik aan jouen aan Simone Weil,al had ik zonder jou niet aan Weil durven denken.Noch aan haar geëngageerde...

Liefste Georges*, Het recht om te verdwijnen is een luxe die in mijn gezicht ontplofte toen ik bij jou aan je deur stond in Vézelay Dat de film die ik hier aan het maken ben ook over jou gaat getuigt (hopelijk) van mijn realisatie, dat ik zal kiezen voor wortels die leeg genoeg zijn, om ook niet in de aanleg van mijn eigen tuin door te blijven koloniseren in de vorm van botanische plantkundigheid, en het hebberige dat idyllische denkbeelden zo schaamteloos cultiveren Het luxe van de ‘nee’ is een antwoord op de bemoeizucht van mijn moeder die zelf niet kon ijken waarom ze zelf zo vaak flauwviel van het woordje ‘afbakening’ als de locus van vrees. Schaalgrootte is voor ons, embryo’s, niet voor niets de blinde vlek waar we als eerste intuimelen. *Georges Bataille (1897-1962) was een Franse schrijver die zich veel bezighield met de christelijke mystiek, en zich later vanwege ziekte terugtrok uit Parijs om in Vézelay te gaan wonen, onderaan de straat bij de basiliek Sainte-Marie-Madeleine, waardoor het dorp altijd een belangrijk bedevaartsoord is gebleven. Mijn interesse in hem is vooral ingegeven door Bibi’s persoonlijke lezing, die gericht is op de kwetsbare posities die hij vaak opnieuw opzocht en thematiseerde. Cruciaal hierin is zijn keus om als een van de eerste auteurs Theresia van Ávila’s verscholen auteurschap te erkennen. Hij identificeerde zich blijkbaar ook met haar in hoe secuur ze ondanks de kerkelijke onderdrukking haar eigen stem vond, en zo zichzelf keer op keer redde.

Liefste Georges*, Het recht om te verdwijnenis een luxedie in mijn gezicht ontploftetoen ik bij jou aan je deur stondin Vézelay Dat de film die...

Liefste Margaret*, In een zomer waarin ik een tuin film die me heel dierbaar is, lees ik ook de auteurs uit de mystieke traditie, veelal vrouwen, die de donkere nacht van hun zielen niet klein hielden, maar eindeloos eindeloos converseerden, mystificeerden het geheim tot uitvoer brachten terwijl iedere mens van deze tijd en dus neoliberaal nou juist van ieder oprecht mysterie, en geheim, veel te snel een probleem maakt Bibi, die het werk van deze mensen al vele jaren eerder las, houdt ook al veel langer de eerder genoemde tuin bij Jouw film, Plaats van het werk, betreft jouw huis in Kirkwall waar je je verhoudt tot alles waarin je nederig kunt zijn, omdat je jezelf enkel openbaart, richting je eigen tuin, in plaats van je TikTok-feed je film duurt namelijk een halfuur en verschaft iedere kijker een levenslang gevoel van wachten zoals Bibi’s Theresia van Ávila er een kunst van maakte om pas op het allerjuiste moment te publiceren anders zou het d’r veel meer dan alleen haar heiligheid gekost hebben daar is niets romantisch aan, net als aan jouw werk, en hopelijk, net als aan mijn film, die randjes en kantjes, en verfromfraaide handjes centraal stelt in de erkenning van hoe jij jouw tuin filmde, wat direct een weigering inhield van alle mannetjesputters die blij waren met jou, daar op de Orkney eilanden, terwijl zij in Londen zaten, en experimentele films maakten, die gruwden van tuinen en zelfstandigheid. *Margaret Tait (1918-1999) was een Schotse filmmaker, schrijver en huisarts die ik enkele jaren geleden voor het eerst als onderdeel van een overzichtstentoonstelling in het GoMA in Glasgow ontdekte. Haar blik raakte me direct omdat ze in haar werk consistent laat zien hoezeer huizen plekken van radicale openheid en politiek kunnen zijn, in plaats van conventionaliteit en zelfbehoud. In 1992 zou ze als eerste vrouwelijke Schotse filmmaker een speelfilm uitbrengen, onder de naam Blue Black Permanent.

Liefste Margaret*, In een zomer waarin ik een tuin film die me heel dierbaar is, lees ik ookde auteurs uit de mystieke traditie, veelal vrouwen,...

Liefste Bibi*, Relationaliteit uitdrukken, dat leer je niet uit boeken. Ook niet als je als man vrouwelijke mystici leest. Zoals ik, en vele anderen die niet zonder je kunnen. De enige verhoudingsvorm die het geheim van de camera met de tuin, het leven, dit o zo fijne huis laat verbinden is wat al die mannen uit mijn leven niet aandurven. Ervaring met alle levenscycli is wat van jou altijd een ander, venijniger, liefdevoller kookmes maakt. Ik denk aan die ene, hete zomerdag, enkele jaren terug totaal kalm snij je al door de tuin stappend, de vleugels van de zich als vlinder verkledende mannen af, die oprechte verandering afwijzen ik ren ik ren ik ren, ook achter vlinders aan, door jouw wei, jouw achtertuin. Er klapt iets dicht, een mes dat valt. Een nieuwsoortige camera doemt op, tot aandachtgevend voorwerp verworden uit rust ontstaan alleen in zich opnemend ‘wat men nog niet wil horen en zien’



 *Bibi Straatman (1960) beschouw ik al jarenlang als mentor en goede vriendin. Daarnaast is ze filosoof, docent op meerdere kunstacademies en schrijft ze over de Spaanse mystica en heilige Theresia van Ávila. We hebben elkaar ontmoet in Maastricht, waar ik vandaan kom, en ze heeft me vanaf het begin verwelkomd als gelijkwaardig denker en vriend van het leven. Onze socratische gesprekken, die we vaak in haar keuken of tuin hebben gevoerd, zijn zo speciaal omdat haar denken vaak dezelfde dag nog uitdrukking vindt in een daad, waarin een zorgvuldig bereid avondmaal, of een contemplatieve tekst, minstens net zoveel diepgang en liefde bevat.

Liefste Bibi*, Relationaliteit uitdrukken,dat leer je niet uit boeken.Ook niet als je als man vrouwelijke mystici leest.Zoals ik, en vele anderendie niet zonder je kunnen....

Liefste camera*,



Ik had iets nodig om me te vertragen dat gebeurde pas toen iets eindelijk een iemand werd, overlopend van afstanden die genadeloos intiem voor me uiteenvielen Daarvoor was dat film, waar de ontspoorde beestelijkheid me telkens de ogen uitstak en iedere lichamelijke inspanning mij vervulde van een heikele extase het lichaam mijlenver en jarenlang gescheiden van de opname zelf Waar ik als toeschouwer lak aan had ‘Sorry, Lichaam,’ tenzij je zelf filmt, en niet door de zoeker blikt, dan fluistert Lichaam terug Niet zoals de filmmusea die obsessief alles denken te moeten bewaren onder metaal begraven, verblikt de archivaris zich voorbij het werkelijke lijf Nu pas begrijp ik waar mijn vrees om dat piepkleine vierkantje te vergeten vandaan komt samen met het verlangen om me ermee te verwikkelen



Ik schrijf dit in een Bourgondische achtertuin, waar overal insecten zuigen en slokken zonder afkapping of wegkaping De kamperfoelie raap ik met mijn vingers van de grond en neem ik mee naar mijn slaapkamer In de onophoudelijke hoop me eindelijk met jou te kunnen verenigen. 



*Juli en augustus 2021: ik heb deze twaalfdelige cyclus geschreven bij mijn zelfgekozen familie in het dorp Tormancy, gelegen in de Franse Bourgogne, en heb parallel hieraan een film opgenomen. De uiteindelijke installatie zal een zwijgend dubbelportret zijn over het huiselijke van mijn mentor Bibi aan de ene kant, en de mystiek van Georges Bataille anderzijds, die daar dicht in de buurt gestorven is en wiens werk zij uitgebreid bestudeerd heeft. Het huis vormt zowel het begin- als eindpunt bij de vraag: valt het intieme en huishoudelijke leven te integreren met theorie? De domestieke ruimte heeft me altijd al aangetrokken, en zonder haar had ik deze cyclus niet geschreven, nee, was ik überhaupt nooit gaan schrijven. Vandaar dat ik ervoor kies om Bibi hierin centraal te stellen, omdat zij bewijst dat beide sferen elkaar alleen maar aanvullen.

Liefste camera*, Ik had iets nodig om me te vertragendat gebeurde pas toen iets eindelijkeen iemand werd, overlopend vanafstanden die genadeloos intiemvoor me uiteenvielen Daarvoor...

Logo	Vincent Hammingh
Kernteam	Iduna Paalman, Thijs Joores, Erwin Hurenkamp, Oumaima Belkhdar
Website	Laurens Besselsen

Kaya Erdinç

Stukken geschreven door Kaya Erdinç

Liefste vlakte

Liefste Ariana

Liefste Izzie

Liefste Patrick

Liefste Linda

Liefste Vicky

Liefste Simone

Liefste Kamila

Liefste Georges

Liefste Margaret

Liefste Bibi

Liefste camera

Boeken voor de eeuwigheid

Personae

Röntgenfotomodel

Het materiële leven

A Sand Book

Mijn tuin(boek)

Menu

Social

Contact

Credits