Liefste Izzie*,
Je liefde voor me was
opgebouwd
uit een drang
om mijn geratel
aan banden te leggen
Een erotisch grondbeginsel
dat ik volledig omarmde
Onze Weense collisie,
waar de romantiek van het tolken,
en het meenemen van jou naar een vreemde taal,
haaks stond op je jeugd,
waarin andere talen
bestonden om uit en af te sluiten
Hoe kan het ook anders,
met een papa die professor Frans is,
en zich naar jouw toe gedraagt
alsof theorie bestaat
om er de donkere nacht van je ziel
mee af te vlakken
En vol te storten
met alles behalve materialiteit.
Het was voor jou een teken
dat mijn bijdrage aan jouw blootlegging
je toestemming gaf om bij mij het tegendeel aan te wakkeren:
minitieus precieze begrenzing
in plaats van een geveinsde openheid
richting alles en iedereen.
Ik begreep toen pas
dat ik andere iemanden moest gaan bezoeken
om te leren, dat je het goede niet van het kwade kunt scheiden
en dat ieders domesticiteit
iedere dag van gedaante schakelt.
*Isobel O’Donovan (1997) is beeldend kunstenaar en schrijver. We hebben elkaar ontmoet
tijdens haar Erasmus-uitwisseling in Wenen, waar ik destijds studeerde. We werden verliefd, en ik stapte over naar de kunstacademie in Glasgow, waar we tot het begin van de pandemie samenwoonden.