Liefste Linda*,
Als een van de velen
in mijn leven
was jij een vrouw, met wier zelfgekozen onzichtbaarheid
ik mij identificeerde.
Ik legde mijn oren bloot,
als aan de voet van een kerk,
in mijn gevoelde noodzaak
om zoveel mogelijk
naar dat politieke zwijgen
te luisteren.
Wat anders was,
was dat jij die rol
in alle opzichten
expliceert
dag in dag uit.
Wat voel ik een geluk,
als ik denk aan al mijn vriendinnen
en hun stiltes.
Ik wil niet meer
leven in een wereld
waarin mannen
alleen heilige
en tot abstractie gemaakte vrouwen
bedanken,
maar een waarin we
van dag tot dag,
op de markt, of aan de kassa
leren uitspreken
dat ieder en elk
in het hier en nu
tot heilige verklaard mag worden
en nooit meer postuum – behalve
uit eigen besluit.
*Linda Lebeck (1992) is fotografe, in wiers tentoonstellingspraktijk de scheidslijn tussen
verschijning en verdwijning centraal staat. Ik ontmoette haar enkele jaren geleden in
Wenen, vanaf het eerste ogenblik was het me duidelijk dat ze een alfabetische
verscheidenheid aan stiltes koesterde.