Liefste Vicky*,
Inmiddels ben ik je al een jaar
aan het schrijven
Ik vrees en bibber
van alle gauwigheid
omdat zelfs een jaar over één brief doen
een verspreking blijkt
Maar gelukkig stoppen de woorden er iedere keer weer mee
Of ik nou wil of niet
Ik ben de tel kwijt, want ik voel dat ze opraken
In Parijs schreef je een paar jaar geleden een tekst
die later
Spreekangst
zou gaan heten
en die me tijdens je voordracht
moleculair
ondersteunde, hielp
alsof we van dingetje ruilden
Wat dat precies was
weet ik niet
Behalve dat het geen concept was
Circulaire economieën lijken op dat cellevel
Kippevel
Datgeen wat je verstond onder
‘verdwijnbereidwilligheid’
nam ik volledig ten harte
als een verstopt membraan, dat ik welbewust
niet oppoets.
*Vicky Francken (1989) is dichter en vertaler.