zwaluw

Lena Claessen

nummer

Aaron Pierens

Mevrouw Poes

David Alberti

Rondje natuurbegraafplaats (2)

Elisa Lo-A-Njoe

het kippenhok - 2

Ella Meyvisch

Kraaien i

Leonie Moreels

Ik heb de stapel brieven van deze maand weggewerkt. Papieren brieven, en ik heb ook aangegeven dat het via de mail kan. Ik heb daarna mijn mail weggewerkt. Dat waren er tweehonderd. Ik heb ook tig keer de spelling gecheckt voordat ik antwoord gaf.



Ik heb mijn afval gescheiden. Ik heb de dode blaadjes van mijn planten weggeknipt. Ik heb mijn oude kleren weggedaan. Ik heb mijn social media weer eens geopend. Ik heb sorry gezegd, ik heb hallo gezegd. Ik heb de posts van mijn online vrienden geliked. Ik heb op Linked-In aangegeven dat ik ook iets kan, en nog meer kan.&nbsp;



Ik heb gesolliciteerd. Op twee manieren. Bij de eerste manier solliciteer ik op wat ik wil en bij de tweede gaat het om geld.&nbsp; Ik heb aangegeven dat ik geld zal verdienen, dat ik dat al doe. Dat zei ik toen ik eindelijk weer eens met mijn familie ging praten. Met ze allen tegelijk. Ik heb een groepsapp aangemaakt, om ze te vertellen dat ik het zal halen. Dat ze zich geen zorgen hoeven te maken.&nbsp;



Ik heb ook een afspraak met mijn huisarts gemaakt.&nbsp;



Ik stelde haar te veel vragen. Want waar het op neer kwam was dat ik me afvroeg wat ik moet doen om weer normaal te mogen ademhalen. Dat gaat lastig deze dagen. Zeker wanneer ik het rijtje afga.&nbsp;



Zeker wanneer ik slapen ga, dan wacht mijn lichaam nog altijd op concrete instructies over hoe ik in de nacht in leven blijf. Hoe ik ook in het donker door kan gaan met ademhalen. Wanneer ik niet denk, wegzak in het dromen, dan pompt mijn hart door niets anders dan mijn onbewuste. Maar dat wil niet altijd zo lekker lukken.&nbsp;



Ik heb dat uitgelegd aan de dokter.&nbsp;



Ik probeerde dat uit te leggen aan mijn huisgenoten, nadat ik mijn excuses aanbood voor het verstoren van de nacht. Ik heb mijn vuisten gebald en tegen de muren geslagen. Ik heb heel hard geschreeuwd totdat mijn keel opengesneden voelde. Ik heb mijn best gedaan onverschillig te zijn over mijn angsten.&nbsp;



Ik heb best wel wat gedaan. Ik ben het lijstje afgegaan. Ik heb best wel wat gedaan.



En dan toch weten



Dat ik iets verkeerds heb gedaan.



Wat? Weet ik niet.



Hoe? Ook niet.



Resultaat? Ik moet drie weken inhalen in één dag. Dezelfde dag waarop ik niets anders kan doen dan wakker liggen totdat het nacht is.&nbsp;



En zo nu en dan probeer ik dat te plannen in mijn agenda; de niet meezittende dagen, weken. Weken vooruit plannen. Dus nu niet slapen hoort eigenlijk pas overmorgen te beginnen. Nu niet ademen kan ik maar voor twee minuten veroorloven. Keer 100, zijn dat 200 emails die niet zonder mij kunnen. Keer 1000 zijn dat 2000 volgers die niet zonder mij kunnen. Ik denk aan het nummer 8, mijn familie die niet zonder mij kan.&nbsp;



Dus waar is de wetenschap? Waar zijn de zalfjes die mij kunnen redden van de pijn op mijn borst? Waar zijn de energieboosters die slapeloze nachten tenietdoen? Waar zijn de middelen zonder verslaving zodat ik niet meer vrees voor mijn onbewustzijn? Waar is de hulp die iedereen me aanbood? Waarom jeukt het onder mijn borst? Waarom raak ik verstrikt ik in mijn deken en in mijn woorden, in mijn redeneringen die mijn bestaan banaliseren totdat ik nep voel? Waarom weet ik maar één ding zeker?



Ik doe iets verkeerd.



Het rijtje afgegaan. En alleen weten dat ik iets niet weet.



Ik ben iets vergeten, op zo&#8217;n manier dat ik wist dat ik het zou vergeten. Ik was vergeten dat ik het zou vergeten.



Daar heb ik nu niets aan. Want mijn ogen prikken niet alleen vanwege al het huilen. Dat daar zijn de eerste zonnebijten die vechten op mijn netvlies.



Dat daar zijn hallo&#8217;s en hoe gaat het.



Goed geslapen?&nbsp;



Daarvoor moet ik eerst ademen. Daarvoor moet mijn gevoelenskamer door blijven pompen.



Ik zal je vertellen dat ik me heb verslapen.



Maar ook dat ik heel wat heb gedaan. Rijtje afgegaan. Ik heb heel wat gedaan.



Alleen ben ik iets vergeten. Misschien iemand. Ik ben iemand vergeten.



Maar ik heb heel wat gedaan. Ademen ook. Slapen morgen. Overmorgen niet. Ik plan antwoorden voor later. Meezitten ook later.



Ik was vergeten dat ik mezelf vergeten zou.



En dat is zo akelig, ik wil dit eigenlijk meteen weer vergeten.



Ik wil mezelf niet op zo&#8217;n manier kennen.



Ik wil mezelf een filter geven.



Dit maakt ademen niet makkelijker. Dit maakt de nacht niet langzamer. Dit maakt het leven ouder.&nbsp;



Hoe was ik vergeten dat ik mezelf vergeten zou?



Ik heb namelijk de papieren brieven geopend. Ik heb de dokter gebeld. Ik heb mijn familie gesproken. Ik heb aan dat online gedoetje gewerkt. Ik heb gesolliciteerd voor mijn dromen en geld. Ik heb het vuilnis gescheiden. Ik heb mijn oude kleren weggedaan. Ik heb toch ook sorry gezegd?

Ik heb de stapel brieven van deze maand weggewerkt. Papieren brieven, en ik heb ook aangegeven dat het via de mail kan. Ik heb daarna...

Wie ben ik vergeten?

Waar de mooiste bloemen bloeien

Het verhaal gaat zo: de tiener struikelt van de rand, en belandt voor de tram.



De tiener staart naar de tram om duidelijk te maken dat die hier niet langs mag rijden.



De tiener heeft autisme. Dat roept iemand vanaf het perron.



‘Sta op! Niet zo autistisch doen!’



De tiener is een meisje. Haar psycholoog zei dat autisme niet vaak voorkomt bij meisjes, hun gedrag wordt al snel als kattig of bazig gezien.&nbsp;



De tram stopt voor de tiener. De politie komt van om de hoek helpen. De politieagent plukt de tiener van de trambaan en neemt de tiener mee naar zijn auto. De tiener wil dit niet. De tiener krijgt handboeien. De tiener is zwart.&nbsp;



Haar psycholoog zei dat het niet vaak voorkomt bij zwarte mensen. De persoon vanaf de tramhalte roept haar na.



“K***** n****!”



De tiener is te laat voor een familiefeest. Een oudere neef komt haar ophalen van het politiestation. In de auto luistert hij naar Kanye West. Ze vraagt naar de titel van het lied.



‘Probeer niet zwart te doen. ‘t Is te laat daarvoor.’







Het verhaal gaat zo: een president van de Democratische Republiek Congo werd op een dag wakker en zei dat hij van dat Europese af wilde. Voor alle ouders betekende dit dat ze hun kinderen geen Bijbelse namen meer hoorden te geven. Echte Congolese namen wilde de president. De ouders die iedere dag naar de kerk toe gingen, wilden echter nog wel Franstalige namen. Dus die kregen de kinderen ook. Eén Congolese naam, want dat wilde de president, en nog één naam, een Frans/Bijbelse naam. Als laatste ook nog de familienaam, want dat blijft. Waar je ook naar toe gaat, dat blijft. 







Het verhaal gaat zo: de ouders hebben moeite dit verhaal uit te leggen bij het registratiekantoor van het vluchtelingenkamp. 







Het verhaal gaat zo: de kleuterjuffrouw vraagt hoe ze haar naam schrijft. Op alle kleurplaten die ze inlevert verandert ze namelijk telkens de laatste letter.



‘Schrijf je je naam met een e aan het eind of een a?’



Het kind glimlacht. ‘Dat mag je zelf kiezen!’



De juffrouw kiest voor-







Het verhaal gaat zo: ze kan goed koken en is daar dankbaar voor. Iedereen die haar iets vraagt op het familiefeest heeft het over eten, en ze heeft het nooit mis.



Ze weet hoe het zit met de pundu, makayabu, fufu, de kip, de vis, de beignets, en les haricots. En ze glimlacht een beetje, terwijl de muziek bonst in het kleine huis. Dit werkt, dit mag. Ik mag erbij horen. De keuken deur barst open en de luie jongens met rook op hun kleren en bierflesjes in hun handen stappen naar binnen.



Ze snuiven de geur van het eten op. Dat is lekker, want zij heeft het gemaakt.



‘Merci, kamama, merci!’



Hun rookgeur verpest de aroma&#8217;s waar ze de hele dag aan heeft zitten werken. Ze schrikt wanneer het voelt alsof ze zich met een mes heeft gesneden. Dat gebeurt niet. Wat er gebeurt is dat ze zich zo boos voelt dat ze haar bloed ook in haar oren hoort razen. Ze weet niet wat ze daarna doet.&nbsp;



Haar moeder komt de keuken in rennen en stopt naast de jongens. Ze kijken haar allemaal aan. ‘Encore une épisode?’



Ze wil hier niet bij horen.&nbsp;







Het verhaal gaat zo: ‘Ik ken daar niemand en ik wil niet in m’n uppie staan. En daarmee zeg ik niet dat ik anti-black ben. Ik heb gewoon geen zwarte vrienden, dus wat wil je dat ik ga doen? Je kunt niet meer van me-’ 



Er wordt gelachen. ‘Zo raar dat ik blank ben, maar zwarter dan jij.’







Het verhaal gaat zo: er is een oorlog in Oost-Congo. Het is code rood daar, niet vanwege Ebola, maar vanwege het bloed. Vanwege de mannen in ongeïdentificeerde uniformen met wapens die op Europese wapens lijken. Vanwege huizen die op rode hellingen gebouwd worden en er vanaf glijden. De natuur erodeert op haar eigen manier de randjes ervanaf. 







Het verhaal mag ook zo gaan: vlak voordat de nicht gaat trouwen, plaatst ze een haarspeld in mijn haar. Ze kijkt me aan en glimlacht. Ze draagt make-up van een echte make-up artiest. Ze ziet eruit als een prinses, een model, een instagram feed. Ze is zo mooi. De nicht kijkt me aan en streelt mijn wang.



‘Je bent zo prachtig.’







Het verhaal gaat zo: na de middelbare school voelt het alsof er een startschot wordt afgevuurd. Het voelt alsof ze daar pas later achter komt &#8211; pas nadat ze haar geluidsdempende koptelefoon af doet en gepasseerd wordt door leeftijdsgenoten die al bezig zijn met hun tweede ronde. 



‘Waarom blijf je stilstaan? We zijn toch vrienden?’ roepen ze en hollen verder.



Er begint iets in haar te bewegen: de neuronen die nodig zijn om je lichaam te bewegen. Haar benen proberen het ritme van de rest te vinden. Ze wil niet in haar eentje rennen. En het is pas nu ze rent dat ze doorheeft dat ze hier eigenlijk wel goed in is. Al gauw rent ze weer naast haar leeftijdsgenoten. Ze kletsen. Ze hebben het over films. Ze hebben het over de opleidingen en de echte steden. De echte Europa-Randstadsteden voor studenten. Een van de vrienden gaat stoppen met de opleiding. Een ander blijft werken bij de bijbaan in de supermarkt. Nog weer een ander doet een dubbele bachelor. En zij dan? Bij het einde van de gezamenlijke ronde is de eindstand dat ze nog steeds een ronde achterstand heeft.



Haar psycholoog (die ze nu niet meer kan betalen omdat ze ouder is dan 18) vertelde dat alles voor haar meer inzet zal kosten.



Tussen het thuisleven dat hetzelfde is gebleven en hoe tegelijkertijd alles er omheen veel te snel aan het veranderen is, bestaat haar kamer. Daarin zit ze te peinzen. Ze heeft daar haar laptop open om powerpoint presentaties van de opleiding te lezen, duo snel open en dicht te doen, of te Netflixen. Die tussenkamer van haar leven is zo verstikkend dat het haar niet meer lukt om te verbergen hoe ze zich over die achterstand voelt. Hoe alleen ze zich voelt.



De neuronen in haar brein vormen dan beelden van haar toekomst die alsmaar onmogelijker begint te lijken. Die begint steeds meer op een droom te lijken van iemand die ietsjes minder autistisch is dan zij. Ze snapt het verhaal niet meer, omdat ze zichzelf er niet in kan plaatsen. Want wie is de persoon in de beelden die het huisje en boompje heeft? Wie is de persoon die een baan heeft en trotse jongere broers en zussen? Wie is de persoon die vrienden heeft als zij het zelf niet is?



Wat doet ze hier met haar laptop?&nbsp;



‘Je hebt het startschot toch ook wel gehoord?’ Wat als er toen een vogel was doodgeschoten?&nbsp;



Die doodgeschoten vogel heeft dan een eervollere dood dan haar antwoorden op de onmogelijke toekomstbeelden.







Het verhaal gaat zo: de diepste hoek van haar kamer is de buitenste rand van de maatschappij. Ze heeft haar vingers over de richel vastgeklampt terwijl ze er overheen kijkt &#8211; de afgrond in. Wanneer ze ongesteld is, gooit ze daar haar gebruikte tampons en maandverband in. Alsof ze op die manier duidelijk kan maken aan de rest, aan de oudere generaties, aan haar toekomstbeelden, dat ze vruchtbaar is. Dat ze voort zullen bestaan. Ze roept het niet, maar denkt het wel. Ik bloed kindertranen. Ik bloed kindertranen!



Soms leunt ze iets te ver naar voren en voelt ze haar hart in haar keel wanneer ze ervan af dreigt te vallen. Ze kruipt dan snel terug. Ze laat haar vastklampende greep op de rand los en kruipt terug naar de maatschappij, naar de deur van haar kamer.&nbsp;&nbsp;







Het verhaal gaat zo: een jongere nicht in de familie is internet-bekend. Ze krijgt geregeld de nieuwste collectie kleren opgestuurd van de duurste merken. Op de verjaardag van een baby die bij hun gevierd wordt, komt zo’n pakket binnen. Het is een grote doos, alsof er een televisie in zit. De jongere nicht voelt zich stoer, dat kan ik duidelijk zien aan haar ingehouden glimlach. Maar ze is ook een beetje chagrijnig &#8211; want nu moet  de rest het zien en aanraken. 



‘Je kunt dit niet voor jezelf houden terwijl de baby jarig is!’ dat zegt een oude vrouw van de familie.



Het grote pakket gaat open en daarin zitten kleinere pakketten. Veel handen grijpen ernaar. De jongere nicht pakt haar telefoon erbij en maakte een video voor de volgers. when it’s suddenly ‘our’, ‘us’ and ‘we’ &#8211; pls remind me why i love my family. Iedereen, zelfs de oude mannen, willen weten hoe het zit. Wat is dat nou? Waarom krijgt zij spullen opgestuurd? Wie vinden haar leuk? En voor wat? Is dit waarom ze alleen vmbo heeft gedaan? Wil ze niet door gaan studeren en een echte baan krijgen zoals &#8211; ze wijzen naar mij. De jongere nicht moet daar hard om lachen. In de chaos van alle kinderen, muziek, eten en talen begint ze haar pakketten en doosjes op te ruimen.&nbsp;



Ik steel de hakken.







Het verhaal eindigt zo: het is een winternacht zonder sneeuw. Ze loopt op hakken naar dezelfde tramhalte waar ze als tiener over struikelde. Dit keer struikelt ze niet. De lichtkrant van het wachthokje geeft aan dat er momenteel alleen nachtbussen rijden, maar dan wel een paar haltes verderop. Mooi zo, denkt ze. Hier word ik niet lastiggevallen.



Ze stapt van de stoeprand af en klikt haar hakken in de tramrails. Ze laat zichzelf zakken op haar kont. De grond is nat en koud. In winternachten zijn onbelangrijke tramhaltes net zo verlaten als de straten van Congolese jungledorpen in de nacht. Alles wat er dan nog op de weg strompelt is prooi voor ongeïdentificeerde mannen in uniform, of een roofdier.&nbsp;



Zo op de rand zitten doet haar denken aan haar kinderkamer, studentenkamer en ook de kamer van het huis waarin ze haar eigen gezin wil beginnen. Dat huis is er nog niet, maar zij is er al tijdje en zoals de rest van de stad op dit tijdstip is ze moe.



Ze gaat op haar zij liggen. Op zo’n manier dat ze de lichtkrans nog kan zien en misschien de eerste zonnestralen, als die er zijn voordat de eerste tram rijdt.&nbsp;



Ze probeert haar ogen zolang mogelijk open te houden. Hiervoor klappertandde ze nog, maar nu dat ook gestopt is, voelt alles een stuk kalmer in haar hoofd.



Ze valt bijna in slaap wanneer ze plots het geluid van vuurwerk hoort. Misschien is het een vuurwapen. Misschien is er een vogel dood.



Hoe dan ook &#8211; ze schrikt en valt van de rand.

Het verhaal gaat zo: de tiener struikelt van de rand, en belandt voor de tram. De tiener staart naar de tram om duidelijk te maken...

Innen en Uiten

Ze staat op en probeert mee te doen.



Haar buik gaat naar binnen en naar buiten.



Met geluk ademt ze dan ook in en uit.



Kan ze met haar lippen een cirkel vormen en een vrolijk deuntje fluiten







Zo één dat rijmt met



Ja, paar drukke dagen achter de rug, maar ik sta nu hier.







Ze wrijft vaak over haar schouders,



en wacht niet op iemand anders die ze voor haar masseert.



Hetzelfde geld voor haar ogen, en waar ze naartoe staan gekeerd.







Even in je ogen wrijven, pagina weer refreshen



Even zien hoe ze kronen dragen, ze denkt dit zijn mijn mensen.







Ze leest de hashtags door en de blije gezichten, 



ze proeft de klanken in haar mond, en dan heel voorzichtig



&#8216;Ik wil leven&#8217;, fluistert ze.







Ze probeert mee te doen, snap je.



Haar buik gaat naar binnen en naar buiten.



Met geluk ademt ze in en kan ze uiten.







kan ze fluiten,



kan ze durven,&nbsp;



kan ze schreeuwen,&nbsp;



kan ze houden,



zonder schaamte



nog meer adem, en dan is het



&#8216;ik wil leven! Ik wil leven! Ik wil leven! Ik wil leven!&#8217;







Ze kent die drukke dagen, het einde van die dagen, wanneer heel haar lichaam, zo zwaar net een zak cassave op haar bed vallen en dan al haar haren, die gevlochten waren, die beginnen te dansen totdat ze rondom haar nek in de verstrikt raken, ze proberen haar wakker te maken, op tijd te laten weten dat ze al een tijdje gestopt is met ademhalen. En dan niet balen, ons herinneren wat we net aan het fluisteren waren, of op instagram zagen, zeg het desnoods in het Engels om het makkelijker te maken. Want zo werken talen. 







Vooral die een stukje van haar afstaan. 



Geen Nederlands, of Frans,



Maar Hollywood en echt nep







Ze staat op en probeert mee te doen.



Buik naar binnen en naar buiten.



Met geluk ademt ze in en kan ze uiten,



Mond maakt circle, gaat ze nu fluiten







Zie je haar glimlach,



zie je haar huppel,



zie je haar in rokken en in broeken?







Maak snel een foto! 



Maak snel een hashtag,&nbsp;



plak het op briefpapier voor in de lucht, zo komt het ook aan in Congo.



Dan hoor je haar stotteren in Swahili en zie je haar handpalmen snel heen en weer draaien.



Tramstoplichtgedrag en met onvoldoende ov saldo rijden.







En toch uitkijken



naar de volgende dag



Want ze zei dat ze wilde leven.







Iets concreter; niet zo verlegen,



ze zeggen ken je privilege, want dat is dit leven.







In Europa op platte moddergronden met skeletten, zit ze revolutienummers te neuriën terwijl ze ook op haar studieschuld moet letten, en het jongere broertje, de moeder, de zus, de plannen voor later, ze zal het beter doen, iemand noemt haar nu ook vader. Of-







jonge dame, je hebt iets laten vallen, het viel uit je boodschappentassen, ik denk dat je het zelf even moet gaan oprapen, ik wil het namelijk niet aanraken. 







Dat was haar diploma, in één van de grote drie:



rechten, medicijnen of psychologie.&nbsp;



Maak ze trots.&nbsp;



Maak ze verbaasd.&nbsp;



Maak er wat van en trek het je niets



aan&nbsp;



je&nbsp;



haren trek het je niets aan je haren, trek het je niets aan je haren







Haren zijn het makkelijkst wanneer ze kort geknipt zijn. 



Schoonheid nuances leert ze er ook bij.







Ze staat weer op en probeert mee te doen, snap je



Buik gaat naar binnen en naar buiten,



met geluk (met echt geluk!) ademt ze in en kan ze uiten,



mond maakt cirkel, ze gaat fluiten.







‘Ik wil leven,’ hijg ik



‘Ik wil leven,’ hijg ik







Hey! Someone shouts



Why is a black girl not talking about oppression?







‘Ik wil leven,’ hijg ik



She is already dying.

Ze staat op en probeert mee te doen. Haar buik gaat naar binnen en naar buiten. Met geluk ademt ze dan ook in en uit....

Omgevallen zak cassaven (4)

Met twee handen houd ik de pen vast. Ik probeerde het net met eentje te doen, maar toen trilde alles te veel. Mensen begonnen ervan op te kijken. Nu hebben ze iets beters om naar te kijken. Ik schrijf de naam van mijn oma op. Dan de naam van mijn broer.&nbsp; Tot slot de naam van mijn moeder. Zoiets moet het zijn. Ik laat de pen los en die begint meteen te rollen over de toonbank.&nbsp;



Raap hem dan op!



Ik graai in mijn achterzak. Ik haal er twee kaartjes uit. Ik schuif mijn ID samen met het papiertje met de namen over de toonbank onder het plastic raampje. Ik houd mijn bankpas in een stevige greep in mijn hand. Ik oefen de woorden van het scenario zonder geluid. Congo Kinshasa. Ja, die naam. Vijfhonderd dollar daar. Inclusief kosten.&nbsp;



Het raap-hem-dan-op! gezicht snauwt de eerste vraag. Daar gaat we dan. Ik rap de woorden die ik geoefend heb en wacht af. Er wordt getypt. Er wordt gewerkt. Er wordt een poppetje in een machine gevraagd de juiste nummertjes op het scherm te vertonen zodat ze in Congo weten dat ik aan ze denk. Zodat een elektronisch envelopje de juiste postzegels heeft om bij de juiste brievenbus terecht te komen. Zo mooi dit, zo cool dat dit kan. Ik moet ervan lachen.



Idioot kind dat ik ben.



Nu staren ze openlijk. De rij achter mij geeft mij nu de schuld. Oké. Ik draai me om en knik. Ik kan knikken. Dit is een sorry-knik. Ik keer weer naar het plastic en daar is het onvriendelijk. Er brandt op de toonbank opeens een lampje. Er staan ook letters op, maar ik ben niet goed in lezen. Dus dat helpt niet. Even graven in het scenario. Ik heb de juiste woorden gezegd. Waarom wordt er niet gesnauwd wat ik nu moet doen?



Ik bijt in mijn lip. Mijn nagels bijten in mijn hand. De lucht van de stinkende brievenpost bijt in mijn longen. Mijn bankpas bijt ook, in mijn andere hand. Oh ja.



Pinnen, niet contant. Volgende!



Hey! Ja, het is gelukt. Ik maak straks een foto van de code. Ja sorry dat het even duurde. Doe jij de groetjes?

Met twee handen houd ik de pen vast. Ik probeerde het net met eentje te doen, maar toen trilde alles te veel. Mensen begonnen ervan...

Omgevallen zak cassaven (3)

Mijn stappen dreunen in mijn hoofd, dus ik sta even stil. De stappen van de pakken, de hakken, de sneakers nemen het over. Mijn hoofdpijn zal niet vanzelf weggaan. Dus ik loop door. Ik sta toe dat ik mijn ogen niet op scherp zet, want het oranje met witte logo vinden kan ik ook wazig. Zodra ik het vind koop ik water. En ook een stroopwafel. Ook een stroopwafel, fluister ik zodat mijn maag begrijpt dat ik hem niet aan het vergeten ben.&nbsp;



Dat fluisteren slaat nergens op, want: een intense pijn schiet vanuit mijn buik naar mijn borst. Ik moet even stoppen met lopen. Het knorren doet net zoveel pijn als het dreunen. Ik houd mijn adem in en loop weer door.&nbsp;



Ik geloof dat ik daar iets van oranje zie. Ik trek mijn handtas wat beter over mijn schouder, en daarna duw ik met dezelfde hand in mijn maag. Ik duw zo hard, dat ik bijna achteruit struikel. Het helpt wel. Het knorren doet nu sussend pijn. De kiosk is niet meer ver.&nbsp;



Ik weet de ene voet voor de andere te plaatsen. Het is tijd om niet meer met wazige ogen te kijken. Maar wanneer ik mijn ogen scherp wil stellen, beginnen ze te prikken. Ik heb weer vergeten te ademen. Mijn buik ploft naar buiten bij de eerste teug lucht. Ik hoest, want dit doet allemaal meer pijn dan verwacht. Nu doen ook mijn longen op de een of andere manier pijn. Ik dacht dat alleen mijn maag knorde.



Ik word klantvriendelijk aangekeken. Ik til mijn hand van mijn maag en wijs naar de witte menuborden. Koffie. Maar dat wil ik niet hebben. Ik zwaai mijn hand, nee. Ik bedoel paracetamol en een goed gevuld bord nasi. Het begint weer meer pijn te doen.&nbsp;



Dit is wat er gebeurt, dat begrijp ik. Twee dagen niets eten, niet plassen, niet meedoen, dit is een verdiende valse start. Om die boodschap duidelijk te maken, vind ik dit allemaal wel overdreven. Mijn hart bonst aanwezig, mijn vingers trillen en mijn ogen tranen. Ik denk dat ik iets moet zeggen. Of simpelweg een hopeloos geluid maken zodat het vriendelijke gezicht me misschien zal redden. Dus daar gaan we. Ik doe mijn mond open en ik meen dit keer iets goed te doen.&nbsp;



De volgende steek is sterker dan dat ik van mijn lichaam inschat. Ik klap voorover met een hele snelle beweging. Zo snel, mijn tas en jas zwiepen mee. Mijn knot vliegt los. Ik verlies mijn balans. Mijn voorhoofd knalt op de stationshalgrond. Zo dichtbij de grond voel ik het dreunen in de binnenkant van mijn mond.

Mijn stappen dreunen in mijn hoofd, dus ik sta even stil. De stappen van de pakken, de hakken, de sneakers nemen het over. Mijn hoofdpijn...

Omgevallen zak cassaven (2)

Ik bijt op de binnenkant van mijn onderlip. Mijn lippen tuiten ervan. Ik kan de trilling onder mijn oog niet onderdrukken. Zo zie ik er uit wanneer ik een gaap probeer tegen te gaan.



Ik knik mijn hoofd naar voren om voor wat afleiding te zorgen. Mijn met extensions gevlochten knot weegt zwaar en trekt mijn hoofd naar voren wanneer die buigt. Mijn eerste poging om mijn hoofd weer op te tillen mislukt. Beheerst laat ik een zucht ontsnappen, omdat die anders een gaap zou zijn. Wanneer mijn tanden uit mijn vlees trekken, begint de binnenkant van mijn lip te bloeden. Nu ik mijn aandacht minder hoef te verdelen, waag ik nog een poging. Hoofd naar boven, en ik trek de hoeken van mijn lippen strak omhoog. Het bloed wordt vanbinnen uitgesmeerd over mijn ondertanden.



Ik kijk vlug van links naar rechts, dan weer terug naar voren. Hoe langer ik nadenk over wat ik heb gezien, hoe meer het bonst rondom mijn oogkassen. Ik snap het niet. Nog een keer: Links rechts. Links zit een man. Rechts zijn er koeien. Voor me zie ik een scherm met blauwe letters. Ik moet weer bijten op de binnenkant van mijn lippen. Het zicht op letters maakt me moe. Ik wil daardoor bijna mijn ogen sluiten. Even wegduiken van deze hoofdpijn veroorzakende op mijn eigen saldo schuddende karretjes. Ik wil naar huis, want daar is mijn bed. En mijn JBL-box waarop ik mijn Spotify-playlist kan afspelen. Ik wil dan luisteren naar de soundtrack van-



Ik word naar de koeien geduwd. Sorry meneer, het was niet mijn bedoeling om op uw schouder te-

Ik bijt op de binnenkant van mijn onderlip. Mijn lippen tuiten ervan. Ik kan de trilling onder mijn oog niet onderdrukken. Zo zie ik er...

Omgevallen zak cassaven (1)

Het geluid van mijn telefoon scheurt mijn ogen open. Mijn vingertoppen branden wanneer ik mezelf overeind duw, en mijn schouders rommelen als een zak cassaven. Ik merk nu pas dat alles pijn doet. Heel mijn lichaam voelt als een elektrisch deken. Maar ik gloei niet, ik zweet. Ik hap naar adem. Ik wrijf mijn handen over mijn gezicht om even weer te doen alsof ik slaap. Want dan zijn mijn ogen dicht en is de wereld zwart. Maar mijn ogen blijven openspringen. Mijn vingers trillen en maken kleine gleuven licht in mijn schreeuw kamer.



Ik schreeuw niet. Dat kan ik nog niet.



Ik maak een lange a-klank die diep en vals is. Mijn lippen zijn droog en mijn tong heb ik lang niet bewogen. Dat doet ook pijn. Mijn ellebogen willen niet gebogen zijn, dus ik laat mijn handen zakken. Ik laat mezelf weer zakken op mijn rug en probeer het opnieuw.



Mijn telefoon maakt nog steeds geluid. Iemand probeert me te bellen, terwijl iemand me een email heeft gestuurd, terwijl iemand een facebookbericht heeft gemaakt, terwijl iemand een snap stuurt, terwijl iemand me smst, terwijl iemand me appt. Iemand probeert me te bellen.



Met een ongecoördineerde actie sla ik mezelf in mijn gezicht. Ik wil mijn lippen aanraken omdat ik me afvraag hoe droog ze wel niet moeten zijn om zo erg te branden. Mijn middelvinger steekt per ongeluk in mijn oog en ik kan weer goed schreeuwen.

Het geluid van mijn telefoon scheurt mijn ogen open. Mijn vingertoppen branden wanneer ik mezelf overeind duw, en mijn schouders rommelen als een zak cassaven....

Logo	Vincent Hammingh
Kernteam	Iduna Paalman, Thijs Joores, Erwin Hurenkamp, Oumaima Belkhdar
Website	Laurens Besselsen

Ella Meyvisch
Leonie Moreels

Wie ben ik vergeten?

Archief

Waar de mooiste bloemen bloeien

Innen en Uiten

Omgevallen zak cassaven (4)

Omgevallen zak cassaven (3)

Omgevallen zak cassaven (2)

Omgevallen zak cassaven (1)

Andere talenten

Lena Claessen

Aaron Pierens

David Alberti

Elisa Lo-A-Njoe

Menu

Social

Contact

Credits