I - Het kastje

II - de wasbak

III - hippocrates

IV - het stapelbed

V - Jonathan

Vijf verhalen over een kinderkamer vol herinneringen

Hoe breng je structuur aan op plekken die ongestructureerd zijn? Je hebt kinderen die voortdurend rondjes rennen, je hebt kinderen die de baas spelen en vooral veel wijzen naar anderen, je hebt ook kinderen die rustig in een hoekje zitten en mieren van de tegels plukken. Ik twijfel of ik een docent moet aanspreken hier op het schoolplein van de Wereldwijzer.&nbsp;



Ik hou de foto van Jonathan stevig in mijn hand. Blonde haren met een lichte slag, een gezicht dat eerder lang dan rond genoemd zou worden met donkere wimpers. Als ik een kind vind met één van die kenmerken ben ik tevreden.&nbsp;



Op een bankje bij een grote boom neem ik plaats. Ik kijk tussen mijn wimpers naar de kinderen, misschien dat ik zo eerder een Jonathan herken. Vanaf het klimrek zie ik een jongetje op mij af rennen. Geen blonde haren en een rond gezicht. Op een paar meter afstand stopt hij.&nbsp;



‘Wie ben jij?’ vraagt hij. ‘Ehm, ik kom iemand…’ ‘De vader van Puck zeker,’ zegt hij. ‘Ja, van Puck,’ zeg ik snel. ‘Ik haal d’r wel.’



Het jongetje raast weg. Misschien had ik het gelijk uit moeten leggen. Dat van Jonathan en de kamer. Dat ik iemand zoek die op Jonathan lijkt, want alleen dan is de kamer compleet.&nbsp;



Ik zie hoe het jongetje met grote gebaren bij een groepje meisjes staat te vertellen. Een van de meisjes kijkt mijn kant op, ze heeft een verbaasde blik op haar gezicht. Samen rennen ze naar me toe. Met armen over elkaar blijven ze voor me staan.



‘Jij bent niet de vader van Puck.’ ‘Nee,’ zegt Puck.  ‘Nee,’ zeg ik. 



Ik haal mijn portemonnee tevoorschijn en laat ze een briefje van vijftig zien.&nbsp;



‘Ben jij een viespeuk?’ vraagt Puck. ‘Nee, ik ben mijn broertje kwijt.’ ‘Wat ga je met dat geld doen?’ vraag het jongetje. ‘Als jullie helpen zoeken, is het voor jullie.’



Ik laat de foto van Jonathan zien. Ze weten wel iemand die erop lijkt. Binnen een paar minuten staan ze met Axel aan hun zijde. Axel wil wel met mij meegaan als hij ook vijftig euro krijgt. Ik ga akkoord. Puck benadrukt dat ik echt geen viespeuk ben en dat ik alleen maar mijn broertje kwijt ben. Ik knik.&nbsp;



Met een glas limonade staat Axel in de kinderkamer die lijkt op de kinderkamer van mij en Jonathan. Axel kijkt om zich heen en lijkt op zijn gemak.&nbsp;



‘Waar ben je je broertje kwijtgeraakt dan?’ vraagt Axel.  ‘In deze kamer.’ ‘Heb je zijn naam al geroepen?’ zegt Axel. ‘Ik denk niet dat dat werkt.’  ‘Hoezo dan?’ Axel neemt een slok van de limo. 



Ik wijs naar het krantenknipsel aan de muur, in grote letters staat er:&nbsp;Jongetje (7) komt om na grote woningbrand in Sint-Katelijne.&nbsp;&nbsp;



‘Doden komen niet terug, meneer.’  ‘Klopt’, fluister ik.  ‘Ook al roep je heel hard.’



Ik weet niet waar ik op hoopte. Of ja, ik hoopte dat ik zou geloven dat Axel Jonathan was. Dat we samen in onze kamer van toen&#8230; Dat ik Jonathan kon waarschuwen, dat ik de lucifers kon wegnemen, dat ik sorry kon zeggen, ja, dat ik sorry kon zeggen.&nbsp;



‘Er wordt op de deur gebonkt,’ zegt Axel.



En vanaf dan gaat het heel snel. Twee mannen forceren de deur met een groot stuk ijzer, een vader en een moeder rennen door mijn gang naar de achterkamer en trekken Axel bij mij weg. Dan voel ik een vuist op mijn bovenlip. Ik probeer mijn gezicht te beschermen met mijn handen maar dan volgt de tweede stoot. Ik klap tegen de grond. De moeder zegt iets over verdiende loon en de live locatie van Axel. Ze trapt tegen mijn achterhoofd. Ze blijft trappen.&nbsp;&nbsp;



Ik heb het behang nog nooit vanaf hier bekeken. Het is mooi behang. Het komt van een verzamelaar, want waar wordt dit tegenwoordig nog gefabriceerd? 



Ik kan me niet herinneren hoe lang ik hier lig. Ik proef een warme smaak en beseft dat ik de donkere bloedvlekken niet meer uit het tapijt zal krijgen. Ik besluit het niet erg te vinden. 



Het doet pijn als ik glimlach. Toch glimlach ik. De vuistslagen voelen als een overwinning. Elke trap was voor die lucifers, voor de kamer en vooral voor Jonathan.&nbsp;



En van mij hadden ze mogen doorslaan en doortrappen, die ouders. Ze hadden mogen doorslaan tot ook ik langzaam zou verdwijnen, samen met de schuld die ik in mijn lijf draag. Maar ik begrijp ook wel dat het niet zo werkt.&nbsp;



Daarom blijf ik liggen. Er is niemand die mij zal opmerken. Ik blijf hier liggen, voor altijd, precies op de plek waar in 1988 in een vergelijkbare kamer, met ooit een vergelijkbaar fonteintje, een vergelijkbaar mahoniehouten kastje met daarop een vergelijkbaar borstbeeldje en een vergelijkbaar stapelbed, het verkoolde lichaam van Jonathan lag.&nbsp;

Hoe breng je structuur aan op plekken die ongestructureerd zijn? Je hebt kinderen die voortdurend rondjes rennen, je hebt kinderen die de baas spelen en...

V – Jonathan

Ik roep haar naam over een verlaten bedrijventerrein. Ze had me in een sms opgedragen dat te doen. Het is de eerste keer dat ik de naam Tanja zo hard en zo vaak roep. Na de zesde keer komt Tanja dan eindelijk in hoge snelheid aangereden op een heftruck. Ze heeft een blauw-geel windjack aan.&nbsp;



‘Waldemar?’ fluistert ze. Tanja?’ fluister ik terug. &#8216;Eigenlijk heet ik Francien,’ zegt ze, ‘maar mijn handelsnaam is Tanja.’ 



Ze gebaart dat ik moet instappen en dat doe ik dan maar gewoon. Misschien had ik meer vragen moeten stellen. Misschien had ik moeten afdwingen dat ze met die heftruck het stapelbed zelf naar mijn auto zou rijden. Misschien had ik gelijk moeten zeggen dat ik discretie minder belangrijk vind dan Tanja.



‘Ik doe niks wat verboden is,’ zegt ze.  ‘Dat is fijn.’ ‘Daar aan het einde staat mijn loods.’ ‘Ah ja.’  ‘Lijkt op die van Heineken, hè.’ ‘Ik drink geen bier.’ ‘Van die ontvoering.’ ‘Ah zo.’



Ik vraag of het stapelbed echt nieuw is.&nbsp;Een constructie voor een tweede keer in elkaar zetten, is namelijk lastig.&nbsp;Moertjes ontbreken, staal zet uit. Dat wat verdwijnt, is moeilijk te reconstrueren.&nbsp;En dan vraag ik of ze sneller kan rijden omdat ik een kinderkamer bouw en dat die kamer af moet. Tanja zucht en begint harder te rijden.&nbsp;&nbsp;



‘Ik ben ook liever op een andere plek,’ zegt ze. ‘Ik spaar voor een huis in Zweden.’



Ik knik.&nbsp;



Tanja wijst met een blauwe afstandsbediening naar een loods met een rond dak. Achter een opengaand rolluik ontstaat een zwart gat. We rijden naar binnen en het luik sluit zich achter ons. Ik hoor Tanja nog eens op de afstandsbediening drukken en gelijktijdig met de aanknippende lampen begint muziek te spelen. ‘Welkom bij IKEA Originals BV Zutphen,’ klinkt het door een intercom.&nbsp;



‘Hoeveel moet je er?’ vraagt ze.



We lopen langs kleine ingerichte zithoekjes. Terwijl we de meubels passeren blijft ze maar doorpraten. Over dat ze de spullen allemaal zelf koopt bij een IKEA-filiaal in Zweden. In een busje rijdt ze de aankopen naar haar loods op het bedrijventerrein in Zutphen. Ze benadrukt dat de Zweedse kwaliteit het beste is en dat ze daar maar een kleine meerprijs voor vraagt: Scandinavisch design voor kleine prijzen. Bij een keukenblokje in het midden van de loods blijft ze staan.&nbsp;



‘Moet je balletjes?&#8217; vraagt ze. ‘Stapelbed,’ zeg ik.’ ‘Ja, kom maar dan.’ 



We lopen langs drie mooi opgemaakte bedden en dan wijst ze naar een paar grote dozen. Ze vraagt waar ik precies naar op zoek ben en begint de namen op te sommen. Een&nbsp;TUFFING, een&nbsp;SMÅSTAD,&nbsp;twee&nbsp;keer de&nbsp;MYDAL&nbsp;in hoogglans, maar ik kan mijn ogen niet afhouden van het plaatje op de vijfde doos. Het is exact, exact, exact ons bed – ik onder, Jonathan boven. Het frame rood en zwart, de moertjes zilver.&nbsp;



De stalen buizen rammelen als we de doos samen door de loods tillen en op de hefvork plaatsen. Snel duwt Tanja een glas priklimonade in mijn handen. Het ruikt naar toiletreiniger.&nbsp;



‘Van het huis,’ zegt ze. ‘Dat is vriendelijk,’ zeg ik. 



Driftig bladert Tanja door een IKEA-folder. Als ze het juiste bed heeft gevonden begint ze met een pennetje een berekening te maken. Het feit dat dit model nu niet meer bij IKEA verkrijgbaar is, heeft invloed op de prijs, zegt ze. Ze doet ook aan CO2-compensatie en omdat ze de balletjes voor mijn komst al uit de verpakking heeft gehaald, moet ze die ook bij de prijs rekenen.&nbsp;



Als ik eerlijk ben, kan het mij niet zoveel schelen. Ik denk aan het krakende geluid van het staal als Jonathan stiekem uit bed sloop om stukjes papier in brand te steken. Hij werd er rustig van; het kijken naar de langzaam verkleurende snippers tot ze opkrulden en verdwenen. Hoe ik niks tegen onze moeder zei omdat ík het hem had geleerd, omdat ík het doosje lucifers stiekem had meegebracht en had verstopt in het ladekastje.&nbsp;



Ik denk aan&nbsp;hoe het koude bedframe langzaam warm werd op de plek waar ik mijn kinderhand drukte. Hoe ik schrok toen het frame al warm was toen mijn hand de spijlen raakte. Hoe ik mijn ogen opende, uit bed sprong en naar buiten rende zonder Jonathan mee te nemen.&nbsp;&nbsp;



‘741,60 cash graag,’ zegt ze.&nbsp;



Ik betaal de vrouw in briefjes van vijftig en laat me stilzwijgend terugrijden naar mijn auto. Ze vraagt of ik wat mond-tot-mondreclame wil maken, maar wel op een discrete manier. Ik beloof dat ik haar zal aanraden, maar kan niet bedenken aan wie.&nbsp;

Ik roep haar naam over een verlaten bedrijventerrein. Ze had me in een sms opgedragen dat te doen. Het is de eerste keer dat ik...

IV – het stapelbed

Hippocrates was iedereen. Of laat ik het zo zeggen, in onze slaapkamer is hij iedereen geweest. Soms was hij onze oom, soms was hij God en soms was hij Sindala uit de ridderserie die Jonathan en ik zo vaak keken op videoband.&nbsp;



‘Je zal wel weten wie Hippocrates echt was,’ zeg ik tegen de slungelige jongen van de advertentie. Hij studeert geneeskunde, dat zei hij al in de chat. Dan weet hij dus dat Hippocrates&nbsp;de hele&nbsp;westerse geneeskunde&nbsp;heeft bedacht.&nbsp;De slungelige jongen knikt. Hij staat met een koffiemok en een sigaret in de deuropening. Ik hoor stemmen uit de gang komen.&nbsp;



‘Het is tien uur,’ zegt hij.  ‘Correct,’ zeg ik.  ‘Je zou om één uur komen.’ ‘Ik was in de buurt.’ ‘Kom maar binnen dan.’ ‘Erg vriendelijk.’



In de keuken zitten nog vier jongens met koffie en een sigaret. Op tafel staat het beeldje alsof het de vijfde gesprekspartner is. Een van de jongens zet een kop lauwe koffie voor mij neer. De ander duwt een smeulende sigaret tussen mijn vingers. Ik begrijp niet goed waar ze&nbsp;over praten.&nbsp;Af&nbsp;en toe knik ik instemmend alsof ik aandachtig luister, maar mijn gedachten drijven af naar&nbsp;die nacht.



Ik droom wel eens over kamers vol rook, of smog, of misschien noem ik het liever mist. Ik zoek de contouren van Jonathans gezicht, maar in mist verandert het landschap. Zo is het altijd gegaan.&nbsp;



‘Je ogen,’ zegt de jongen.  ‘Mijn ogen,’ zeg ik. ‘Huil je?’ vraagt een andere jongen.  ‘Irritatie,’ zeg ik, ‘van de sigaretten.’ ‘Bier,’ zegt de jongen en hij schuift zijn blik naar mij toe.  ‘Dankje.’



We proosten op Hippocrates. Dankzij hem studeren deze jongens. Dankzij hem wordt iedereen weer beter.&nbsp;Dankzij hem wordt bijna iedereen weer beter.&nbsp;Een van de jongens drukt zijn sigaret uit op het hoofd van het beeldje. De anderen volgen. Ik kijk met grote ogen naar het schouwspel.&nbsp;



‘Nu jij,’ zegt de jongen.  ‘Geen denken aan,’ zeg ik.  ‘Zo doen we dat hier.’ ‘Dat zal best.’ ‘Kom op!’ ‘Ik kom hier voor de verkoop.’ ‘Oh ja.’ ‘Ja.’



Met een natte vinger begint de jongen het voorhoofd van Hippocrates schoon te vegen. Nu kijken de andere jongens met grote ogen. Woedend springen ze op als de jongen daarna vertelt dat hij Hippocrates heeft verkocht. Iets met een huisrekening en schulden. En dat hij dan liever Hippocrates dan de televisie&#8230; Maar van Hippocrates blijf je af, roepen de andere jongens. En ik denk dat ik ze wel begrijp.&nbsp;



Ze willen weten wat ik met Hippocrates ga doen. Ik zeg dat ik hem nodig heb. ‘Echt nodig heb, snappen jullie?’ Ze schudden hun hoofd. ‘Ik bouw een kinderkamer na,’ zeg ik, ‘van vroeger. Zonder Hippocrates klopt die kamer niet. En in die kamer ben ik iets kwijt. Ben ik iemand kwijt,’ verbeter ik mijzelf. ‘Maar voor ik hem terugvind moet eerst de kamer kloppen.’



Maar dat van dat kwijt zijn, kan ik ze niet goed uitleggen. Vooral omdat ze zelf bang zijn om Hippocrates kwijt te raken. Ik vertel over het beeldje en hoe Jonathan de kleur bepaalde voor de neus, ik koos&nbsp;de kleur van&nbsp;de oren en samen besloten&nbsp;we dat de mond blauw moest zijn.&nbsp;Altijd alles in overleg. En ik zeg dat ik ook deze Hippocrates ga beschilderen zodat het&nbsp;exact,&nbsp;exact,&nbsp;exact klopt.&nbsp;



‘Marmer,’ zegt een van de jongens.  ‘Dat kan,’ zeg ik.  ‘Marmer kan je niet beschilderen.’ ‘Komt goed.’ ‘Porselein,’ zegt een ander.  ‘Ook mogelijk,’ zeg ik. ‘Verkocht is verkocht,’ zegt de jongen.  ‘Sorry,’ zeg ik. 



Een voor een aaien de jongens een laatste keer over het hoofd van Hippocrates. Een van hen vindt het echt een kutzooi, deze hele situatie, en ook dat begrijp ik wel. Dan stopt de jongen het beeldje in een Albert Heijntas en geeft het aan mij. Ik leg een briefje van twintig op tafel en bedank de jongens voor de koffie, de sigaretten en het bier. Ze wensen me geen fijne dag.&nbsp;

Hippocrates was iedereen. Of laat ik het zo zeggen, in onze slaapkamer is hij iedereen geweest. Soms was hij onze oom, soms was hij God...

III – hippocrates

Ik ben in Mortsel voor een wasbak die lijkt op de wasbak die ik zoek. Mortsel ligt in België, net onder Antwerpen. En de bel doet het niet. Het komt vaker voor dat de bel het niet doet in België.&nbsp;Ik&nbsp;klop op het woonkamerraam en besluit niks over de deurbel te zeggen.&nbsp;&nbsp;&nbsp;



‘Noorderbuur,’ schreeuwt een man door het raam.  ‘Nee, ik heet Waldemar,’ roep ik terug.  ‘Juist, u komt voor de lavabo,’ schreeuwt hij. ‘Ik weet van geen lavabo,’ roep ik. ‘Voor de afspraak.’ ‘Afspraak,’ roep ik.



Hij kantelt het&nbsp;woonkamerraam open, zo hoeft hij niet meer te schreeuwen. Achterdochtig scant hij mij. Zijn ogen zijn een beetje dichtgeknepen alsof hij tegen de zon in kijkt. Dan wijst hij naar mijn auto. Weer begint hij te roepen. Hij roept dat ik het wél ben, dat kan hij zien aan mijn kenteken. Ik kijk ook naar mijn kenteken maar zie&nbsp;niets&nbsp;vreemds. Ik wil gewoon die wasbak zien.&nbsp;



‘Lavabo,’ zegt hij.  ‘Nee, wasbak,’ zeg ik.  ‘Ja, kom maar binnen dan.’ ‘Voor de wasbak?’ ‘Ja, voor de lavabo.’ ‘Mij best.’



Hij veegt de vensterbank leeg, zwaait het raam verder open en ik klim naar binnen. Het ziet er gezellig uit. Een grote sfeerlamp verlicht de woonkamer en aan de muren hangen veel lijstjes met foto’s. Ik word altijd melancholisch als ik foto’s uit andermans leven zie.&nbsp;



Misschien omdat hij de foto’s nog heeft. Misschien omdat tijd en plaats samenkomen in dit moment zonder dat ik echt begrijp hoe de twee met elkaar verweven zijn. Ik herken de twinkeling van dat kind op de foto in zijn ogen. Hij staat daar met een hengel in zijn hand, als tiener op een klassenfoto en later met een geliefde die hij stevig omhelst. Er hangen veel foto’s met geliefden.&nbsp;



‘Mooie foto’s hè?’ vraagt hij. ‘Zeker,’ zeg ik.  ‘Ik sta op elke foto.’ ‘Mooi.’ ‘Zelf opgehangen ook.’ ‘Mooi,’ zeg ik nogmaals. 



Tegenover de bank hangen vier wasbakken aan de muur. Op die manier zijn ze aantrekkelijker voor de verkoop, legt de man uit.&nbsp;Ik mag er een uitkiezen. Ik kies die van de advertentie, met het gouden kraantje aan de linkerkant. De man geeft mij een moersleutel&nbsp;en ik zak door mijn knieën.



‘Zit goed vast hè?’ zegt hij. ‘Best wel ja.’ ‘Ook zelf opgehangen.’ ‘Joh.’ ‘Wat gaat u er eigenlijk mee doen?’ ‘Ik bouw een kinderkamer.’ ‘Gefeliciteerd!’ ‘Dankjewel.’ ‘Heeft u al een naam?’ ‘Oh, nee, ik ben iets kwijt.’  ‘Ah, zo.’ ‘Ja.’



Terwijl de moeren langzaam loskomen van de muur kijk ik naar mijn handen. Zouden de handen van Jonathan er nu ook zo uit hebben gezien?&nbsp;



Samen tillen we de wasbak door het raam naar buiten.&nbsp;Ik begrijp ook wel dat een woningbrand niet te blussen is met water uit een fonteintje als dit. Maar ik moet het proberen, ik had het moeten proberen.&nbsp;



Voor ik vertrek wil de man met mij op de foto. Voor mijn auto stelt hij een statief op met een grote camera. Ik heb het idee dat&nbsp;hij&nbsp;alles in zijn leven grondig aanpakt. Hij omhelst mij stevig als de camera flitst.&nbsp;



‘Het is goed zo,’ zegt hij.  ‘En het geld?’ vraag ik.  ‘De foto is voldoende.’ ‘Joh.’ ‘Succes met je zoektocht.’ ‘Jij ook,’ zeg ik.

Ik ben in Mortsel voor een wasbak die lijkt op de wasbak die ik zoek. Mortsel ligt in België, net onder Antwerpen. En de bel...

II – de wasbak

Waarom wil ik haar zo graag alles vertellen?&nbsp;Ik kom slechts voor het kastje. Die van de advertentie en dan praat ik maar door. Over hoe mijn achterkamer al leeg is en kijk, dit wordt het behang. Ik leg uit dat het van een verzamelaar komt, want dit behang vind je tegenwoordig nergens meer, ziet u, dat patroon, waar wordt dat tegenwoordig nog&nbsp;gemaakt? En dan ongeveer zo’n wastafel, en dat ik nog niet uit ben over het plafond, omdat ik de kleur niet meer voor me kan zien en hoe angstig me dat af en toe maakt. Dat herinneringen langzaam vervagen, of vervormen, of verdraaien, ik kom niet op het juiste woord, hier op de stoep van Aldo_1973.&nbsp;



‘Hoe heet u eigenlijk? U lijkt niet op een Aldo_1973…’ ‘Mijn man,’ zegt ze.  ‘Dacht ik al,’ zeg ik.  ‘Je komt voor het kastje?’ ‘Klopt.’ ‘Je bent een verzamelaar?’ ‘Nou niet helemaal.’



Ze laat het kastje zien en ik schreeuw het uit. Ze schrikt.&nbsp;‘Sorry,’&nbsp;roep ik, en daarna:&nbsp;‘Exact! Exact! Exact!’&nbsp;



Dit is ons&nbsp;kastje, van&nbsp;Jonathan en mij. Ik trek gelijk de bovenste lade open, prop mijn hand naar binnen en voel in de hoekjes. ‘Ja, het voelt hetzelfde, alleen…’



‘Alleen wat,’ zegt ze.  ‘Het laatje is kleiner dan in het echt,’ zeg ik.  ‘In het echt?’ ‘Het voelt alsof er ruimte mist.’



Ik vraag of het binnenhout is uitgezet. Of is het kastje na verloop van tijd geslonken, in zijn geheel kleiner geworden om ruimte te maken voor de andere meubels in deze woonkamer? Ik stop mijn tweede hand in het laatje, probeer mijn onderarm erin te proppen en terwijl ik duw en duw valt mijn blik op de donkere haren op mijn arm. ‘Welnee,’ roep ik, ‘het is niet het kastje dat het probleem is. Mijn handen zijn slechts groter, ik ben gegroeid. Het kastje is perfect! Ik neem ‘m Aldo, ik neem ‘m.’&nbsp;



‘Vijftig euro,’ zegt ze. Ik geef haar zestig.  ‘Dat is te veel.’ ‘Geef niet.’ ‘Dat is aardig.’ ‘Geeft niet,’ zeg ik nog eens. 



Ze vertelt dat het kastje nog van haar oma was. Een keurige vrouw met knokige handen. En die oma bewaarde alle fotoboeken van haar oma’s in datzelfde kastje en ik zeg dat het niet klopt. ‘Het klopt niet Aldo, of nou ja, voor jou klopt het, maar als jij nu andere verhalen gaat verzinnen bij dit kastje klopt het niet, snapt u?’ Ze kijkt bedenkelijk.&nbsp;



‘Ik verzin dit niet,’ zegt ze.  ‘Weet ik ook wel,’ zeg ik.  ‘Nou dan.’ ‘Wat, nou dan.’ ‘Ik verzin de verhalen over mijn oma niet!’



Ik moet het waarschijnlijk beter uitleggen. Dat zeiden ze tegen me op de universiteit. Beter uitleggen, want zo ben jij de enige die het begrijpt. Iedereen in de werkgroep was het daar mee eens, dat zag ik aan hun achterbakse blikken. Of nee, ze waren niet achterbaks. Ik studeerde Communicatiewetenschap en als je dan niet kan uitleggen wat je bedoelt, dan is het logisch dat de mensen vreemd naar je kijken.&nbsp;



‘Aldo, luister. Mijn achterkamer dus, heeft exact dezelfde afmetingen als onze slaapkamer van vroeger. En dat is geen toeval, begrijpt u. Daar moet ik iets mee. Dus als straks dat behang en het plafond precies zoals vroeger, als onze kinderkamer, en dan dit kastje links van Jonathans raam, misschien dat ik het dan weer terugvind. Als alles weer hetzelfde is. Aldo, snapt u?’



‘Mijn man heet Aldo,’ zegt ze.  ‘Ja, dat weet ik wel,’ zeg ik.  ‘En ik snap het niet.’ ‘Geen probleem.’ ‘Fijne dag.’ ‘Geeft niet.’

Waarom wil ik haar zo graag alles vertellen?&nbsp;Ik kom slechts voor het kastje. Die van de advertentie en dan praat ik maar door. Over hoe...

Logo	Vincent Hammingh
Kernteam	Iduna Paalman, Thijs Joores, Erwin Hurenkamp, Oumaima Belkhdar
Website	Laurens Besselsen

David Weel

Stukken geschreven door David Weel

V – Jonathan

IV – het stapelbed

III – hippocrates

II – de wasbak

I – Het kastje

Boeken voor de eeuwigheid

Onzichtbare steden

Niets

Het fenomeen van het Russisch absurdisme

Bluets

Een man met goede schoenen

Menu

Social

Contact

Credits