De jonge dichter Roan zoekt naar zijn plek in de wereld om hem heen. In zijn debuutbundel Vuurbloem schrijft hij over het verlangen te ontsnappen.Hij neemt ons…
In de debuutbundel Vuurbloem zoekt dichter Roan Kasanmonadi naar zijn plek in de wereld. In prozaïsche gedichten nam hij me mee naar herkenbare thema’s.
Dieren vliegen, glibberen of sluipen door de bundel (ik telde er 24). Van lieveheersbeestjes die woorden onder je kussen verstoppen tot de hermietkreeft in dierentuin Blijdorp. Zou Kasanmonadi een dierenvriend zijn?
Ook verwijzingen naar popcultuur en games zijn overvloedig aanwezig, met referenties naar Harry Potter (‘Expecto Patronum’), de X-Men (‘Days of Future Past’) Mario Bros (‘Bowser heeft me opnieuw ingemaakt.’) en Pokemon (‘Snorlax die zomaar de weg naar de volgende stad blokt.’) De verwijzingen doen me denken aan vroeger en vormen een prettig contrast met de meer filosofische en introspectieve fragmenten.
Kasanmonadi’s schrijfstijl is eigentijds en speels, vol humor, maar tegelijkertijd reflectief en scherpzinnig. Zijn taalgebruik is ritmisch en gelaagd, zoals in het herhalende en pakkende ‘Reboot’. Hij combineert moderniteit met nostalgie, waardoor de bundel herkenbaar en toegankelijk aanvoelt, terwijl de diepere lagen tot nadenken aanzetten.
Op basis van de titel en het omslagbeeld, die samen heel expliciet naar de Mario-spellen verwijzen, verwachtte ik dat Vuurbloem veel over games zou gaan. Die verwachting werd ingelost: behalve de verwijzing naar allerlei spellen (veel Pokémon!) vind je ook de gedichten ‘tutorial’ ergens aan het begin, ‘eindbaas’ meer richting het slot en ‘save point’ ergens halverwege, om je voortgang in het spel tussentijds op te slaan voor het geval je game over gaat. De tweede afdeling eindigt zelfs met een heuse aftiteling, waarin iedereen die (indirect) bijdroeg aan de bundel wordt bedankt. Daarna kom je in de derde afdeling ‘postgame’ terecht – je hebt het spel misschien voltooid maar dat betekent nog niet dat we klaar zijn.
Wat ik niet zag aankomen is hoeveel méér thema’s en motieven Kasanmonadi in zijn bundel heeft gestopt. Zo zitten de gedichten bomvol verwijzingen naar klassieke mythen, wat tot een hoogtepunt komt in gedichten als ‘penelopeia’. De oudheid gaat verrassend goed samen met de games: allebei benadert hij als archetypische heldenverhalen, die in deze gedichten iets verhelderen over het moderne leven.
Want daar gaat de bundel uiteindelijk over: een leven anno nu en alle uitdagingen die daarbij komen kijken. Heel expliciet wordt die thematiek in ‘pechgeneratie’: hoe gaan wij ooit een huis kunnen kopen? De spannendste momenten in de bundel zijn voor mij als er in deze thematische kluwen opeens een dekoloniaal geluid bij glipt, dat zijn plek opeist in het geheel: ‘er groeien cassaves in mijn keel / ze zijn gebakken in zonnestralen’.