Farah was een jeugdvriendin van mijn moeder. Ze had mij ook deels opgevoed als jong meisje. Op een dag kwam ze thuis net na de geboorte van haar nieuwe kind. Maar wat ze die avond deed, vergeet ik nooit meer.
Farah noemde haar pasgeboren dochtertje lelijk, en legde de baby dezelfde avond in een bedje verderop. En ze maakte daarna een flesje klaar voor de kleine Hanad, haar zoontje van vier. Daarna nam ze hem onder haar armen mee naar bed.
Terwijl ze Hanad in slaap bracht, vertelde ze ons om op te passen voor jaloezie in kinderen.
Kinderen kunnen daar ziek van worden, gewicht door verliezen en hun ouders gaan haten. Hanad is maar vier, maar hij mag geen verdriet voelen om de nieuwe baby. En zo viel ze in slaap met Hanad, terwijl pasgeboren Rina in haar eentje verderop lag.
Hanad en Rina groeien op als beste maatjes. Rina weet natuurlijk helemaal niks meer van deze gebeurtenis. Haar allereerste nachtje bracht ze alleen door. Ik heb mijn sindsdien vaker zorgen gemaakt om pasgeboren kinderen. Zouden ze ons kunnen horen? En voor wiens verdriet moeten we ons behoeden?
En de allerbelangrijkste vraag blijft of ik hetzelfde zal doen?
Ik kijk jou aan. Wat zou jij doen?