Morgen leek nog ver weg, al bewees de avondschemering het tegendeel. Ze staarde naar haar lichaam in de spiegel, haar spierwitte lichaam dat op haar witte Calvin Klein slip na volkomen was ontbloot. Ze bekeek haar gezicht, het herinnerde haar bij vlagen aan oude polaroidfoto’s waarop haar moeder poseerde. Daarna was het haar buik die haar aandacht kreeg, ze walgde van die kleine ophoping rond haar middel. Ze kende de beelden van corpulente huismoeders die Oprah en Dr.Phil keken met een zak chips. Dat was iets wat ze niet wilde zijn, wat ze niet kon zijn. Die buik was als een heel fijn rimpeltje op het gladde, smetteloze voorhoofd van een filmster, die buik was als een groef op een ongerept leven.
Langzaam borg ze haar schoolboeken op terwijl ze dacht aan het tentamen van morgen. Ze ging het wel halen dacht ze, geschiedenis was toch niet meer dan een oneindige herhaling van zetten die werd uitgevoerd door telkens andere mensen. Aan een eeuw had je voldoende om alle jaren die eraan voorafgingen en die erop volgden te begrijpen, dacht ze.
‘Gabbie, kom je eten?’
Gabbie antwoordde niet direct, de stem van haar vader klonk na in haar hoofd. Eerst zacht, daarna harder en luider, tot zijn stem begon te galmen in haar hoofd. Een alarm ging in haar af, uit de klank maakte ze op dat haar vader niet met zijn eigen stem sprak.
‘Pap, ik ben druk!’ riep ze.
‘Waarmee?’ vroeg hij.
‘Uuhm… uuuh… Geschiedenis!’
‘Jij ook altijd met je school, waarom ben je niet gewoon iets in de praktijk gaan doen? Ik ben er toch ook goed vanaf gekomen? Dat schoolgeld wordt steeds duurder, ik kan het bijna niet meer betalen.’
Voor een seconde of tien klonk er een stilte, tien seconden waarin ze besefte dat zij op de zolder zat en hij op de begane grond. Haar vader had geen cent bijgedragen aan haar schoolgeld. Op dit soort momenten besefte ze dat alcohol je verwijderde van de realiteit, je verwijderde van jezelf. Op dit soort momenten wist ze dat ze meer haar leven leidde dan het zijne.
‘Maar ik heb sherry en pizza gehaald!’
Ze dacht na, sherry was inderdaad haar favoriete drankje, pizza haar lievelingseten. Maar ze wist dat dat niet goed was voor haar buik.
‘Ben je er nog?’
‘Sorry pap, ik maak dit nog even af!’
Gabbie opende haar laptop en bezocht Kinky.nl. Voordat ze inlogde, trof ze foto’s van slanke vrouwen die hun lichamen aanboden voor twaalf tientjes. Ze boden zichzelf aan. Gabbie keek naar hun borsten, borsten die stuk voor stuk perfect gevormd leken. Niet te klein, niet te flauw, niet te slapjes; het waren borsten die direct overgenomen leken te zijn uit Hollywoodfilms. Ze greep naar die van zichzelf en voelde wat ze altijd al gevoeld had, al sinds haar puberteit. Haar borsten vond ze klein, slap en hangerig. Ineens dacht Gabbie aan een leus die iemand haar verteld had; de borst van een vrouw, welke dan ook, herinnert je vooral aan je eigen imperfecties.
Gabbie opende haar chat met iemand die zichzelf Mr. Chicken noemde. Mr. Chicken had geen profielfoto. Zijn laatste bericht was zo’n drie minuten geleden verstuurd: ‘Maak je geen zorgen, ik zorg er wel voor in het als het nodig is. Ik vindt dat je het moet houden.’ Gabbie vroeg zich af waarom sommige mannen meer macht dachten te hebben over het lichaam van een vrouw dan degene aan wie het toebehoorde. Ze gniffelde. Mr. Chicken had voor een pastoor, die de theologische universiteit doorlopen had, niet zoveel verstand van werkwoordspelling. Ze antwoordde met ‘val dood’.
Niet veel later zat ze beneden, ze hield een pizzapunt, die bezaaid lag met kaas, ham en ananas, in haar hand vast. Ze keek naar de fles sherry, hij was gekurkt.
‘Je moeder was ontzettend mooi! Jij lijkt op haar.’
Haar vader schreeuwde zo hard dat ze amper luisterde.
‘We hadden vroeger alles; een goede baan, geld en jou. Zij stierf zodat jij geboren werd, toen zij stierf, ging ik dood.’
Mensen die dronken zijn zeggen niet zozeer wat ze denken, maar wat ze voelen.
Ze wist nog niet zo goed hoe ze zich erover moest voelen, wat ze moest vinden van haar vader. Voordat Gabbie kon reageren waren zijn ogen al gesloten, hij snurkte. Ze begroef haar hoofd in beide handen en dacht na over haar moeder. Haar moeder die ze nooit had leren kennen, die in het ziekenhuis stierf waar zij geboren werd. Haar moeder die haar leerde dat dood en leven in hetzelfde bed, tussen dezelfde lakens kunnen liggen.