het is laf om te vragen mag ik
als je hand al in de grabbelzak zit
of in een onderbroek
het getuigt van weinig respect als je
een hap neemt van de koek en die dan
teruglegt je zegt dat er muizen bij ons wonen
of geesten
en ik weet niet wat enger is
ik sla vaak je hand weg ik zie het
als een wedstrijd om de intenties niet te laten
wortelen in mijn aarde vormen ze een netwerk
verkankeren ze communiceren ze in een morsecode
die bestaat uit vingertikken op mijn dij –
mijn buik – mijn sleutelbeen
ik knip het verlangen af als een draadje
soms trek ik eraan zie ik hoe jij ontwart mijn nee
het enige schaakstuk dat ik bezit het enige woord
op het enige blad in de enige map in mijn aktetas
ik heb geaccepteerd
dat dit is hoe het is
ik sluit de grabbelzak met een rits
bij de wekelijkse volkstelling
turf ik de littekens die ik veroorzaakt heb