Ogen achter slot

Pixel, baby

Post-it

A reminder of repetition

er flakkert vaag blauw licht

Witte salie

Er broeit een cyclus

Tussen de muren: zeven verhalen van zeven schrijvers over de bewoners van een studentenkamer

Avi perst de koevoet voorzichtig tussen de deurpost en het hout van de deur. Er galmt gekraak op de gang en die loopt de kamer binnen. De gordijnen zijn dichtgetrokken en een kakkerlak loopt langs diens laarzen naar de keuken toe. Avi kon elke kamer kiezen die hen wilde; er was er een met een rood gelakte deur, een met stickers van een seksshop en een met een post-it waarop eet me stond. Het voelde alsof hen in een Choose Your Own Adventure-spel was beland en er een illustere realiteit achter elke deur schuilde. De deur die met een gebutste zijkant openzwaaide sprak hen het meest aan, juist omdat er helemaal niets op geplakt of mee gedaan was. Avi begreep nu waarom. Witte schimmel op het gordijn wisselt de zwarte schimmel af, die zich op het plafond boven het raam had verzameld. Een horde aan zilvervliesjes en mieren knabbelen aan iets brokkeligs in de andere hoek van de kamer. Er lopen scheuren door de kalkzandsteenmuren en de temperatuur in de kamer voelde kouder dan in de rest van het huis. De kamer is in het proces van opslokking; er had al heel lang niemand gewoond. Avi doet diens jas uit, hangt het aan de deurklink en probeert een lichtknop te vinden. De verouderde wierookgeur maakt hun ogen waterig. Avi dept met diens keffiyeh onder diens ogen en duwt diens rugtas tussen de deur, zodat er een flintertje licht binnendringt. Twee stopcontacten openbaren zich onderaan in de rechterhoek van de kamer. De schroef lijkt er al uitgehaald en Avi haalt voorzichtig met de zijkant van een kruiskop het afdekplaatje van het raamwerk.&nbsp;



Nadat die de elektriciteit aan heeft weten te krijgen, steekt Avi de kleine bureaulamp die hen bij een restafvalbak heeft gevonden in het stopcontact. Het spotlichtje breekt het holle van de kamer. Een bromvlieg zoemt aan de zijkant van de lichtcontouren. Avi bukt en bekijkt het diertje. Hen opent de gordijnen om het zoemende wezen beter te kunnen zien. Het lichaam lijkt vast te zitten in een soort plakkerige substantie. Er zal een gemorst suikerdrankje zijn. Het gedeelte van de vloer waar de bromvlieg aan vastgekleefd zit, lijkt te glimmen. Er zitten kleine donkerbruine haartjes in het spul. Als een soort Jel-O met in plaats van gestoomde groenten, een stuk mensenhaar. Tenminste, Avi hoopt dat het een haar is van een van hun soortgenoten. Avi pakt een pincet en duwt ermee in de plak. Langzaam verdwijnen de topjes onder de substantie waar de bromvlieg op ligt. Voorzichtig tikt hen het insect omhoog. De pootjes blijven een beetje aan elkaar plakken, maar gelukkig zijn de vleugels ongeschonden gebleven. Avi pakt de met spinnenwebben bedekte mop naast de deur en loopt naar de badkamer voor water. Een paar uur later, als die eenmaal op het bruingevlekte matras ligt, het zonlicht langzaam de kamer indraait en de geur van eucalyptus de kamer vult, zakt die meteen in een gedachteloze slaap.&nbsp;



Avi wordt wakker van het geluid van een langgerekte ovenbel. Het lijkt vanuit de keuken te komen. Die schopt de dekens van hen af en loopt ernaartoe. Avi treft er een groene eivormige wekker aan, die flink aan het loeien is. Die kan zich niet herinneren dat die het alarm heeft aangezet, of dat die er gisteren was, maar misschien heeft die het in het donker gemist. Die was waarschijnlijk gewoon aan het slaapwandelen. Snel zet die hem uit en zoekt in de koelkast naar wat tofu voor het ontbijt. Het is een lentedag aan het begin van het seizoen en er is net genoeg bewolking om comfortabel te kunnen sporten. Avi trekt na het eten een korte broek aan en rent naar beneden.&nbsp;



Als Avi terugkomt met een nieuw boek uit een gratis boekenkastje dat hen op de hoek van de straat ontdekte, ligt er een pakketje voor de voordeur. Het is ingepakt met fluorescerend paars tape en er staat met zwarte stift ‘BREEKBAAR’ op. Nieuwsgierig neemt die het mee naar binnen. In de keuken vindt hen een schaar om het tape mee open te scheuren. Er komt bubbeltjesplastic en een papiertje uit dwarrelen. Avi leest: “ER BROEIT EEN CYCLUS. HET IS AAN JOU OF JE WIL RONDDRAAIEN OF VALLEN”. Die voelt een steek in diens maag opkomen. Hen haalt het breekbare object voorzichtig uit de verpakking. Het is een oranje, met jaren 70 bloemetjes bedekte asbak. Avi pakt de doos op en ziet dat er geen naam op staat.&nbsp; Die haalt een zakje tabak uit diens zak en begint een sigaret te rollen. Het is niet mogelijk om de politie te bellen, dan wordt die sowieso uit het huis gegooid. Net als die de sigaret aansteekt, gaat de kookwekker weer af. Zuchtend rent Avi naar boven. Met een schroevendraaier die hen in een keukenkastje vindt, haalt hen de batterijen uit het ei. Als dit huis dwaalgeesten heeft, verklaart dat wel waarom niemand het eerder heeft gekraakt. Het is pas zeven uur in de avond, maar die is opeens opgebrand en besluit te gaan slapen.&nbsp;



Die nacht brengt Avi zwetend door. Vreemde beelden van een meisje met “gefeliciteerd” onder haar navel geschreven in hetzelfde handschrift als de tekst in het pakketje, van vallende glow-in-the-dark-sterren, van een sleutelgat met ogen, een plakkende bureaustoel, een botervloot. Die duwt zichzelf uit bed en rent naar het kleine lampje, drukt op de schakelaar. Het blijft donker. Avi loopt kreunend naar de meterkast, het voelt alsof al diens spieren strak staan. Hen duwt de schakelaars naar beneden, om ze vervolgens weer naar boven te klikken. Precies op dat moment gaat het geluid van een wekker af. Van schrik springt Avi uit de kast, naar de oorsprong van het gerinkel. Het groene ei ligt nog steeds zonder batterijen op het keukenblad. Het geluid begint te bonken in diens hoofd, Avi blijft het klingelgeluid moeizaam volgen. In diens eigen kamer is niets te zien, behalve een matras en het spotlichtje. Die loopt naar de kamer naast hen, die met de deur waar de post-it op is geplakt.De deur klemt een beetje en hen duwt er met al diens gewicht tegenaan. De onderkant schraapt over de vloer &#8211; de combinatie met het gebons in diens hoofd is bijna ondraaglijk



Avi wordt wakker op diens matras. Die probeert hun stappen terug te traceren maar hun herinnering is een hoopje gruis, as en takjes geworden. Het enige wat opborrelt in diens gedachten, is dat die hoofdpijn had. Avi’s raakt afgeleid van diens borrelende maag en loopt naar de keuken.&nbsp;&nbsp;



Avi leeft een week in de kamer. Die komt er nauwelijk uit, behalve om grapefruit en scrambled tofu op sesamcrackers te eten. De asbak loopt over. Het lampje begint steeds zwakker te branden. Hoe vaak die ook diens korte sportbroekje aandoet om te gaan hardlopen, elke keer eindigt die weer op het matras met een sigaret in diens hand. Nadat die eet of opstaat heeft die een paar uur nodig om weer bij te komen. Vooral omdat de vloer steeds meer begint te glimmen. Elke keer als die opstaat, blijven diens voeten plakken aan de vloer. De haartjes zijn lichtbruin geworden.&nbsp;



Negen dagen later staat die op en raakt diens been het gordijn aan. Het licht snijdt de kamer als glanzend versbrood doormidden. Avi loopt naar de keuken en vult een glas met water. Zachtjes klinkt er geruis van onder de roodgelakte deur vandaan. Avi draait zich richting de eettafel en legt stukjes tofu met een koffielepel op twee crackers. Het geluid begint luider te worden. Het klinkt als een gedempte kreun, als een ondergronds brommen. Avi veegt de slaap uit diens ogen en loopt naar de deur toe. Het slot is verroest, maar er zit een spiksplinternieuwe sleutel in. Er klinkt een zachte klik als die de sleutel omdraait. De deur gaat soepel open.&nbsp;



Als Avi gapend wakker wordt, ligt het boek uit de straatbibliotheekligt op diens buik. Het is Paul Villiard’s Moths And How To Rear Them. Zilvervisjes hebben gelukkig geen zorg nodig. Ze leggen wel honderd eieren per jaar en leven op huidschilfers. Ondanks dat die goed heeft schoongemaakt toen die hier kwam, blijft die er altijd een paar tegenkomen in de badkamer. Avi staat op, loopt naar de keuken. Iets voelt vreemd. Het ruikt naar zoete tabak, niet de soort die hen normaliter haalt. En wierook. Het lijkt vanuit de kamer met de post-it te komen. Die loopt met grote passen naar de deur en bonkt erop.Niemand reageert, en die tikt zichzelf op diens hoofd. Avi is de enige die het huis heeft gekraakt. De vreemde dromen en korte nachten beginnen hun effecten te tonen. Die besluit naar binnen te lopen.&nbsp;



Avi wordt wakker in diens bed. Deze keer met een duidelijke herinnering aan de wierook en de deur met de post-it. Die drukt hun handen op hun slaap. Avi probeert zich te herinneren of die ooit in een van de andere kamers is geweest, maar het enige wat die voor zich kan halen is dezelfde kamer, steeds hetzelfde gevlekte matras, de Jell-O-vloer en de asbak met bloemetjes, waarin die elke ochtend wakker wordt. Net als die een sigaret wil gaan draaien, klopt er iemand op de deur. Avi loopt er huiverig op af. Met trillende ademhaling draait die de klink om. Het gerinkel van de groene ei-wekker gaat af.&nbsp;

Avi perst de koevoet voorzichtig tussen de deurpost en het hout van de deur. Er galmt gekraak op de gang en die loopt de kamer...

Logo	Vincent Hammingh
Kernteam	Iduna Paalman, Thijs Joores, Erwin Hurenkamp, Oumaima Belkhdar
Website	Laurens Besselsen

Isa Bob van Rooy

Stukken geschreven door Isa Bob van Rooy

Er broeit een cyclus

Menu

Social

Contact

Credits