Vergeef me Vader, want ik heb gezondigd…
Ik heb een bruidsjurk gekocht, terwijl ik single ben.
Sinds de basisschool heb ik geen serieuze relatie meer gehad – ik piekte te vroeg. Op Valentijnsdag pakte ik als negenjarige groots uit met een geheime speurtocht bij hem thuis met als eindpunt puzzelstukjes die een liefdesbrief op rijm vormden, met rozenblaadjes erbij voor in bad, en een teddybeer met zijn naam erop geborduurd. Van hem kreeg ik een wit Zeeman-T-shirt met ketchupvlekken cadeau. Toen kwam ik erachter dat romcoms naspelen in het echte leven niet werkt. Op de middelbare school leek er even hoop te zijn, toen ik een roos op mijn bureau vond. Maar die moest ik doorgeven aan mijn beste vriendin, die rechts van me zat. Mijn studentenleven bestond uit onhandige zoenen en slappe aanrakingen.
Mijn oma, moeder en zus waren op mijn leeftijd al getrouwd en weldra zwanger. Mijn tante – het hondenvrouwtje in de familie – heeft de bruidszaak van mijn overgrootmoeder overgenomen, waar ik geen voet meer in durf te zetten sinds ik op huwbare leeftijd ben. Als kind liep ik met neefjes en nichtjes in de jaarlijkse bruidsshow, totdat de puberteit insloeg. Een bruidsmeisje is op een bepaalde leeftijd niet schattig meer, maar gewoon sneu. De vraag of je verkering hebt, komt in een bruidswinkel extra hard aan.
Dankzij datingapps kan ik geen emoticons meer zien zonder onwelwillend aan seks te denken. Teksten als ‘Je ouders zullen van me houden, je buren niet’ vallen onder de meer poëtische openingszinnen en je kunt bingo spelen met profielfoto’s: sportschoolselfies, reiskiekjes, en iets schattigs (puppy/kitten/baby) of stoers (motor/auto/joint). Wel heb ik respect voor mensen die duidelijk zijn over wat ze zoeken: ‘Stuur een 😈 [lachend gezicht met hoorns] als je dominant bent en ook van kinky rollenspellen houdt’. Je weet dan in ieder geval direct wat voor vlees je in de kuip hebt. Het verbaast me dat er nog geen T-shirts zijn met Tinderteksten om offline te kunnen swipen. De toekomstige ware tegen het lijf lopen is tegenwoordig alleen mogelijk in De Bachelorette. De grens tussen een stalker en prince charming is een straatverbod van elkaar verwijderd.
Mijn oma, moeder en zus hebben ontmoetingsverhalen waar elke romcommaker jaloers op is. Toen de tram staakte, leerde mijn oma opa kennen en bood hij haar een lift aan in zijn zelf opgeknapte zilveren jaguar. Mijn moeder ontmoette mijn vader in een circustent in Catalonië – tijdens volle maan nota bene – want ze was verdwaald in de Pyreneeën met een kaart die niet klopte, al kan het ook aan haar navigatieskills liggen. Als tiener sprak mijn zus haar man aan in een Limburgse bar, omdat ze dezelfde kleur blauw in hun ogen hadden. Nu lopen er überschattige kopieën van hen op deze wereld, terwijl ze eerst te horen kreeg dat ze endometriose had. Mijn liefdesverhaal is halverwege de twintig nog ongeschreven. Misschien wordt het eens tijd om genoegen te nemen met iemand die me trakteert op koffie, terwijl ik alleen maar thee lust.
Ik kan er niet tegen als mensen zeggen dat ze juist liefde vonden terwijl ze er niet naar op zoek waren. Ook haat ik mensen die zeggen dat liefde een werkwoord is, want dat is taalkundig gezien onjuist en symbolisch gezien klopt het ook niet. Ik ben geen grote ervaringsdeskundige op dit gebied, maar ik weet wel zeker dat liefde eerder een gevoel is dat je niet kan forceren of trainen. Liefde heeft tijd nodig om te groeien maar kan blijven terwijl de relatie al uit het zicht is verdwenen. Genoeg beeldspraak, wat ik wil zeggen is: liefde komt je niet aanvliegen als je een muur om je heen bouwt… Verdomme, die slechte metaforen komen door al die Halmarkfilms en Valentijnsdagkaarten (oftewel kapitalisme).
Toen ik de jurk in de kringloopwinkel zag, had ik genoeg Say Yes to the Dress gekeken om te weten dat dit het yes-moment was, alleen zonder de ring. Ik stond ook niet stil bij het verleden van de jurk: hoogstwaarschijnlijk een scheiding of sterfgeval – ik weet niet goed wat erger zou zijn. Tegen beter weten in paste ik de ivoorkleurige zeemeerminnenjurk uitvoerig versierd met kraaltjes in een pashokje, waarvan de gordijnen bestonden uit aan elkaar genaaide spijkerbroeken. Met Dr. Martens eronder, zonder beha, paste de jurk perfect qua lengte en breedte. Het prijskaartje was een maand boodschappen. De kassière feliciteerde me met mijn verloving, terwijl ik mijn linkerhand krampachtig in mijn jaszak verborg en met de andere hand probeerde af te rekenen.
Nu hangt de prinsessenjurk als een doodskleed aan de wc-deur van mijn studio, omdat er geen plek voor is in mijn Ikeakledingkast. Zodra ik bezoek krijg, vouw ik hem op en leg ik er gebruikte handdoeken overheen. Ik zit eraan te denken om de jurk voor carnaval of Halloween te gebruiken. Alleen voelt dat wat oneerbiedig, en aan het Leger des Heils doneren krijg ik niet over mijn gierige hart. Na een kutdag trek ik hem binnenshuis aan en voel ik me mooi, rijk en enkele seconden verliefd. Op de bank Emily in Paris Netflixen onder het genot van supermarktmacarons met een jurk van satijn met kraaltjes en tule aan is gewoon niet hetzelfde als in je joggingbroek. Alleen wil ik hem in het openbaar ook graag schaamteloos aan kunnen. Wat moet ik doen?
—————————————————————————————————————–
Bid drie weesgegroetjes.