Vijf gedichten over het landschap als liefde

35

Ik zeg liefde III

Erwin Hurenkamp

Aan het einde van de dag wordt god weer opgeborgen
in een woord. Aardappels, kolen, pastinaken: ook de aarde

tuimelt in haar ruime zakken terug.

Landmassa’s slaan het duister om als dekens
aan de hemel vonkt een nachtnet van sterren

of zijn het schepen?

Weet je, liefje, jij zit jezelf niet in de weg en zielsgelukkig
ben ik met een vuur gestookt op kolen. Ik leg me te slapen

tegen je buik. Dit is alles wat ik wilde:
een huis. Ikzelf de vreemdeling daarin.