Naar ‘Poëzie’ van Lieke Marsman
Ook vandaag is het weer
alsof ik terug ben bij het zwembad
waar ik mijn wijsvinger in doopte
om zo de keramische tegels
van de overkant aan te raken.
Ergens draaft er een jong veulen
dit huis binnen, of het is
de hink-stap-sprong
vlak boven mijn borst, maar
zo voelt het altijd een beetje
als ik probeer te ontcijferen
langs welke zijde ik mezelf nu weer
deze dag in moet duwen.
Misschien is er bij het uitdelen
van de instructie terloops
een te korte oogas tussendoor
geglipt, had ik de bijwerkingen
onder een vergrootglas
moeten bekijken, het licht
handmatig moeten breken. Poëzie
lijkt me vandaag ineens wezenlijk
anders dan de gedachte
per vinger een volledig lichaam
in het chloor te dopen, te geloven
dat het overkomelijk is.