De autorit naar werk zou ze bijna blind kunnen doen. En hoewel de dagen in het ziekenhuis lang en soms hectisch zijn, verlopen de dingen die ze als specialist te zien krijgt volgens een vast patroon. Weer een kind dat van zijn stepje is gevallen en zijn maanbotje brak, weer een roekeloze vader die een salto op de trampoline wilde maken. Weer een patiënt die boos tegen haar uitvalt omdat het gips er pas over zes weken af mag.
Na het werk is er een maaltijd van Hello Fresh, omdat eten voor haar nou eenmaal een noodzakelijk kwaad is, geen vorm van jezelf uitdrukken, wat alle koks in Chefs Table ook mogen beweren. Op de avonden dat ze niet sport kijkt ze samen met Michiel naar een gruwelijke misdaadserie. Na al die jaren vindt ze het nog steeds spannend wie het gedaan zou kunnen hebben. De verwoningen doen haar niks. Als je maar lang genoeg op de spoedeisende hulp hebt gewerkt raak je vroeg of laat altijd een beetje afgestompt.
Ze slaapt diep, droomt weinig.
Maar deze dinsdagochtend is alles anders. De naam “Lyanna Lewinski”, paginagroot op de voorkant. Niet in de gebruikelijke vorm, zoals gewoonlijk, een première waar zij weer de sterren van de hemel danste, een prijs die ze in de wacht sleepte.
‘Wil je nog koffie?’ vraagt Michiel.
Hij zwaait met zijn handen voor haar gezicht als ze niet gelijk reageert.
‘Ja graag.’
Op haar werk heeft ze een afspraak met een vrouw met een hese schelle stem. Ze doet haar best om te knikken en aantekeningen te maken.
In de pauze maakt ze een wandeling over het grijze industrieterrein. Als het begint te regenen schuilt ze onder een afdakje. In de kantine kocht ze een broodje met eiersalade, dat ze nu uit haar tas haalt. Ze neemt een paar happen, stopt het broodje dan weer terug in het plastic. Als ze terugloopt naar het ziekenhuis gooit ze het broodje in een blauwe container.
Na haar werkdag blijft ze in haar auto zitten.
Ze opent Instagram en kijkt naar de berichtjes die zij en Lyanna naar elkaar stuurden. Het begon allemaal met de promotie die Lyanna had gemaakt van tweede naar eerste soliste. Ze had een foto van zichzelf geplaatst waarop ze, natuurlijk, op een podium aan het dansen was. Ze droeg een blauw pak dat strak om haar lichaam zat, haar been vlak langs haar oren, haar armen wijd gespreid als een vogel.
“Beyond grateful that I made it as a first soloist at the National Ballet. Thank you for everyone who supported me to make this dream come true. I can’t wait to see you all in the theatre for my next performance. With love, Lyanna” luidde de begeleidende tekst.
Ze vond het nog altijd vreemd om berichten van haar in het Engels te lezen. Het klonk te plechtig, niet zoals ze zich haar herinnerde. Dit was niet de Lyanna met haar kabeltruien en nette handschrift. De Lyanna die huilde toen ze haar beugel in de tram had laten liggen op Astrid’s kinderfeestje. Omdat haar moeder haar op het hart had gedrukt om haar beugel niet kwijt te raken. En omdat het niet hetzelfde was als Astrid haar beugel kwijtraakte. Bij Astrid thuis waren spullen vervangbaar, bij Lyanna niet, zo simpel zat het in elkaar.
Het voelde logisch om haar een berichtje te sturen. Astrid koos haar woorden zorgvuldig, zei ze nog een keer hardop voordat ze op de verzendknop drukte.
“Gefeliciteerd met je promotie Lyanna! Ik kom snel naar je kijken. Liefs, Astrid”
Dat ze ook daadwerkelijk iets van haar terug zou krijgen had ze niet verwacht. Het gebeurde een paar dagen later op een dinsdagavond, Astrid had nachtdienst en at een maaltijdsalade in de fel verlichte kantine. Eén van haar collega’s maakte een grap over een golfclub, er ging een lachsalvo door de kantine maar ze kreeg het niet mee, omdat ze op haar telefoon keek.
“Dankjewel Astrid, jouw felicitatie betekent veel voor me. Hoe gaat het met je? Laat het met weten wanneer je wilt komen kijken, dan zorg ik dat er een vrijkaartje voor je klaarligt bij de kassa. Veel liefs! <3”
Het berichtje leek uit een totaal ander universum te komen. Astrid typte een veel te lang bericht terug, vertelde over haar drukke maar leuke baan in het ziekenhuis, haar relatie met Michiel, het huis dat ze een paar maanden geleden hadden gekocht. En dat het haar uiteraard leuk leek om binnenkort naar haar te komen kijken, dat ze Michiel mee zou nemen en dat ze het haar zou laten weten.
Lyanna reageerde slechts met een hartje. En opeens voelde het heel stom dat ze op die “hoe gaat het met je?” was ingegaan.
Waarom was Astrid eigenlijk nooit gegaan? Ze wijdde het aan haar te drukke dagen in het ziekenhuis, aan Michiel, die niet echt van ballet hield. Aan de reisafstand, omdat Amsterdam nou niet echt om de hoek de lag.
Maar het was iets anders, dat wist ze natuurlijk zelf ook wel. Het was dat gevoel dat ze ook kreeg toen Lyanna op dinsdagen en donderdagen opeens eerder weg mocht, omdat ze moest repeteren op de academie. Iets dat zich in haar borstkas vastzette, terwijl ze tegelijkertijd blij voor haar probeerde te zijn.
‘Jij wil altijd wat anderen hebben,’ zei haar moeder wel eens. Dat was ten dele waar, maar toch ook niet helemaal. Als ze Lyanna zag dansen, voelde het vooral alsof wat zij wilde niet goed genoeg was. Alsof geneeskunde iets gewoontjes was, iets banaals.
Nu typt ze “Lyanna Lewinski” in op Google. De resultaten vliegen haar om de oren. De meeste nieuwssites vermelden min of meer hetzelfde, dat wat ze vanochtend ook al in de krant had gelezen: dat Lyanna Lewinski 24 jaar oud is, werd geboren in Georgië en op haar achtste verhuisde naar Nederland met haar oudere broer en moeder. Dat ze op haar achttiende tekende bij het Nationale Ballet en de jongste soliste ooit werd.
Maar er zijn ook de juicekanalen, die spreken van een relatie die ze had met de eigenaar van een hippe koffiebar, zou hij iets op zijn geweten hebben? Of lag het toch aan de druk die de artistiek directeur op haar legde?
En dan stuit ze op een podcast over Lyanna. Hoe kan ze dit gemist hebben? Balletkenners, oud-dansers, fans van het eerste uur zijn allemaal aangeschoven. Er is een aflevering van maar twee minuten met een simpele oproep. Of er mensen zijn die, in het kader van Lyanna’s verdwijning, iets over haar willen komen vertellen. Het e-mailadres staat in de beschrijving.
Astrid opent haar mailbox en begint te typen.