’t Zwumbad / het zwembad

Op 2 augustus 2023 (15:45) stoppen wereldwijd alle vogels met vliegen. Hoe ziet de wereld er nu uit? Vijf schrijvers reageren op deze gebeurtenis vanuit verschillende perspectieven.

Of het raam niet open moet zodat het wat kan afkoelen, maar hij zegt dat hij nog liever in de warmte slaapt dan in die gebraden kiplucht. De mos ’t zelf weite. Ik draai naar het raam en kijk naar de pluim. Toen ze kleiner waren was het leuk, een openluchtzwembad op loopafstand – op die herrie van de zwemvierdaagse na dan. Maar dat ze het dan voor zoiets gebruiken, dat had ik nooit kunnen bedenken. 

*

Vreemd. Dat krieltje dat afgelopen vrijdag achter het fornuis viel ligt er nog. Ze heeft gisteren toch de keuken schoongemaakt?

*

Ik zat op mijn kamer wat vormen te trekken op de bureau-onderlegger, toen ik het nieuws hoorde op de radio. In mijn hoofd verkondigde een stem: second round. Daarna het zware, gonzende geluid van een gong. Ik pakte mijn pen weer op en tekende een paar v’tjes rondom een kriebeltje dat leek op een klimrek.

*

Timo moest erom lachen en noemde me een idioot. Toch krijg ik het idee maar niet uit mijn hoofd dat we nu met een paar eeuwen vertraging alsnog worden bestraft voor het laten uitsterven van de dodo. 

*

Wat steis dich wie unne boetsauto te kiëke? De geluifs noeit wat ik net heb gezeen. Wat dan? Heej, op ’t pleintje, un paar kraaie bezig um un egeltje oet te pikke. Of rave, ein van de twieë. 

*

Beelden van Indonesische en Maleisische vliegtuigen die aan de grond blijven. Dom bijgelovig volk. De oudste wordt kwaad als ik dat soort dingen zeg. Zometeen het weer, maar eerst een actie van basisschoolkinderen in Gennep die origamivogels vouwen om aandacht te vragen voor de vogels. Alsof we nog ergens anders aan denken. Wel gek trouwens, dat die rechtszaak tegen Thijs Römer gewoon doorgaat. Niet dat smeerlappen nu ineens vrijspraak verdienen, maar toch heeft het iets absurds. The world keeps turning.  

*

Er is iets wat ik wil zeggen, maar liever niet met mijn stem. Mijn taal is die van de dingen. Kijk eens wat beter naar het bestek als je aan tafel gaat, het stapeltje papier op je bureau. Waarom heb ik het zo neergelegd? Als je die taal leert lezen, hoor je wat ik wil zeggen.

*

Ik laup effe naor de glaasbak. Ik schrik. Ik dacht dat ze al weg was. 

*

Het is nu ook gewoon ochtend. Die gedachte heeft een zeker gewicht. Zal ik het opschrijven? Voor het geval ik vergeet wat ik daarmee bedoel, teken ik er tandwielen bij en peilen die aangeven dat ze draaien. Er is meer niet veranderd dan wel, dat probeer ik te zeggen.

*

Misschien is dit net zoiets als wat gebeurt bij games die op professioneel niveau worden gespeeld, waarbij een bepaald character of een kaart of feature in praktijk krachtiger blijkt dan in de testruimtes en waarvan de ontwerpers daarom besluiten ze te verbieden of hun krachten in te perken om de balans te herstellen. Misschien was vliegen dat voor de vogels en heeft een hogere macht die eigenschap van ze afgenomen, leven we nu in de nieuwe status quo. 

*

Hier ruik je het nog beter. Die ware al doeëd, mompel ik. Uit de boom gevallen, doodgereden, er niet in geslaagd om te wennen aan het leven op de grond. Een muffe, aardse lucht. Tonen van hout en nat blad. 

*

Had ze vroeger ook al die irritante neiging om dezelfde vraag op twee manieren te stellen of viel me dat toen minder op? Vraag of de patatjes bijna klaar zijn óf vraag of ze nog lang moeten, niet allebei. Alsof iedereen opeens z’n kop kwijt is. Zelfs Frank, die hiervoor toch niet dom was, maar zich nu beklaagt over beesten in de tuin. Wat verwacht je dan met een laurierhaag. Daar kruipt alles wat op zoek is naar eten zo doorheen. 

*

Een uitgeknipt krantenartikel op mijn bureau, over de trektocht, de lege kamers in de studentensteden en wat dat betekent voor het aankomende studiejaar. Iemand probeert me iets te zeggen, maar wie?

*

Birds van Anouk, haha. En Una Paloma Blanca, Songbird, Bird on a Wire, Eagle en Blackbird. O ja, en I’m like a bird. I only fly away. Heel geestig. 

*

Nog voor ik het woord ‘afwasdienst’ kan laten vallen zijn ze gevlogen. De jongste naar buiten, de oudste naar boven. Mak niks, zegt ze. Laot mich dich helpe. Hoof neet. Jammer, gisteren was het fijn samen. Ik heb nog nagedacht over wat ze toen vroeg: of ik op basis van de overgebleven eetresten zou kunnen zeggen van wie welk bord is. Wat un rare vraog, zei ik toen, maar bij nader inzien vind ik het helemaal niet zo’n vreemde vraag.

*

Vinden zij ook dat de rookpluim lijkt op een zwerm?

*

Twee blauwbuikscharrelaars voor maar driehonderd euro, zegt Ashley alsof ik ook wel wist dat dat een belachelijke prijs was. Dat is wel weinig, ja, zei ik. Daarna hoorde ik haar zachtjes snikken. Was dat om het geld, of om de vogels? Of om iets anders? Ik durfde het niet te vragen en begon maar over iets anders.

*

Weer dat gevoel dat er een hek om mijn gedachten is gezet waar ik niet overheen kan kijken en zelfs niet doorheen kom als ik er als opstandig vee tegenaan ram.

*

Oogcontact. Jao, ’t smak. De broccoli auk. Waorum luetse dae dan ligge? Kiëk lekker op dien eige bord. 

*

Krant kwijt, dus dan maar de iPad. Zesenveertig openstaande tabbladen, waaronder een google-zoektocht: slingeren de slingerapen nog? En een pornowebsite. Van de jongste zeker. Zo achteloos. Niks voor haar. Het achteloze wel, de porno niet. Maar dat denken alle vaders. Geen nieuws. Behalve dit dan – o nee, dat had ik al gezien maar ze hebben er een andere afbeelding bij gezet. Waarom doen ze dat toch? Een andere foto van hetzelfde hoofd. Copyrights? Of voor nog meer clicks?

*

Alsof al mijn andere problemen even zijn opgeschort, zo voelt het. Maar het is geen bevrijdend gevoel, zegt Remco. Nee, zo voelt het voor mij niet. Ik kan me juist niet voorstellen dat ik hiervoor ook maar één probleem had.

*

Ken jij nog een boek dat bij deze tijd past? Zoals we drie jaar geleden allemaal opeens De pest van Camus lazen. Stel je trouwens voor, dat je over honderd jaar een oud boek oppakt en niet begrijpt hoe die eksters op die elektriciteitsmast zijn gekomen, of dat mussennest onder de dakpannen?

*

Vanaf het hek aan de oostkant kan je het goed zien. Vrachtwagens aan de rand van het zwembad. De laadbak kantelt. Iemand in een wit pak schuift de deur open en loopt snel weg voor de bruine stroom die uit de wagen glijdt. Loopt terug als het gestopt is en duwt de rest er met een sneeuwschep uit. Naast me een vrouw met een kind op de arm. Ze fluistert: nu mogen de vogeltjes zwemmen, Shari. We staan te ver af om te zien of de dieren daadwerkelijk op natuurlijke wijze zijn gestorven. Al kun je je afvragen of je die term hier überhaupt kunt gebruiken.

*

Waorum bin ik heej eigelik? Ik snapte wel wat hij bedoelde, en toch zei ik: um un tas thee met mich te drinke misschien?

*

De kraaktrede. Toch de vierde van beneden. Een filmpje dat op een telefoon wordt bekeken, het geluid wordt snel weggedrukt. Het is steeds net niet helemaal stil. Ik loop rond met mijn ogen in mijn voeten en toch ga ik steeds op een onzichtbaar ei staan: krak. 

*

Iemand op X, voorheen Twitter, schrijft: gaat Musk niet wat te ver met deze promotiecampagne voor X, voorheen Twitter? 

*

Ik begrijp nu pas helemaal waar het mis is gegaan, hoe we los zijn geraakt. Na de opvoeding ontbrak het aan een nieuw gezamenlijk streven. Een project waarvoor we elkaar nodig hadden, zodat we ’s avonds als collega’s tegenover elkaar moesten zitten om te rapporteren welke vooruitgang we hebben geboekt, welke stappen er zijn gezet. Ik vraag me af hoe zoiets eruit had kunnen zien?

*

Uw bestelling is vertraagd. Refresh. Uw bestelling is vertraagd. Refresh. Uw bestelling is vertraagd. Ik schrik van een krakend geluid in de voorraadkast. Een zak chips. Uit zichzelf verschoven of zit de jongste daar weer?

*

Op de salontafel: borrelnootjes, zoute sticks, crackers met dip. Pak dich wat. Ik knijp mijn neus dicht en wijs naar buiten. Ik waer al misselik as ik d’r aan dink. 

*

Een klein velletje tussen de post. Goedkoop geprint, scheef (met de hand?) uitgeknipt. Een foto van het zwembad op een doodnormale zomerdag met daaronder in ballonnenletters: feestelijke heropening!!!!

*

Afrika, Azië, Zuid-Amerika voor het eerst zonder honger. Een gevogeltebuffet voor de hele wereld, all you can eat. Robert Abela spreidt zijn armen. Zijn brede hoofd, die dikke nek. Hij doet me denken aan een pratende boomstronk uit een videospel dat ik vroeger speelde. Weer drie landen hebben zich aangesloten bij Organisation for the Extermination of Former Flying and Airborne Life. Ik probeer te raden welke drie, maar ik heb ze allemaal fout. Saint Kitts en Nevis, nog nooit van gehoord.

*

Fietst hij eigenlijk steeds hetzelfde rondje?

*

Ik loop steeds als een batterij leeg. Vanochtend voelde ik me een paar uur best goed dankzij een motivatiefilmpje op TikTok waarin een man gehurkt tussen zijn planten zat en zei dat we in deze duistere tijd het licht in onszelf extra moeten aandraaien. Maar nu is dat gevoel weer weg. 

*

Kip en kalkoen? Dat vloog vroeger al niet, dus waarom zou de smaak daarvan veranderd zijn?

*

Heb je die spotprent van Bertrams gezien, ‘God als polier’? Die heeft ie blijkbaar gestolen uit The Guardian. Dombo, alsof hij daarmee weg zou komen nu iedereen obsessief het nieuws leest. 

*

De namen die we ze meer dan twintig jaar geleden hebben gegeven klinken door de hal. Eerste de oudste, dan de jongste. Echo, echo. Plotseling de stem van mijn oma als ik een nachtje was blijven logeren: bezeuk en vis blieve gen dreej daag fris.

*

Morgenmiddag vissen ze de resten weer uit het bad. Erica was nog niet uitgepraat, maar ik wees naar een roodborstje dat onder een vuilnisbak vandaan kroop en legde daarna mijn vinger op mijn lippen. Een luistervinkje, zei ze en ze haalde een croissant uit haar tas, trok er een stuk af en legde het voor de vogel neer.